Voor het eerst naar een internaat!
E r zijn in Nederland verschillende internaten
geschikt voor jongens en meisjes die nog naar
de basisschool gaan. Er is er echter maar één
die zich "Internationale School" noemt. Deze
school is te vinden in het plaatsje Vilsteren na
bij Ommen in Overijssel op het landgoed
"Huize Vilsteren". De omgeving daar is schit
terend en voor de veertig tot vijf en veertig
kinderen die er jaarlijks wonen en leren is er
volop gelegenheid tot sport en spel in de uitge
strekte bossen die nabij het landgoed zijn gele
gen. Het landhuis dateert uit 1908 en was een
maal de residentie van de eigenaars van het
grote landgoed. De kinderen hebben het ruime
landhuis tot hun beschikking om daar te wo
nen, te slapen, te spelen en te eten. De school-
gebouwtjes liggen elders op korte afstand van
het huis in de immense tuin.
W anneer je voor de eerste keer naar een
internaat gaat dan is zo'n gebeurtenis vanzelf
sprekend wel een hele belevenis in je jonge
leven. Alles waaraan je thuis zo'n beetje ver
trouwd was moet je dan zomaar vaarwel zeg
gen voor iets waarvan je nauwelijks bevroedt
wat het je zal gaan bieden. Hij was eerder al
eens in Vilsteren voor een oriënterend bezoek
geweest en toen had hij toch wel een goede
indruk gekregen van de school, maar dat was al
weer lang geleden en nu de dagen van de va
kantie bijna waren uitgeteld begon hij toch
steeds vaker te denken aan die vreemde school
daar in dat verre kleine plaatsje Vilsteren, dat
net iets meer dan vijfhonderd inwoners telt.
Intussen was zijn moeder aan de voorbereiding
begonnen om zijn koffers met de benodigde
kleding en andere attributen in gereedheid te
brengen, want voor zo'n verblijf op het inter
naat heb je heel wat nodig. Kristian had overi
gens in het hele proces nogal wat inspraak ge
kregen en hem werd voortdurend gevraagd wat
hij van dit of dat dacht. Hij had er op gestaan
dat zijn moeder zijn mascotte speelgoedaapje
en zijn lievelingspet en zijn mooiste poster in
pakte want dat waren dingen die hij dolgraag
meenam. Ineens zou hij voor een groot deel op
eigen benen komen staan. Hij besefte dat wel
en je kon zien dat hij er vaak over nadacht. Hij
verzamelde adressen van zijn oude schoolka
meraden die notabene pas een week later dan
hij terug gingen naar de oude dorpsschool om
daar de zesde klas te gaan verslaan. Zouden ze
terug schrijven, vroeg hij zich af. Vast wel, zei
zijn moeder bemoedigend.
E r staan vier bedden in de kamer waar Kris
tian gaat slapen. In de hoek vlak onder een
gezellig rond dakraam staat zijn bed, ernaast
een kastje, met daarnaast het bed van Erwin,
die al vier jaar gast is op "Huize Vilsteren" en
alvast informatief en hoopgevend mededeelt,
dat je de eerste nacht hier heel wat kinderen
zult horen huilen! Omdat het de eerste nacht is,
zegt hij bedaard en ze hun moeder missen, 't
Gaat zo over hoor, troost hij er bij. Kristian
hoort het maar half, want die is inmiddels naar
het grote raam gegaan om eens buiten te kij
ken. Hij ziet een van de bijgebouwen en het
grote gras- en sportveld, met aan het eind een
poortje in een lage stenen muur, waarachter de
tennisbanen en de schoolgebouwtjes liggen,
dat alles omzoomd door hoge bomen en strui
ken. Door het ronde nokvenster, kijkt hij uit op
de dorpsstraat en de voortuin van het huis.
Erwin rommelt zijn spulletjes wat opzij en ver
telt dat hij de vakantie heeft doorgebracht in
Nairobi (Kenya), waar zijn vader een hotelbe-
drijf heeft in Moistreet.
Grote gebeurtenis
13 e vakanties zijn voorbij en de schooldeuren zijn overal in het land weer opengegaan om
onze jeugd te verwelkomen en hen vervolgens meer of minder gemakkelijk te verrijken met
kennis waarmee ze nu en later in het leven goed uit de voeten moeten kunnen.
