Er komt heel wat kijken voor het bedrijf goed loopt
H eel langzaam begint de nieuwe polder Zuidelijk Flevo
land wat gestalte te krijgen. Grote stukken liggen er nog
verlaten en leeg bij, maar op enkele punten is er volop
aktiviteit. Zo wordt er hard gebouwd aan de nieuwe boer
derijen in het gebied waar de eerste bedrijven werden uit
gegeven. Regelmatig worden daar weer nieuwe bedrijfsge
bouwen en woningen in gebruik genomen en geleidelijk
hebben zich al verscheidene van de nieuwe polderbewoners
op hun bedrijven gevestigd. Zo ook de familie Chardon die
hier begin 1979 een akkerbouwbedrijf van 59 ha in pacht
kreeg. Sinds een paar maanden wonen Philip en Corrie
Chardon met hun kinderen Herman (6) en Marco (3) op
hun boerderij "De Logger" aan de Roerdompweg.
N,
Nieuw begin in Z. Flevoland
D at bedrijf hier is ook heel wat
anders dan ze gewend waren. Vee is
er niet - alleen een rijpaard is mee
naar de polder verhuisd - en ook met
de spruitenteelt is Chardon op het
nieuwe bedrijf niet doorgegaan. "We
hebben hier een bouwplan met 'A
konsumptie-aardappelen, 'A suiker
bieten in op het overige 'A deel tarwe
en 4 ha zilveruitjes. In vergelijking
met wat we ginds hadden is dit ei
genlijk maar een heel simpel bedrijf'
meent Chardon.
D;
M aar het ontbreken van een cen
trum met de nodige voorzieningen in
Veel bleef achter
M
Heel wat anders
Geen kleinigheid
Wennen
Pionieren
ook op een pachtbedrijf, hebben de
Chardons inmiddels ook ervaren.
Alleen op pachtbedrijven kleiner
dan 45 ha bouwt de Staat als ver
pachter nog een woning. Zij moesten
daarom op het nieuwe bedrijf zelf
hun woning bouwen. Alleen een
schuur wordt door de verpachter ge
bouwd, maar dat is niet meer dan
een rompgebouw en naar het oordeel
van de meeste pachters eigenlijk te
klein. Niettemin wordt er van dit
soort schuren nog een pacht ge
vraagd die, afhankelijk van de be-
drijfsgrootte, ligt tussen 25.000,—
en 30.000,— per jaar.
et als vele anderen moesten de
Chardons met hun bedrijf verdwij
nen uit de overvolle Randstad. De
vroegere familieboerderij werd enige
jaren geleden al afgebroken in ver
band met uitbreiding van de stad
Maassluis. Sedertdien hadden zij in
die omgeving tijdelijk andere grond
in gebruik, maar de situatie waarin
daar geboerd moest worden was wel
moeilijk. Het waren niet de meest
geschikte percelen en het land lag
nogal wat verspreid en daardoor niet
altijd even gemakkelijk bereikbaar
in het drukke Waterweggebied.
In totaal had Chardon in zijn oude
woonplaats altijd zo'n 60 ha grond in
gebruik. Daarvan was 20 ha gras
land, dat hij gebruikte voor het wei
den van drachtige vaarzen. Die wer
den aangekocht in het begin van de
drachtigheid en weer afgezet vlak
voor het afkalven. Op zijn bouwland
teelde hij veel spruitkool, zeker op 'A
van de oppervlakte. Voor de rest
bestond het bouwplan op het vroe
gere bedrijf uit aardappelen' bieten
en granen.
van aktie, die vol plannen en ideeën
zit voor de verdere uitbouw van het
bedrijf. Maar hij is zich ook bewust,
dat hij eerst nog moet proberen te
overzien wat de beste mogelijkheden
zijn in deze nieuwe omgeving.
"We moeten hier nog aan heel veel
dingen wennen", vindt ook mevr.
