De Zeeuwsche Koerier
Vrijdag 23 Januari 1931.
tweede Blad.
De dood van een hongerkunstenaar
Do Bodolaros van
Saint-Sulpico.
van
45e Daargang. No. 3721
FEUILLETON.
Ingezonden Mededeellng
Winterteenen
KLOOSTERBALSEM
door L. S.
Do dood van den voormallgcn rcferendar
en hongerkunstenaar Dr. Adolf Gluckman,
die onder den naam Ventego optrad en die zich
in den strijd om z'n dagelijksch brood vergif
tigde, bewijst niet alleen, dat de tijd der hon
gerkunstenaars, voorbij en dat dit beroep nic fc
winstgevend meer maar het brengt ens ook
weer dien tijd in herinnering, dat in haast
iedere stad een man in een glazen kastje zat
en zich als hongerkunstenaar liet bewonderen
De hongerkuur als 'n publieke tentoonstel
l'yig is nog niet zeer oud. Toch is het geen uit
vinding van onze moderne eeuw. Wij vinden
reeds in de chronieken uit de Middeleeuwen op
geteekend, dat menschen vijftig dagen een
hongerkuur volhielden en die niets anders na
men dan een weinig water.
In den ouden tijd, toen men over het alge
meen veel at, was dat een groote prestatie. To
genwoordig, nu elke vrouw wel eens meer cf
minder een hongerkuur maakt om slank to
worden of slank te blijven, bewondert men do
hongerkunstenaars niet meer.
Maar de zaak is in ieder geval
zeer interessant en de wetenschap heeft
waardevolle aanwijz'jigen te danken aan dezo
hongerkunstenaars. Wanneer men iets over ho.i
gerkunstenaars weten wil, moet men er eerst
een begrip van hebben, wat hongerlijden is en
welke gevolgen dat heeft. Honger is de gewaar
wording die de mensch ondergaat, als hij be
hoefte aan voedsel begint te gevielen en hit
hongergevoel verschijnt steeds tegpn etenstijd
zoodat menschen, die honger lijden, dikwijls
buiten deze tijden absoluut geen honger bespeu
ren. Maar daarom '»s het eten echter nog lang
geen gewoonte. Ieder dierlijk of menscheiijk
lichaam gaat op den duur ten gronde, wanneer
het geen voedsel ontvangt. Bij een hongerkuur
verliest het lichaam tot 50 pCt. ftan gewicht-.
In ieder geval beteekent dit percentage reeds
den dood. De hersenen, het ruggemerg en het
hart ondervinden bij de hongerkuur geen ge
wichtsverlies, terwijl lever, milt en andere org,a
nen ongeveer tot de helft "n grootte kunnen
verminderen. De sterkste afname kan men In
de eerste dagen constateeren. Terwijl de hon
gerende mensch steeds kolossalen dorst ïijdr,
verdwijnt de behoefte aan drinken eerst bij hco
intreden van den dood. Bij menschen, die zeer
lang honger lijden vallen de haren uit i.n gaan
de tanden los staan. De vraag, hoe lang een
levend wezen honger kan lijden is vaak onder
zocht en m enweet er nu wel iets van. In ieder
geval staat het vast dat koudbloedige dieren
langer zonder voedsel kunnen blijven, dan
warmbloedige dieren. De watersalamander, de
schildpad en eenige slangsoorten kunnen 2 tot
7 jaar zonder voedsel leven. De kikvorschen
brengen het zelfs tot 10 jaar. Vogels sterven na
5 tot 28 dagen. De honden houden het van 25
tot 36 dagen uit. En de mensch? Bij menschen
moet men onderscheid maken tusschen hen,
die gedwongen hongerlijden en hen, die het
slechts beproeven. Amerikaansche studenten
hebben ten behoeve der wetenschap e-.n proef
genomen. Maar na 60 uur vroegen zij reeds om
eten. Men weet, dat in gevangenissen vaak een
hongerstaking uitbreekt. Toch is die benaming
14)
Raoul was vijf jaren ouder dan zijn ir<cht.
Deze was een lief kind en werd een schoon,
bevallig meisje, toen zij werd toevertrouwd aan
de zorgen der directrice van een der beste pen
sionaten van Parijs, terwijl haar neef studeer
de aan een instituut in de rue des Portes.
