UtrinHCtuvfy.
AFD. ZEELAND DER NEDERLANDSE
WOLFEDERATIE G.A.
Ik dienk nog zo dikkels an die mooie reize nir
Londen mie een club misjes uut onze Provincie,
ollegaere op z'n boers. Ik begriep nog nie oe z'r
toe kwaemen mien ok te vraegen.
Ik wou wat graag, en voader en moeder vonden
't goed. Ik was zó bliëe, da 'k er nie over zwiegen
kon. Eel de buurte most het weten, 's Nachts lag
ik er dikkels van te drömen.
Een klein bitje zat ik er soms mie tussen, as ik
begon te dienken, as het is lillik weer most wezen
en da 'k dan zeèziek worden zou, want evaeren a'k
nog nooit op zo'n groot waeter.
Mè voader zei, allé voruut mie de geit, je bin nie
zó gauw vervaerd en a je merkt, da je braeken
mot, dan niem je mè een slok zeèwaeter, d'r is
genoe? in voorraed. 't Is een goeie remedie ebben
ze me verteld.
'k Zie ons nog kommen op die gróte boot in
Vlissingen. W'adden gin ogen genoeg. Wat zag
dat er netjes uut. De boel overal zó an kant en
kelfs, as 't in een eeruus mè kan wezen.
Een stuitje ebben we ewacht en toen goeng 't er
van deur. 't Was toch een bitje vremd in 't begun,
dat bibberen van de boöt en zó, mè't duurde nie
lank, of we waeren op ons gemak. Een van de
misjes docht een sliertje last te kriegen van de zeè-
ziekte en toen at ze pardoes zó mè een ele citroene
op. M'n arte wenden om in m'n lief.
Toen we mosten gaen eten kregen ons een aparte
taefel. Ik wou m'n stoel een bitje korter bie de
taefel zetten, mè da goeng glad nie, want die was
vasteschroefd en kon deur de rondte droien. Je
mot het mè weten.
In Iengeland ebben we vee genoten. Toen we
ankwaemen binnen we deurespoord nir Londen.
op visite ewist. Die waeren in Vlissingen
elogeerd, bie een kennis, die iengels kon praten en
die d'r ok bie was. Wat en die toen genoten. Voader
eit toen de mooiste paerden voe de ouwe kap-
waegen espannen en bin we deur 't land gaen
rieën. Dat vonden ze vee riiooier as in een auto.
Toen ze 's aevens wig goengen bleven ze net zó
lank zwaaien mie d'r neusdoek toet ze 't oeksje om
waeren en riepen ze mè „koet bai". Moeder docht,
dat dit was, „we en 't goed bie julder ehad", mè
voader zei: „niks van an, ze bedoelen d'r mee,
Atjuus we moeten
Kiek, en ier angt ons portret boven de spindeure.
Elke keer da'k nir dat portret kieke, dienk ik bie
m'n eigen: ,,Dat is de mooiste reize ewist van eél
m'n leven".
Aldus vertelde me Marie bij bezoek aan de hof
stede, welke ze met haar man bewoont, na het
bedrijf van haar ouders te hebben overgenomen.
H.
In gesprek met een
Londense politie-agent.
ier bin we drie daegen ebleven en sliepen we in een
otel. Overdag waeren we nie tuus, dan goengen
we d'r op uut. En bekieks da we adden. As we de
straeten mosten oversteken, dan wier het verkeer
voe ons stil eleid. Eel Londen ebben we deur-
kruust, onder en boven de grond.
In Canterbury bin w' ok ewist in een gróte
kerke Een oop vremd volk was d'r in uut oale
landen van de wereld. Mè ik glove, dat ze meer nir
ons keken, as nir die ouwe kerke. Oe dikkels as me
uuteportretteerd bin, weet ik nie, mer dat lopt
zeker in de duzende keren.
In een andere kerke ebben we ok de dienst
bieeweünd. Me verstoengen er wè niks van, mer 't
was mooi en stichtelik.
De paerden zaggen er nie zó flienk uut as bie
ons. Lange staerten en vislokken en zóvee aer an
d'r póten, da je d'r oeven nie zien kon.
Voe me vrom goengen nir uus mosten we van
zelf. nog is flienk wienkelen. D'r bin eel wat ka-
dootjes ekocht: melkkannetjes, koppen en scheu
tels mie kiekjes op, peper- en zoutstelletjes,
asschiebaksjes en nog vee andere diengen.
Wat adden we een spiet, da 't om was. W'adden
nog vee langer willen bluven.
