UtrinHCtuvfy. AFD. ZEELAND DER NEDERLANDSE WOLFEDERATIE G.A. Ik dienk nog zo dikkels an die mooie reize nir Londen mie een club misjes uut onze Provincie, ollegaere op z'n boers. Ik begriep nog nie oe z'r toe kwaemen mien ok te vraegen. Ik wou wat graag, en voader en moeder vonden 't goed. Ik was zó bliëe, da 'k er nie over zwiegen kon. Eel de buurte most het weten, 's Nachts lag ik er dikkels van te drömen. Een klein bitje zat ik er soms mie tussen, as ik begon te dienken, as het is lillik weer most wezen en da 'k dan zeèziek worden zou, want evaeren a'k nog nooit op zo'n groot waeter. Mè voader zei, allé voruut mie de geit, je bin nie zó gauw vervaerd en a je merkt, da je braeken mot, dan niem je mè een slok zeèwaeter, d'r is genoe? in voorraed. 't Is een goeie remedie ebben ze me verteld. 'k Zie ons nog kommen op die gróte boot in Vlissingen. W'adden gin ogen genoeg. Wat zag dat er netjes uut. De boel overal zó an kant en kelfs, as 't in een eeruus mè kan wezen. Een stuitje ebben we ewacht en toen goeng 't er van deur. 't Was toch een bitje vremd in 't begun, dat bibberen van de boöt en zó, mè't duurde nie lank, of we waeren op ons gemak. Een van de misjes docht een sliertje last te kriegen van de zeè- ziekte en toen at ze pardoes zó mè een ele citroene op. M'n arte wenden om in m'n lief. Toen we mosten gaen eten kregen ons een aparte taefel. Ik wou m'n stoel een bitje korter bie de taefel zetten, mè da goeng glad nie, want die was vasteschroefd en kon deur de rondte droien. Je mot het mè weten. In Iengeland ebben we vee genoten. Toen we ankwaemen binnen we deurespoord nir Londen. op visite ewist. Die waeren in Vlissingen elogeerd, bie een kennis, die iengels kon praten en die d'r ok bie was. Wat en die toen genoten. Voader eit toen de mooiste paerden voe de ouwe kap- waegen espannen en bin we deur 't land gaen rieën. Dat vonden ze vee riiooier as in een auto. Toen ze 's aevens wig goengen bleven ze net zó lank zwaaien mie d'r neusdoek toet ze 't oeksje om waeren en riepen ze mè „koet bai". Moeder docht, dat dit was, „we en 't goed bie julder ehad", mè voader zei: „niks van an, ze bedoelen d'r mee, Atjuus we moeten Kiek, en ier angt ons portret boven de spindeure. Elke keer da'k nir dat portret kieke, dienk ik bie m'n eigen: ,,Dat is de mooiste reize ewist van eél m'n leven". Aldus vertelde me Marie bij bezoek aan de hof stede, welke ze met haar man bewoont, na het bedrijf van haar ouders te hebben overgenomen. H. In gesprek met een Londense politie-agent. ier bin we drie daegen ebleven en sliepen we in een otel. Overdag waeren we nie tuus, dan goengen we d'r op uut. En bekieks da we adden. As we de straeten mosten oversteken, dan wier het verkeer voe ons stil eleid. Eel Londen ebben we deur- kruust, onder en boven de grond. In Canterbury bin w' ok ewist in een gróte kerke Een oop vremd volk was d'r in uut oale landen van de wereld. Mè ik glove, dat ze meer nir ons keken, as nir die ouwe kerke. Oe dikkels as me uuteportretteerd bin, weet ik nie, mer dat lopt zeker in de duzende keren. In een andere kerke ebben we ok de dienst bieeweünd. Me verstoengen er wè niks van, mer 't was mooi en stichtelik. De paerden zaggen er nie zó flienk uut as bie ons. Lange staerten en vislokken en zóvee aer an d'r póten, da je d'r oeven nie zien kon. Voe me vrom goengen nir uus mosten we van zelf. nog is flienk wienkelen. D'r bin eel wat ka- dootjes ekocht: melkkannetjes, koppen en scheu tels mie kiekjes op, peper- en zoutstelletjes, asschiebaksjes en nog vee andere diengen. Wat adden we een spiet, da 't om was. W'adden nog vee langer willen bluven. Toen we nir de boot goengen zagen we een boib- bie en deden een rondedansje om um. Ie raekte toen zó van streek, dat ie begon roöd te worren toet achter z'n óren. In een Iengelse krante stoeng de andere dag, dat die bobbie, die in de oorlog ewist was, nooit voe zokke vieren estaen a. Voe we an boord goengen eibben we onze geleider artelik bedankt en um nog een kadootje