Bintje krijgt extra heffing opgelegd
A
Voor oogst 1980 kans op kalamiteitenheffïng
Konfrontatie-heffing
Hoe is de regeling?
Kalamiteiten-heffing
A. Vermeer
Discipline
Ter goedkeuring
aangegeven
pootaardappel-
areaal in 1979
D
X ot begin april is er ruim 37.000 ton pootaardappelen bij de Stopa
aangeboden van vele rassen. Het ras Bintje is op dit moment een
"topper" met ruim 16.000 ton. Het ziet er dan ook naar uit dat de
Bintje-pootgoedteler met een extra heffing belast wordt van 150,—
per ha.
't Ziet er dus helemaal naar uit, dat
het ras Bintje binnenkort naast de
reeds opgelegde en grotendeels
geïnde 75,— nog eens 150,
extra per ha zal moeten betalen.
Geen maatregel van dit moment,
maar duidelijk een vooraf afgespro
ken beleid, waar nu helaas een grote'
groep telers, en vaak een grote op
pervlakte per bedrijf mee wordt ge-
konfronteerd.
CjT raag wil ik in herinnering roepen
dat het beleid voor oogst 1979 reeds is
vastgesteld in januari 1979, dus
ruimschoots voor de uitplant. Toen
werd vastgesteld door Landbouw
schap en Bedrijfsschap voor de
Groothandel dat er naast de gewone
heffingen een extra-heffing per ras
zou gelden wanneer gemiddeld per ha
van zo'n ras meer dan 1500 kg bij de
Stopa zou worden aangeboden.
Overigens geen nieuwe beleidslijn,
omdat deze gedragsregel al een aan
tal jaren geldt.
Het waren echter tot nu toe steeds
wat kleinere rassen, vaak wat nieuwe
rassen, die met deze extra heffing
werden gekonfronteerd. De grote
praktijk merkte daar dan niet zoveel
van. Als we uitgaan van de ruim
10.000 ha goedgekeurde Bintjes en
het overschot van ruim 16.000 ton,
dan is de gemiddelde Stopa overna
me nu al meer dan 1500 kg/ha. En
met nog 2 aanbiedingsperioden na
begin april zal waarschijnlijk de
20.000 ton ruim gehaald worden, dus
2.000 kg/ha.
In het volgende overzicht kunt U
zien hoe voor oogst 1979 de regeling
is.
Overschot per goedgekeurde
hektare van het betr. ras.
van 0 - 1500 kg
van 1501 - 1750 kg
van 1751 - 2000 kg
meer dan 2000 kg
Uiteraard zijn er veel meer rassen die
voor extra heffingen in aanmerking
komen. Dat zal wel blijken als we zo
eind mei de "balans" hebben opge
maakt. Het leek me goed om het
grote ras Bintje er even uit te lichten,
't Is ook het enige pootgoedras waar
men hier en daar nu nog zou kunnen
switchen van pootgoed naar kon-
sumptie. Ik geef geen advies, slechts
een stukje voorlichting! Het afgelo
pen seizoen was er gewoonweg wat
teveel Bintje pootgoed en hoe dat in
1980 wordt laat zich niet voorspellen.
Er is nog een heffing, een extra
heffing, waar ik nog eens op wijzen
wil. Dat is de kalamiteiten-heffing.
Als we in enig jaar meer dan 4.000 kg
per ha over de gehele goedgekeurde
oppervlakte bij de Stopa krijgen aan
geboden dan treedt deze heffing in
werking. Ook dit hebben we duidelijk
met elkaar van tevoren afgesproken!
4000 kg/ha komt overeen bij 30.000
ha met 120.000 ton in het totaal.
Daar komen we dit seizoen, dus
oogst 1979 lang niet aan toe. Niet
meer dan 75.000 ton! Maar hoe pakt
oogst 1980 uit? Vroege poottijd;
mooie grond; gezond pootgoed!
"Gelukkig" weten we nog helemaal
niets over het groeiseizoen, de luizen,
de rooidata.
