De Zeeuwsche Koerier
Vrijdag 9 Januari 1931.
Tweede Blad.
Uit de Pers
Proüincienieuws.
'Wat de Volkenbond in 1950 deed
rWinterteenen
Kloosterbalsem
FEUILLETON.
Do Bodolaroo van
Saint-Sutpico.
'TO.
ran
45e Uaargang. No. 3715
Ingezonden Mededeeling 05)
„Geen goud
zoo goed
-
fl'
29 December 1930.
Geneve (K.W.P.)
Het jaar 1930 was voor den Volkenbond geen
gunstig jaar, want zoowel op politiek als
economisch terrein is het werk van den bond
op verschalende punten mislukt. Vooreerst het
onbevredigend slot van de laatste Volkenbonds
vergadering en van de Internationale Confe
rentie die belast was met de codificatie van
het Volkenbondsrecht. Verder het absoluut mis
lukken van de pogingen om door den Volken
bond een werkelijken economi^chen vrede te
bewerken, zij het dan voorloopig alleen nog
maar voor Europa. De crisis van de interna
tionale samenwerking waarover men in het af
geloopen jaar zooveel heeft gesproken heeft
zich zelfs ook uitgebreid tot het arbeidsveld
van den Volkenbond, dat met de politiek abso
luut niets heeft uit te staan, want ook de po
gingen die dit jaar gedaan werden om den so
epen kant van het kolenvraagstuk op te los
sen hebben dit jaar tot geen enkel resultaat ge
leid. Op de internationale arbeidsconferentie
in Juni 1930 kwamen tot overeenstemming over
een internationale beperking van den arbeids
duur voor mijnwerkers. Daarvoor werd ook
het begin gemaakt om een snelle oplossing te
vinden voor twee andere sociale vraagstukken
de internationale regeling van den arbeids
tijd voor bed^nden ,op grond van den acht
uren-dag, en een overeeekomst omtrent de af
schaffing van den dwangarbeid in de koloniën
binnen vijf jaar.
Deze crisis in de internationale samenwer-
k'ng deed haar invloed ook gevoelen op een
ander arbeidsveld van den Volkenbond, nl. op
gebied van „cultureele samenwerking'7, hetgeen
langzamerhand meer en meer een aangelegen
heid van 't bureau geworden is die vastzit in
allerlei schéma's en formules. In April 1930
kwam :f\ Geneve het voorloopig bestuur bijeen
dat een nieuw arbeidsprogram voor cultureele
de internationale commissie voor cultureele
samenwerking vaststelde, en het congres van
samenwerking stelde zich geheel op het stand
punt van het nieuwe program.
n plaats van de arbevdsmethode die tot nu
toe gevolgd was en die voor ieder vraagstuk
dat in behandeling kwam een sub-comité instel
de, werd besloten, om zich in de toekomst te
wenden tot bestaande organisaties, om zoo
doende het werk van de cultureele samenwer
king haar eigenlijk doel te dóen benaderen;
want de cultureele samenwerking moet niet
daarin bestaan dat men telkens weer nieuwe
commissies van deskundigen benoemt, maar
U behoeft niet met winterteeneo te blijven
loopen. Maar U moet er wat tegen doen.
En U kunt er wat tegen doen. Akker's
Kloosterbalsem herstelt de cellen der
huid, verzacht onmiddellijk de pijn en
voorkomt ernstiger ontstekingen. Akker's
1
MM,
8)
Die uni/orm zal hem wel passen.
Raymond maakt de knoopen los en doorzoekt
de zakken.
Een der broekzakken bevat een beurs, een
zakmesje en een bos sleutels aan een ring
D opper jachtmeester stort de beurs op fijn
hand uit.
Zij bevat een som van vijftig a zestig francs
in Fransche goudstukken en Duitsch zilver
geld.
Na dit onderzoek doet hij het geld weer in
de beurs en steekt'die, met het mesje en den
sleutelbos, weer Jji den broekzak.