Chardon. "Een groot verschil is ook,
dat we hier in een puur landbouw
gebied zitten. Dat was in onze vroe
gere woonplaats heel anders en
daardoor had je daar een veel meer
gemengde bevolking waardoor je
ook andere kontakten kreeg". Over
igens is voor haar let leven in zo'n
pure landbouwpolder ook weer niet
zo vreemd als boerendochter, van
oorsprong afkomstig uit de Haar
lemmermeer.
aar door de steeds doorgaande
behoefte aan grond voor stadsuit
breiding en industrie en alles wat
daar bij hoort kwam het bedrijf
steeds meer in verdrukking. Ook een
projekt van dijkverzwaring in het
ka^er van de Deltawerken kostte
opnieuw grond. Dat alles bij elkaar
was voor de Chardons aanleiding om
naar Flevoland te vertrekken toen ze
daar een bedrijf konden krijgen.
Gemakkelijk was die beslissing ech
ter niet. "Je laat veel achter in je oude
omgeving", zo vinden ze. "Veel
vrienden en relaties raak je kwijt en
je moet hier weer helemaal opnieuw
je plaats proberen te vinden".
Ook zakelijk gezien was het beslist
niet zo, dat de verhuizing alleen
maar voordelen opleverde. Verre
van dat. Het oude bedrijf moest
tegen verpachte waarde worden
overgedragen en dat is wel een groot
verschil met de niet-agrarische
waarde in een gebied als de Rand
stad. Ook op andere punten moesten
zaken die nogal wat waarde verte
genwoordigden met het bedrijf zon
der vergoeding worden afgestaan.
"Als je dat allemaal bedenkt, kostte
het eigenlijk wel een fors bedrag om
in de Flevopolder te kunnen gaan
bouwen", zo konstateren de Char
dons!
"Het oude bedrijf was heel wat ar
beidsintensiever. Daar hadden we
regelmatig 2 3 vaste mensen met
daarnaast wat losse krachten. Een
vaste medewerker heb ik hier niet:
alleen wat losse hulp bij het bieten
dunnen. En verder maken we nogal
wat gebruik van de loonwerker met
name voor het rooien van de bieten
en de aardappelen en het kombi-
nen".
"We doen hier ook wel wat samen
met buren, maar een vaste samen
werkingsvorm hebben we nog niet.
Toch wil ik als 't kan, wel wat op die
manier gaan werken. Maar je moet
elkaar daarvoor eerst wat leren ken
nen. Misschien kunnen we van de
winter eens met elkaar om de tafel
gaan zitten om te zien of we tot een
wat vastere vorm kunnen komen".
"Met het oog op eventuele samen
werkingsmogelijkheden ben ik met de
aanschaf van machines ook nog wat
afwachtend geweest. Wat ik ginds
had heb ik grotendeels afgestoten
omdat hier toch alles nieuw opgezet
moest worden. Achteraf gezien vraag
ik me wel af, of dat wel zo goed is
geweest. Maar het moet hier toch
anders en we zijn nu eigenlijk nog
bezig af te tasten hoe dat het beste
kan", aldus Chardon.
Een klein stukje van de bedrijfsuitrusting van Chardon
at er heel wat komt kijken voor
je hier als boer uit de voeten kunt,
Chardon breidde zelf de gepachte
schuur met een extra spantvak uit.
Deze heeft nu een vloeroppervlakte
van ruim 1100 m2. "Voor een bedrijf
als dat van ons nog nauwelijks groot
genoeg", meent Chardon. Hij bracht
verder gedeeltelijk een verharding
aan in de schuur en ook een erfver-
harding en een kavelpad zijn inmid
dels aangelegd. Samen met nog een
paar kleinigheden betekende dit al
een investeringsbedrag tussen de
200.000,- en 250.000,-. Het is
verder zijn bedoeling in de schuur
nog een bewaarruimte voor 1000
ton aardappelen te bouwen. De kos
ten daarvan moeten ook zeker op
zo'n 350.000,— worden begroot.
