Joor de Jrouw
OCHTENDZIEKTE
Bonte avond
Kruiningse Plattelandsvrouwen
Het zal wel eens
moeilijk zijn
om lachend te wuiven
405
VAN HET PLATTELANr
ONDER REDACTIE VAN MEVROUW L. N. HUIJSMAN-GRIEP
Met eigen krachten geheel verzorgd
VRIJDAG 24 APRIL 19 6-*
IK ken mensen, die in de namiddag, maar nog meer in de avonduren, juweeltjes van wellevend
heid zijn. Zij zijn blijmoedig, behulpzaam en hebben voor iedereen een vriendelijk woord. Je moet
ze echter niet aan het ontbijt zien. Ze lijken steevast met het verkeerde been uit bed gestapt te zijn
en als je hun voorzichtig, o, heel voorzichtig iets vraagt, valt het mee als je een kort „ja" of „neen"
hoort.
U hebt het misschien al begrepen: deze mensen lijden aan de „ochtendziekte". Als U zelf niet tot
de patiënten behoort, ga dan in vredesnaam niet om de lijders lachen. Ik zeg met opzet: „in vredes
naam", want de vrede dreigt onmiddellijk verstoord te worden als niet-lijders de ochtendziekte aan hun
laars lappen. Zo ontstaan er bijna elke morgen nieuwe botsingen, die voorkomen hadden kunnen wor
den als er wat pieer begrip voor de „ander" werd getoond.
Vele mensen vatten de ochtendziekte op als iets waar je met een beetje goede wil zo overheen kunt
komen, die je zo maar van je kunt afschudden als een lastige vlieg. Maar zo makkelijk gaat het helaas
niet. De ochtendziekte is een kwaal, die in het ergste; geval de patiënt het hele leven door blijft ver
gezellen en waartegen geen kruid gewassen schijnt te zijn.
Ochtend- en avondmensen
KINDEREN, die aan de ochtendziekte lijden,
kunnen 's morgens heel moeilijk wakker wor
den. Zij lijken nog slaperig als zij met hun boeken
tas onder de arm klaar staan om naar school te
gaan. Het is heel naar als je niet uit jezelf vol
komen uitgerust om half zeven wakker wordt, uit
bundig zingend gaat douchen en vóór het ontbijt
al een heleboel nuttige dingen hebt gedaan.
Gelukkig kan ik tot troost van velen hieraan
toevoegen, dat het uiteindelijk doorgaans allemaal
net zo lang als breed is. Al die gemakkelijke op
staanders moet je meestal 's avonds niet ontmoe
ten, want dan zijn die niet op hun best. Zo'n och
tendtype begint 's avonds na het eten al vrij spoe
dig te gapen, kan in de avonduren niet veel werk
meer verzetten en valt zelfs in slaap bij een
boeiend televisieprogramma.
Anders is het met de mensen, die last van och
tendziekte hebben. Zij worden onvermoeider, stra
lender naarmate de avond vordert. Wanneer er
iets gedaan of geleerd moet worden, kunnen zij
dat Jaet best 's avonds doen. Het heeft weinig zin
dat soort kinderen vroeg naar bed te sturen in de
hoop, dat zij er 's morgens wat vlotter uit komen.
Leden van de Bond van Plattelandsvrou
wen, leest de aankondiging van de P. J. G.-
BLOESEMRIT op de „Plattelands jeugd"-
pagina.
Bedenk, dat zij als regel toch niet eerder inslapen.
Zij liggen in bed helder wakker aan allerlei te
denken.
Laat hen 's avonds zoveel mogelijk werken
DOORDAT zij, ondanks vroeg in bed stoppen,
de volgende morgen moeilijk op gang komen,
is het het beste genoemde avondtypen, 's avonds
zoveel mogelijk te laten werken.
Er zijn nu eenmaal kwalen, afwijkingen en
eigenaardigheden, waar chirurgen, psychiaters en
andere specialisten niets aan kunnen doen. Het
gaat er in zulke gevallen om lichtpunten te zoeken
en die lichtpunten zijn er bij de ochtendzieken ge
lukkig te vinden. Het zijn de „avonduren". Dan
zijn lijders aan ochtendziekte op hun best, kun
nen zij het meest presteren. Het is dus zaak, dat
vooral ouders en opvoeders hiermee rekening hou
den.