Raoul voelde zich aangetrokken tot den gees
telijken stand, waartegen graaf Emmanuel ztch
niet verzette, en op zijn twee-en-twintigste jaar
werd hij tot priester gewijd en moest hij Parijs
verlaten.
Graaf Emmanuel vroeg toen aan zijn nicht
of zij terstond tot hem zou willen terug kee-
ren, maar zij antwoordde, dat zij liever op het
pensionaat bleef.
Het afgezonderde leven bij een man die niet
jong meer was en die noo*;t van wereldsche
vermaken had gehouden, kwam haar voor doo-
delijk vervelend te moeten zijn: dan oleef zij
liever bij haar vriendinnen.
Evenwel toen het meisje haar negentiende
jaar bereikte, moest zij toch, ondanks haar ver
driet, het pensionaat verlaten, waar zij zich
zoo gelukkig voelde.
Raoul d'Areynes was benoemd tot vicaris te
Nancy.
Om dichter bij hem te zijn, besloot de graaf
sijs pedois in de rue de Vaugirard te verlaten
eigenlijk verkeerd, men zou beter van een eten
staking kunnen spreken. Hierbij *s het sommi
ge Engelsche suffragettes, waaronder de be
roemde Mrs. Pankhorst, gelukt, een heele week
zonder voedsel te blijven. Wetenschappelijk is
vastgesteld, dat de doorsnee-mensch 1 a 2 we
ken zonder eten en drinken kan blijven en wan
neer zij slechts een weinig water tot zich ne
men, kunnen zij het 4 weken uithouden.
De eerste hongerkunstenaar der wereld was
Dr. Henry Tanner, een dokter uit New-Yoik
die in 1880 een weddenschap ranging, dat hij
40 dagen zonder eten zou blijven. Hij liet zich
in een glazen kast zetten en scherp bewaken.
Hij speelde het klaar om het vol to houden van
28 Juni tot 7 Aug. Een der eersten die munt
u'j de zaak sloeg, was de Italiaan Biacomer Sis
ei, die slechts eenige opiumhouderide iikeuren
tot zich nam en in 1886 in Milaan 30 dagen
onder controle vastte. Een geweid g verschijn-
co! op dit- gebied was wel de 20.-jarige Iihlïaan
Merlatti, die in het Grande Hotel te Parijs
van 27 Oct. tot 15 Dec. 1886, 50 dagen lan.r
zonder voedsel bleef. Hij dronk slechts gefil
treerd water en rookte iederen dag enkele si
garetten. Toen de kuur geëind'gd was, was Mer
latti zóó zwak, dat hij 6 weken noodig had, eer
zijn maag weer in staat was, regelmatig voed
sel tot zich te nemen. Na de tweede proof is
Merlatti toch gestorven.
Van dien tijd af zijn er verschillende hon
gerkunstenaars geweest. Reeds voor den tor-
log traden een heele reeks menschen op, die >i
alle mogelijke restaurants, gedeelteijk tnder
controle, hun kunsten vertoonden. Maar mees
tal werd de zaak als een variété-nummer op
genomen en niet in ernst. Na den oorlog, spe
ciaal in 1923, toen de inflatie haar hoogtepunt
bereikte, toen iederen dag wat anders bracht,
regende het formeei hongerkunstenaars. Do
Berlijnsche Jolly was een der bovendste, die
onder de scherpste controle 54 dagen zonder
voedsel bleef en toch nog '?i staar, bleek de
controle te verbreken.
Het is nog altijd in twijfel getrokken cf ie
mand, die in een kast gaat zitten en -Jagelijks
zijn lichaam door beweging kracht onttrekt,
wel in staat is zoo lang honger te iijden. Wer
kelijk is dan ook bewezen dat JoJly en voor en
na hem nog zoovele anderen, langs kle'.ne buis
jes vloeibare chocolade binnensmokkelen die
ze 's nachts nuttigden. Natuurlijk bevatten het
Selterwater dat zij dronken en de sigaretten
die zij rookten ook narcotische stoffen. Maar
toch is het een geweldige prestatie zelfs op de
ze manier 54 dagen zonder voedsel te blijven.
Want al neemt men wat vloedbare chocolade,
dan kan men toch van voeding eigenlijk niet
spreken, nog minder van voldoend voedsel.
