sswsmïws'n Gesprek in de wachtkamer...«rmnsramras
wij wensen onze lezers
Prettige feestdagen en
een
Ze zijn
onderweg
Inhoud
Kerstbijlage pag. 2
'Neem nu mijn vrouw hè?"
Ik moet het mannetje dat deze
woorden sprak nogal verdwaasd
hebben aangestaard, want het drong
pas later tot mij door dat ze tot mij
gericht moesten zijn. Bovendien
kende ik zijn vrouw helemaal niet en
had ik hem pas enkele minuten ge
leden voor het eerst van mijn leven
gezien.
Hij zat er al toen ik de-wachtkamer
van het ziekenhuis binnenstapte,
waar ik mij moest vervoegen voor
een periodieke kontrole.
Toen ik niet meteen reageerde, ver
trok zijn gezicht in een pijnlijke gri
mas, waardoor het niet mooier werd.
Het was wel een bijzonder gezicht.
Hij had zich waarschijnlijk vergeten
te scheren en zijn haar was kort en
ruig. Het geheel deed denken aan
een kokosnoot met twee onschuldig
kijkende blauwe ogen.
Ik zag dat hij weer moed verzamelde
en hij waagde het opnieuw.
"Neem nu mijn vrouw hè, die vond
de kerstdagen altijd de fijnste van het
jaar".
Het bleek dat hij niet verwachtte dat
ik van verbazing van mijn stoel zou
vallen of, wie weet, in tranen zou
uitbarsten, want hij vervolgde met
een: "Tja, ik zal het nu zonder haar
moeten doen, hè." Waarom dat "hè"
er achteraan kwam was niet hele
maal duidelijk, ik kon moeilijk bea
men wat hij zei, eenvoudig omdat ik
niet wist wat er met zijn vrouw was
gebeurd.
Dit scheen echter tot hem door te
dringen, want haastig zei hij: "Mijn
vrouw ligt op zaal 13... ziet u?"
Ik knikte maar eens, alhoewel ik niet
wist welke soort zieken er op zaal 13
behandeld werden.
Hij wendde zijn hoofd af, zat enige
Ogenblikken voor zich uit te staren en
zei toen zonder me aan te kijken: "Ik
denk nog vaak aan de tijd toen de
kinderen nog thuis .waren. We heb
ben er drie. ziet u. Twee dochters en
een zoon", en terwijl hij zijn hoofd
weer naar mij toedraaide, "een flinke
jongen hoor".
Het laatste zei hij op een toon alsof ik
dat zou willen betwisten, wat na-
tuurlijk onzin was, omdat ik de zoon
evenmin kende.
"Hij is nu heel wat in dat Australië.
Tja, kinderen gaan nu eenmaal hun
eigen weg hè."
Wat ik met een stemmend knikje
bevestigde.
Hij had "dat Australië" met grote
minachting uitgesproken en ik voel
de welk een wrok de man moest
hebben tegen dat onbekende
werelddeel dat zijn kinderen had
opgeslokt.
m
M
Bestuur, reduktie en medewerkers van de Z.L.M.
Ze zijn onderweg
Maria en Jozef
een en een
de kleinste gemeenschap
kleinste gemeente
de weg is lang
van. de belofte naar het beloofde
een woestijn reis lang
zijn ze blij zijn ze bang?
allebei
maar ook vol van het weten:
aanwezigheid reist met ons mee
verborgen
als eens in de wolk
A Is zomaar een man
zomaar een vrouw
samen op weg zonder meer
trekken zij door
komen zij dicht bij
het eindelijk doel
waarover de Stem
heeft gesproken
hun ogen hun stemmen
gaan als verspieders vóóruit:
is het er goed
mogen ze binnen
wat wordt er gemeld?
alleen maar een groet
waar geen deurgat in is
de wijn van de druif
maakt anderen vrolijk
Is dit de vervulling
belofteland?
het lijkt op niets
zo weinig is het:
een hoek van een stal
beschutting voor schapen
toch
hier is het begin
weten zij
hier wil God zijn
groeit zijn vrede
Hij kijkt hen aan
een wolk van een kind
Ik dacht aan mijn eigen gezin, mijn
twee zonen nu veertien en achttien
jaar. Eens zouden zij ook het ouder
lijk huis verlaten. Aan de mogelijk
heid dat zij eens helemaal uit ons
leven zouden kunnen verdwijnen,
hadden mijn vrouw en ik nooit ge
dacht.
