IP.J.I
min
liFoïoTI 1 ID
"Zi olang er jongeren zijn, die zich om welke reden dan ook niet willen aansluiten bij andere groepen jongeren, heeft het
plattelandsjongerenwerk nog wel degelijk bestaansrecht. Want de plattelandsjongeren moeten de gelegenheid hebben om hun eigen
identiteit te behouden. Ze moeten niet opgaan in de samenleving, wanneer ze dat niet willen, maar ze moeten een eigen geluid kunnen
laten horen". Dat zei vormingswerker D. Eveleens aan het eind van zijn analyse van het plattelandsjongerenwerk tijdens de algemene
vergadering van de plattelands jongerengemeenschap Nederland (PJGN) in Kapelle.
D
<rDoor de
<Vrouw
Onze wereld
W il de chauffeur misschien een zuurtje vroeg mijn tante Maria. "De chauffeur bidt", ant
woordde Bouna Daff, die voorin de taxi-de brousse, naast hem zat.
W,
W,
"fr f
Aktiviteiten-Agenda
Provinciaal
"eigen identiteit behouden'' Verslag P.J.G.N. Alg. Ledenvergadering
Bezoek aan de Royal Agricultural Show
KEES SCHIPPER
3 JUNI - SPRANG-CAPELLE
Algemene Ledenvergadering (o.a.: zomerprógramma)
om 20.00 uur in de Mico-bar.
4 JUNI - GOES/NRD.-BEVELAND
Schuurfeest bij fam. de Winter, Vlietepólder 8 te Wis-
senkerke. Om 20.30 uur. Toegang: 4.— p.p:
4 JUNI -THOLEN
Bowling-avond: 22.00-24.00 uur: Roosendaal. elke
vrijdagavond: volleyballen! Voor de Engeland-reis ga
ven 23 personen zich op!
25 JUNI - SCHOUWEN
's middags: Voetbaltoernooi (inter-afdelingswedstrij-
den); 's avonds: Schuurfeest.
18 JUNI - SPORTDAG
te Steenbergen. Vanaf 9.30 uur tot 17.30 uur. Teamspor
ten en Atletiek, 's Avonds: Sportbal, óók in Steenbergen.
JUNI 1978 -AGRARISCHE STUDIEREIS
Verenigde Staten misschien wat vroeg aangekondigd,
maar we starten in december/januari met de werving.
Iedereen krijgt een folder toegestuurd. Eind januari:
einde inschrijftermijn. Totale reiskosten: 2700,—
(inkl. vliegen, eigen bus, motels, en ontbijt).
het topkader wat ondersteuning moeten geven en in aktie moe
ten komen in achterstandssituaties. "Daarmee wordt de stimu
lerende werking van beroepskrachten ontkent", aldus Jozien de
Koeijer. "En ook wordt geen rekening gehouden met het feit dat
in jongerenorganisaties weinig continuiteit bestaat door het
snelle wisselen van de besturen en dat deze wel degelijk be
hoefte hebben aan begeleiding". Kritiek uitte ze ook op het
subsidiebeleid van crm.
e vraag of het plattelandsjongerenwerk nog zin heeft in deze
tijd stond centraal tijdens de algemene vergadering. Het was niet
de eerste keer dat de PJGN zich bezon op haar bestaansrecht. Al
eerder is geopperd de organisatie maar op te doeken. Maar
steeds zag men in de diskussies daarover weer aanleiding om
met een frisse kijk op de zaken verder te gaan. Daarom had de
heer Eveleens zijn inleiding ook het motto "Waarom de PJGN
onuitroeibaar is" meegegeven. "EigenlijkWind ik dat het plat
telandsjongerenwerk maar opgeheven moet worden en geïnte
greerd in het gewone jeugd- en jongerenwerk. Maar dat hebben
al zoveel mensen voor mij gezegd en het is er nooit van geko
men. dus er moet toch iets zijn dat het plattelandsjongerenwerk
steeds weer op de been houdt", aldus de heer Eveleens, die
trachtte na te gaan wat de redenen daarvan zijn. Hij consta
teerde dat er nog wel degelijk plattelandsjongeren bestaan, die
zich van andere jongeren onderscheiden. "Het zijn jongeren, die
niet op willen gaan in de stedelijke cultuur, maar die de agrari
sche waarden als iets eigens ervaren en in stand willen houden.
Het zijn ook vaak de jongeren met een minder goede opleiding".
Tijdens de diskussie bleken enkelen van mening dat platte
landsjongeren vergeleken bij andere jongeren geen achterstand
hebben, "maar anderen vonden van wel. Die laatsten lieten
overigens weten dat verscöil met andere jongeren helemaal niet
als iets vervelend te ervaren, maar juist als iets positiefs.
