Iets groots
Begrip
Kick
Een grote klapper
Openluchtspel
Andere route...
Sambal
Zo herinnert hij zich nog goed de
tentoonstelling van 1946 die toen
overigens onder regie stond van
Anton Brusket wiens rechterhand
de jonge Sinke toen was. "Onze
Z.L.M.-staf was nog klein zo net
na de oorlog en de tentoonstelling
werd toen 'gekombineerd met het
100-jarig bestaan van de ZLM
dus dat moest iets groots worden.
Moet je voorstellen waar je dan
tegen aan loopt: Zo hadden we
bijv. geen punaises. De meest
eenvoudige dingen waren niet
verkrijgbaar. Dan leer je natuur
lijk wel snel beslissen en impro
viseren. Dat geloof je zeker wel?"
Van 1946 tot en met 1959 sprak
men overigens nog van de zgn.
"ZLM-dagen" waarbij volgens
een rouleringssysteem ieder jaar
weer een andere Kring van de
ZLM de beurt kreeg. (Alleen in
het rampjaar 1953 is geen ZLM-
dag gehouden.) In 1959 besloot
het hoofdbestuur van de ZLM
Terug kijkend stelt de sekretaris
van de ZLM-tentoonstellingen
vast dat hij altijd erg goed heeft
samen gewerkt met de kring
voorzitters en de comité-leden.
Wat hij ook kwijt wil is dat hij
altijd erg veel begrip heeft on
dervonden van de standhouders
en ook veel medewerking want
het was natuurlijk lang niet altijd
eenvoudig. Daarbij komt in zijn
herinnering terug de manifestatie
in 1978 toen men erg slecht weer
trof. "Wel dan moet je improvi
seren en een beroep doen op be
grip van belanghebbenden als de
standhouders en de begeleiders
van de dieren en natuurlijk van
het publiek.
Maar als het dan voorbij is en het
is goed gegaan, dan heb je een
heerlijk gevoel. Dat geeft vëeT
voldoening.
Al die jaren heeft Sinke van de
opeenvolgende hoofdbesturen bij
de organisatie een grote mate van
vrijheid gekregen. "Maar daar
zonder zou het natuurlijk ook niet
zijn gegaan. Je moet als organi
sator durven beslissen en de zaak
moet op een bepaald moment
echt doorgaan. Voor ieder wisse
wasje vragen om toestemming
geeft een onwerkbare situatie.
Natuurlijk krijg je op den duur
wel het gevoel van hier beslis ik
zelf en daar moet overleg over
worden gevoerd. Gelukkig heb ik
niet veel verkeerde beslissingen
genomen".
En dan nu zijn laatste grote
krachtsinspanning: de "Z.L.M.-
Manifestatie 1983" waaraan hij
weer met evenveel plezier werkt.
Werk dat lééft voor hem en waar-
van de charme is dat wat eerst op
I papier in lijntjes, getallen, en
j overzichten staat, steeds meer
gestalte krijgt en steeds tastbaar
der wordt. En dan die kick als het
allemaal voorbij is en goed is af
gelopen. Maar hij heeft geen tijd
om daar nu al aan te denken.
J. Wierenga
Maar één keer op z'n praatstoel
zegt hij zich te realiseren dat dit
de laatste Manifestatie is die hij
organiseert "en dan is het toch
wel aardig om nog es even terug
te kijken. Eerlijk gezegd, geeft hij
toe, ben ik gezien mijn leeftijd en
de steeds toenemende drukte die
iedere expositie weer met zich
mee brengt, toch wel blij dat dit
de laatste keer is. Ik word ouder.
Nee, een volgende manifestatie
zou ik niet meer aan durven. Ik
ben bijna 62 en het is zo'n half
jaar van tevoren eri ook op de
dagen zelf toch wel veeleisend.
Maar laat er geen misverstand
over bestaan, ik ben erg blij dat ik
het altijd heb kunnen doen. Het
waren dynamische jaren, je be
leefde veel, ontmoette veel men
sen, kreeg veel vrienden. Dat
laatste scheelde vroeger altijd
veel bij de organisatie. Ik hoefde
vaak maar even iemand te bellen
en bepaalde zaken kwamen voor
elkaar. Maar dat even een beroep
doen op kennissen en vrienden is
de laatste paar manifestaties
minder geworden omdat het om
de vijfjaar is, de kontinuiteit is er
uit". Vroeger werd er elk jaar een
manifestatie gehouden weet Sin
ke als geen ander.
Wim Sinke (2e v.l.) wijst op de niet al te beste toestand van het keuringsterrein, dat hij samen met enige leden van het
organisatiecomité inspekteerde (l. de heer Quist, rechts voorzitter K. Dees en 2e v.r. de heer AKik.)
om de tentoonstelling om het jaar
te gaan houden, dit omdat de or
ganisatie zulke grote vormen
aannam en de kosten zo hoog
opliepen dat het vasthouden aan
de jaarlijkse traditie onverant
woord was.