Daarna onderzoekt hij de zakken van de jas
Behalve een ka*rt van Frankrijk en verschil
lende papieren, vindt hij daarin een gesloten
enveloppe, waarop hij in Duitse he letters leest:
„Generale staf7'
Raymond Schloss uit een kreet van vreugde
Dat is mijn paspoort, zegt hij en bergt de en
veloppe weer weg.
Na dit gedaan te hebben, zet hij zich neer
op den stoel, waar de bediende zooeven zat te
slapen, leunt op den elleboog, ondersteunt het
hoofd met de hand en denkt na.
Het binnenkomen van dokter Pertuiset doet
hem opschrikken.
DE BAR VAN HET SEIZOEN. Op de ijsbaan voor het Grand Hotel te St. Mcritz
heeft men een bar ingericht, die door schaatsende kellners wordt bediend.
men moet alle bestaande organisaties en stroo
mingen <n zekeren zin bij elkaar brengen, met
elkaar in relatie doen treden, zoodat dan de re
sultaten van dien cultureelen arbeid naast el
kander komen te staan. We zullen in ieder ge
val nog moeten afwachten of deze wijzigingen
die men d'.<t jaar heeft ingevoerd, goed zullen
werken.
Voor de groote taak die den Volkenbond te
vervullen heeft ter bestrijding van den handel
in blanke slavinnen heeft de Volkenbond in
1930 niet heel veel gedaan.
Wanneer men het groote congres van de be
sturen der meisjesbescherming buiten beschou
wing laat, dan heeft het werk van den Volken
bond zich bepaald tot het uitzenden van een
commissie naar Azië om een onderzoek in te
stellen naar den vrouwen- en meisjeshandel.
Tijdens de laatste zitting van den Volkenbond
in September <s dit comité vertrokken en ver
toeft op 't oogenblik in Indo China. Het rap-
poort van deze reis kan wellicht eerst in 1932
aan den Volkenbond worden overgelegd.
it bovenstande blijkt, dat „de crisis \n de in
ternationale samenwerking" zich in 1930 overal
sterk heeft doen gevoelen. Dit is niet alleen te
verklaren door te wijzen op de merkbare span-
De korts van den Duitscher neemt in heftig
heid toe.
Nu eens slaakt hij woeste kreten, aart weer
een pijnlijk gekerm.
Zijn ledematen strekken zich uit, hij beeft
onophoudelijk, zijn hoofd rolt op zijn kussen
heen en weer, zijn verwrongen gelaat duidtt
tegelijkertijd smart en woede aan, zijn oDgen
zijn met bloed doorloopen en puilen it hun
kassen.
Na een enkele blik op den gewonde te heb
ben geworpen zegt dokter Pertuiset tegen Ray
mond:
Die man is verloren.
De oogen van den opperbrandmeester schit
teren van vreugde.
Hopeloos? vraagt hij.
Ja.
Hoelang kan hij nog te leven hebben?
Hoogstens een dag.
En wanneer hij dood is ,wat zult gij dan
doen?
Ik zal den commandant van het regiment
dat te Fenestranges ingekwartierd ligt er mee
in kennis stellen.
O mompelt Raymond, en wat gebeurt er
dan?
Het lijk zal begraven worden op het kerkhof
van het dorp, door de zoggen van de Du'.tsche
militaire overheid en met de gebruikelijke for
maliteiten.
En denkt gij dat men de uniform zal op-
eischen?
I Dat is meer dan waarschijnlijk, het komt mij
ning op gebied der buitenlandsche politiek zij
moet haar oorzaak vinden in de huidige struc
tuur van den Volkenbond. Deze crisis zal wel
licht niet tot oplossing te brengen zijn, ls de
Volkenbond zelf niet verandert - zij moet nl.
d^en Calvinistischen-Puriteinschen geest die
thans in haar leeft prijsgeven, om plaat te ma
ken voor 'n meer algemeenen geest dien zij
thans nog niet in zich heeft opgenomen.
