E venals andere telers had hij er de pest aan
om zijn suikerbieten te leveren aan de in de
buurt staande fabriek American Crystal Sugar
Co. Een van de redenen daarvoor was dat de
direkteur die overigens in Denver woonde, er
op stond dat de fabriek in de weekends werd
gesloten, ook tijdens de oogsttijd. We waren
verdorie afhankelijk van mensen die duizen
den kilometers hiervandaan woonden en geen
idee hadden van de noden en verlangens van
de suikerbietenteler. Dus organiseerde Pat, die
voorzitter is van de vereniging van de "Red
River suikerbietentelers" de zestienhonderd
leden, om een bedrag van 20 miljoen dollar
baar geld bijeen te brengen met als aanvulling
een lening van 47 miljoen, waarmee men de
hele suikerfabriek opkocht. Nu wordt de fa
briek door henzelf beheerd, terwijl men tevens
de verkoop van suiker ook in eigen hand heeft.
Ook heeft men het recht op het gebruik van een
komputer, waardoor iedere deelnemer de mo
gelijkheid heeft om in een oogwenk voorzien te
worden van alle gegevens over zijn bietenoogst
van de afgelopen drie jaar. In 1975 werd de
vertikale integratie ook uitgebreid tot het ge
was tarwe. Dat kwam door een irritatie die bij
hem opkwam toen de plaatselijke handelaars
weigerden zijn graan te kopen op een moment
dat hij zelf vond dat de prijs goed was. Ze
konden het toen niet kopen omdat ze moei
lijkheden hadden met transport en opslag. Sa
men met nog negen andere grote graantelers in
het gebied konden ze een bedrag van 1,5 mil
joen dollar lenen een graansilo laten bouwen
en een firma oprichten onder de naam "Nort
hern Grain Co.".
Verwerking en afzet
Een rendement van 3,5%
Toch een gezinsbedrijf
Pat met vrouw en kinderen aan de maaltijd thuis
zover bekend gebeurde dat in 1700. De aan
dacht ging wel onmiddellijk uit naar de land
bouw.
Pat's overgrootvader ging van Wisconsin naar
Minnesota kort na de burgeroorlog. Tijdens de
grote ekonomische recessie (39) had het bedrijf
het moeilijk te verduren en verkleinde van 1000
acres naar 400. Zijn vader werd er toen op
uitgestuurd om patrijzen te jagen om daarmee
te zorgen dat er wat vlees te eten kwam. Maar
door de ekonomische opbloei in de jaren kort
na de tweede wereldoorlog was men spoedig in
staat om weer 300 acres bij te kopen. In de jaren
50 en 60 bleven vader en zoon voortdurend in
de weer om het bedrijf verder uit te breiden.
Hierin werden de winsten belegd, maar ook de
leningen. Op dit moment bezit men 1900 acres
grond terwijl er 1600 acres wordt gehuurd. Dat
bijhuren is een geheel nieuw element in de
amerikaanse landbouw. Vroeger werd iemand
die land huurde vaak vergeleken met de
straatarme deelbouwer uit het diepe zuiden.
Tijdens de groei van het bedrijf slokte Pat's
boerderij vier buurbedrijven op. In drie geval
len vernietigde hij alle gebouwen en rooide hij
er alle geboomte. Kijk, zegt hij. deze bedrijven
hadden hun tijd gehad en zoals ik het zelf zie. ik
bracht ze terug in produktie en benutte iedere
vierkante meter. De afgelopen vijfjaar was Pat
bezig om het bedrijf verder uit te breiden' en
tevens probeerde hij zichzelf te beschermen
tegen de hevig fluktuerende prijzen. Anders
gezegd, hij introduceerde op zijn bedrijf iets
wat men in de industrie kent als vertikale inte
gratie.
