J
t
U
I k vraaq me toch wel eens af. kerstfeest, feest van vrede, honger
in een groot stuk wereld, terwijl wij onze kerstdiners steeds meer
gaan uitbreiden om dan in januari met schrik op de weegschaal
te kijken en alle snoepdozen maar gelijk goed dicht te doen.
Op de schoorsteenmantel komen steeds meer kerstkaarten, uit
nodigingen en nieuwjaarskaarten. Ook een geboortekaartje
wordt er maar tussen gezet. Niet vergeten iets te kopen of te
maken voor de jonge wereldburger en om te kijken naar moeder
en kind. Het zal wel iets kopen worden in de drukke december
maand.
D
Persoonlijke notities bij de
Algemene Vergadering in
Utrecht
iVj
f
SPELLETJE
interklaas is voorbij en alles is opgeruimd, de kado's staan in
de kast en manlief heeft een lekker vuurtje gestookt van alle
papieren en dozen die overschoten nadat het eigenlijke kado
eruit was gehaald.
Het is Advent.
Vier weken voorbereiding op het werkelijke kerstfeest. Op de
boerderij is het rustig geworden. Dit jaar kwam alles op tijd aan
kant. dankzij het mooie najaar. Tuin en groententuin krijgen nu
ook een beurt. Ja. die dahlia's moeten er nu toch uit. er zit nog
steeds knop in (je beleeft van 't jaar ook van alles), de gedachte
van laatst met Kerstmis nog dahlia's uit eigen tuin te hebben,
moet ik nu maar uit m'n hoofd zetten. Vandaag of morgen
bevriezen ze.
Ook die frika.e. die nog steeds staan te bloeien. A weg ermee, al
gaat het me aan 't hart iets groens en nog kleurigers op te
ruimen.
oor Kerstmis zou die tuin z'n winterkleed aan moeten.
Kerstfeest, het feest van de geboorte van Christus, het feest van
vrede en licht. Alles wordt tevoorschijn gehaald, de kaarsen
worden gekocht, en al zijn de kinderen groot, toch maar een
kerstboom. Kaarslicht is altijd zo'n zuiver licht, dus krijg je een
gevoel van alles moet een extra beurt hebben. Kaarslicht en
stof. het hoort niet bij elkaar. Ramen moeten helder zijn en het
zilver moet gepoetst zijn. Als we onze agenda nakijken zien we
de nodige kerstfeesten genoteerd, voor het echte kerstfeest be
gint. Het best lijkt het maar een lijst aan te leggen van wat je
allemaal nog doen moet. anders vergeet je het een bij het ander.
Maar een beetje bijtijds boodschappen doen. die diepvries is
toch wel erg gemakkelijk, je kunt vooruit bakken en zo. Met al
dat eten in huis moet ik altijd aan die Zweedse boeken denken
van Marget Sönderholm en ik beloof m'n gezin 2e K r tdag
gewoon boerenkool met worst, want we gooien het Christelijke
en heidense Kerstfeest toch allemaal wel een beetje door elkaar.
In de achterkamer breek je de benen over allerlei zaken voor de
kerstbakken voor bejaarden en zieken en ik moet aan de woor
den van een dominee denken die zei" acht kerstfeesten gehad en
nog geloofd in de geboorte van "het kind".
Ik hoop voor alle lezeressen (en lezers) en voor mezelf dat we
ondanks alle zorgen voor het kerstfeest, wij allen samen met ons
gezin, een goed en echt kerstfeest zullen hebben.
Begin vandaag nog: Kerstknutseltjes
Tafelkleed: neem voor een mooi gedekte tafel een wit tafelkleed
(of desnoods een - redelijk nieuw beddelaken) en leg daar rode
linten overheen. Tip voor volgend jaar: borduur eens een
kerstloper.
Servetringen:
snij een lege w.c.-rol in drieën en beplak de ringen met wat u
maar wilt, bijvoorbeeld aluminiumfolie.
Servetten:
hebt u speciale kerstservetten gekocht? Jammer, want effen
witte servetjes zijn erg geschikt om te versieren. Eenvoudige
handenarbeid voor jong en oud: Stempelen: neem een aardap
pel. snij deze doormidden, teken (op de doorgesneden kant) een
motiefje zoals kerstboom, kerstklok, en snij de aardappel
eromheen weg. Druk het stempeltje in niet te dunne plakkaat
verf en.... stempelen maar. Goed drogen, aardappel even wassen
en met een andere kleur verder.
Tafelversiering:
vouw enkele evengrote stukjes papier dubbel. Leg ze dubbel
gevouwen op elkaar. Knip aan de open kant een mooie halve
kerstboom uit. Vouw alles open. Rijg of stik op de machine alles
stevig op elkaar. Zet op. Een tempex (wit piepschuim) bal, een
vorm van groen materiaal zoals dat bij bloemstukjes wordt ge
bruikt. desnoods een gebreide babybal.... dit alles kan omwik
keld worden met aluminiumfolie of rood papier en dan kunt u
er prikkers met versieringen in steken (van gekleurd papier,
glittertjes, kralen, schuimpjes) Op een mandarijntje kan een
kerstboompje gestoken worden: twee kerstboompjes knippen
en in elkaar schuiven.
