Nederlands Zuivelbureau start kaaskampagne in Italië
D,
H et hoofdelijk verbruik van kaas bedroeg in Italië in 1978
12,1 kg. In 1970 was dit nog 10,6 kg., een stijging van 14% dus.
Bacterievuur in appel- en pereboomgaarden
Erf
en
akker
Eenmalige verpakking
appelen en peren
Produktie van appelen en peren iets
kleiner
B innenkort gaat in Italië een kampagne voor Neder
landse kaas van start. In eerste instantie beperkt de kam
pagne zich tot Edammer kaas en wordt hij uitsluitend in
het dichtbevolkte en welvarende Noordwesten van Italië
uitgevoerd. Bij een gunstig resultaat is het Nederlands
Zuivelbureau echter voornemens dit tot andere delen van
Italië uit te breiden en hierin ook Goudse kaas te betrek
ken.
rijn en Genua en uitgevoerd in twee fases. In de periode okto
ber/november a.s. wordt met de aktiviteiten gestart, terwijl in de
periode maart/april 1980 een herhaling zal plaatsvinden van
deze aktiviteiten.
Hoofdelijk verbruik
e keuze is op Edam gevallen omdat deze kaassoort blijkens
een onderzoek het beste past bij de Italiaanse smaak en eetge
woonten. Uit het onderzoek kwam naar voren, dat de Italianen
de voorkeur geven aan jonge kaassoorten met een milde smaak
boven oudere, pittiger soorten. Nederlandse kaas geniet in Ita-
liië een redelijke bekendheid, hoewel men er verder weinig van
af weet. Slechts weinigen kunnen spontaan de naam Edam
noemen, maar omschrijven deze soort als "de kaas met de rode
korst" of "het bolronde kaasje".
Jft
De kampagne zal er dan ook op gericht zijn de Hollandse Edam
een duidelijker identiteit te geven. De Edammer wordt erin naar
voren gebracht als een veelzijdige kaassoort met tal van ge
bruiksmogelijkheden. "Edam, ogni fetta una ricetta" (Edam,
voor elke plak een recept) luidt de slagzin, gevolgd door "Edam,
il formaggio d'Olanda" (Edam, de kaas uit Holland). De Italia
nen zullen onder meer door affiches en streamers op autobussen
van het openbaar vervoer in de grote steden met deze aktie
worden gekonfronteerd. Het gebruik van Nederlandse Edam zal
voorts worden gestimuleerd door receptenfolders, die in een
aantal damesbladen zullen worden ingestoken, door winkelak-
ties met kaasmeisjes en door middel van receptenboekjes die
aan de kassa's van supermarkten gratis verkrijgbaar zullen zijn.
In iedere bij de aktie betrokken winkel zal een Rad van Avon
tuur worden opgesteld, waarmee de konsumenten kleine prijsjes
kunnen winnen, zoals Edammer kaas en Delftsblauwe klompjes
en molentjes. Door middel van advertenties in de vakbladen
worden de afzetkanalen vooraf geïnformeerd.
De kampagne wordt gekoncentreerd in het gebied Milaan, Tu-
Bij besluit van 21 september 1979 heeft de voorzitter van het
produktschap, ir. J.E.C. Spithoven, tijdelijk vrijstelling verleend
van het voorschrift dat bepaalde variëteiten van appelen en
peren, waaronder Cox's Orange Pippin, Conference en
Doyenné du Cornice slechts in eenmalige verpakking mogen
worden verhandeld.
Het vrijstellingsbesluit dat geldt tot 1 november 1979 vindt zijn
achtergrond in het tekort aan eenmalige emballage voor appe
len, dat is ontstaan door een onverwacht grote behoefte aan
eenmalig fust ook voor andere produkten.
Bedrijfsdeskundigen voor de fruitteelt van het ministerie van
Landbouw en Visserij hebben eind augustus een taxatie ge
maakt van de te verwachten oogst van appelen en peren in 1979
in hun werkgebied. Het CBS heeft aan de hand van deze gege
vens een landelijke taxatie opgesteld. Hieruit blijkt dat de oogst
van appelen dit jaar rond 600 min. kg. zal bedragem tegen 630
min. kg. vorig jaar (-5%).
De produktie van peren zal naar verwachting op 120 min. kg.
uitkomen. In vergelijking met de oogst 1978 betekent dit een
daling met 5 min. kg. (-4%).
Totale produktie
Raming '78 Raming '79
MLN KG.