O ok voorzitter Jozien de Koeijer was in haar jaarrede inge
gaan op het bestaansrecht van de PJGN. Dat deed ze in verband
met het 30-jarig bestaan van de organisatie en naar aanleiding
van het doelmatigheidsonderzoek, dat in opdracht van het mi
nisterie van crm heeft plaatsgevonden. Ze uitte kritiek op de
stellingname van de onderzoekers dat de vrijwilligers in beginsel
alles zelf moeten kunnen doen en dat beroepskrachten alleen
O ociaal-geograaf drs. H. Eversdijk (tweede-kamerkandidaat
voor het CDA en voorzitter van de CDA-statenfraktie) hield
tijdens de vergadering een inleiding over de verschillen tussen
de stad en het platteland, de veranderingen op het platteland en
de mogelijkheden om er de leefbaarheid in stand te houden.
Daarbij stelde hij onder meer dat op het gebied van het onder
wijs teveel de normen, die voor de randstad gelden, ook op het
platteland worden toegepast. "Het beleid van minister Van Ke-
menade zal veel kleine scholen doen verdwijnen", voorspelde
hij. Verder betoogde hij dat een florissante landbouü van veel
belang is voor de werkgelegenheid. Er werkt weliswaar maar
een gering percentage direkt in de landbouw, maar de van de
landbouw afgeleide werkgelegenheid is groot.
De organisatie van de in "De Vroone" in Kapelle gehouden
algemene vergadering van de PJGN was in handen van de
plattelandsjongeren Zuid (PJZ). Na de vergadering vond een
kabaretwedstrijd plaats, waaraan zes afdelingen, afkomstig uit
verschillende plaatsen in het land, deelnamen. De uitslag luidt:
l.Bunnik; 2. Almelo; 3. Oudewater; 4. Oosterhesselen; 5. Oost-
Gelderland en 6. Doniawerstal. Na de prijsuitreiking was er een
bal met de popgroep "Reborn". De gehele avond werd het
advies van de heer Eveleens "Zorg dat het plattelandsjongeren
werk vooral gezellig blijft" zorgvuldig in acht genomen.
(uit de P.Z.C., 10 mei)
Vorig jaar bracht een groep plattelandsjongeren uit Overijssel
en Drenthe onder leiding van Mr. W.D. Carson een bezoek aan
de wereldberoemde Koninklijke Agrarische tentoonstelling in
Engeland. Het beviel hen zo goed dat velen graag 2 dagen op
deze tentoonstelling hadden willen doorbrengen.
Dit jaar is het weer mogelijk voor een groep plattelandsjongeren
om deze grote uitstalling van vee, schapen en paarden, machines
en gebouwen, chemicaliën en voedsel te bezoeken.
De tentoonstelling vindt dit jaar plaats in Kenilworth, War
wickshire van 4 - 7 juli 1977.
De groep wordt ondergebracht in een Agricultural College bij
Bedford in comfortabele 1 persoonskamers met warm en koud
water. Vandaar is het 1 Vi uur reizen door een interessant land
schap naar de tentoonstelling.
Voorlopig programma
Maandag 4 juli 11.00 uur Vertrek uit Hoek van Holland met de
boot naar Harwich. 18.00 uurAankomst in Harwich. Mr. W.D.
Carson wacht de groep hier op. Diner in Colchester, daarna
voortzetting van de reis naar Bedford.
Dinsdag 5 juli 08.45 uur Naar de Royal Agricultural Show
alwaar een hartelijke ontvangst zal zijn in het Internationale
Paviljoen. Lunch en diner op de tentoonstelling.
Woensdag 6 julials dinsdag. 19.00 uur Vertrek naar Bedford.
Donderdag 7 juli 09.00 uur Naar Londen (1 x/i uur reizen).
Rondrit door Londen met een bus en een korte rondvaart op de
Thames. 12.30 uur Lunch - vrij voor winkelen. 18.30 uur
Diner en terugkeer naar Bedford.
Vrijdag 8 juli 09.00 uur Bezoek aan agrarische bedrijven en
toeristische objekten. 18.30 uurDiner en vertrek naar Harwich,
aankomst 21.30 uur. 22.00 uur Vertrek van de boot naar Hoek
van Holland.
De totale kosten voor dit programma zullen 350,— bedra
gen. Hierin zijn alle kosten van reis- verblijf- exkursies en ver
zekering inbegrepen. Nadere informatie en opgaven voor 1 juni
bij Stichting Uitwisseling, Postbus 97, Bergen N.H. tel.