Ik wil slechts iedereen goed infor-
mererf over de gemaakte afspraken
in het kader van het beleid. De ve
roorzakers van de overschotten extra
laten betalen aan de fondsen; extra
te konfronteren met die overschot
ten. Niet de fondsen in één jaar leeg
te laten lopen. We hebben enkele ja
ren achter de rug, dat de opbrengst
van 30.000 ha nauwelijks genoeg was
om de klanten in binnen- en buiten
land te kunnen bedienen. In 1979
leverde deze oppervlakte een over
schot op van 10%, terwijl én de
export én de binnenlandse afzet
schitterend op peil bleef.
Als 1980 inderdaad een nog overda
diger groei te zien zou geven, dan zou
een kalamiteiten-heffing tot de mo
gelijkheden behoren. En hoe ziet deze
heffing er ook weer uit?
Gemiddeld overschot
over alle rassen
4.000 - 5.000 kg per ha
5.001 - 6.000 kg per ha
meer dan 6.000 kg per ha
Kalamiteiten-heffing voor
alle rassen per ha S t/m B
300,-
400-
500,-
Ik hoop dat iedereen van het
bovenstaande nog eens goede
nota neemt. Er wordt van ons
allen een grote discipline ver
wacht bij het uitvoeren van het
beleid. Niet alleen bij het
klaarmaken en afleveren van
"Stopa-aardappelen", maar
ook bij het betalen van de hef
fingen. 't Gaat hier om een
prachtig systeem; gelden die
we zelf hij elkaar brengen, zelf
beheren, zelf besteden. En met
zelf bedoel ik de gezamenlijke
teelt en handel!
A.V.
Aangekondigde
heffing
150,—
200,-
250,-.
300,-
Voor 1979 ver
laagde heffing
75,-
125,-
175,—
225,-
West-Duitse areaal daalt
In "La pomme de terre francaise" is
een overzicht opgenomen van de ter
goedkeuringsaangegeven arealen
pootaardappelen in de EEG per land
en per ras.
Nederland is met een areaal van
33.630 ha thans het belangrijkste
EEG pootaardappelland.
De voormalig koploper, het Verenigd
Koninkrijk, is thans een goede twee
de met een areaal dat maar een frak-
tie kleiner is dan het Nederlandse
(33.459 ha). Met respektievelijk
17.832 en 17.016 ha volgen West
Duitsland en Frankrijk. De terug
gang van het Westduitse pootaar-
dappelareaal (-1167 ha) is opvallend.
Het ras Bintje heeft zijn positie als
het belangrijkste aardappelras van de
EEG versterkt. Met 19.129 ha maakt
dit ras thans 17,1% van het totaal uit.
Opvallend is voorts de reaktie van de
Britse telers op de boycot van het ras
Pentland Crown door Sainsbury, de
AH van het Verenigd Koninkrijk.
Het areaal met Pentland Crown nam
af van 5501 ha tot 3460 ha!
We
Kiberege 4 april 1980...
e zon brandde heet boven Dar es
Salaam en het was nog maar negen
uur. We wisten het zweet van het ge
zicht terwijl het blousje al doorweekt
op onze rug plakte. Maar we stonden
gereed om de reis naar Kiberage te
beginnen. Toch waren er nog allerlei
klusjes die nog even moesten worden
afgehandeld Alvorens we werkelijk
aan de safari konden beginnen, 't
Duurt allemaal lang, overal. Frans de
administrateur moest drukwerk bes
tellen bij de Staatsdrukker. Ik ben zo
terug, zei hij optimistisch, maar na een
half uur zagen we hem nog niet. Tus
sen een onbeschrijflijke bende in een
stoffig magazijn was hij bezig om sa
men met een klerk die daar werkte de
juiste papieren op te scharrelen die hij
nodig had. Nergens lag iets op orde.
De klerk stoorde er zich niet aan en
snuffelde onverstoorbaar verder, on
derwijl de spinnewebben achteloos
van zijn hoofd vegend. Netheid en
zuiverheid zijn dingen die hier in de
meeste gebouwen ontbreken. In de
kantoren waar we binnenkwamen was
het overal hetzelfde beeld. Slordigheid
en toch weet men alles weer wel te
vinden, alleen het duurt wat langer
dan wij gewend zijn. Toen Frans zijn
zaakjes voor elkaar had, konden we
naar het volgende boodschapje. Langs
de weg naar Morogoro en het vliegveld
van Dar es Salaam, woont een Griek,
die daar nog met veel kunst en vlieg
werk probeert zijn zelfstandige bouw
onderneming financieel drijvend te
houden. Hij is een goede kennis van
een van onze andere teamleden.