APPELEN, TOTAAL
630
600
w.o. Golden Delicious
270
230
Schone van Boskoop
125
125
Cox's Orange Pippin
95
100
James Grieve
35
35
Winston
20
20
PEREN, TOTAAL
125
120
w.o. Conférence
40
39
Doyenné du Cornice
17
16
Légipont
10
11
Bonne Louise d'Avranches
9
8
Beurré Hardy
12
11
Clapp's Favourite
5
6
Stoofperen
12
11
Van deze kaas was in 1978 0,18 kg uit Nederland afkomstig. De
export van Nederlandse kaas naar Italië verdubbelde van 1970
tot en met 1976. In 1977 was er een sterke terugval, maar in 1978
herstelde de uitvoer zich en bedroeg toen 10.200 ton. Dit was
evenwel aanzienlijk minder dan de Westduitse kaasuitvoer naar
Italië die in datzelfde jaar 103.600 ton bedroeg en de Franse
export, die 52.000 ton voor zijn rekening nam. Van de buiten
landse kaassoorten, die de Italianen konsumeren, geniet de
Emmental duidelijk de voorkeur. Deze kaas stond in 1977 voor
11,3% van het totale verbruik, tegen Edammer en Gouda maar
Een probleem bij de Nederlandse kaasuitvoer naar Italië wordt
gevormd door het feit, dat er nogal wat buitenlandse Edam, met
name uit West-Duitsland en Frankrijk, wordt geïmporteerd. In
de kampagne zal dan ook mede de nadruk worden gelegd op het
belang van de Nederlandse herkomst en op de herkenbaarheid
van het Hollandse produkt door de rode korst en een Neder
landse sticker.
Over 1979 kan nog geen afgerond beeld worden gegeven
over de schade veroorzaakt door bacterievuur. Het aantal
pereboomgaarden met aantasting is ten minste even groot
als in 1978. Bovendien is in enkele tientallen appelboom
gaarden de aantasting aangetroffen. Naar schatting zijn
tot nu toe dit jaar nog niet meer dan enkele ha gerooid.
Dit o.m. antwoordt minister Van der Stee (landbouw en
visserij) op schriftelijke vragen van het Tweede Kamerlid
Van Rossum.
Bacterieziekte, vóór 1976 perevuur, daarna bacterievuur ge
noemd, is in 1966 voor het eerst in ons land gesignaleerd. De
eerste aantasting in peren dateert ook van dit jaar. Bij peren
neemt de aantasting de laatste jaren toe, terwijl een aantasting
van enige omvang in appel voor het eerst in 1979 werd waarge
nomen. Dit vooral vormde aanleiding tot verontrusting. De
aantasting in de fruitteelt bleef tot 1975 beperkt tot enkele pe
reboomgaarden per jaar. In 1976, 1977 en 1978 kwam in res
pectievelijk ongeveer 10, 25 en 130 pereboomgaarden aantas
ting voor, wwaarvan in enkele zeer ernstig. Naar schatting be
droeg in deze jaren de totaal gerooide oppervlakte niet meer dan
20 ha van 10 tot 20-jarige pereaanplant.
Bij aantasting wordt de fruitteler dringend geadviseerd onmid
dellijk alle zieke delen van de bomen te verwijderen. Allee
indien de besmetting van een boomgaard een bedreiging vormt
voor andere boomgaarden en de fruitteler bovengenoemde
maatregel achterwege laat, zal deze hem op grond van de Plan-
tenziektewet worden opgelegd. Tot nu toe behoefde hiervan
geen gebruik te worden gemaakt. De fruitteler wordt niet verp
licht gezonde bomen of gezonde delen van de bomen te verwij
deren. Indien de schade een zodanige omvang heeft dat zij niet
meer als bedrijfsrisico kan worden beschouwd, kan in geval van
gedwongen verwijdering van overheidswege een financiële te
gemoetkoming worden verleend. Voor zover bekend is dit in de
huidige situatie niet het geval. Een directe bestrijding met che
mische middelen is tot nu toe niet mogelijk. Enkele middelen
kunnen preventief worden gebruikt maar hebben in de praktijk
wisselvallige resultaten. Om hierin verbetering te brengen is
onderzoek over de ontwikkeling van een waarschuwingssysteem
gaande om de bespuitingen op de juiste momenten te kunnen
uitvoeren. Getracht wordt de besmetting van boomgaarden uit
de omgeving zoveel mogelijk te voorkomen door intensieve
inspectie van die omgeving door de Plantenziektenkundige
Dienst en het verwijderen van daar eventueel aanwezige zieke
planten.
