T ot slot gingen we naar koop zes. De grootste
spanning was nu uit de zaal weggeebt. Toch
was de aandacht nog gevangen toen het per
ceel, groot 1 ha, 11 are, 70 ca door de afmijner
werd ingeroepen op 150.000 gulden. De oor
spronkelijke inzet was 60.000 gulden geweest.
Pas toen hij 62.000 gulden riep werd er "mijn"
geroepen. Overigens nog een bedrag om niet zo
maar achteloos aan voorbij te gaan. Het leek
eerst een onbekend iemand te zijn die het per
ceel had gekocht. Bijna kreeg men de indruk
dat er weer een lap landbouwgrond in "ver-
T och trok er zich ook nog een pootgoedteler
de haren uit het hoofd omdat hij koop vier had
gemist. Hij was er helemaal van ontdaan. Lan
ge tijd, tot aan de dood van de eigenaar toe
zelfs had hij in onmin geleefd met hem. Zelfs
werd er hier en daar geroddeld dat hij testa
mentair niet eens in aanmerking zou kunnen
komen voor koop. Later bleek dat maar klets
praat te zijn. Nu was die blok een heel aan
trekkelijk stuk, want het was juist dit perceel
dat zijn bedrijf door midden sneed. Toch had
hij het gemist. Te lang gewacht en dan is een
ander je natuurlijk voor.
D e koop zat rond. Alles was er door. Velen
hadden een rekenboekje en een potloodje of
een pen meegenomen. Ze waren ijverig aan het
becijferen hoeveel het nu in totaal wel had op
gebracht. Hier en daar was misverstand, re
kenfouten waren er ook al ingeslopen. De cij
fers werden vergeleken. Hoofdschuddend en
nog wat ongelovig glimlachend moest men het
met zijn allen beamen, dat het totale spul een
bedrag van 559.000 gulden had opgebracht, 't is
gek, 't is vrééd waar mot et naar toe, dat alles
was te beluisteren in de zaal, waar de huis
mussen hun jas al begonnen op te zoeken. An
deren waren overigens nu van mening dat één
gulden voor een pilsje dan toch eigenlijk maar
weinig was. Ze riepen Janus, de cafébaas, om
ze nog maar eens vol te doen. Bedachtzaam
kijkend. Geen wonder, want ze hadden alle
maal met grond te maken. Ze moesten er alle
maal hun boterham af zien te halen.
D e man met de schuur en de twee en een half
gemet land stond later te huppelen van plezier.
Spotgoedkoop heb ik het, zei hij toen we hem
opzochten terwijl hij al druk doende was om
materiaal van zijn meubelzaak over te brengen
naar de schuur. Ik barst zowat uit mijn bedrijf
op het dorp. Ik kon nauwelijks nog wat nieuws
ondernemen. Nu heb ik de ruimte. En die
grond?.... Ja kijk een boer ben ik niet. Ik houd
wel van weiland. Ik ga het inzaaien, na deze
oogst, als die er af is. Misschien dat ik dan wel
Nog steeds gaat er landbouwgrond verloren!
M en krijgt het idee dat er de laatste tijd wat meer aanbod van landbouwgrond aan de
markt komt. Maar het is toch echt nog niet zo dat dit grotere aanbod nu ook al meteen
heeft geleid tot lagere prijzen. Integendeel. De prijzen stijgen de laatste tijd minder
spektakulair dan in de voorgaande maanden, maar toch zit er nog steeds van geval tot
geval een licht stijgende tendens in. Ook vermindert de belangstelling voor grondver-
kopen nog niet zoveel. Vooral wanneer het grond betreft die in niet al te grote eenheden
wordt aangeboden. Uiteraard ligt het zwaartepunt van de publieke belangstelling dan
veelal bij de mensen die in de direkte omgeving van de te verkopen percelen wonen.
D e vijfde koop was een perceel groot 2 ha, 79
are.6 ca. Dit stuk land was ingezet op één ton,
maar werd door een "echte boer" afgemijnd op
111.000 gulden. Nou daar had je het dan, land
in boerenhand. Hoe kan hij het er voor doen.
Door sommigen werd gefluisterd dat het wel
kon, want men wist van horen zeggen dat hij
onlangs nogal goed had geerfd. Maar 't valt
ook niet te ontkennen dat hij een goede boer is
en de laatste jaren goed heeft gedraaid. Reken
maar na, pootaardappelen, konsumtieaard-
appelen die op tijd werden verkocht, daarbij
ook nog tijdig verkochte uien. Men had het snel
uitgerekend. Dat gaat meestal zo, als men over
een anders portemonnaie "beschikt".
V
R.van Wezel.
Kleine percelen niet naar agrariërs!