Voor ons, als volwassenen, geldt: „Laten wij ge
noemde lijders helpen door hen 's morgens met
rust te laten, want U kunt grif geloven, dat deze
ziekte voor de lijder minstens zo erg is als voor
zijn omgeving".
AOK dit jaar hebben bestuur en leden van de afdeling Kruiningen en omstreken van de Nederland -
V se Bond van Plattelandsvrouwen zich de moeite getroost een „Bonte Avond" te organiseren. On
der de titel „Wij vrouwen van het land" werd op 8 april in „Ons Dorpshuis" te Kruiningen een pro
gramma gebracht, dat groot succes oogstte.
Het was voor de presidente, mevr. Baarensvan Aalst, heel plezierig zoveel dames en heren welkom
te mogen heten. Onder de genodigden waren mej. A. v. d. Leeden en mevr. KikTrimpe namens het
dagelijks bestuur van de afdeling Zeeland van de Bond en de heer P. Polderman namens de Z. L. M.
Verder nog bestuursleden van de zuster-afdelingen Kapeile, Yerseke, Krabbendijke en Rilland-Bath,
leden van de afdeling Goes en niet te vergeten het hoofdbestuurslid van onze bond, mevr. J. van Wil-
legenE verse.
Het wordt, zo sprak de presidente, langzamerhand traditie, dat de afdeling Kruiningen en omstreken
jaarlijks een gezellige avond geeft, die geheel door eigen leden wordt verzorgd. Hierdoor wordt de zelf
werkzaamheid ten zeerste bevorderd.
Het eerste tafereel had tot titel: „In de nette straat". Hier speelden kinderen hun spel, onbevangen
en druk in de weer, dansend en springend.
In die straat werd gecollecteerd. Ditmaal was de opbrengst van de collecte bestemd voor de be
langen van „De Plattelandsvrouw". Er werd uitgebeeld hoe de bewoners van de verschillende huizen
hierop reageerden. De één was vriendelijk, een ander weigerde kort, een derde beloofde te gireren,
waarvan overigens nooit veel terecht komt.
Voorts werd de quiz tussen de echtparen v. d. PeijlGrootjans en Van den BergeVermeulen on
der het motto „Eensgezind wint", door eerstgenoemden gewonnen.
Nummer drie van het programma was „De Koetsier", dat zich afspeelde omstreeks 1850. In kleder
dracht van die tijd gestoken (ook de aankleding van het toneel Wcis hiermede in overeenstemming)
werd door een zevental dames het gegeven op verdienstelijke wijze naar voren gebracht.
Even later bood het toneel een fleurig lente-achtig aanzien. De optredende dames gingen schuil ach
ter zelfgemaakte bloemen, die het decor vormden. Er waren struiken en bomen, zoals Forsythia en ap
pel, er werd vriendelijke, soms ook zure bloementaal gesproken, waarop als slot een wijze oude boom
de toepassing gaf.
Het toneelstukje „Aan het strand" stelde een modern huishouden voor, in tegenstelling met dat uit
de „Koetsier", maar in beide gevallen werd er gesproken over kleding, strand enz.
Als slotnummer „Het Huisvrouwenorkest", aan de piano begeleid door de heer v. d. Peijl. Als so
listen traden op de dames MosselmanBauer en Hovestadtde Jonge.' Dit nummertje kreeg zo'n da
verende ovatie, dat het herhaald moest worden.
Heel veel werk en vele repetities waren aan deze avond voorafgegaan, maar het succes was hieraan
evenredig.
Mevr. Baarens dankte allen, die op enigerlei wijze hadden meegewerkt de avond te doen slagen, ter
wijl bij monde* van mevr. RibbensMuller de familie Baarens dank gebracht werd voor het vele
werk, dat zij verzet had.
Heel jammer, dat de heer Baarens door een hem overkomen ongeval de avond niet kon bijwonen.
Laten andere afdelingen hieraan een voorbeeld nemen en trachten ook eens met eigen krachten een
gezellige avond te verzorgen.
