VOOR DE
Plattelandsvrouw
Rondom
€f*sitnis
2:0//
HET BEWAREN, AFLEVEREN EN
UITPLANTEN VAN S- EN E-
POOTGOED.
s
VVi^ivy<v«M/Vviw«i^iVNV9WViw'<^»wVv»>*
MEDEDELING VAN DE KEURINGSDIENST
ZEELAND.
't Liep glad mis mie Jan Snuuf. Ie a oaltied
saemen eleefd mie z'n moeder op een klein be-
driefje nae de dood van z'n voader. 't Was wè
èlen en briengen, maer ze kwaemen rond en
dat was a êelwat, as je zag oe oalles nog goeng
op ouwerwetse wieze, precies zo as voader dat
vroeger dee.
Noe was moeder kommen te sturven en
stoeng Jan aleên voe 't geval. Ie wist nie in
welk gat ie 't gieten most. Noe most ie aleên
de strienge trokken in uus, in de schure en op
het land. Dat liep op den duur verkeerd.
Er zat niks anders op, dan een meid te uren.
Maer dat viel ok niet mee. De ene voe de an
dere goeng er vandeur, soms nae een maend,
soms zelfs nae een weke. In twi maenden tieds
ad ie er al ienkele versleten. Gin wonder, dat
Jan mie z'n anden in 't aer zat.
Dat begreep moe Bette ok en daerom zei ze
op een goeie dag tot d'r neef: „Jan, lopt is ar.
bie Leu van de Achterweg. Da's een flienk
vrommens. Ze is a op leeftied en dus gin locht-
spiengster as dat andere grut. Verkering ei ze
nie. Jaeren eleen is dat mis elöpen. 't Was ok
gin partij voor eur. Stel je voor, een stadsvein-
tje mie anderalve cent wit an en zo'n olfwas
baerdje. 't Leek wel een stelletje uut een kiek-
kastje. Lopt er is an en doe je best".
Jan eit de raed van moe Bette opevolgd. Ie
is bie Leu ekommen en eit eproat as Brugge-
man. Ie eit oalles verteld, oe nae z'n moeders
dood êel boeltje in 't onderd liep, dat ie amper
drogen brood at en dat ie noe graag wou, dat
Leu bie um kwam dienen.
„Kiek is Leu", zei Jan, „ik za je een dubbel
ure geven. Je regelt oalles, zoas je dat wilt.
De sloters van de spinne en 't kammenet be
schikt je nie over. Je riedt mie mien naer de
kerke, wie zitten te gaere bie ons voe 't raem en
as m'n paerd van 't voorjaer een kacheltje
kriegt, dan moet dat naer joe enoemd worden.
Is 't un merrie, dan noemen we 't Leu en as 't
een ingst is, dan wordt z'n naem Leunis."
't Resultaat was zó ie maer wensen kon, want
na veel vuven en zessen besloot Leu naer Snuuf
te kommen.
Noe is ze d'r al een êele stuit. En 't gaet goed.
't Is bie Jan glad anders eworden. Moe Bette
ei niks te vee ezeid. 't Is een degelijk vrommens.
Oalles op tied eregeld. Wanneer je ok komt,
de nuze is an kant. Mot Jan soms êel vroeg op
stap, z'n eten staet gereêd. Ie ei 't maer voe
't zen, wat ie wilt en: beuter of vet om te smè-
ren, kemiene of witte kaes. Ei um liever stro-
pieve of een groen kaes je, Leu zurgt dat de spul
len er bin.
En zö is het deur egaen. Snuuf kon 't op de
duur nie mir indienken, dat Leu er nie mir
wezen zou. Wat zou ie motten begunnen, as ze
wiggoeng. 't Kon natuurlijk, want ie a ze niet
an een touwtje.
Mie Nieuwejaer most ie eur vraegen of ze
wou bluven. Wat zou 't wezen? As ze is mie
um wou trouwen!
Op de marktdag in 't begun van November
most ie naer de stad. Toen z'n zaeken klaer
waeren en de stad uutging zag Jan in een bak-
kerswienkel een groten oop mie koeien en paer-
den liggen, ebakken van speculaes. Ollegaere
adden ze een naem.
Jan naer binnen.
„E je biegeval ok een paerd, waer Jan op
staet?"
„Dat eb ik net", zei de bakker, „zie ier".
„En misschien een koeie, die Leuntje êet?"
„Da's gepakt baes, kiek ier."
„Mooi", zei Jan, „pak maer in".
„Kiek", zei Jan, toen ie tuus kwam, „dat eb
ik mee ebrocht om van aevond op te eten bie
de thee".
„Dat doen we" zei Leu.
En dat gebeurde. Jan kreeg de koeie en Leu
1 het paerd.
„Een paerd en een koeie oren op een boeren-
bedrief tuus net zó goed as in een uusouwen
een man en een vrouwe", zei Jan.
„Ja", zei Leu, „die oren bie mekaren".
Toen raepte Snuuf oal z'n moed op een dotje,
zette oalles op één worp en zei: „Leu, luuster is,
ik zou graag willen, da je ier oaltied bleef, nie
as meid, maer als m'n vrouwe. Wat dienk je
daervan?"