Bovendien is hij een gewiekste kerel
die het land door en door kent. Zonder
zijn kennis van zaken, zonder zijn be
hendig manoeuvreren zou men op het
Kiberage projekt nog niet half geweest
zijn waar ze nu zijn. Officieel zou men
dan nog niet over één zak cement
hebben kunnen beschikken. Nu wist
hij, wie weet waar vandaan, toch voor
elkaar te krijgen dat op het projekt in
Kiberege in ieder geval de bouwakti-
viteiten door konden gaan. Voorts
heeft hij op allerlei andere manieren
hulp geboden. In zijn kleine air con
dition kantoor dronken we nog met
zijn allen hete zwarte koffie, want dat
is iets dat ze in Tanzania volop heb
ben. In Tabora, waar veel koffie wordt
verbouwd is destijds ook een koffie-
poeder fabriek gesticht. De Griek,
zuchtte en hief zijn armen ten hemel in
wanhoop, want een order die hij had
geplaatst voor onderdelen was weer
niet aangekomen. Wat een land, wat
een land. Hebben jullie nog brood,
vroeg hij aan Frans. Dat wist hij niet
want Frans was ook al weer tien dagen
weg van het projekt. De Griek gaf aan
zijn compagnon een order om brood te
gaan halen. In Dar es Salaam is
moeilijk aan brood te komen, maar na
vijf minuten was de man terug met een
dertigtal broden. Voor jullie zei de
Griek. Nu was de Peugeot al meer dan
vol, maar met wat passen en meten
wisten we de broden toch nog netjes in
de wagen te proppen.
e hadden de dag tevoren ook nog
wat boodschappen gedaan in de stad.
De wilde verhalen die de ronde deden
dat je er niks kon kopen bleken ei
genlijk voor een deel overdreven. In de
eerste supermarktwaar we kwamen
was wel degelijk wat te koop, alleen de
sortering is uiterst gering. Bovendien
is er niets te koop wat in het buiten
land is gemaakt. Maar zout, limona
desiroop, bezems, insekticide en nog
wat andere zaken waren er wel. Niet
veel keus dus, bovendien lag er alles zo
enorm smerig bij dat de lust tot kopen
vrij snel overging. De rekken waren de
laatste jaren zeker niet meer schoon
gemaakt. Maar er was nog een andere
supermarkt en ofschoon de Indiaase
beheerder ook niet over veel variëteit
beschikte had hij tenminste de zaak
netjes voor elkaar. Hij bleek zelfs
w.c.-papier te hebben, waarvan we
toen maar gelijk de hele uitgestalde
voorraad meenamen. In de drankaf
deling vonden we zelfs Tanzaniaanse
wijn en we hebben het maar gewaagd
om er een aantal flessen van mee te
nemen. Als U nooit meer iets van ons
hoort, dan wèet U waar het van komt.
Whisky en Wodka is er ook al te koop,
alleen het is allemaal gemaakt in
Tanzania. Nou ja, de wereld valt of
staat natuurlijk niet met het bestaan
van die dranken, maar in eenzame
stille uren wil wat geestrijk vocht best
opbeurend werken. De prijs schom
melt rond de veertig gulden de fles.