Een grondverkoop trekt volk
"V orige week zijn we nog eens een kijkje gaan
nemen bij zo'n grondverkoop. Het ging hierbij
om een koop in zes verschillende delen, aan
geboden door één eigenaar. Om een idee te
krijgen waarom dit bedrijf werd aangeboden is
het interessant te weten wie het verkocht. Het
bedrijf met een totaal grondoppervlak van cir
ca 8 Vi hektare was eigendom van een weduwe.
Zij heeft twee kinderen, waarvan geen van
beiden belangstelling hadden om de boerderij
voort te zetten. In zo'n geval is het begrijpelijk
dat het onroerend goed onder de huidige om
standigheden te koop wordt aangeboden. Zo er
ooit een betere kans was om het aan te bieden,
dan is het nu wel!!!! Of niet soms.... wie zal het
zeggen, de tijd zal het leren, zegt men dan....
Volgens aloud gebruik werd er veertien dagen
voor de definitieve verkoop een inzetavond
gehouden. Helemaal volgens stijl in een dorps
café. De zaal was vol, maar niet tot de nok toe
faciliteiten voor het bewaren van produkten
Veestallen zijn er wel, maar alles in de tradi
tionele sfeer. Welnu in eerste instantie was deze
koop ingezet op 87.500. Maar bij de uitein
delijke verkoop werd bij 100.000,- "Mijn"
geroepen. Reikhalzend werd er gekeken naar
de man achter de stem. Later bleek hij het in
opdracht te hebben gekocht voor een meubel
en tapijtenhandel in het zelfde dorp. Er werd in
eerste instantie druk gegist wie er nu wel zoveel
voor iets dergelijks over kon hebben. Men ver
onderstelde dat er wellicht een mogelijkheid
zou zijn om nog een woning bij de schuur te
bouwen. Dan is de grond nog niet zo duur,
merkte men op. Of het waar was, dat was niet
bekend. In ieder geval één ton voor een derge
lijke koop is in ieders ogen een haast onbegrij
pelijk bedrag. Staat het dan nooit stil vroeg
men zich af. Een jonge boer die naast me zat en
zelf driejaar geleden een bedrijf van ongeveer
8 ha met lichte zavelgrond en gebouwen voor
rond één ton had overgenomen, zat starend
Rekenen met buurman's beurs
Nog in geen 100 jaar!
België, gingen naar hun kennissen toe, die voor
de gelegenheid ook de grens waren overgeko
men om de grond van hun vriend zaliger de
laatste belangstelling te geven. Overigens be
weerden ze dat in België de grondprijs aan
het zakken was. In Engeland scheen het nog
gekker te zijn. Wordt grond van een halve ton
en meer per ha dan toch nog weer een twijfe
lachtig bezit? Of was het dat al?.... In ieder
geval de gewezen eigenaars deelden aan de
beste bekenden nog een rondje uit, en verlieten
de zaal. Voor hun was hier de zaak afgedaan.
Nu moest er nog gedeeld worden, met Rijks
belastingen als meest begerige disgenoot
Te lang gewacht
Hij stak het op het verkoopsysteem. Verkoop
bij opbod is veel beter, zei hij. Dan kun je
tenminste iedere keer er wat bij doen. Weet jij
wanneer je bij afmijnen "mijn" moet roepen?!
Kennelijk wist hij het niet, want koop vier ging
voor 130.000 gulden naar een ander. Ik wil er
zo nog tienduizend bovenop doen, zei hij spij-
Er werd ingezet en "strijkgeld" geïnd. Iedereen
was benieuwd wat er nu verder zou gaan ge
beuren. Sommigen verwachtten dat de grond
nog wel duurder zou gaan dan bij de eerste
inzet. Temeer omdat het land in een gebied lag,
waar nogal veel aan pootgoedteelt wordt ge
daan. Overigens zou de grond nog niet direkt te
aanvaarden zijn. Pas voor de oogst 1978 zou er
door de nieuwe kopers gebruik van gemaakt
kunnen worden. De aanbieders in overleg met
de notaris hebben het waarschijnlijk voordeli
ger gevonden om het bedrijf op te delen en het
niet als één koop aan te bieden.
Een oude woning voor 125.000 gulden
Koop één was de bedrijfswoning met een
klein stukje grond. Deze woning ligt geschei
den van de bedrijfsschuur door een openbare
weg. Mede een aanleiding om beide delen te
scheiden in twee kopen. Het woonhuis, onge
veer vijf jaar leegstaand, werd vroeger ook ge
deeltelijk gebruikt als cafe. Er valt nogal het
een en ander aan op te knappen. Het werd
ingezet op 125.000 gulden. De inzetter hield het
aan zijn broek. Kennelijk was hij hier niet al te
gelukkig mee. Maar toch met een beetje geduld
zou hij dit onderkomen aan een randstedeling
zeker wel voor meer kwijt kunnen. Alleen zou
het een kwestie zijn van het juiste tijdstip af
wachten.