02208-6144.
onder redaktie van de Redaktiecommissie
Bond van Plattelandsvrouwen voor Zeeland
en Brabant
Redaktieadres: Mevr. A.W. de Jonge-Jansen,
Camperlandpolder 3, Wissenkerke,
tel. 01107-610.
"Als hij zijn ogen er maar bij openhoudt", lachte mijn tante ongerust.
Het was elf uur in de avond en we reden met een snelheid van 80 km van Dakar naar een klein dorp
in de Sahel, 750 km verderop. Warme wind kwam door de open raampjes naar binnen en buiten was
het donker. Silhouetten van baobabs en palmbomen waren zichtbaar tegen de sterrenhemel. De
maansikkel lag op haar rug "té glanzen. Op de weg was nauwelijks verkeer. In het licht van de
koplampen werd zo nu en dan een vrouw in 'n lang kleurig kleed zichtbaar. Altijd droegen ze wat op
het hoofd. Een bundel hout, een grote schaal, een doos of een pak. Vrouwen die in het donker langs
een eindeloze weg liepen, geen dorp of stad, geen licht in de wijde omtrek. Waar kwamen ze
vandaan, waar gingen ze naartoe?
hen hebben hun jongstgeborenen nog nooit
gezien. Eens in de twee of drie jaar gaan deze
mannen naar hun land en families terug voor
een korte vakantie.
e zouden te gast zijn bij een afrikaanse
familie in het dorp Kanel, in het oosten van
Sénegal. Een van die vele plaatsen in de Sahel
waar zoveel slachtoffers vielen als gevolg van
zeven jaren droogte. Waar het gras verdorde,
waar de bomen stierven en de bronnen en on
dergrondse waterrèserves opdroogden.
Hete winden uit de Sahara joegen zand over de
vruchtbare vlakten. Boeren en herders verloren
hun grond en hun kudden. De veestapel kromp
van jaar tot jaar in. In Sénegal, Mali, Opper-
Volta, Niger en Tsjaad ging 60 tot 80% verlo
ren. In sommige streken zelfs 100% van de
dieren.
De mensen ondergingen gelaten hun lot en
bleven wachten tot het beter zou worden. De
meest kwetsbaren stierven bij gebrek aan water
en voedsel en medicamenten. Het waren kin
deren, zieken en ouden. Hun beenderen en die
van de dieren liggen begraven onder gloeiend
zand.
E/ n de mannen, de vaders en de zonen zwier
ven uit over Afrika en Europa op zoek naar
mogelijkheden om hun families in leven te
houden. In 1973 verloor de grote familie Daff
10.000 runderen en vele kinderen. Bouna, de
oudste zoon kwam in Parijs terecht en woont en
werkt daar nu al acht jaar. Hij is de leider, de
raadgever en administrateur van een groep van
300 Malinezen en Sénegalezen.
Die eens zo trotse en onafhankelijke mannen
vegen nu onze straten en werken in onze fa
brieken. Velen spreken onze talen niet. Het zijn
verscheurde mensen geworden. Met het ene
been staan zij in het comfortabele, rijke Wes
ten, met het andere in zwart Afrika. Velen van
V<
....de weg ging over in een spoor van zand en
diepe kuilen. We gleden en slipten en hotsten
naar onze bestemming. In de ochtendschemering
werd een onmenselijkdor en droog landschap
zichtbaar. Er stonden stakerige bomen en wat
doornige struiken. Hier en daar een groep ronde
hutten met een dak van grijsbruin gras. De weg
getjes ertussen waren zand en stof. We reden een
dorp binnen.
Bouna opende de hekken naar de hof van zijn
familie. Onder een afdak tussen dunne stammen,
lag een man in een blauw kleed, op het zand
geknield. Hij keek niet op of om. 'n Oude magere
vrouw in een lange, wijde rode jurk, met een
hoofddoek rond haar donker, uitgedroogd ge
zicht heette ons in vreemde klanken welkom...
orig jaar was ik op bezoek bij mijn zuster in
Parijs. Driemaal per week geeft zij les in de
Franse taal en wordt daarbij geholpen door wat
jonge mensen uit haar wijk. Ze vroeg me mee te
gaan naar haar "werk". En ik zag lange, zwarte
mannen in kleurige mantels op sandalen of
witleren muilen die in oude schoolbanken za
ten. Moeizaam en met onhandige vingers
schreven zij de letters op papier.
Ik maakte kennis met hun chef, Bouna Daff.
We spraken een poosje en mijn zusje stelde
hem voor een paar dagen vakantie te nemen en
mee te gaan naar Holland. Het woord vakantie
kende de man niet. En hij schudde zijn hoofd
en zei dat er teveel werk was. Maar mijn zuster
hield aan en de volgende morgen stapte hij met
een valiesje in de hand in de auto.