„Snuuf", zei Leu, „je doet me verschrikken,
daerop kan 'k zö maer in eens gin ja op zen.
Di mot ik ernstig over dienken".
't Einde van 't liedje was, dat hij het jawoord
Kreeg. Ze besloten er gin gos over te laeten
groeien en maer gauw te trouwen en wel op
de Dunderdag tussen de aanstaende Kossemisse
en Nieuwejaer.
Ze zullen trouwen op de wieze van vroeger:
Jan z'n alsdoek is van hetzelfde patroon as de
5 doek en beuk van Leu. Ze lopen naar het ge-
meenteuus en drienken nae afloop mie de feest
gangers in 't gemeenteuus een glas wien en bie
't wiggaen mot er vee estrooid worden mie
strooisel, koeksjes en peperbollen. Laet de guus
mè grabbelen. En zö naer uus gaen feêsten.
Gans het durp leeft mie het geval mee.
De groste schik ei moe Bétte.
„Ja", zei Ze, „ik e het al lang an zien kommen,
ik bin ok nie van eergisteren. Het most zö ge
beuren, want bie snuuf oort bie slot van reke-
nienge toch een snuufdoosje!"
In verband met ingekomen vragen betreffende
het bewaren, afleveren en uitplanten van S- en E-
pootgoed willen wii het voleende onder de aandacht
van belanghebbenden brengen.
Het pootgoed van de en E-klasse moet per
stam afzonderlijk worden bewaard.
Verschillende stammen mogen voor plombering
niet bij elkaar worden gevoegd, doch dienen iJer
stam te worden afgeleverd.
S-pootgoed mag worden afgeleverd in:
a. veldgewas, 25 mm opwaarts;
b. de voor het betrokken gewas vastgestelde sor
tering volgens het keuringsreglement.
c. de sortering 25/28 mm op verklaring, overeen
komstig het bepaalde in art. 71 van het keu
ringsreglement.
Bij het uitplanten dient men er rekening mede
te houden dat het pootgoed van elke stam afzon
derlijk wordt uitgepoot op afzonderlijke veldjes.
Na eventuele menging kan ten hoogste rang
schikking in klasse AB in de eerstvolgende jaren
plaats vinden, met uitzondering van 1952 daar
eerst in 1953 de eis zal worden gesteld, dat voor
goedkeuring in klasse A het pootgoed moet af
stammen van erkend stamselectie-materiaal.
Mengen is wel toegestaan wanneer men E poot
goed als klasse A laat plomberen.
KEURINGSDIENST ZEELAND.
ic ~k
In de dagen voorafgaande aan Kerstmis zal het
ons goed doen even stil te staan bij de waarde van
het Kerstfeest, dat ook gevierd wordt door hen,
die niet tot een kerk behoren. Met Kerstmis zijn
de gedachten van alle volkeren vereend tot één
grote gedachte. Waar ook ter wereld, in machtige
kathedralen of in simpele kerkjes in afgelegen
streken zullen kerstliederen worden gezongen. Dan
is de wereld één, en degenen die in het buitenland
eens het Kerstfeest gevierd hebben, zullen dit nog
in sterkere mate ervaren hebben. Hoe machtig is
het dan ook dit zich op Kerstmorgen te realiseren
en hoe goed kunnen deze ogenblikken zijn.
Helaas is het slechts van korte duur; en men
ijlt weer naar een volgende „verenigde vergade
ring". We leven dan weer in een wereld van ijs
kasten en kruiswoordraadsels!
Juist daarom is het tegenwoordig zo goed om
Kerstmis te vieren, want men kan nu eenmaal niet
leven zonder poëzie, zonder kleur, zonder liefde.
Het trouwe dennegroen, de glanzende kersttakjes
en het kaarslicht zijn daar het symbool van. Zui
ver en eerlijk dragen zij er het hunne toe bij om
ons huis iets van die Kerstsfeer te geven. Geen
valse romantiek, maar eerlijk en zuiver.
Moge het volgende gedicht van H. Fedder ons
allen weer brengen tot het grote Kerstgebeuren:
KERSTBOOM.
Buiten buigt een donk'ren naar de de stille nacht,
naar 't dorp, naar de sneeuwblanke velden.
De toren tampt zijn roepen, die de wereld melden
de komst van 't Christuskind, zo lang verwacht.
Binnen brandt de kerstboom. Feest van kleur.
De takken zijn met bonte pronk omwonden
en kind'ren staan met stil-verrukte monden
in 't warm fluïde van de dennengeur.
Op 't kaarsenwit trilt kleine vlam aan vlam.
Een vlinder met de vlerkjes toegevouwen.
De oud'ren staren in een peinzend schouwen
en proeven weer 't geluk, dat aan hun hartdeur
[kwam
in dagen van Advent, opnieuw dit jaar
en nu vanavond in het gouden twink'len,
nu kinderadem 't blinkend snoer doet rink'len
en vonken springen naar het zilv'ren englenhaar.
De eerste kaarsvlam dooft met knisterend geluid.
Weer wordt de Heiland in de nacht geboren.
Weer ligt Hij in de wereldstal verloren.
O mensch, door Hem ten eeuwigheid verkoren
Grijp aan Zijn licht en draag het uit.
J. J. M.