De boerenschuur naar een winkelier
Koop twéé was de landbouwschuur met 1 ha,
33 are en 10 ca grond eromheen. De schuur is er
een zoals er duizend in een dozijn gaan. Van
binnen niet voorzien van enigerlei moderne
voor zich uit te kijken. Een kwartje voor zijn
gedachten.... Maar óók de verkoper van dat
spul was aanwezig. Hij had er zijn A.O.W. wel
bij, maar toch, hij kon er niet om lachen!
Een eigen plekje
Koop drie was een stukje grond van 74 are
waarbij nog een gedeelte water. Maar wel wa
ter waarin nog allerlei vis zit. Echt een stukje
voor de liefhebber, 't Werd dan ook niet door
een landbouwer gekocht. Het bracht bij de
eerste bieding 25.000 gulden op, en 't werd nu
door de inzetter zelf verhoogd met nog eens
vijfduizend gulden, zodat het voor hem was
voor een rond bedrag van dertigduizend gul
den. Van beroep was de man stoffeerder. Hij
was er zichtbaar gelukkig mee. 't Is waar, een
"eigen" plekje grond in dit opgepakte Neder
land is wat waard. Heel wat waard zelfs. Alleen
als landbouwgrond ging ook dit perceeltje van
het bedrijfstoneel af.
Kombinatie, boer, handelaar
Koop vier was een perceel van 2 ha, 68 are, 60
ca. Het was ingezet voor 112.500 gulden. De
afmijner begon maar direkt, nu met een bedrag
van twee ton te noemen. Maar toen hij het
bedrag 130.000 gulden noemde werd het afge
mijnd. De kopers,* een kombinatie van
boer/handelaar, twee personen. In dit geval
waarschijnlijk grond die wel voor de landbouw
beschikbaar zou blijven. Maar toch, waarde
lezer weer geen "echte boer" in de ware zin des
woords. Er waren veel boeren, zeer velen, maar
bij slechts zes kopen, kan men wel nagaan dat
de meesten nieuwsgierige kijkers waren.
keerde" handen was gevallen. Maar bij de uit
eindelijke bekendmaking, noemde de notaris
de naam van de opdrachtgever. De mond van
mijn buurman, viel wagenwijd open van ver
bazing. Den donder, zei hij met spirit. Van
middag stond ik nog met hem te praten. Toen
zei ik nog, man, dat is nou net een mooi stukje
voor jouw. 't Ligt vlak tegen je grond aan, 't kan
niet beter, kun je niet laten schieten! Weetje
wat ie zei,"Man nog in geen honderd jaar koop
ik het, 'k zal wel een gaatje in m'n kop hebben".
Je kunt tegenwoordig ook geen mens meer
vertrouwen.
Te gekmeer dan een half miljoen
Een twijfelachtig bezit?
D e verkopers, van oorsprong mensen uit
Eerst de schuur, dan de woning
wat paarden aanschaf. Ennenou zit ik hier
straks wel met een bedrijfsruimte, maar geen
bedrijfswoning. Tussen jouw en mij gezegd en
gezwegen, gisteren kwam er nog iemand, die
wilde me zo zestien duizend gulden schone
winst in het handje geven, als hij het over kon
nemen. Ik verkoop het trouwens nog niet voor
twee ton, want als ik hier nou ook nog eens een
woning bijzet, dan is die grond als bouwgrond
toch ook niet duur!
Met zijn allen de afgrond in
Later bleek de koper van koop van zes, heel
gegronde redenen te hebben om dit perceel te
kopen. Hij werd onteigend, waarbij zijn huis en
bedrijfsgebouwen ten prooi vielen aan de
dorpsuitbreiding. Daarbij kwam nu het voor
deel dat hij op het nieuwe perceel straks nieuwe
gebouwen kon stichten. Ver buiten het dorp,
dat was heel wat waard. Ik wil er niet veel over
zeggen, zei hij, maar voor mij is deze grond niet
onbetaalbaar, dat begrijp je wel. Maar anders,
als ik er op moest gaan boeren. Dan wil ik wel
dit kwijt, 'tis een gekkenhuis, als het zo
doorgaat dan gaan we met zijn allen direkt de
financiële afgrond in
9
Het is niet zo moeilijk te voorspellen dat zich straks een randstedeling in dit huis, in de wijde
polder, zal gaan vestigen.
Deze schuur met één hektare goede grond is nu voor de echte landbouw verloren land,
