De preek
met
hindernissen
PAASGEBBRUIKEN
Deze week o.m.
GEEN mens zal het willen geloven, maar toch ia
het een waar verhaal.
Het begon allemaal in de week vóór Pasen. Anne,
mijn zus, had het plan opgevat om voor het feest
van Christus' Opstanding iets zeer speciaals te
doen. Zij geeft namelijk muziek- en zanglessen en
van tijd tot tijd roept zij haar leerlingen bijeen om
gezamenlijk iets voor speciale gelegenheden in te
studeren. Zo ook deze keer en het was in ons huis
een drukte van belang.
Met de dominé, die een groot gevoel voor humor
heeft, was alles in kannen en kruiken. Tijdens de
dienst zouden enkele liederen door een koortje
worden gezongen en ook één door een soliste.
Nu is de koorruimte in onze kerk nogal klein en
het viel tijdens de repetities al niet mee voor ieder
een plaatsje te vinden. Het bord en de standaard
waarop de muziekstukken staan waren ook al niet
te stevig, het viel tijdens de repetities enkele keren
met een daverende slag naar beneden.
De koster werd erbij gehaald en deze beloofde
dat hij het ding vóór zondag zou repareren.
EINDELIJK was de grote dag gekomen. De leer-
lingen hadden allemaal hun best gedaan en er
was niemand ziek geworden. Het scheen dus alle
maal mee te zitten. Toch een beetje nerveus liep
Anne rond en keek of alles aanwezig was. Alles
controleerde zij, maar toch één ding vergat zij
Juist, de muziekstandaard.
De kerk liep stampvol en de dienst ging beginnen.
Terwijl de dominé de kerk binnen kwam, bracht
het koor een lied ten gehore.
Het ging allemaal fantastisch, het was in één
woord prachtig, je voelde hoe iedereen onder de
indruk kwam van het plechtige moment en
toen „bam"„kletter"„bong"; met een reeks
klappen en bonken zakte de muziekstandaard in
elkaar.
Het was één moment doodstil en op het gezicht
van mijn zus tekende zich hevige ontsteltenis af.
zy wist echter haar kalmte te bewaren en gaf vlug
het sein een volgend lied in te zetten.
De dominé die bij de klap even met een bezorgde
blik naar boven keek liep verder en het voorval
was voorbij. He indrukwekkende Paasdienst nam
een aanvang.
HAD men het ding nou maar gelaten waar het
was, dan was er waarschijnlijk verder niets
gebeurd. Maar de koster die met een schuldig ge
zicht was komen kijken, zette het geval weer in
elkaar en zou het verder vast blijven houden.
De preek had een aanvang genomen en de dominé
had er duidelijk zijn best op gedaan. Vol vuur sprak
hij: „Ja zeker, ook daaraan moeten wij denken.,
al is de last ons ook soms wat te zwaar.„boem".
Een vreselijke klap doorbrak de stilte. Aller ogen
waren schuin naar het koor gericht. De last van de
koster was hem blijkbaar ook te zwaar geworden,
want hij had het bord laten vallen. De stilte die de
klap veroorzaakte drukte loodzwaar op de parochie.
De dominé had dat door en nam de draad weer
op: „mogen wij dan geweeklaag laten horen"
Met een ratelend geluid zakte de standaard verder
in elkaar en waarschijnlijk kreeg de koster een
zwaar gedeelte op zijn tenen, want boven het ge
ratel uit hoorde men een mannenstemauauaoeoef
En de koster nam hiermee niet de woorden van de
dominé ter harte.
Het toeval, dat de woorden en de gebeurtenissen
zo wonderwel op elkaar aansloten was de gemeente
ook niet ontgaan en hier en daar hoorde men een
onderdrukt gegrinnik.
Mijn zus, die het angstige gezicht van de koster
zag, stikte zowat van het lachen. De dominé voelde
de situatie aan en zei, precies zoals in zijn preek
voorkwam: „want achter elk ongeluk schuilt weer
een geluk. Denk, als het u eens tegenloopt aan de
zonzijde der gebeurtenissen.
Het werd weer rustig en de preek was gered
Alles verliep verder zonder incidenten, maar velen
zullen later nog vaak aan deze spectaculaire preek
hebben teruggedacht.
J. Ph. E. VAN BENTHEM
EIEREN IN DE AKKER
t^ASEN is het feest van de bevrijding en als
zodanig door de Christenen al in oude tijden
gevierd. Evenals het Joodse Pascha duurde
die viering oorspronkelijk acht dagen. De dag der
opstanding verving als rustdag de Joodse sabbat en
werd als zondag de eerste dag van de week. Sinds
het begin van de derde eeuw gold Pasen als de
doopdag.