"Zieke Z.L.M.-ers!"
Het is misschien niet overdreven om de mensen in twee groepen
te verdelen nl. de zieken en de gezonden. Natuurlijk zou je nog veel
meer scheidingen kunnen maken, maar dat wordt onbegonnen
werk. Afgelopen week moesten we voor een onbetekenende ingreep
enkele dagen in een ziekenhuis verblijven. Dat was voor ons een
twijfelachtige primeur want tot op heden konden we er steeds naar
toe als ziekenbezoeker en na een uurtje weer lucht happen in de
vrije natuur. We hebben nu echter de gelegenheid gekregen eens
wat te peinzen over die twee kategorieën mensen, de zieken en de
gezonden. Zodra wij ons meldden bij de opname afdeling veran
derde het bestaan van zelfstandig beslissingen nemen! Meteen
kwam het apparaat in werking waarvan men dan het beste de
effekten maar helemaal over zich heen kan laten gaan door nog
slechts braaf ja en amen te knikken! Haast is meteen al een begrip
dat nergens meer op slaat. Het verplegend personeel haast zich
overigens wel, daar niet van. We stonden in de lift op weg naar
boven toen een verpleegstertje dat ding halverwege stilhield en
vriendelijk zei dat ze op deze afdeling even wat wilde regelen, U
heeft tóch geen haast zei ze vastbesloten. Welnee, zeiden we ge
dwee, terwijl we dachten aan die luttele ingreep die ons te wachten
stond en die we eigenlijk zo lang mogelijk wilden uitstellen. Toen
we boven kwamen op de hoogste verdieping van zo'n nieuw modern
ziekenhuis werden we meteen naar ons bed geloodsd waar diezelfde
middag nog een ander opgelegen had. Een uitzicht dat je daar had,
gewoon om stil van te worden. Prachtig, zeiden we tegen onze
bejaarde grijze kamergenoot. Hij keek ons even wat misprijzend
aan, maar even later toch met een blik van goeilijke vergeefelijk-
heid vanwege onze onbezonnen opmerking. Aardig, zei hij
schamper, ja maar niet meer als je er al zo'n week of vier ligt. Je
ziet hier niks, ik bedoel er komen geen mensen aan je raam voorbij.
Alleen wat vogels, zoals kraaien en meeuwen, niet eens van die
kleine vogeltjes want die vliegen zo hoog niet denk ik, zei de man
mistroostig. Hij mocht al lopen en we gingen naast hem staan, vlak
voor het venster, 't Was van hier uit net alsof je in een vliegtuigje
zat. In het zuidoosten strekten zich zover het oog reikte bossen uit.
Gezichtsbedrog eigenlijk want we wisten dat er overal open plek
ken akkerland aanwezig waren. Naar het zuidwesten het indus
triegebied van Antwerpen, met de grote koeltoren van de kern
centrale als middelpunt. Beneden ons de autoweg nu als een grijs
zwarte strook beton. Voertuigen raasden eroverheen, maar je
hoorde hier geen geluid. De wereld leefde voort als één grote
stomme film. Zie je wat ik bedoel, zei de oude al wat kalende man.
Ik had trouwens mooi pech ging hij verder, want ik stond op punt
naar huis te mogen en ineens krijg ik een komplikatie. We bleken
na nog wat heen en weer gepraat hetzelfde landbouwblad te lezen.
Ja, ik zit zelf niet meer op het bedrijf hoor, mijn zoon doet het
allemaal alleen. Zo nu en dan help ik nog wel eens, voor de rest is
mijn groententuin groot genoeg. Zijn zoon bleek lid te zijn van de
Z.L.M. maar tevens nog van een andere landbouworganisatie. Ja
dat zit zo, zei de man, hij heeft nog zo'n 25 hek tare akkerbouw en
die zitten bij de Z.L.M. en daarnaast houdt hij ook zo'n 90 fok-
zeugen en met die bedrijfstak is hij bij de N.C.B. Overigens ben ik
wel een koppensneller hoor. Ik blaar die landbouwkranten door en
lees alleen de koppen en als me dan iets speciaals interesseert dan
kom ik er tijdens de tweede visie wel op terug. Er kwam nog een
man binnen, ook al een rustend landbouwer. Voor je het weet ben
je dan aan de praat over van alles en nog wat. Alleen het feit dat je
in een ziekenhuis bent laat toch vrij snel zijn schaduw over alles
glijden. Ik loop hier rond voor mijn rikketik, zei hij. Er moest een
heleboel gewicht bij me af. Ik ben al heel wat kwijt hoor, na de
hartkamer, alleen die dokters zijn niet gauw tevreden. Wel tevre
den was hij over de Z.L.M. want ook hij bleek lid van die organi
satie. Die wereld zit toch maar verdraaid klein in elkaar. We
bespraken de grondprijzen, de afzet van de produkten en de ver
wachtingen van de uien en aardappelprijzen. Ja wij moeten er wel
niet meer van eten, zeiden ze, maar toch, 't blijft aan je trekken.