egeven. En zo bin we wee gezond en wel tuus ekomen. Laeter bin toen twi dametjes uut Londen bie ons De laatste tijd kan men in de dagbladen herhaal delijk berichten en artikelen aantreffen, waarin melding wordt gemaakt van een nog steeds voort durende stijging van de wolprijzen. Het behoeft geen 'betoog, dat dit ook van invloed is op het prijs verloop in ons land. Hoewel uiteraard niets met zekerheid over de toekomstige prijsverhoudingen kan worden gezegd, is het toch van belang, dat men zijn wol niet, zoals in 1950 door sommigen is ge daan, voor het eerste bod van de hand doet. Men wachte liever op de publicaties, welke te dien aan zien door de Ned. Wolfederatie zullen worden ge daan. Steeds meer schapenhouders gaan inzien, dat zij door en in de Ned. Wolfederatie hun belangen het beste behartigd zien, waarbij vooral niet uit het oog moet worden verloren, dat naast de prijs, die deze vereniging voor de wol betaalt, de schapen houder verzekerd kan zijn van de mogelijkheid tot terugkoop tegen laag gestelde prijzen van wollen goederen. De kwaliteit hiervan is te zeer bekend, om hierover nog uit te wijden. Een verheugend bericht is het voor de leden der N. W. F„ die in 1950 wol leverden, dat binnenkort zal worden begonnen met de nabetaling op deze wol. In contanten zal er 20 van de opbrengst wor den nabetaald; daarnaast wordt 10 als leden kapitaal te hunnen name geboekt. De uitbetaling van dit bedrag zal weer gecom bineerd worden met een verstrekking van breigaren op de wijze, waarmede men de laatste jaren is ver trouwd geraakt. Tenslotte wordt bekend gemaakt, dat er een nieuw stalenboekje van mantelstoffen is versche nen, wat men op aanvrage aan het Secretariaat, Landbouwhuis te Goes krijgt toegezonden. Ver zoeken tot inschrijving als lid der N. W. F. gelieve men eveneens aan dit adres te zenden. De Secretaris, W. C. SINKE. geen gelegenheid te onderzoeken, hoe het met mijn zeevastheid gesteld is; evenals verleden jaar heen en terug naar New-York is de zee zo rustig als het maar zijn kan. In open zee komt de boot ook maar heel zelden, zodat er toch niet veel zeegang 1 is, ook niet bij harde wind. Terwijl de boot verder 1 vaart, heb ik gelegenheid op te merken, dat wij in de Westpolder toch midden in de wereld wonen, vergeleken bij de eenzame lichtwachtershuisjes eet. die hier en daar tegen de rotsen geplakt lijken in de meest volmaakte eenzaamheid. Allicht zullen deze mensen zich er thuis gevoelen, zoals wij in onze polders: die vrouw uit één onzer dorpen, die in het uitbreidingsplan kwam te wonen en het daar i niet kon uithouden, omdat zij het er te stil vond en daarom terug wilde in de dorpskern, moet hier ech ter niet terecht komen. Onze oude vriend Hans zou hier beter passen, die, toen hij van zijn „hui- derij" aan de Westpolderzeedijk naar Hornhuizen verhuisde uitriep: „Hier is drukte, hier is volk!" Noorwegen is een groot en vooral lang land. Ik heb nu, sedert ik Zondagmiddag pl.m. 5 uur met de trein in Kornsjö over de grens kwam per trein pl.m. 725 km afgelegd en per boot pl.m. 270 km. Als ik met onze Erling Jarl tot het uiterste van haar tocht in Kirkeness aan de Russische grens j zou gaan, zouden er nog pl.m. 570 km bij komen, j Anders gezegd: van het ene eind van Noorwegen j tot het andere is ongeveer 5 maal de afstand Groningen—Maastricht- Noorwegen heeft ook veel oorlogsschade, vooral in het uiterste Noorden, in Finmarken waar de Duitsers in 1944 alles stel selmatig vernietigden. Zopas lag onze boot een paar uur stil in Bodö, een plaatsje ongeveer halver wege tussen Zuid en Noord; hier waren reeds in 1940 bij een bombardement grote verwoestingen aaneericht, die nu in een Amerikaans tempo her steld werden. Grote moderne gebouwen, meest in beton uitgevoerd, verrezen alom, van een zodanige architectuur, en grootte, dat zij in Rotterdam aller minst zouden misstaan, hoewel Bodö maar pl.m. 8000 inwoners telt. Ook deze uitbundige bouw activiteit temidden van de kale, sneeuwbedekt* rot ^woestenij