Toen we nir de boot goengen zagen we een boib-
bie en deden een rondedansje om um. Ie raekte
toen zó van streek, dat ie begon roöd te worren
toet achter z'n óren. In een Iengelse krante stoeng
de andere dag, dat die bobbie, die in de oorlog
ewist was, nooit voe zokke vieren estaen a. Voe we
an boord goengen eibben we onze geleider artelik
bedankt en um nog een kadootje egeven. En zo
bin we wee gezond en wel tuus ekomen.
Laeter bin toen twi dametjes uut Londen bie ons
De laatste tijd kan men in de dagbladen herhaal
delijk berichten en artikelen aantreffen, waarin
melding wordt gemaakt van een nog steeds voort
durende stijging van de wolprijzen. Het behoeft
geen 'betoog, dat dit ook van invloed is op het prijs
verloop in ons land. Hoewel uiteraard niets met
zekerheid over de toekomstige prijsverhoudingen
kan worden gezegd, is het toch van belang, dat men
zijn wol niet, zoals in 1950 door sommigen is ge
daan, voor het eerste bod van de hand doet. Men
wachte liever op de publicaties, welke te dien aan
zien door de Ned. Wolfederatie zullen worden ge
daan.
Steeds meer schapenhouders gaan inzien, dat
zij door en in de Ned. Wolfederatie hun belangen
het beste behartigd zien, waarbij vooral niet uit het
oog moet worden verloren, dat naast de prijs, die
deze vereniging voor de wol betaalt, de schapen
houder verzekerd kan zijn van de mogelijkheid tot
terugkoop tegen laag gestelde prijzen van wollen
goederen. De kwaliteit hiervan is te zeer bekend,
om hierover nog uit te wijden.
Een verheugend bericht is het voor de leden der
N. W. F„ die in 1950 wol leverden, dat binnenkort
zal worden begonnen met de nabetaling op deze
wol.
In contanten zal er 20 van de opbrengst wor
den nabetaald; daarnaast wordt 10 als leden
kapitaal te hunnen name geboekt.
De uitbetaling van dit bedrag zal weer gecom
bineerd worden met een verstrekking van breigaren
op de wijze, waarmede men de laatste jaren is ver
trouwd geraakt.
Tenslotte wordt bekend gemaakt, dat er een
nieuw stalenboekje van mantelstoffen is versche
nen, wat men op aanvrage aan het Secretariaat,
Landbouwhuis te Goes krijgt toegezonden. Ver
zoeken tot inschrijving als lid der N. W. F. gelieve
men eveneens aan dit adres te zenden.
De Secretaris, W. C. SINKE.
geen gelegenheid te onderzoeken, hoe het met mijn
zeevastheid gesteld is; evenals verleden jaar heen
en terug naar New-York is de zee zo rustig als
het maar zijn kan. In open zee komt de boot ook
maar heel zelden, zodat er toch niet veel zeegang 1
is, ook niet bij harde wind. Terwijl de boot verder 1
vaart, heb ik gelegenheid op te merken, dat wij in
de Westpolder toch midden in de wereld wonen,
vergeleken bij de eenzame lichtwachtershuisjes
eet. die hier en daar tegen de rotsen geplakt lijken
in de meest volmaakte eenzaamheid. Allicht zullen
deze mensen zich er thuis gevoelen, zoals wij in
onze polders: die vrouw uit één onzer dorpen, die
in het uitbreidingsplan kwam te wonen en het daar i
niet kon uithouden, omdat zij het er te stil vond en
daarom terug wilde in de dorpskern, moet hier ech
ter niet terecht komen. Onze oude vriend Hans
zou hier beter passen, die, toen hij van zijn „hui-
derij" aan de Westpolderzeedijk naar Hornhuizen
verhuisde uitriep: „Hier is drukte, hier is volk!"
Noorwegen is een groot en vooral lang land. Ik
heb nu, sedert ik Zondagmiddag pl.m. 5 uur met
de trein in Kornsjö over de grens kwam per trein
pl.m. 725 km afgelegd en per boot pl.m. 270 km.
Als ik met onze Erling Jarl tot het uiterste van
haar tocht in Kirkeness aan de Russische grens j
zou gaan, zouden er nog pl.m. 570 km bij komen, j
Anders gezegd: van het ene eind van Noorwegen j
tot het andere is ongeveer 5 maal de afstand
Groningen—Maastricht- Noorwegen heeft ook
veel oorlogsschade, vooral in het uiterste Noorden,
in Finmarken waar de Duitsers in 1944 alles stel
selmatig vernietigden. Zopas lag onze boot een
paar uur stil in Bodö, een plaatsje ongeveer halver
wege tussen Zuid en Noord; hier waren reeds in
1940 bij een bombardement grote verwoestingen
aaneericht, die nu in een Amerikaans tempo her
steld werden. Grote moderne gebouwen, meest in
beton uitgevoerd, verrezen alom, van een zodanige
architectuur, en grootte, dat zij in Rotterdam aller
minst zouden misstaan, hoewel Bodö maar pl.m.