Het feest begon met het ontsteken van het licht,
het symbool van de verrezen Christus. Volgens de
Romeinse ritus wordt er een grote paaskaars aange
stoken, die blijft branden tot Hemelvaartsdag. Ver
schillende gebruiken, zoals het zoeken van eieren
en eten van krentenbrood o.a., zijn herinneringen
aan het oude Germaanse lentefeest.
ZONNERAD EN VRUCHTBAARHEID
DE PALMPAASVIERING is een heel oud ge
bruik. Hier is veel over geschreven en het is
niet te verwonderen, dat de onderzoekers
over de oorsprong en betekenis van deze wel zeer
oude folklore het niet in alle opzichten met elkaar
eens zijn. Wij zullen daarom niet op de verschillen
de theorieën ingaan. Het staat intussen wel vast,
dat wij in de palmpaasviering een lente-gebruik
moeten zien. De vorm van palmpaas en de attributen
die bij de vervaardiging worden aangewend, ver
schillen sterk.
De meeste onderzoekers zien in de palmstokken
een miniatuur meiboompje, symbool van een ont
luikende lente. Het groen, dat ter versiering wordt
gebruikt, is bij voorkeur van de buxusboompjes, of
de taxusboom, welke laatste nog wel bij oudsak-
sische boerenhuizen wordt aangetroffen. Doch ook
dennegroen, hulsttakjes en ligustertwijgen worden
gebruikt, wat er maar ter plaatse voorhanden is.
De broodkransen of krakelingen zijn een naboot
sing van het wentelende zonnerad. Dit rad werd in
de lente rondgedragen om de zon bij haar herrijze
nis op gang te helpen. In het haantje, dat er vaak
bij wordt meegevoerd, moeten we het symbool van
de vruchtbaarheid zien. Het is heel goed mogelijk,
dat eertijds een haan aan de geesten van de vrucht
baarheid werd geofferd. Tenslotte is het ook de
haan, die de zon bij het krieken van de dageraad
met gekraai begroet
De palmpaasviering bestond in haar oervorm
reeds vóór de kestening van onze lage landen. Later
werd er de herinnering aan verbonden aan de in
tocht van Christus in Jeruzalem en Zijn opstanding.
Het Licht der wereld, dat de duisternis overwint.
Voor de puzzelaars onder onze
lezers de „Paaspuzzel"
Een serlë artikelen over „wonen"
woonruimte is leefruimte
de hal het visitekaartje van ons
hui»
wie bet kleine niet eert
pag. 4
pag. 5
pag. 6
pag. 7
.dan sluit ik de gordijnen pag. 8
De pagina „Voor de vrouw" o.m.
met recepten voor de Paasdagen pag. 9
Een reportage over het grootste
melkveebedrijf in Zeeland pag. 10/11
„John Deere in Europa", een bezoek
aan de fabrieken te Mannheim en
Zweibrückenpag. 12/13
Tuinbouw met een artikel over
DE EIEREN
HET EIEREN-ETEN met Pasen is ook een oer
oud gebruik en gaat terug tot een 300 jaar
vóór Christus, toen men het legprodukt der
hoenders nog beschouwde als een teken van vrucht
baarheid, dat potentiële wonderkrachten bevatte.
Zo is het ook te begrijpen, dat men doden eieren
meegaf in het graf. Uit de Phoenicische graven zijn
heel wat eieren opgegraven.
De wonderbaarlijke levenbrengende kracht van
het ei zou op onbezielde dingen over te brengen
zijn, vandaar dat de boer wel eieren in de akker
begroef of onder het zaaikoren eierschalen mengde.
Bovendien had het ei volgens het bijgeloof afwe
rende eigenschappen tegen ramp, ongeval en ziekte.
Onze kerkvaders kerstenden het heidens gebruik
van eiereneten op Pasen. Voortaan zou het een sym
bool zijn van een nieuw ontwakend leven, symbool
van de opstanding van Christus.
„Aflaat-eieren" waren eieren, welke op Witte
Donderdag of Goede Vrijdag waren gelegd. De
kleur der „heidens" gebruikte eieren was rood (tot
eer van Donar) en geel (ter ere van de lentegodin).
Na de kerstening gebruikte men alleen zwart, wit
en paars, de kleur van het kazuifel van de priester
op de feestdagen.
„Komen er te veel appels?" en
„Dingen van de week" pag. 15
Oude boerderijen in Zeeland, de
XVIIe reportage over „Landlust" in
de Nieuwe West Kraaijertpolder pag. 16/17
Uit de Praktijkpag. 18/19
Simazin-„problemen" en Mede
delingen, Markt enz.pag. 21/25
[en 28