Daarnaast moet er dan nog het no
dige aan machines en werktuigen
zijn. Alleen voor de bedrijfsuitrus
ting rekent Chardon daarom met een
totale investering op zijn pachtbe
drijf van omstreeks 1 miljoen.
Daarbij moet dan ook voor de wo
ning nog een fors bedrag op tafel
worden gebracht. Alles bij elkaar ze
ker geen kleinigheid.
X och hebben de Chardons zeker
geen spijt dat ze deze stap hebben
gedaan. Met het oog op de toekomst
leek hun dit beslist wel het beste.
"We hebben hier een goeie kleigrond
en dat is veel waard", aldus Chardon.
"De opbrengsten waren hier het eer
ste oogstjaar uitstekend en ook nu
lijkt het weer goed". Hij is een man
de buurt van hun woongebied, voe
len de Chardons toch wel als een ge
mis. Hun oudste zoon zit nu in de
eerste klas van de lagere school in
Biddinghuizen. Hij gaat daar elke
dag naar toe met de speciale school
bus die voor dit doel in de polders
rijdt. Maar dat betekent wel dat hij 's
morgens om 10 over half 8 de deur
uit gaat en pas 's middags om half 5
weer thuis komt. "Zulke dagen zijn
voor zo'n kind van 6 jaar eigenlijk
veel te lang", meent mevr. Chardon.
"En ook voor alle andere dingen
waar de kinderen aan mee zullen
doen moeten steeds weer grote af
standen afgelegd worden. Gelukkig
wonen hier dichtbij meer kinderen,
zodat ze wat speelmakkertjes betreft
niet al te ver uit de buurt hoeven".
"Het is duidelijk dat dit de konse
quenties zijn van het pionieren in
zo'n nieuwe polder", aldus mevr.
Chardon. "We hebben daar bewust
voor gekozen, maar je moet wel op
passen dat je je kinderen daarmee
niet tekort doet. We zullen meer
moeten helpen met vervoer en een
fijn, gezellig huis vindt ik bij dit alles
ook erg belangrijk".
Klagen over de onvolmaaktheden van
de nieuwe polder doen de Chardons
zeker niet. Maar ze missen hier nog
wel een heleboel en ze vinden dat er
alles aan gedaan moet worden om die
periode van pionieren zo snel moge
lijk te kunnen beëindigen. Dat ze als
polderbewoners ook zelf daaraan de
nodige medewerking zullen moeten
geven beseffen ze heel goed en ze zijn
daartoe ook bereid. Want het gaat er
tenslotte om dat ze zich in Zuidelijk
Flevoland zo gauw mogelijk helemaal
thuis voelen en dat ze hier met plezier
kunnen wonen en werken. d.H.
De boerderij van de familie Chardon in Z. Flevoland
mm» mvm.
mm mm*
'm,
wmmmm,
Enkele weken geleden gaf de familie Chardon met enig feeste
lijk vertoon hun nieuwe boerderij in Z.Flevoland de naam "De
Logger". Deze is afgeleid van de inmiddels verdwenen fami
lieboerderij van de Chardons, de "Loggerhoeve"bij Maassluis.
Op de plaats waar deze vroeger stond staat nu het Stadskantoor
van Maassluis. Een gevelsteen uit deze oude boerderij, met
daarop afgebeeld een visser schip van het type logger, waaraan
de boerderij zijn naam ontleende, is in het bezit van de ge
meente Maassluis. Er zijn plannen deze een plaats te geven in
het Stadskantoor. Een duplikaat van deze oude gevelsteen is
aangebracht in de gevel van de woning op het nieuwe bedrijf in
Flevoland. Bij de naamgeving van de boerderij werd deze steen
onthuld. Daarmee hebben de Chardons in de nieuwe polder een
duidelijke verbinding gelegd met de familiehistorie op het oude
land. Op de foto de heer en mevr. Chardon met hun zoontje
Marco onder de "Loggersteen" in hun woning.
11