Internationaal
Op weg
Landhuis in het bos
Installatie
De slaapkamer
Internationale school
Voor de meeste kinderen is de school de school en thuis is thuis. Toch zijn er ook kinderen
voor wie de school en thuis tijdelijk geen direkt aparte begrippen zijn. Kristian b.v. is dit
jaar naar een internationaal internaat gegaan omdat zijn ouders in het buitenland gaan
werken. Ze zouden hun beide zoons dolgraag hebben meegenomen maar helaas is in het
Afrikaanse ontwikkelingsland waar het werk ligt nergens een school die past voor Kris
tian, en evenmin voor zijn broer Jacky, die ook naar een internaat is gegaan.
"v oop mensen uit het zuiden van het land is
een reis naar Ommen een heel eind. Kristian
had die morgen afscheid genomen van zijn
speelse poes en zich uiterst moedig gedragen
toen hij met zijn vader en moeder en zijn ou-
dere.broer van het erf wegreed. Tot over vier
weken, zei hij met een grap, terwijl hij er ge-
De eerste stap op weg, naar een nieuwe omge
ving, ver van huis
"V ilsteren is nog een echt dorpje, klein en
onaangetast in zijn eenvoud. Het landgoed
Vilsteren is er zowat een van de grootste ge
bouwen. Twee grote statige stenen hekpalen,
waarvan het hek lang geleden was weggehaald
geven toegang tot een brede oprijlaan die naar
"Huize Vilsteren" voert. Nou, nou, zei vader, jij
bent me maar het mannetje, wat een prachtige
school, 't lijkt wel een sprookjeskasteel. Het
landhuis ligt er ook prachtig bij, midden tussen
eeuwenoude eiken en beuken. Er heerst een
sfeer van rust maar tegelijkertijd ook van ont
spanning. De brede deur van het gebouw stond
al uitnodigend open toen ze aanbelden. In de
grote hal renden een paar jongens elkaar
achterna en holden met veel kabaal de brede
trappen op terwijl ze onderwijl schaterend
lachten. He jongens kalm aan een beetje, 't
moet nu nog niet kapot, riep een man met een
vriendelijk gezicht naar de jongens, maar aan
zijn pretogen kon je merken dat hij er geenszins
echt verbolgen over was. Hij kwam naar Kris
tian toe en zei "Ha jouw ken ik nog en hij streek
hem over zijn zwarte haren. Voor hen stond de
heer van Loveren, die samen met zijn vrouw
leiding geeft aan het internaat en in feite zeer
suksesvol funktioneren als de vader en moeder
van alle kinderen in het huis "Vilsteren".
L aten we eens kijken Kristian, zegt van Lo
veren, jij slaapt, helemaal bovenaan, samen
met Erwin, Mikel en Marcel. Dat wordt trap
pen klimmen beste vrind, lacht van Loveren,
terwijl hij even vriendschappelijk zijn arm be
schermend en vertrouwelijk rond de jongen
zijn schouders slaat. Kristian lacht eerst een
beetje verlegen, maar kijkt tegelijkertijd met
belangstelling rond. De koffers worden uit de
auto gehaald en vader zeult er mee naar boven,
terwijl Kristian, zijn broer en zijn moeder al
boven zijn waar ze mevrouw Rosenberg ont
moeten die de leiding heeft over deze slaapaf-
deling. Terwijl vader de trappen opgaat en de
verschillende verdiepingen passeert, ziet hij
overal jongens en meisjes die net als zijn
zoontje bezig zijn om zich weer voor een heel
jaar te gaan installeren, na de lange zomerva
kantie. Overal koffers en losse spullen, ouders
en begeleiders die zich verdienstelijk maken
om de kinderen te assisteren.
Kris is een nieuweling in de zesde klas, maar er
zijn kinderen zegt van Loveren die hier al vier
tot vijf jaar bij ons zijn. Het zijn de "ouwe
rotten" zou je kunnen zeggen. De jongens en
meisjes die schijnbaar wat achteloos medede
lingen doen over het internaat en zich blijkbaar
volledig thuis voelen in deze bijzondere ge
meenschap geven niet de indruk dat ze hier met
tegenzin vertoeven. Overal in het grote huis
klinken kinderstemmen. Er wordt gelachen,
gejoeld, gerend en geravot.
