Een dubbele punt
P aas over denking
Het zal u ook wel eens zijn overkomen.
Je zit geboeid naar een film te kijken. En je bent in
spanning hoe het zal aflopen. Maar plotseling -
geheel onverwacht - verschijnt op het doek:
EINDE. De film is afgelopen.
Terugwandelend naar huis realiseer je je dan:
Inderdaad, het verhaal was nog niet af maar dat
zal ook wel de bedoeling zijn geweest. In gedachten
kan ik het ook zelf wel bedenken hoe het misschien
is verdergegaan. Ja, ik moet zélf het verhaal
afmaken.
Welnu, iets vergelijkbaars is er aan de hand bij het
verhaal over de opstanding vcm Jezus, zoals het
oudste evangelie, dat van Markus, het ons heeft
doorgegeven.
Markus vertelt van de drie vrouwen die het open
graf ontdekken. En van hun ontzetting.
In het graf zit een jongeman, die hen vertelt: Jezus,
de gekruisigde, Hij is opgewekt! Hij is hier niet;
Hij gaat u voor naar Galilea.
En hoe reageren de vrouwen? Ze vluchten weg,
"want siddering en ontzetting hadden haar
bevangen
En hoe eindigt het verhaal? "Ze zeiden niemand
iets, want zij waren bevreesd".
Punt. Uit.
Uit is het verhaal. Uit is het evangelie!
Maarhoe gaat het dan verder?
Zó eindigt het paasevangelie toch niet!
Hoe kan dat nu? Als die vrouwen inderdaad nooit
iemand iets verteld hadden, hoe zou Markus het
dan ooit aan de weet zijn gekomen?
En wij?
Het kan niet anders: Markus moet met dit abrupte
slot een bedoeling gehad hebben. Hij stopt met
opzet zo onverwacht. Hij stopt hier juist omdat het
verhaal nog lang niet afgelopen is. Of beter: omdat
het nu pas echt beginnen gaat!
HET SLOT VAN ZIJN EVANGELIE IS GEEN
PUNTMAAR EEN DUBBELE PUNT.
Netzo als bij zo'n film met een "open slot".
Markus wil zeggen: nu gaat het verhaal pas goed
beginnen. Nu komt het erop aan, lezers, hoorders
van mijn verhaal, dat jullie het verhaal zélf gaan
afmaken.
Eigenlijk is het niet eens zo interessant hoe het met
die drie vrouwen is verdergegaan. Veel interessanter
is het of wij de Heer als de Levende zijn gaan
ontmoeten en of wij het zijn gaan begrijpen wat bij
het open graf gezegd werd:
Zoeken jullie Jezus?
Hier is Hij niet (bij de doden).
Maar gaat heen en vertelt, dat Hij jullie voorgaat
naar Galilea.
Galilea.
Dat is meer dan zo maar een geografische
aanduiding.
Galilea, dat is daar waar het leven geleefd wordt.
Markus' evangelie begint er. Hij vertelt hoe Jezus
er rondging, zieken genezend, demonen uitdrijvend
en het Koninkrijk verkondigend.
Galilea, dat is dus wat wij zouden noemen de
gewone dagelijkse werkelijkheid, waar kinderen
worden geboren en mensen sterven,
waar wordt gehaat en liefgehad, gehuild en
gelachen,
waar demonen zijn, machten die de mens en de
menselijkheid bedreigen.
Dus óók de werkelijkheid met zijn konflikten, zijn
angsten en zijn onrust, de werkelijkheid van het
t.v.-journaal....
Wel, zegt de jongeling bij het geopende graf: daar
is Hij te vinden, de Levende. Niet hier.
En zo betrekt Markus ons dus in zijn verhaal.
Het meest domme wat wij dan ook kunnen doen
met Pasen is verbijsterd en verstijfd bij het open
graf blijven staan, of sidderend wegvluchten. Of:
blijven filosoferen over hoe dat nu kan, opstaan uit
de dood, proberen daar met de methodes van de
wetenschap in door te dringen, of nog erger:
bewijzen te zoeken.
Dat mag niet en dat kan niet.
Het gaat er nu juist om, dat hier iets gebeurd is en
op gang gekomen is, wat niet kan maar tóch
gebeurt.
Het geheim van de opstanding is te vergelijken met
iemand die probeert met zijn blote ogen de zon te
zien. Dat is onmogelijk. Volstrekt onmogelijk. Je
ziet hem nooit, de zon, want je wordt direkt
verblind. Maar ook al zie je hem niet, dat wil
natuurlijk niet zeggen dat hij er niet is. Integendeel.
Je mérkt namelijk wel degelijk dat hij er is. Je voelt
de warmte en je merkt het licht.
Zo is het ook met de oogverblindende realiteit van
Jezusopwekking uit de doden. Onbewijsbaar,
maar intussen kunnen mensen er toch door
overweldigd worden, verwarmd, geïnspireerd,
bevrijd.
En aldus ervaren: het is toch waar, Hij leeft.
Het enige "bewijs" - al kun je dat in feite natuurlijk
niet zo noemen - van Jezusopstanding is zijn
gemeente. Mensen aan wie het is af te lezen, dat ze
de Levende hebben ontmoet.
Mensen in wie Zijn verhaal doorgaat.
Mensen, die zó leven uit de kracht van de
opstanding dat ze niet meer geloven in de feiten,
maar tegen de feiten in.
Mensen, die "en toch zeggen.
En toch heeft de dood in mijn leven niet het laatste
woord.
En toch wint liefde en kwetsbaarheid het van haat
en grof geweld.
En toch zal de vrede het winnen van de vijandschap.
Want - hoe onbewijsbaar ook - toch heeft Jezus
Messias definitief een bres geslagen in de
schijnbare almacht van de dood.
Pasen is het feest van de Levende Heer.
En omdat dat zo is eindigt de paasboodschap niet
daar in Markus 16:8. Daar staat geen punt, maar
een dubbele punt. Nu gaat het beginnen!
Jezus leeft en in onze levens en in ons samenleven
komt Hij door de muren van de dood heenbreken.
Reden te over om ook in het jaar onzes Heren 1984
Pasen met gepaste uitbundigheid te vieren.
Goede Paasdagen.
J. Nauta
Domburg
De verzen die nog volgen zijn
pas in later eeuwen aan Markus
evangelie toegevoegd. U ziet ze in
uw bijbel ook tussen grote haken staan.