Kaarsenstandaard:
hebt u nog wat klei in huis die hard wordt? Misschien gaat het
ook met stopverf. Vorm er een plat kerstfiguurtje van. druk er
een kaars in, haal de kaars er weer uit en ga de vorm leuk verven.
Daarna kleurloze lak erover, (ook leuk voor figuurtjes in de
kerstboom - gelezen in "Ouders van Nu")
Menu:
een tafelversiering kan ook gevormd worden door een leuk
menu. De kinderen kunnen hun talenkennis tonen, en al eet u
boerenkool met worst, ook daar is een versierd menu bij te
maken.
Ansichtkaarten:
nu is te overzien wie u vergeten bent een kerstkaart te sturen.
Een rustig uurtje op een van de kerstdagen is dan geschikt om
aan de slag te gaan. Wit papier hebt u toch wel in huis? Denk
bijvoorbeeld eens aan schrijfmachinepapier, opengeknipte en
veloppen. karton van gebruikte enveloppen, correspondentie-
kaarten, bladzijden uit een teken- of plakboek.
Hoe kunnen menu's en ansichtkaarten versierd worden?
- aardappel stempelen
- spatten (verf of inkt over een zeelje wrijven met een kwast,
eventueel het gewenste figuurtje afdekken zodat het wit blijft óf
alleen dit figuurtje niet afdekken zodat het bespat wordt)
- figuurtjes uit mooi papier knippen of uit speciaal kerstpapier.
Misschien staat er ook nog wel wat in een tijdschrift.
- stro of gras gebruiken om te versieren
- misschien bent u handig met een lapje stof
- knip een ronde vorm van dik karton en een kleiner vierkant
van dunner karton. Lijm strootjes,.grasjes, blaadjes, bloempjes
op het dunne karton, bespuit het met zilver of verf het met
aluminiumverf en plak het dunne karton dan op het ronde.
Heeft u geen zin meer in plakken en knippen of knijpen de
kinderen de lijm boven eikaars hoofden uit? Dan is het tijd om te
gaan voorlezen of om een frisse neus te halen buiten.
eze is alweer even achter de rug en ik behoor tot die mensen,
die daar dan voor zichzelf nog eens weer over nadenken, afge
zien van het feit. dat het onderwerp natuurlijk toch al door je
gedachten speelt.
Want natuurlijk was er een boeiend onderwerp:
Werk-en-de-mens. Leven om te werken, werken om te leven.
Uiteraard met de vrouw centraal.
Het was een interessante vergadering. Ik bewonder altijd de
zakelijk en toch min of meer zwierige wijze, waarop de droge
kost wordt voorgetoverd, zoals jaar- en financiële verslagen.
Een ding vond ik vreemd, hoewel begrijpelijk.
Er werd een vraag gesteld of de bond aan een bepaalde aktie
adhesie had betuigd, en. volkomen terecht, werd dat negatief
beantwoord met de verklaring, dat de Bond omdat zij zich voor
ieder openstelt, geen stelling kan nemen.
Het vreemde was dat. op de vraag of de Bond een blijk van
morele steun had gezonden aan het Koninklijk Huis in verband
met de kwestie Prins Bernhard. deze vraag werd beantwoord
met: "We hebben er niet aan gedacht". Terecht werd hier vanuit
de zaal aanmerking op gemaakt, wat niet helemaal goed begre
pen werd althans ontweken. Toch meen ik. dat ook hierin het
zelfde moet gelden. Afgezien van het feit. dat al die adhesiebe
tuigingen niet het gewenste effect zullen hebben, lijkt het me
ook onjuist om ervan uit te gaan. dat alle leden het daarmee eens
zouden zijn. en zoiets moet namens alle leden gebeuren.
Zoomin als alle Nederlanders republikeinen zijn. zomin zijn
alle koningsgezind en zo kan ik me voorstellen, dat van de
laatste groep een groot gedeelte zo'n gebaar zelfs pijnlijk zou
kunnen vinden voor de betrokkenen. Ik zou bij zoiets juist alleen
willen zijn. Wat het hoofdthema betreft. Ik vond de inleiding
zeer goed. Maar ik vind veel vrouwen zo eenzijdig. Waarom
kunnen wij zelf niet bedenken, dat ons werk in de geijkte rol wel
degelijk economisch belangrijk is. al is het dat je de huishoudster
uitspaart. We zijn al een teel eind als onze man het zo zou zien.
en waarderen. Waarom vergelijken we ons werk niet eens met
de baan. die vele mannen hebben. De meesten hebben heel wat
meer routinewerk, met veel minder verrassingen, dan wij in ons
huishouden met kinderen opvoeden. Wij denken te veel in leu
ke. goed betaalde banen.
Wij willen natuurlijk meer kansen in dat soort werk. maar we
vergeten wel eens. dat wij altijd toch nog de keus willen houden.
Is het niet interessant genoeg, dan blijven we onze kinderen en
huishoudens bestieren. Wij waarderen onze vrijheid van han
delen niet genoeg. Ik vind. dat w ij onszelf onderwaarderen.