Intussen worden de koffers van Kristian open
gemaakt en haalt zijn moeder er de bedspullen
uit, terwijl mevrouw Rosenberg helpt óm zijn
bed in orde te maken. Je zult hier best lekker
slapen joh, zegt ze, vooral als het een beetje
Dan helpen ze nog je bed opmaken
lijkertijd "klappertand klappertand" bij zei een
uitspraak geënt op een gezegde van een held
uit een stripboek. Eerst werd in de auto nog
druk gepraat, maar allengs werd het stiller en
naarmate de reis vorderde kreeg de kleine man
van elf jaar steeds meer kleur op zijn wangen.
Ze eten je er niet op hoor, zei zijn vader die
grappig probeerde te zijn maar daar helaas in
faalde. We gaan eerst ergens gezellig nog wat
eten stelde moeder voor. De lucht klaarde op,
Vooral toen hij net als zijn broer ook een groot
ijsje met slagroom na het maal opsnoepte. We
maken er maar een feest van, zei zijn broer
Jacky. Kristian keek hem vernietigend aan en
zei, jij hebt lekker kletsen, jij moet volgende
Huize "Vilsteren", een prachtig landgoed in uitgestrekte bossen,
99 p/y 99 biedt plaats aan 42 kinderen van zes tot twaalf jaar
week pas naar het internaat en dat is lekker
dicht bij huis. Jack haalde er zijn schouders
over op want hij was tenslotte al dertien en hij
ging net als zoveel anderen voor het eerst naar
een school van middelbare klasse als tweede
grote stap in de richting van een braaf en ar-
beidszaam leven. Buiten grauwde de zomer
van 1979 met lage donkere wolken en nijdige
windvlagen voort. Het Veluwemeer was grijs
en alleen in de verte werd het bevolkt door wat
zeilers. Straks komen jullie minstens twee maal
per jaar ons opzoeken in Tanzania, zei moeder,
en daar schijnt de zon altijd. Gaan we daar dan
veel zwemmen, vroeg Kristian. Natuurlijk, dan
gaan we naar de kust in een hotel, of we huren
er een huisje, zei zijn moeder. Misschien gaan
we ook naar Zanzibar, thee drinken bij de Sul
tan. Ze stapten op en reden verder. De jongens
vielen alletwee spoedig in slaap. De autoradio
speelde zachte muziek, toen de vader wat be
nepen zei, dat hij opzag tegen het afscheid
straks op school. De moeder knikte en ze^ik
hoop maar dat ik me goed kan houden.
In Ommen werd nog even aangelegd om in een
café/restaurant wat te gebruiken. We zijn er nu
zo Kris, zei vader. Maar de beide broers keken
vol verbazing naar een aantal knapen die ver
derop aan een tafeltje net een onvoorstelbare
grote ijscream met slagroom kregen voorge
schoteld en schijnbaar achteloos daarbij ook
nog een shandy bestelden. Moetje dat zien, zei
Kris, dat zijn pas ijsjes! Gelijkertijd slaakte hij
nog eens een diepe zucht en keek zorgelijk. Alle
begin is moeilijk zei vader, maar jij bent im
mers een flinke vent die zich er wel doorheen
slaat, terwijl hij zelf hoorbaar zuchtte en zijn
blik afwendde. Nou moe, zei Jacky bespottend.
Moeder zocht in haar tas en haalde er een foto
van het hele gezin in kleur uit. Wil jij die Kris?
Hij keek gretig naar het portretje. Ik heb er nog
mger zei moeder en uit haar tas kwamen nog
foto's van de grootvaders en moeders. Da's
toevallig zei vader die uit zijn binnenzak even
eens een mapje foto's van thuis opdiepte. Wil je
die ook? Met glinsterende ogen van blijdschap
bekeek hij de foto's en borg ze op in het mapje
dat hij daarna'als een heilig relekwie in zijn
bruine knuisten hield. Ineens veranderde zijn
stemming. Laten we nou maar eens gaan, zei
hij ongeduldig, terwijl hij alvast opstond en
manmoedig aanstalten maakte om naar buiten
te gaan.
Voor dat je weggaat moet je ook weten wat er in
je koffer zit