Mijn gedachten werden onderbro
ken door gegrinnik.
"Tja, weet u, het was bij ons vroeger
een gezellige boel, hè?
Vooral met Kerstmis. Met z'n allen
gingen we een mooie boom kopen en
een feest dat het daarna was... het
optuigen al, hè".
Hij schudde het hoofd om zoveel
plezier. Maar plotseling werd zijn
gezicht weer ernstig. "Nee, dat viel
niet mee hoor, toen ze zo vlug achter
elkaar de deur uit gingen".
Wat vrolijker vervolgde hij: "Toen
mijn vrouw en ik later samen waren
hebben we de Kerstmis net zo ge
vierd ajs daarvoor. Natuurlijk óók
een boom met dezelfde versierselen,
we zongen dezelfde liederen en gin
gen om dezelfde tijd naar de kerk.
Daarna zongen we nog wat.bij hun
foto's. Zo was het net of ze er nog een
beetje bij waren. Maar deze keer zal
mijn vrouw er ook niet bij zijn, zij is
nu al weer maanden hier. Ik heb toch
een boom gekocht... begrijpt u..."
Ik begreep het. Ook dë ontzettende
tragiek die hierachter stak. En ik
nam hem eens beter op. Hij zat met
gesloten ogen en was in gepeins ver
zonken.' Doodsbang was hij dat hij
na z'n kinderen nu ook zijn vrouw
zou verliezen.
Op het moment dat ik hem enkele
woorden van troost wilde toevoegen
keek hij me aan, alsof hij mijn ge
dachten geraden had. Ik zag een
traan in zijn ogen blinken.
"Misschien wordt ze wel weer beter,
hè", zei hij. Al zijn hoop en geloof
voor de toekomst had hij in drie
woorden gelegd.
Op dat moment stak een verpleegster
haar hoofd om de hoek van de deur.
"U kunt naar uw vrouw, meneer Van
Dam".
Haastig stond hij op en zei: "Prettige
kerstdagen, meneer, en.... het was
een fijn gesprek."
Voor ik iets terug kon zeggen was hij
achter de deur verdwenen, op weg
naar zijn vrouw.
Het was een fijn gesprek... had hij
gezegd. En dan te bedenken wat er in
al die tijd over m'n lippen gekomen
JOHANNES
pag. 4 en 5 De Vlaming Emile Buijze heeft weer
een kerstvertelling geschreven. Het verhaal speelt
hoofdzakelijk in West Zeeuws Vlaanderen en gaat
over de houtzagers van vroeger,
pag. 6 Een ontroerend verhaal over een niet be
grepen hond.
pag. 7 Een feestelijk verhaal over het zelf maken
van leuke gebaksvormen: eet smakelijk,
pag. 8 en 9 Informatie door en voor de vrouw,
pag. 10 en 11 Een nieuw verhaal door onze mede
werker de heer Lantinga over een oude teelCnl. die
van cichorei.
pag. 12 en 13 De heer Ad Phernambucq heeft een
skriptie gemaakt over de dierlijke trekkracht. Hij
heeft lijnen gelegd tussen het gebruik daarvan in
onderontwikkelde gebieden en in onze kontreien.
pag. 14 Een verhaal over de wagenmakers van
vroeger.
pag. 15 De jongeren aan het woord
pag. 16 Alleen in de noordelijke kuststrook van
ons land vindt men gebeeldhouwde paarden in
steen als sluitstuk boven deuren van boerderijen.
pag. 17 "Schoonheid is niet genoeg aldus de heer
House in een artikel over geurende planten en
bomen.
pag. 18 De kinderpagina
pag. 19 Aktiviteiten van de praktijkschool in het
Friese Oenkerk.
pag. 20 De Kerstpuzzel