heeft dezelfde achtergrond als die in j Rotterdam of aan de invasiekust in Frankrijk of in Innsbrück of Bonn of Coventry: het Marshall plan en zijn dollars. Men wordt er even stil van, als men er aan denkt, wat Europa nu zou zijn zon der de grootse grondgedachte en dito uitvoering van dit plan. Ten aanzien van de levensgewoonten valt mij op, dat er heel weinig fruit en groenten gegejen wordt; ik heb nog in geen winkel ook zopas in Bodö iets anders gezien dan citroenen en wat armzalige rabarberstelen met een paar komkom mers en uien, terwijl ik ook aan tafel nog geen groente of fruit opgediend kreeg. Hoe de Noren het met hun vitaminenhuishouding in orde houden, weet ik niet; misschien door vis en melk; in ieder geval zal dit ontbreken van groente en fruit wel een gevolg zijn van de nationale armoede. Als die eens overwonnen is en als West-Europa econo misch meer één is geworden, lijkt mij de propa ganda voor: eet meer fruit en groente hier nog grote mogelijkheden kunnen openen. Wat mij verder trof was een bruine Noorse kaassoort, be paald zoetelijk doch aangenaam van smaak, en de naar onze smaak oneetbare aardappelen. In Solvaer, een dorp op de Lofoten, moest ik 's avonds om 10 uur overstappen op een kleinere en oudere stoomboot, de Bogoy, die mij in pl.m. 14 uur naar Narvik zou brengen. Er was hier een flink pak sneeuw gevallen, dat wegdooide en alles al even vuil en onprettig maakte als dat bij ons bij ijsdooi het geval is. De bergen rondom zitten hier nu geheel onder de sneeuw. Naar men mij ver telde, was dit even ongewoon als bij ons op 26 April de sneeuw op de bloeiende vruchtbomen en op de grazende melkkoeien. Terwijl ik dit zit te schrijven, is het elf uur 's avonds, nog volop licht, zij het wat gedempt en helaas bewolkt, zodat er geen zon te zien is. Wanneer men hier slaapt, j weet ik niet, want er flaneert nog veel volk op de steiger en vissersboten hakkepoffen af en aan. Dit is het land van de stokvis; bij duizenden zie je déze te drogen hangen aan grote rekken en je ruikt zo ook wil. Thui» wii mijn vrouw nimmer «tokvi* koi«m. omdat 5*e t# vaak zag hoe «en boa stokvis voor een winkel op straat stond en een passerende hond zijn pot even optilde. Welnu, het begin van de stokvis hier is al niet veel beter; ik zag de verse vissen uit een visfabriek rollen, waar ze blijkbaar machinaal gefileerd werden in een grote bak en uit die bak gewoon in de modder van een sintelweg. Daar lagen ze in afwachting van het ophangen aan de rekken. Toch blijft stok vis een gezond etenmaar goed afwassen! In dit dorpje is bij de kerk ook een monument voor de in de laatste oorlog voor Noorwegen ge vallen zonen; frisse bloemen lagen er voor. Men leert direct, dat dit een zeevarend volk is en waar de oorlog ze verraste, vochten ze en vielen ze, in Noorwegen, op IJsland, in Londen, in Japan en waar al niet. Op de Erling Jarl hebben ze blijkbaar passagiers opgedaan met een harmonica, want op haar tonen zie ik het jonge volkje op het achterdek dansen in een wondere omgeving van sneeuwbedekte bergen onder een onwezenlijk licht, dat het meeste doet denken aan de beklemming van een volledige zonsverduistering, wanneer ook die vale schemer aankruipt over het land, waarbij de kippen op het reek en de paarden op stal op drie poten gaan staan, klaar voor de nacht. Maar evenals bij een zonsverduistering, is het geen echte nacht; spoedig zal het weer licht worden. De scheepsbellen luiden voor de derde keer; de schepen gaan varen en ik naar kooi. De reis door de Lofotenfjord van Svolvaer naar Narvik verliep in al de intimiteit van het leven aan boord van een kleine kuststomer met genoeg com fort om er prettig te zijn, met een beste verzor ging, alles netjes en verder gemoedelijk tot en met. Over de treinreis van Narvik naar Stockholm een volgende keer. H. D. LOUWES, a.b, s.s. Bogay Svolvaer-Narvite 85 Me) im

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch landbouwblad ... ZLM land- en tuinbouwblad | 1951 | | pagina 4