Alleen, wanneer je hier een poosje tussen de lakens wordt gestopt
dan doet het er allemaal niet zoveel meer toe of er nu wel één cent
meer of minder bij de tarwe komt, zei de een diepzinnig. Hij sloeg
daarmee de spijker direkt op de kop. Want laten we wel wezen,
hoeveel keer per jaar prijzen we de ochtend dat we weer gezond en
wel de dag kunnen beginnen? Veel te weinig! We kunnen elkaar in
dat opzicht wel een handje geven. Onlangs spraken we nog iemand
die zei, al degenen die gezond en wel toch met de pest in hun lijf
rond lopen, die zouden een verplicht rondje moeten maken in een
revalidatiecentrum of iets van die strekking, gegarandeerd dat ze
er met een positievere kijk op het leven weer uitkomen!
Kijk, zei de man in de aangrenzende kamer, die ook net weer op de
been was, je denkt altijd dat jóu niks kan overkomen, tot de dag dat
het tóch raak is. Ik kon nog net mijn kollega's waarschuwen
voordat ik op mijn knieën ging vanwege een storing aan mijn hart.
Nou ik kan je wel vertellen, zei hij, dat ik het straks kalmer aan ga
doen. Je koopt er zo weir.ig voor als ze je later in een rouwrandje
zo'n trouw en toegewijd medewerker noemen, wie nooit iets te veel
was, en nog veel meer van die bla bla, op een andere pagina van dat
blad roepen ze toch weer zo'n andere halve gare op, om zich
"geheel" in te zetten. De man die naast hem lag, bemoeide zich nu
.ook met het gesprek en zei, toch ben je dan weer blij dat ze je op
kunnen lappen. Ik heb een open hart operatie ondergaan. Hij
toonde de indrukwekkende littekens op zijn borst. Net of hij met
een aantal kolossaal lange schoenveters weer was dichtgetrokken.
Zes omleidingen heb ik gehac' voegde hij er veelbetekenend aan
toe. Hij stroopte zijn pyamabroek op en liet aan alletwee zijn
benen grote littekens zien. Hier hebben ze aderen uitgehaald om
die aan mijn hart vast te zetten omdat de oorspronkelijke aderen
vernauwd waren. Het duizelde ons voor de ogen en we blikten
dankbaar naar buiten, waar de stad haar lichtjes ontstak en de
wereld van de gezonden zich gereed maakte voor het avondlijke
ritueel. Overmorgen zouden we zelf weer op straat staan. Mis
schien dat we dan toch ook een lesje wijzer geworden zouden zijn.
De andere dag lieten we ons gewillig en berustend wegvoeren, plat
gestreken op een bed naar de operatiekamer. De narcotiseur was er
nog niet, hij had zich wellicht verslapen. We konden precies op de
klok zien en we durfden nauwelijks om ons heen te kijken naar al
dat snij en haktuig dat daar steriel in glimmende kastjes lag. Het
duurde tien minuten en we overpeinsden nog even of we niet alsnog
op zouden staan en er de brui aan zouden geven. Intussen stond er
een verpleegster, geheel gehuld in 't groen, wat met ons te praten, 't
Zal wel bedoeld geweest zijn om ons gerust te stellen. We herin
neren ons alleen nog dat toen die narcotiseur zei, adem maar eens
diep, gelijkertijd stak hij ons met een injektienaald en gleden we
tijdelijk weg uit onze beslommeringen. De tijd leek even stil te
staan, alleen op de Goese Beurs noteerden de uien weer minder en
wilden de aardappelen nog niet best, want de wereld staat niet stil
bij een ziekenhuis! SCHRIJFKOUTER
14