Terwijl aan de ene kant deze zaken hem met de
anderen tot een goede koöperator maken, ziet
hij zelf deze ondernemingen toch veel meer als
een verlengstuk van zijn bedrijf. Zijn kom-
mentaar is "Ik wil alleen maar mijn produkten
verkopen wanneer dat voor mij het beste uit
komt". Het huidige markt en prijssysteem is
zo'n gekkenhuis tegenwoordig dat je gedwon
gen bent om onmiddellijk te kunnen reageren,
wil je tenminste verantwoord boer blijven. Een
gouden regel in het boerenbedrijf is volgens
Pat, datje moet zorgen daar waar mogelijk alle
onzekerheden uit de weg te ruimen. Onzeker
heid aan de produktiekant kun je zoveel mo
gelijk wegwerken door technologie en zorg
vuldig management. Prijsschommelingen kun
je te lijf gaan door zoveel mogelijk zelf de
markt proberen te beheersen. Dan blijft er al
leen nog de afzetmogelijkheid en het weer over
waaraan je weinig kunt doen en wanneer je
hoofdpijn wilt voorkomen moet je daarover
ook niet al teveel zorgen maken.
Hij heeft geen last van hoofdpijn, maar hij
verheelt niet dat hij soms wel moeite heeft met
het overnemen van bedrijven van mensen die
er mee hebben gekapt. Iedere boerderij die
geliquideerd wordt is een traumatische zaak. Je
maakt je zorgen om het feit dat degene die er
mee is opgehouden misschien juist wat meer
weet dan jij, terwijl jij notabene omdat bedrijf
te kunnen kopen ook nog fikse leningen aan
moet gaan. Maar Pat is toch van mening dat
uitbreiding de enige manier is om geld te ver
dienen in de landbouw. Iedere acre levert in
feite maar zo weinig winst op datje alleen met
heel veel acres aan een goed inkomen kunt
komen.
Gelijkertijd moetje er zorg voor dragen dat de
produktie per acre steeds hoger wordt. Naast
het vergroten van zijn bedrijf heeft hij ook zijn
machinepark daarbij aangepast en de parkee-
roppervlakte voor al die dingen is nu al zo groot
als een voetbalveld. Een kleine greep uit de
inventaris; vier vrachtwagens met 15 ton
draagvermogen, zeven trekkers, drie grote cir
kel irrigatie installaties, drie maaidorsers die
per stuk 30.000 dollar kosten terwijl ze hoog
stens twee weken per jaar in bedrijf zijn.
B enedict schat dat het ongeveer 300 dollar
kost om een acre suikerbieten te verbouwen.
Wanneer je dan uitgaat van een opbrengst van
15 ton per acre tegen een lage prijs van rond de
21 dollar per ton suikerbieten, dan zal de echte
bietenteler rond de 315 dollar per acre in zijn
handen krijgen en dat is maar een schamel
winstje in vergelijking met de hoge investerin
gen die er zijn gedaan. Maar Benedict krijgt via
zijn goede vakmanschap iets meer, want hij
komt aan een opbrengst van 20 ton per acre die
hem 420 dollar opleveren en die marge is ge
noeg om van een rendabele teelt te spreken.
Wanneer het op de tarweteelt aankomt is hij
door de omvang van zijn bedrijf geheel onaf
hankelijk van de Overheid. Wanneer hij dit
jaar gekozen zou hebben voor het systeem van
20% van de grond braak te laten liggen dan zou
hij via overheidsvergoedingen daarop een be
drag van 3,40 dollar per bushel hebben ont
vangen. Maar Benedict deed een gok en zaaide
al zijn land met tarwe in de hoop dat hij al met
al toch beter uitzal komen dan de anderen. Of
hij juist heeft gegokt zal hij misschien pas over
enkele maanden te weten komen. Hij heeft zich
kontraktueel verplicht om 40% van zijn graan
te verkopen tegen een prijs, waarvan hij zelf
zegt dat die de kostprijs en een beetje meer
dekt. De rest wordt opgeslagen en pas verkocht
wanneer hij zelf denkt dat de prijs goed is.
Omgerekend tegen dë huidige prijs van 3 dollar
per bushel zou zijn graanoogst een waarde
hebben van 270.000 dollar.