Thans is het gedaan met de hongerkunste
naars. Geen mensch gelooft meer aan de stren
ge controle en de processen tusschen de hon
gerkunstenaars en hun managers, die geen con
trole over de ontvangsten toelieten en de hou
gerkunstenaars bedrogen, terwijl zij in de kast
zaten en zich niet konden verroeren, hebben vol
doende bewezen, dat die records ver boven het
werkelijke uithoudingsvermogen van den
mensch gaan. In tusschen ontbreekt ook het
tragisch slot niet zooals het geval G.'uckmann
duidelijk bewijst.
De gruwelijke jeuk ver
dwijnt onmiddellijk met
AKKER'.
zuivert - verzacht
geneest
KÏGeen goad
zoo goed."
en zich, zelf in den winter voortdurend op Fe-
nestranges te vestigen, waar Raoul dikwijls
een dag bij hem kwam doorbrengen.
Drie jaren later, tot groot leedwezen van zijn
oom, moest de jonge priester Nancy verlaten,
daar hij naar Parijs werd geroepen om daar
den post van eerstén vxaris der kerk Saint-
Ambroise te bekleeden.
Henrotte was toen twee en twintig jaar en
prijkte in den volle bloei van schoonheid en
bekoorlijkheid.
De graaf meende, dat zij nu op een leeftijd
was, dat er aan een huwelijk voor haar gedacht
moest worden, en dat hij de toekomst van zijn
nicht moest verzekeren, door haar een ver
trouwbaren beschermer te geven, wanneer hij
zelf haar zou ontvallen.
Henrotte kon zich met het denkbeeld van
een huwelijk zeer goed vereenigen, maar zij
had er een voorwaarde bij, een voorwaarde,
waarvan zij niet zou afwijken.
Ik zal nooit een echtgenoot willen hebben,
dien ik niet met geheel mijn hart bemin, zeide
zij.
De graaf stelde eenige Lotharingsche jon
gelui, die op het kasteel ontvangen werden,
aan haar voor. Allen werden docr de schoon-
heid van Henriette geboeid en draalden niet
haar ten huwelijk te vragen.
De jonge dame hoorde die aanzoeken - hoe
wel alle zeer aannemelijk met minachting
aan. Zij beminde niet en zij wilde beminnen
met vurigen hartstocht, zooals in de romans
beschreven werd, die zij in stilte op hes pen
sionaat had gelezen.
VON HINDENBURG groet de oere-compagnie van de Rijksweer, bij het verlaten van het
Rijksdaggebouw.
tkif
OUD-ROMEINSCHE REISBUREAÜX.
Gezelschapsreizen vóór 2009 jaren.
Een eigenlijk reisverkeer ontwikkelde zich
bij de Romeinen eerst, nadat Griekenland on
derworpen en een Romeinsche prov'hcie „Acha
ia" geworden was. Vroeger waren de Romeinen
gewoon om tijdens hun zomervacantie de de r
pen in den omtrek van de stad le bezoeken.
Naarmate de stad zich uitbreidde en als ge
volg daarvan de verandering der oude dorps
huizen in groote huurkazernes, bre'den ook dc
rijke Romeinen hun reizen voortdurend verder
uit en verwijderden, zich zoover mogelijk van
de stad, om bekoorlijke plaatsen op het land
of aan zee te bezoeken. Typische zomerverblij -
ven, die een groote vermaardheid genoten, wa
ren Fusculum, het tegenwoordige Frascati, voor
het verblijf te land, en Baja, aan de kust van
Campan'p was een zeebadplaats.
Dit waren de plaatsen waar de meest ver
fijnde weelde heerschte, maar in alle deelen
van het land trof men nog .drukbezochte plaat
sen aan, die door de natuur rijkbeguristigd
waren, vooral aan de golven der binnenzeeën,
aan de Golf van Napels, en op Sicilië, die door
heel veel toeristen in den zomer bezocht wer
den. Nadat de bagage :,n talrijke paketten ver-
De duivel haal d<e meisjes met haar capri
ces, zeide de graaf soms, terwij hij toornig
met den voet op den grond stampte. Henriette
zal nog zoolang op haar ideaal wachten tot ze
een oude vrijster is.
Hij hield evenwel veel van zijn nicht en uit
te deze klacht slechts, wanneer zij er niets van
hooren kon, terwijl hij geduldig wachtte tot
haar hart spreken zou.