Inmiddels was Wim Sinke be
noemd tot permanente tentoon-
stellingssekretaris omdat de or
ganisatie een steeds professione
lere aanpak vereiste. Dat was ook
echt geen overbodige luxe want
met de ontwikkeling van de
landbouwmechanisatie moest
een steeds groter aantal stand
houders onder dak gebracht wor
den. Wim Sinke: "En toen kwam
de allergrootste tentoonstelling
die we als ZLM ooit gehad heb
ben: dié van 1968 toen we gelijk
ook ons 125-jarig bestaan hebben
gevierd. Om krachten, geld en
tijd te reserveren hebben we de
twee daaraan voorafgaande^jaren
maar overgeslagen. Wat een gro
te klapper in en rond de gebou
wen van "DE WP" (de Wilhel-
minapolder). De allergrootste
tentoonstelling met een werktui
genpark niet af te zien zeg... en
een standhouders ik geloof zo'n
250 stuks. Geweldig was dat en
wat een organisatie. Daar heb ik
natuurlijk ontzettend veel ge
leerd. dat begrijp je wel".
Een andere expositie die Sinke
zich nog goed kan herinneren is
die van 1961 toen hij samen met
de inmiddels overleden Karei
Briels in de Kamperlandse Dui
nen een spektakelstuk van jewel
ste opvoerde in de vorm van een
En dan het bezoek van (toen)
Koningin Juliana in 1968. "Wat
een werk had ik daaraan. Einde
loos kwamen dan weer mensen
van de politie, dón weer van de
Rijksvoorlichtingsdienst en dan
weer van het Kabinet van de
Commissaris van de Koningin.
Allemaal om precies vast te stel
len waar zij langs moest lopen,
waar ze moest gaan zitten, waar
ze even stil zou blijven staan enz.
enz. en ik moest iedere keer maar
weer mee. Tot vervelens toe. En
wat bleek toen ze werkelijk op het
terrein kwam? Wel, ze nam een
totaal andere route en in feite
bleken toen al die kontröles en
die 'repetities voor niets te zijn
geweest...."
"Wim C. Sinke kan de laatste
maanden nauwelijks een paar
minuten vinden voor iets wat
niets met de manifestatie te ma
ken heeft: óf hij is onderweg, óf
hij is in Kruiningen, zit te bellen,
is in bespreking of zit in een apart
kamertje te rekenen, te tellen of te
kontroleren. Een zeer druk baasje
die. zo is duidelijk te zien, het
klappen van de zweep kent en als
een ervaren regisseur alle touw
tjes van de organisatie voor de
komende Manifestatie strak in
handen houdt. Toch wist ik hem
in een verloren uurtje "voor een
gesprek te strikken.
Wim Sinke die voor de Z.L.M.
zo'n twintig tentoonstellingen
heeft georganiseerd gaat zitten en
kijkt me met een bescheiden lach
om zijn mondhoeken aan: "Moet
dat nu zo nodig. Ik heb het druk
genoeg mét andere dingen".
Het bezoek van Hare Majesteit Koningin Juliana was een geweldige
ervaring maar heeft Wim Sinke ook veel hoofdbrekens gekost.
landbouw aanschouwelijk wérd
gemaakt door een optocht van
liefst 400 traktoren! Wim weet
nog goed dat het enthousiasme
van Briels hem vaak overdonder
de: "Zo realiseerde ik me ineens
dat als die straaljagers door de
ZLM moesten worden betaald,
de zaak wel es een financieel
fiasko zou kunnen worden dus ik
geschrokken geinformeerd bij de
Koninklijke Luchtmacht. Daar
bleek tot mijn geruststelling dat
Briels inderdaad de zaak goed
had voorbereid en dat we niets
hoefden te betalen".
maar als je er bij bent dan geniet
je: Daar speelde de Amsterdamse
Politiekapel o.l.v. Kapitein Pink-
se. Na afloop van het concert
gingen we eten in een Chinees
restaurant en op een gegeven
moment, vertelt Sinke met kuilt
jes in zijn wangen van ingehou
den plezier, adviseerde voorzitter
J.P. van Dijke kapitein Pinkse om
er toch vooral veel sambal op te
doen en deze ging daar serieus op
in. Nou, lacht Sinke, die moet in
brand gestaan hebben. Dat kan
niet anders. Maar hij liet niets
merken, dat niet".
Leuke voorvallen heeft Sinke na
tuurlijk in al die jaren genoeg
beleefd en gelachen is er natuur
lijk ook vaak. Zo herinnert hij
zich nog 1959 in Aardenburg.
"Zo maar een klein voorvalletje
openluchtspel. Een imposante
opvoering waarbij straaljagers
van onze luchtmacht de oorlog
moesten uitbeelden, waar de toe
schouwers werden herinnerd aan
de watersnoodramp en waar de
opkomende mechanisatie in de
17 juni 1 983 manifestatiebijlage
5