In de afgelopen jaren heeft hij toch maar een
rendement van zijn grote investering van 3,5
miljoen dollar van slechts 3,5%. Natuurlijk
heeft hij een groot gedeelte van die investerin
gen ook in een "goedkope" tijd gedaan en
wanneer je het zo zou rekenen dan is door de
waardestijging van de grond het rendement
anders. Toch theoretisch zou hij een groter in
komen halen wanneer hij simpelweg hetzelfde
bedrag op de bank zou zetten tegen een nor
maal rentepercentage van 9%. Zulke magere
winsten zijn er evenwel de oorzaak van dat
grote zaken nauwelijks interesse hebben om op
deze manier in de landbouw te investeren.
Daarom zijn de angsten van sommigen dat het
familiebedrijf op den duur door de z.g. grote
agribussines overgenomen zou worden geheel
ongegrond. N.V.'s of B.V.'s in de landbouw
waar meer dan tien aandeelhouders bij be
trokken zijn beslaan nog geen 2% van de ame
rikaanse agrarische bedrijven. Zelfs bedrijven
die zo groot zijn dat ze best als een b.v. of n.v.
zouden kunnen werken doen dit niet en wor
den gedreven als een zuivere familiezaak, net
zoals bij Benedict, De vorm van samengaan in
een of andere zakelijke binding bij Benedict is
slechts gedaan om in de toekomst te kunnen
besparen op de overdrachtsbelasting op on
roerend goed, ten bate van de erfgenamen.
P at heeft twee vaste medewerkers in dienst en
daarnaast tijdens de piekperioden huurt hij een
dozijn losse werkkrachten uit Texas of lokale
studenten aan de middelbare school. De kern
van de werkkrachten bestaat echter uit de ge
zinsleden. De zoons Michael 20, Blane 18, Burt
13 en de dochters Stephanie 19 en Lisa 16. Zelfs
de erfjarige David werkt al met de trekker. Ze
worden wel door vader betaald tegen een vast
uurloon van 3 dollar. Tijdens de graanoogst
wordt er flink aangepakt, maar ze doen het wel
in z.g. ploegendienst, 't Komt er op neer dat
tijdens die oogst, een vol etmaal altijd iemand
van het gezin in het land aanwezig was. Op
deze manier hebben de kinderen ook geleerd
dat je betaald wordt alnaar gelang je arbeid
levert. Dat is precies waar het allemaal om
draait, zegt Pat, beloning naar produktiviteit!
De enige Benedict die nog niet werkt is Luke
zijn jongste zoontje van twee. Maar hij zit wel
steevast bij vader in de hobbelende pick-up
wanneer hij zijn land en de werkzaamheden
inspekteert. Het verjaardagpresent voor Luke
toen hij twee jaar werd was een grote speel
goedtrekker.
Naast al het arbeidsorganisatiewerk schuwt Pat
ook niet om zijn handen te gebruiken. De
meeste voorkomende reparaties aan de machi
nes worden door hem of de zoons uitgevoerd.
Fran 43 is de vrouw van Pat en zij blijft min of
meer wat op de achtergrond, want in het gezin
Benedict leeft men volgens het ouderwetse pa-
triachale systeem. Ze is wel een boerendochter
maar heeft geruime tijd gewerkt als stewardess
op een binnenlandse luchtlijn. Tijdens een
reisonderbreking leerde ze Pat kennen in het
plaatsje Fargo in Noord-Dakota. Fran fungeert
nu als de sekretaresse van het bedrijf terwijl ze
ook de gehele boekhouding verzorgt. Tijdens
de zaai- en oogstwerkzaamheden doet ze dienst
als verbindingsvrouwe voor boodschappen en
andere berichten via de FM-radiozender door
te geven aan Pat die een ontvanger in zijn
pick-up heeft en de zoons of medewerkers die
eveneens zoiets hebben op hun trekkers of
machines. In de tussentijd zorgt zij ervoor dat
er altijd iets smakelijks te eten is voor iemand
van het gezin die binnenkomt, en dat kan best
midden in de nacht zijn, zoals dat bij Pat in de