Men was |n het begin van het jaar 1876.
De vicaris van Saint-Ambroise iiad zijn dom
aangeraden een winter te Parijs door te bren
gen, daar veel menschen te ontvangen ten ein
de Henriette ni staat te stellen den man te ont
moetendien zij zich tot echtgenoot droom
de.
Hij heeft gelijk, dacht de graaf en verliet
Fenestranges om z',ch weer in zijn paleis in de
reu Vaugirard te vestigen.
De salons, die vier jaren lang gesloten waren
gebleven en waar ook vóór dien tijd nooit veel
menschen kwamen werden nu met veel luis
ter geopend.
De graaf d'Areynes gaf diners, soirees ont
ving talrijke jongelui en de zeldzame vogel, d e
zulk een indruk op het hart van Henriette
1 moest maken, werd door een vriend van den
graaf meegebracht.
Die zeldzame vogel was een man van dertig-
jaar, flink gebouwd met een mannelijk schoon
gelaat, fiere houding sierlijke oewegingen en
aangename manieren.
Hij heette Gilbert Rollin, behoorde tot een
familie uit den aanzienlijken burgerstand,
maar zijn verleidelijk voorkomen was bedriiege
zonden was de zwaarsten werden recht
streeks naar de plaats van bestemming ge
zonden hielden de toeristen zicii bezig met
het bepalen van de reisroute, verdiepten zich
in boeken en gidsen, correspondeerden met hun
bankiers over de f'pancieering van oe reis en
voorzagen zich van een geschikt reiscostuum,
den gebruikelijken kapmantel en breedgeran-
den hoed. Daarna had men nog het transport
middel te kiezen dat voor de uitvoering van
het programma het meest geschikt leek. Er was
een groote keus van vervoermiddelen, van cle
twee-w'<elige karren, die een snelle maar onge
makkelijke reisgelegenheid boden tot de „Rhe-
da", de groote, plompe, vierwielige karossen,
die soms door meer dan twee ossen getrokken
werden.
De verscheidenheid van voertuigen was, zoo
als reeds gezegd, onbegrensd. Er waren wagens
met bedden, met salons en andere voor ont
spanning bestemd, er waren kleine rijtuigen
voor een klein aantal personen en reusachtige
koetsen, die een groote familie konden hei
bergen. Wie zich op tijd had weten te voorzien
van een vrij biljet, uitgegeven door het bestuur
van den „Cursus publicus", was van alle zor
gen ontheven. De biljetten vermeldden de ïta-
lijk en dat schoone vernisje bedekte een zelf
zuchtig wezen, een man zonder hart of recht
schapenheid.
Gilbert Rollin was een losbor, een luiaard,
een speler, die al op allerlei manieren zijn for
tuin had beproefd, zonder daar'.n tot dusverre
geslaagd t ezijn.
Hij was zijn loopbaan begonnen- als ambte
naar aan het ministerie van binnenlandsche
zaken, welke betrekking hij om Zijn luiheid er.
onregelmatig gedrag had moeten verlaten daar
na was hij beurtelings makelaar, wisselagent,
administrateur van een schouwburg, sportman
geweest en had in allerlei gewaagde pecula-
tiën het laatste overblijfsel verspeeld van een
vermogen van driehonderd-duizend francs, de
nalatenschap van zijn vader, tlfë ^en geacht
advocaat aan het hof van cassatie wijs'geweest.
Op het oogenblik dat devriend van den graaf
d'Areynes, die misleid was door het gunstige
voorkomen en de hoffelijke manieren vaii Gil
bert, hem in het paleis in de rus de Vaugirard
voorstelde, leefde de jóngen man van licht
schuwe ondernemingen, waarvan nog de minst
cerlooze was, dat hij eiken avond 't njod'.ge
voor den volgenden dag verdiende In slecht be
faamde speelhuizen, bekend onder den naam
van open clubs, maar ondanks lat bleef zijn
voorkomen innemend, de gevel deed niets ver
moeden van de inwendige verwoestingen.
Hij hield nog omgang met een aantal oude
vrienden van zijn vader, die hem nu en dan i.n
de groote wereld brachten, waar hij wel hoop
te zich weer te paard te helpen door het horfd
van een rijke erfdochter op hol te brengen en