Is het heus zo. dat (betaald) werken altijd zo vormend is? Draai
je dan ook niet steeds in eenzelfde kringetje rond? Hoeveel
mannen kunnen er niet alleen over hun werk praten omdat ze
geen tijd over houden zich met andere dingen bezig te houden?
Is dat niet precies hetzelfde geleuter als dat van de vrouw, die
nergens anders over kan praten dan over de kinderen, de was
middelen. de prijzen of de ziektes? Is het niet mogelijk, dat ons
"vrije beroep" mogelijkheden tot vorming kan bieden, als je er
tenminste niet te slap voor bent? Misschien komt de tijd ervoor
wat later, en wat dan nog. Bijna iedereen zou de kans kunnen
krijgen, en hebben wij vroeger de kans gegrepen? Zouden er
geen mannen jaloers op ons. huisvrouwen, kunnen zijn óm die
vrijheid, die we hebben om ons eigen werk in te delen zoals óns
De schemering is gevallen en juist zijn de lichten ont
stoken. Het kind, dat al ontelbare malen in zijn box is
omgevallen, staat alweer op zijn onzekere beentjes en
bestudeert een manier, waarop hij uiteindelijk uit eigener
beweging weer op zijn buik terecht kan komen. De hond
ligt op tien centimeter afstand van de box met zijn voor
poot en kijkt dromerig naar het kind.
Het zachte praten van de rest van de huisgenoten om hen
heen benadrukt de sfeer van intimiteit.
Opeens heeft het kind het blijkbaar gevonden en met een
doffe plof laat hij zich op zijn billen vallen, zodat de
anderen opeens weer aandacht voor hem hebben.
Waarempel, hij zitHij kraait van plezier en kijkt trots om
zich heen.
Daar ligt de hondepoot. Al gauw reikt zijn armpje buiten
de box en pakt hij de poot beet. Gek, die tenen. Met een
klein vingertje kriebelt hij tussen de tenen. De anderen
lopen de rillingen over de rug, maar komen niet tussen
beiden.
De hond begint ervan te gapen. Hij laat hem rustig krie
belen. Gelukkig heeft hij nèt zijn bek weer dicht vóór het
kind die mooie rose lap te pakken kan krijgen.
De aandacht van het kind richt zich nu op een groen
doosje, dat vlakbij de poot ligt. Ja hoor, met zijn gestrekte
arm en vingertjes kanJiij het dichterbij tikken en beet
pakken.
i
dat goed dunkt? Welke huisvrouw kent de werkeloosheid wat
haarzelf betreft?
Zijn sommige tanen ook niet uiterst horizonbeperkend?
Waarom konden we eigenlijk naar Utrecht! Omdat wij géén
baan hadden misschien? Zouden wij er een snipperdag voor
genomen hebben?
Moeten onze gedachten niet meer de kant uit gaan. dat we onze
mannen in ónze vrijheid willen laten delen en daarom ons part
van de verantwoordelijkheid voor de samenleving op willen
nemen?
Wij moeten niet uitgaan van het "halen" maar van het "delen".
Daartoe moeten we beide sexen opvoeden, dacht ik. Ik wil niet
"etijgen" door mijn partner "af te breken". Ik wil. dat wij samen
alle verantwoordelijkheid kunnen delen, de lusten én de lasten.
Dat er veel gebeuren moet om een rechtvaardiger samenleving
te krijgen, speciaal ten behoeve van de vrouwfstaat als een paal
boven water. Maar het lijkt me goed om ook rrne re= bertjz tz
relativeren en onzelf de spiegel xoo& te houden.
L.H.G.v.d.Hoek-M.P.
Na bewonderend onderzoek steekt hij het de hond toe.
Héél voorzichtig pakt deze het beet en legt het zorgvuldig
terug op de oorspronkelijke plaats.
Wéér pakt het kind het beet en geeft het nu direct aan de
hond, die er al op ligt te wachten en het weer heel
zachtjes aanpakt en voor het kind neerlegt, dichtbij de
box.
Het kind profeert het weer te pakken, maar tikt het met
zijn handje nèt buiten bereik.
De hond pakt het speelgoed beet en duwt het heel voor
zichtig tussen de spijlen van de box.
Het kind neemt het aan, geeft het terug en de hond legt
het neer, pakt het weer op en geeft het aan het kind, dat
het weer aanneemt
Ademloos kijken de anderen toe, geboeid door dit spel
tussen hond en kind: de concentratie van die twee en de
tederheid en gevoel voor het kleine, die spreekt uit de
beheerstheid van de, nog jonge, hond.
Het is of de lucht trilt van een soort innige verwondering
en geroerdheid, die ieder weg probeert te praten als het
spelletje voorbij is en de aandacht van het kind zich weer
ergens anders op heeft gericht.
Heeft dit nou iets met Kerstmis te maken?
Nee, natuurlijk niet. Of misschien een klein beetje? Lief
de, vertedering is toch ook Kerstmis?
L H Gvd Hoek -M P