ZONDERLINGE UITVLUCHTEN.
Mr. Duys Thuis.
Behoudens in enkele plaatsen, waar zij roode
bijzondere scholen hebben gevestigd, aldus
„De Tijd", erkennen de sociaal-democraten
slechts één school als de ware: de openbare
school.
Vandaar, dat er eenige beweging in den
Haagschen Gemeenteraad ontstond, toen wet
houder de Wilde bij het begrootingsdebat den
heer Duys, die stond uit te pakken tegen het
bijzonder onderwijs, in verband met de kwes-
zelfs zeker voor, maar waarom vraagt ge dat?
Omdat de uniform e nde wapens dan ver
dwenen zijn.
De dokter herhaalt verbaasd:
Verdwenen?
Ja. x
Waarom?
Omdat ^.k die noodig zal hebben om door het
Duitsche leger te komen.
Dokter Pertuiset drukte hem de hand, ik heb
u begrepen het is een uitmuntend denkbeeld
dat daar in u is opgekomen.
Dus gij vindt mijn plan goed en gelooft wel
dat het slagen zal? vraagt Raymond
Dat geloof -jk vast en stellig, ik ben er van
overtuigd dat gij, zoo niet alles tegen u is, ze
ker uw doel bereiken en met den abbé d'Arey-
nes op Fenestranges zult terugkeeren.
Maar hoe zult gij, dokter, het verdwijnen
van die uniform en wapenen verklaren?
Dat weet ik niet, maar ik zal wel iets ver
zinnen.
Raymond Schloss, de opperwachtmeester van
graaf Emmanuel d'Areynes want deze be
zat u'tgestrekte bosschen, waarin verscheidene
boschwachters en jachtmeesters waren was
•te Fenestranges geboren, en had tot zijn ze
ventiende jaar nog geen voet over de grenzen
van het dorp gezet.
Hij was de zoon van een braven boer, pachter
van 'den graaf, en met zijn vader werkte hij
op het land, wat hem maar half beviel, of lie
ver in het geheel niet.
Hij wilde iets meer van zijn vaderland zien.
Op zijn achttiende jaar besloot hij marskra-
tie betreffende 8e zanghulde -aan de Koi.'r-
gin, waartóe de openbare sociaal-democrat-
.sche Onderwijzers hun medewerking niet wilden
vërleenën, toevoegde: „Uw eigen dochtertje is
op een bijzondere school".
De heer Duys antwoordde hierop, dat dit
een bijzondere neutrale school was en dat daar
enboven in zijn gezin ook.de vrouw een woord
je had mee te spreken.
Maar daarmede waren in sociaal-democra
tische kringen velen niet voldaan.
„Het Volk" kreeg een aantal stukken, waar
uit bleek, dat d.1 antwoord geen algemeene
t bevrediging had geschonken. De redactie heeft
j zich nu verplicht geacht olie op de golven te
gieten; in „Het Volk" wordt „ter inlichting"
het volgende medegedeeld:
Uit nadere informaties is ons nu gebleken,
dat ook Duys' echtgenoote een groot voorstan
ster van de openbare school is en hun beideiv
dochtertje dan ook, voordat zij verhuisd waren
drie jaar lang de openbare schooi bezocht heeft
Na de verhuizing was dit aanvankelijk even
eens het geval, maar het meisje moest toen; om
de school te bereiken, twee drukke kruispun
ten passeeren, Alleen uit angst hiervoor is toen
tot verplaatsing naar een bijzondere neutrale
school besloten.
Overigens mogen wij wel opmerken, dat er
ook andere redenen kunnen zijn, waarom aan
een bijzondere school de voorkeur gegeven
wordt. Als in een gemeente geen openbaar Mon
tessori-onderwijs bestaat, zullen ouders die aan
zulk onderwijs gropte waarde toekennen, hun
kinderen allicht naar een bijzondere neutrale
Montessori-school zenden. Zoo zijn er meer.
overwegingen denkbaar, die „fret zeer onge-
#enscht maken om door verwijten in de par
ticuliere beschikkingen van partijgenooten in
te grijpen.