70JUIST heb ik de televisie afgezet en de over-
gordijnen opengeschoven om het volle daglicht
weer in onze huiskamer toe te laten. Het gebeurt
haast nooit dat ik overdag voor de beeldbuis ga
zitten om een programma te volgen. Vanmiddag
heb ik hierop een uitzondering gemaakt. Vermoe-
delijk hebben honderdduizenden andere Nederlan
ders met mij gekeken naar de extra-uitzending, die
gewijd was aan de aankomst van ons vorstenpaar
op Schiphol. Enkele duizenden landgenoten heb
ben het er zelfs voor over gehad naar de lucht
haven te gaan teneinde onze Koningin en haar
gemaal te verwelkomen bij hun terugkeer uit
Mexico. Onder die duizenden, die de komst van
de „Albert Plesman" afwachtten, zagen wij onze
twee jongste prinsessen, die ongetwijfeld vol onge
duld het ogenblik verbeidden, waarop zij hun
ouders zouden weerzien.
Heel gewoon en ook het toneeltje, dat na de aan
komst van het vliegtui volgde was een gewoon fa-
milietafreeltje, n.l. ouders, die na een lange reis
hun kinderen blij en dankbtfar omhelsden. Het on
gewone was, dat 'millioenen mensen in staat gesteld
werden om, zij het dan van verre, te dringen in de
intimiteit van een familie.
Zie, dit is nu het verschil tussen een koninklijk
gezin en het gezin van doodgewone burgers. Op
Schiphol, zeker niet elders in de wereld, kijkt er
geen sterveling naar als de Jansens of de Pieter-
sens, van een wereldreis terugkerende, hun kroost
vol vreugde in de armen sluiten. Er zijn geen pers
fotografen of cineasten, die zich a*s roofdiere.i op
hun prooi werpen. Zij kunnen zonder opzien te
baren rustig in hun auto stappen en zonder poli-
tie-escorte naar huis rijden. Zij behoeven hun ver
moeidheid niet te verbergen en niemand verwacht
van hen, dat zij zullen wuiven en buigen.
Hoe anders ligt het met de leden van een rege
rend vorstenhuis. Zij moeten zich er in schikken,
dat batterijen lenzen op hen gericht zijn zodra zij
een voet op de vliegtuigtrap hebben gezet. Zij moe
ten wuiven al kunnen zij van vermoeidheid hun
arm bijna niet omhoog krijgen. Zij moeten glim
lachen, zelfs al schreit hun hart.
Het is niet te zeggen wat er in het moederhart
van onze* vorstin is omgegaan toen zij daar onder
aan de vliegtuigtrap haar beide jongste kinderen
omhelsde. Haar gedachten zullen onmiddellijk zijn
uitgegaan naar die andere dochter, die zij bijna
vijf en twintig jaar lang met zorg en liefde heeft
omringd en die nu haar eigen weg is gegaan. Wat
de Koningin de laatste maanden heeft beleefd,
blijft evenzeer binnen de grenzen van het mense
lijke als voor iedere andere moeder. Een dochter
wil trouwen met een man, die moeilijk te aanvaar
den is, die eigenlijk niet goed past in het gezins
patroon. Het is het leed, dat door tienduizenden
ouderparen wordt gedeeld. Het verdriet wanneer
men zijn dierbaar kind moet laten vertrekken met
een man, die twijfel oproept als men zich afvraagt
of hij dat kind zal voeren naar het geluk, of hij
haar kameraad zal zijn.
Het verdriet van ons vorstelijk paar over hun
kind, dat zij in een tijd van oorlogsdreiging de
mooie naam gaven van „de vrede brengende", is
even onpeilbaar diep als dat van talloze ouderparen
waar ook ter wereld.
Het verschil is, dat het familieleven van een re
gerend vorstenhuis in de schijnwerpers van de
publieke belangstelling en nieuwsgierigheid wordt
geplaatst, terwijl gewone burgers hun leed in
stilte kunnen verwerken.
Het was een wijs besluit van onze regering een
beroep te doen op het volk om bij terugkeer van
ons koninklijk paar demonstraties achterwege te
laten, daar deze ongetwijfeld de wonde in het moe
derhart van onze vorstin pijnlijk zouden open
scheuren. Onze vorstin maakt een moeilijke tijd
door. Moge haar de kracht worden geschonken
het leed, dat haar deel werd, moedig te dragen en
laten wij haar de rust gunnen, die zij nodig heeft.