Vroeg of laat zullen we toch eens een
slokje wagen. Nou we het daar toch
over hebben. We zijn ook nog naar de
brouwerij geweest, want we wilden wat
bier meenemen. Zonder lege kratten is
het moeilijk om er de hand op te leg
gen. Wederom bracht ons Swahili en
de aanwezigheid van mijn "mamma"
Corryuitkomst. We drongen direkt
door naar de verkoopleider, die samen
met zijn kornuiten, ook al in een air-
condition kantoortje een werkbespre
king hadden onder het genot van koud
bier. Ofschoon het tegen de regels was
bier af te leveren zonder leeg krat,
kregen we voor elkaar dat de manager
zich hoogst persoonlijk over ons ont
fermde, want je kon toch een vrouw
niet laten wachten. Welk soort bier zal
het wezen, vroeg hij, want je kunt
kiezen uit vier soorten. Wij drinken
Pilsner, zei hij. Dat is lekker. He, riep
hij tegen een eenvoudig kantoorbe
diende, breng eens vlug twee extra
glazen voor de gasten. We zaten, voor
dat we het wisten, aan een koud biert
je. Daar ging het natuurlijk niet om,
maar het onderstreept de gemoede
lijkheid van de mensen. De bierbrou
werij is in dit land de best lopende
zaak van alles. Voortdurend moet men
uitbreiden. Toch hier ook weer, de
aanblik lijkt zo krikkemikkig dat men
vreest dat eerstdaags hier wel eens het
een en ander stuk kan gaan. Toch
wordt er goed geld verdiend en de
kas-inkomsten worden scherp be
waakt door een drietal soldaten met
scherp geladen geweer.
li de chauffeur van de Peugeot zat
ontspannen achter het stuur van de
wagen die nog geen 4000 kilometer
had gelopen. Hij wist te vertellen dat
hij best blij was met de komst van die
maisboerderij daar achter in de Ki-
lomberovallei. Jaren, zeker zestien,
was hij vrachtwagen en buschauffeur
geweest. Een zware job, die hij onge
lukkigerwijs had opgegeven om wat
anders te gaan doen. Hij was toen in
de bouw terecht gekomen, maar daar
heb je als chauffeur die zijn halve
leven op zijn kont heeft gezeten ei
genlijk ook geen kaas van gegeten.
Nou en toen vroegen ze daar bij Kibe
rege Maize Farms ineens een chauf
feur. Dat was een mooie kans om terug
te keren in het vak, in een luxe wagen.
De asfaltweg die Dar es Salaam ver
bindt met het achterland tot diep in
Zambia kun je eigenlijk niet slecht
noemen. Je kunt er met een behoor
lijke snelheid overheen, alleen je moet
zo'n weg meer gereden hebben en je
goed kunnen herinneren waar de kui
len zijn. Voor een onervaren chauffeur
moet dat een heksentoer zijn. Een
waarschuwingsbord dat men aan de
weg bezig is, vind je nergens. Ineens
kom je dan ook voor een aantal uitge
hakte stukken asfalt die minstens vijf
en twintig centimeter diep zijn en zo'n
meter of drie lang. Maar A li kende het
allemaal op zijn duimpje. Onderweg
stopten we zo nu en dan om ergens
langs de kant- in een klein rommelig
arabisch restaurantje een koud flesje
Cola te drinken. Toen we bij de afslag
Mikumi kwamen en we zeventig kilo
meter landweg in moesten om bij het
projekt te arriveren, hield daar iedere
voorstelling van wat een weg eigenlijk
zou moeten zijn op. Immense diepe
kuilen en onvoorstelbare ruwe rot
spunten tarten iedere autobouwer. De
zwaarbeladen Peugeot veerde er
meestentijds redelijk over en door
heen, maar de lading achterin begon
wel lastig te schuiven. Als we weer
eens door een kuil waren geschokt
gleed er een brood over onze schouder
of schoof een doos in de nek. Aan de
ene zijde van de weg liggen de bergen
van de zuidelijke hooglanden met als
hoogste stad Iringa, zo'n 200 km ver
der, en aan de andere zijde van de
"weg" ligt de Kilombero valley, met
hele maal aan het einde zo 'n beetje het
plaatsje Kiberege. Talloze kleine
bergriviertjes klaterden het heldere
water over de afgeronde en gesleten
rotsblokken. De bruggetjes er over
heen leken bouwvallig, maar gezien de
toestand van de weg viel dat eigenlijk
nauwelijks op. De zeventig kilometer
hebben we in bijna-drie uur afgelegd.
Gaar en door elkaar gehutst njoe en
bezweet en suffig van de reis arriveer
den we in Kiberege, de plaats waar
eens de grote 2000 hektare maisfarm
moet komen....
SCHRIJFKOUTER