8000 inwoners telt. Ook deze uitbundige bouw
activiteit temidden van de kale, sneeuwbedekt*
rot ^woestenij heeft dezelfde achtergrond als die in j
Rotterdam of aan de invasiekust in Frankrijk of
in Innsbrück of Bonn of Coventry: het Marshall
plan en zijn dollars. Men wordt er even stil van,
als men er aan denkt, wat Europa nu zou zijn zon
der de grootse grondgedachte en dito uitvoering
van dit plan.
Ten aanzien van de levensgewoonten valt mij
op, dat er heel weinig fruit en groenten gegejen
wordt; ik heb nog in geen winkel ook zopas in
Bodö iets anders gezien dan citroenen en wat
armzalige rabarberstelen met een paar komkom
mers en uien, terwijl ik ook aan tafel nog geen
groente of fruit opgediend kreeg. Hoe de Noren
het met hun vitaminenhuishouding in orde houden,
weet ik niet; misschien door vis en melk; in ieder
geval zal dit ontbreken van groente en fruit wel
een gevolg zijn van de nationale armoede. Als die
eens overwonnen is en als West-Europa econo
misch meer één is geworden, lijkt mij de propa
ganda voor: eet meer fruit en groente hier nog
grote mogelijkheden kunnen openen. Wat mij
verder trof was een bruine Noorse kaassoort, be
paald zoetelijk doch aangenaam van smaak, en de
naar onze smaak oneetbare aardappelen.
In Solvaer, een dorp op de Lofoten, moest ik
's avonds om 10 uur overstappen op een kleinere
en oudere stoomboot, de Bogoy, die mij in pl.m. 14
uur naar Narvik zou brengen. Er was hier een
flink pak sneeuw gevallen, dat wegdooide en alles
al even vuil en onprettig maakte als dat bij ons bij
ijsdooi het geval is. De bergen rondom zitten hier
nu geheel onder de sneeuw. Naar men mij ver
telde, was dit even ongewoon als bij ons op 26
April de sneeuw op de bloeiende vruchtbomen en
op de grazende melkkoeien. Terwijl ik dit zit te
schrijven, is het elf uur 's avonds, nog volop licht,
zij het wat gedempt en helaas bewolkt, zodat er
geen zon te zien is. Wanneer men hier slaapt, j
weet ik niet, want er flaneert nog veel volk op de
steiger en vissersboten hakkepoffen af en aan. Dit
is het land van de stokvis; bij duizenden zie je
déze te drogen hangen aan grote rekken en je
ruikt zo ook wil. Thui» wii mijn vrouw nimmer
«tokvi* koi«m. omdat 5*e t# vaak zag hoe «en boa
stokvis voor een winkel op straat stond en een
passerende hond zijn pot even optilde. Welnu,
het begin van de stokvis hier is al niet veel beter;
ik zag de verse vissen uit een visfabriek rollen,
waar ze blijkbaar machinaal gefileerd werden in
een grote bak en uit die bak gewoon in de modder
van een sintelweg. Daar lagen ze in afwachting
van het ophangen aan de rekken. Toch blijft stok
vis een gezond etenmaar goed afwassen!
In dit dorpje is bij de kerk ook een monument
voor de in de laatste oorlog voor Noorwegen ge
vallen zonen; frisse bloemen lagen er voor. Men
leert direct, dat dit een zeevarend volk is en waar
de oorlog ze verraste, vochten ze en vielen ze, in
Noorwegen, op IJsland, in Londen, in Japan en
waar al niet.
Op de Erling Jarl hebben ze blijkbaar passagiers
opgedaan met een harmonica, want op haar tonen
zie ik het jonge volkje op het achterdek dansen in
een wondere omgeving van sneeuwbedekte bergen
onder een onwezenlijk licht, dat het meeste doet
denken aan de beklemming van een volledige
zonsverduistering, wanneer ook die vale schemer
aankruipt over het land, waarbij de kippen op het
reek en de paarden op stal op drie poten gaan
staan, klaar voor de nacht. Maar evenals bij een
zonsverduistering, is het geen echte nacht; spoedig
zal het weer licht worden.
De scheepsbellen luiden voor de derde keer; de
schepen gaan varen en ik naar kooi.
De reis door de Lofotenfjord van Svolvaer naar
Narvik verliep in al de intimiteit van het leven aan
boord van een kleine kuststomer met genoeg com
fort om er prettig te zijn, met een beste verzor
ging, alles netjes en verder gemoedelijk tot en met.
Over de treinreis van Narvik naar Stockholm
een volgende keer.
H. D. LOUWES,
a.b, s.s. Bogay Svolvaer-Narvite
85 Me) im