Zonderlinge uitvluchten noemt ;,De Vrijheid"
dit:
Het aantal drukke kruispunten-in Den. Haag
is legio. Is dat een reden om zij A kinderen van
de openbare school af te nemen en naar een
bijzondere neutrale school te zenden, wanneer
men in beginsel tegen bijzondere neutrale scho
len en deze als „standen-scholén" zegt te ver
foeien?
En het beroep op het neutrale Montessori-
onderwijs? Is er dat niet met de haren bijge
sleept? Dit dochtertje van den heer Óuys heeft
nooit Montessori-onderwijs genoten; haar ou
ders hebben het haar nooit v/iiieti doen ge
nieten. Het is een zuiver theoretisïh geval, dat
met het gewone onderwijs, waarom het hier
gaat, niets heeft uit te staan.
Zullen de partijgenooten thans bevredigd
zijn? Of zullen zij begrijpen, dat de heer Duys
zijn kinderen liever naar een neutrale bijzonde
re school dan naar een openbare zendt, om an
derc redenen dan die „Het Volk" hier aan
geeft?
FLÜISKIL.
R. K. Vrouwenbond. Donderdagmiddag orn
half opent de presidente mej. I. Verhelsc de
vergadering met den chr. groet en deelt mede,
dat de Geestelijke Adviseur, de ZeerEerw. Pa
ter Gardiaan, wegens uitstedigheid niet aan
wezig kan, doch door Pater Vicatlus vervan
gen zal worden. Spreekster heet dan allen
hartelijk welkom, op de eerste plaats den spre
ker van den avond, den oud-Adviseur, Pater
Gratianus uit Velsenoord en den heer Mol, ka
rakterkomiek uit Breda. Met vreugde kan de
R. K. Vrouwenbpnd volgens spreekster, terug
zien op de verloopen 10 jaar; zij behoefc niet
voor andere afdeelingen onder te doen. Dit
blijkt duidelijk uit het verslag der verschillen
de afdeelingen. Op het gebied van cursussen
etc. is ijverig en nuttig werk /erricht. Spreek
ster leest dan een telegram voor van Pater
Gardiaan waarin hij het bestuur en leden feli
citeert met dit feest (luid applaus). Zij geeft
mer te worden, gelijk zoovelen van zijn land-
genooten.
Zijn vader liet zich tot d',t plan overhalen
en zoo trok Raymond met zijn goed voorziene
mars op den rug, een stevigen knuppel in de
hand, om zijn eerste reis door Frankrijk te
doen.
Op zijn een-en-twintigste jaar kwam Ray
mond in zijn geboorteplaats terug voor de mi
litie, hij trok een hoog nummer waardoor hij
vrij van de militairen dienst was, nam terstond
zijn mars weer op en hervatte zijn zwerftoch
ten door het geheele land.
Toen hij dertig jaar oud was, st'ef zijn va
der zijn moeder was reeds lang dood - -
en keerde hij naar het dorp terug, om den
ouden man de laatste eer te bewijzen en zijn
karige erfenis in bezit te nemen.
Zijn reislust was wat bekoeld en hij had d>
ondervinding opgedaan, dat hij nergens zoo
gelukkig zou zijn dan in het c'orp waar hij
geboren was, maar nu deed zich het bezwaar
op, waarvan hij te Fenestranges zou moeien
leven, daar hij met den landbouw zeer slecht
bekend was.
De graaf d'Areynes kwam dit bezwaar tege
moet, door hem den post van boschwachter aan
te bieden, wat hij met vreugde aannam.
Niets kon Raymond beter bevallen, rian den
geheelen dag door het bosch te dwalen met
het geweer op den schouder, in de vrije lucht.
Reeds als kind had hij de uitgestrekte, bos
schen van het domein Fenestranges in alle
r .chtingen doorkruist en hij kende die zoc goed
als het wild dat er in geboren vas.