Van twee kanten bekeken 2 het veld langs de weg staat een man in het eindeloze veld vol suikerbieten. Hij was er gisteren ook en eergiste ren en ook morgen zal hij er zijn. Met een eenvoudig werktuig steekt hij biet na biet het loof af en daarna licht hij ze met een tang de grond uit. Eén voor één, honderden, duizenden. De hoop jes loof nemen toe, de stapeltjes bieten eveneens. Langs hem heen, over de weg dendert soms een gigantische machine op wielen en met veel geraas. Dit mechanisch monster kan ook wat de man doet, doch vele malen zo snel en dus in veel korter tijd. Maar de man gaat "door en elke dag is het resultaat van zijn werk in nog meer stapeltjes te zien. Dat zo iets nog bestaat, denk je dan. Is die man zijn tijd ver ten achter? Weet hij niet dat de machine de prestaties van een mens vele malen overtreft? Hij zal het zeker weten. En toch gaat hij rustig door. Van de ochtend tot de middag en daarna verder tot de laagstaande zon in het nevelige westen verzinkt. Hopeloos geval nietwaar? En toch! Wanneer hij zijn arbeid beschikbaar heeft, zijn kracht en zijn geduld voorhanden heeft? Dan rekent hij en weet: zoveel uren, zoveel dagen en het werk zal gedaan zijn. Geen dure machine, maar mankracht, doorzettings vermogen, onverzettelijke wil om dat werk te doen. En het komt gereed, de bieten worden afgevoerd. Op tijd en zelfs eerder dan bij velen, waar de machine zijn plaats innam. Zijn kosten zijn ge ring en zijn gewin naar wens. Door tijd, moed en volharding. ANGS de oude bochtige dijk staan onderaan de knotwilgen in een lange rij. Ze zijn niet meer van deze tijd. De stam men zijn uitgehold, gescheurd, de koppen uiteengespleten, ga pende kraters. Sommige stammen zijn halverwege afgebroken of geheel in tweeën gedeeld. Waardeloze boomstronken zijn het. Geen plank van te zagen. Geen paar klompen van te maken. Ver molmd, verrot, gebroken, gescheurd, met mos en schimmel be dekt. Sommige stammen hebben de strijd al opgegeven. Ze liggen half ter aarde met uitgestrekte dode takken. Een tragische stoet van uitgeleefde ouden van dagen? Hoog tijd om deze uitgeleefde karikaturen van bomen met een trekker omver te halen? Of toch niet? Denk ze eens weg en de grillige onderbreking tussen akkers en dijk bestaat niet meer. Wat overblijft is een kaal land en een sloot zonder entourage. Bekijk zo'n eeuwenoude tronk eens. Je ziet grillige lijnen in de schors, kleurige vlakken van korstmossen in schakeringen van zachtgroen tot goudgeel. De holle stam en allerlei openingen tussen het knoestige hout zijn uitverkoren plekjes voor de vogels. Mezen en winterkoninkjes hebben er hun domein. Voor hen is dit het paradijs met vele schuilhoeken en voor vele andere vogels is de wirwar van omhoogstrevende takken een rustpunt na hun vlucht. In de warrige vegetatie rond de zware wortels vinden fa zanten en patrijzen voedsel en dekking. Volg het ongebaande pad langs de voet van deze lange rij reuzen onderaan de dijk en besef, dat ze bij. dit landschap behoren met hun gespleten stam men en grillige vormen. iN een kerk ergens op Ziiid-Beveland liggen eeuwenoude zware zwarte grafzerken. Met moeite kan men nog een paar namen, een jaartal, een wapen herkennen. Vele voeten zijn er ge durende drie vier eeuwen over heen geschuifeld. Voeten van vele generaties, die in de wandelkerk vertoefden, voor en na de dienst. Zo is het harde arduin afgesleten en zijn de ingebeitelde letters er tekens vervaagd. Er is nog een reden waarom de inscripties zo moeilijk leesbaar zijn. Men heeft er n.l. de zitbanken boven geplaatst en men moet zich daar kruipend tussen begeven om de opschriften te ontcijferen. Vele kerkgangers zitten 's zondags op een graf en schuren met hun voeten de zerken noq wat verder af. Weinig eerbied voor de doden en voor de historische waarde van zo'n oude grafzerk, zegt misschien de één. De ander haalt zijn schouders op en denkt, dat is voorbij, een stuk steen en misschien ligt dat graf niet eens onder die steen. Toch ligt zeer waarschijnlijk dat gebeente van één of meer voorouders van nu nog ter plaatse levende afstammelingen daar wèl. En zeker is, dat die voorvaders toen niet de minste in de parochie waren, doch er als schout een functie van betekenis hadden. Dan is die steen en dat opschrift een stukje historie van het dorp en de gemeenschap en dat dient men dan niet letterlijk onder stoelen of banken te steken, om er vanaf te zijnl Li ET dagelijks leven is vol van dergelijke tegenstellingen. Een stokoude man gaat langzaam voorbij. Hij heeft de jaren der zeer sterken bereikt, maar zijn oog is wat dof geworden, zijn hand wat beverig en zijn tred is verre van veerkrachtig. Wat zeg- Pagina Lonen en prijzen en Premies Sociale Verzeke ring in 1972 17 Agenda, Bestemmingsplannen enz18 Jfr O.V M. verzekeringen: Dat moeilijke schade formulier 19 Automatisering en stijging arbeidslonen toe nemend gevaa- voor de rentabiliteit van de agrarische bedrijven21 Waar de boer met zijn „spul" blijft is geen zaak voor zuiveringschappen 23 Grote landbouwbedrijven in Engeland 24 t/m 28 Een nieuwe techniek: Thermische behande ling van gewassen en Isolatie van aardappel- bewaarplaatsen 28 29 Ervaringen met vlaskernen31 Vee en vlees33 500e I.L.R. bulletin verschenen35 Marktoverzicht39 gen we dan? Opgeleefd, bijna uitgeblust, onproductief of iets nog hardvochtigere. Maar ook daar schuifelt een stukje geschiedenis voorbij. Eens was hij een landbouwer van formaat en in zijn jeugd de beste schaatsenrijder van het eiland. En als je nader met hem kennis maakt, blijkt dat zijn geest helder is, zijn geheugen on voorstelbaar en zijn levenservaring een stuk historie, dat aan het nog korte leven van de jeugd van thans voorafging. Zo heeft alles twee kanten. Een voorzijde nu en een achterkant gisteren. Dat geldt voor mensen, voor grafstenen, voor bomen, voor elk ding en elk feit. Het geldt ook voor Kerstmis. Dat was eens een geboorte in een stad in het oosten en een overnachting in een stal, zoals Coreggio 'die in 1525 schilderde. Enerzijds is dat feest nu een huiselijke aangelegenheid met warm te, gezelligheid, uitgebreide maaltijden en geestrijke dranken, daar naast voor velen een uitgaansdag geworden. Het verschil met de beelden hiervoor is echter, dat de andere betekenis van Kerstmis, n.l. de viering van de geboorte van Christus voor vele anderen nog steeds het middelpunt uitmaakt en nog dezelfde zin en be doeling heeft, die het bijna tweeduizend jaar lang had. Kerstmis heeft dus ook twee kanten, die echter geen van beide de achter kant lijken te zijn. Of is het zo, wanneer we de vergelijking toch doortrekken, dat de achterkant in werkelijkheid de voorzijde is? December '71 v. Y.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch landbouwblad ... ZLM land- en tuinbouwblad | 1971 | | pagina 2