Drie dagen bleef hij onze gast. We liepen door
de weiden, over de dijken langs de stille
strandjes van de Maas. We beklommen een
molen en bekeken langdurig het werk van een
rietdekker. Hij had er grote belangstelling voor.
We maakten een tocht door de Amsterdamse
grachten en vonden de moskee aldaar, waar hij
kon bidden. Ik bracht hem in aanraking met
familie, vrienden en buren.
Voor hij de trein instapte, zei hij tot ons: "Jullie
behoren nu tot mijn familie. Volgend jaar ga ik
naar huis. Wees onze gast en leer de mijnen
kennen in Afrika".
Acht maanden later stapten mijn zusje, haar
man en hun kleine zoon Alex, mijn tante en ik
in 't vliegtuig.
zand wordt mierzoete en zeer sterke thee gezet.
Daar krijg je dan een klein glaasje van. We
bezochten een soort polikliniek. Eén jong ver
pleegstertje draagt de zorg voor 3000 mensen in
het dorp Kanel. Zij heeft nauwelijks medicij
nen en helpt enkel bij bevallingen. De ernstig
zieken stuurt zij door naar het hospitaal in
Matam. Een stadje wat 40 km verderop ligt. 7%
van de mensen is blind en bijna allen hebben
wormen en parasieten. Geen water betekent
geen hygiëne!
We bezochten de school. De kinderen hebben
niets. Geen schrift, geen krijtje, geen balpen.
Zij schrijven de letters in het zand. De staat
betaalt weliswaar de leerkrachten maar de ge
meenschap moet zelf voor de behuizing en de
leermiddelen zorgen. Maar de mensen zijn
arm. In de kleine winkeltjes kun je soms niet
eens een biljet van 500 CFA, 5,00) wisselen.
Snoep bestaat niet. Speelgoed is er niet.
JL/ieve mensen, we hebben kennis gemaakt
met 'n land, waarin niets anders dan hitte en
stof. Overdag stijgen de temperaturen tot 40,50
graden Celsius en hoger. Daar bestaan geen
kranen waar water uitstroomt. Daar is geen
elektrisch licht, 's Morgensvroeg beginnen de
vrouwen water te putten uit dieptes van 20 tot
30 meter. Zij laten zwartleren zakken aan lange
koorden in de putten vallen en vullen hun tei
len en bakken. Dan dragen ze die op hun
hoofden een paar honderd meter naar hun
hutten en vullen er hun grote zelfgemaakte,
lemen kruiken mee. Op houtvuren in de open
lucht, dikwijls hun babies op de rug gebonden,
koken zij hun potje van rijst en milie en soms
wat vlees. In de avonden en maanverlichte
nachten zitten de mensen op een soort takken-
bedden buiten en babbelen en lachen zachtjes.
Iemand zingt een lied. Op een rietmat op het
e maakten kennis met 'n ongelooflijk
gastvrij volk, dat alles met elkaar deelt en diep
gelovig is. Misschien is dat ook de enige manier
om te overleven in een bar en boos klimaat.
En we reisden met hen mee, in treinen en bus
sen. Soms moest je vijf uur wachten op een veer
om een rivier over te steken. Tijd hebben ze in
overvloed. Horloges kennen ze niet, getallen
interesseren hen niet. Ze weten niet hoe oud ze
zijn of uit hoeveel personen een familie bestaat.
Elk kind is een geschenk Gods.
En als je dan terugkomt in dat eigen land, is dat
land een paradijs van heldere kleuren, van
komfort en hygiëne, van sociale voorzieningen
en zekerheden. En je kunt niet anders dan in
actie komen en vertellen over wat je gezien,
ervaren en gevoeld hebt. Je wilt niet anders dan
die mensen helpen.
Nu en meer nog in de toekomst zal blijken dat
wij van elkaar afhankelijk zijn en dat wij en
onze kinderen en kleinkinderen het alleen
kunnen redden door met elkaar samen te leven
en te werken, opdat elk lid van die grote men
senfamilie een behoorlijk plaatsje onder de zon
krijgt. Waarop wij ALLEMAAL recht hebben.
Er is tijd van leven en er is plaats genoeg op
onze moeder Aarde!
Voor groepen belangstellenden, van welke in
stelling, organisatie, genootschap of bond dan
ook, houd ik lezingen met dia's, muziek en
kleine shows van 't leven daar.
De ingezamelde gelden worden omgezet in
medicijnen en leermiddelen en komen via di-
rekte toegangswegen op de juiste plaatsen te
recht.
Men kan zich wenden tót,
Alice Thijssen.Maasdijk 54, Wijk en Aal
burg, tel. 04164 - 2234.
23
