No. 3704
Vrijdag 12 December 1930
45ste Jaargang
NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD
VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN
Eerste Blad.
VERSCHIJNT elken MAANDAG., WOENSDAG- en VRIJDAGAVOND
P0ST8EKEHIHB Nb. 52419.
Dit nummer bestaat uit
TWEE BLADEN.
40 milioan Nationals
Minderheden.
Kinderellende in Moscru.
DE ZEEUWSCHE KOERIER
Bureaux van Redactie en Administratie
OOSTKADE 218, SAS-VAN-CENT
Telefoon 15 Telegramadres: Koerier
Abonnementsprijs 1.50 per 3 maanden,
of 5.25 per jaar, bij vooruitbetaling -
Advertentiën 20 cent per regelbij contract lager
ZEER KOOPKRACHTIGE
LEZERSKRING
IT8TEKEND GE8CHIKT
VOOR PUBLIOITEIT
De meeste minderheden zïjn aan Ver
sailles te wijten. 40 Millioen minder
heden onder vreemde overheersching.
Kerkhoven der Cultuur. Hoe gaat t
met de petïtionementen in Genève?
(Van een medewerker te Genève)
Hebt ge u, lezer, wel eens afgevraagd, hoe 't
toch komt, dat bepaalde woorden, die men vroe
ger zelden of nooit ontmoette, sinds een'ge ja
ren zóó zijn ingeburgerd, dat men ze herhaal
delijk tegenkomt in kranten, in gesprekken, in
3 adio-redevoeringen? Er zijn er al n heel stel
bij elkaar: „ontwapening" is er een van en
„Pan-Europa" en zoo ook „Nationale Minder
heden"; woorden, die niet louter meer „woor
den" zijn maar „slag-woorden" zijn geworden
en het is'n bekend feit dat aan slagwoorden
altijd meer dan één beteekenis kan worden ge
hecht. Dat deze woorden thans in zoo goed
als ieders vocabularium voorkomen, bewijst
toch wel, dat in 't laaste decennium zekere nieu
we ideën zijn opgekomen, waar ieder land veke
ning mee te houden heeft.
Zooals gezegd: „Nat'pnale Minderhedenis
ook zoo'n woord. Nationale Minderheden zijn
er altijd geweest, maar door de nieuwe gren-
zenregeling van 't Verdrag van Versailles is
er 'n tot dusver ongekend-groot aantal in zoo
goed als alle Europeesche landen ontstaan De
heeren vredestichters van Versailles hebben
echter drommels goed ingezien, dat deze
3iieuwe toestand slechts bestaanbaar zou kun
nen zijn, als de Staten, bij wie voornamelijk
vertegenwoordigers van vreemde nafcionalitev-
ten werden ondergebracht, zich zedelijk ver
plichtten, dat de minderheden hun cultureele
i echten zouden mogen houden. Zoo werden
Polen, Tsjechen, Serven en Roemeniërs bij ver
drag gedwongen, om als nieuw-geschapen of
vergroote Staat taal, zeden en godsdienst van
hun andertattge onderdanen te respecteeren en
cie Volkenbond werd aangesteld als garantie
van deze verdragen
Hoeveel minderheden zijn er in Europa en
waar wonen ze zooal?. Op 't laatste congres,
waar onlangs zooals alle jaren, vertegenwoordi
gers der Minderheden bijeenkwamen, heeft
inen zoogenaamde „positie-berichten" samen
gesteld, waaruit is komen vast te staan, dat op
't oogenblik in Europa veertig milloen anticrta-
b'ge menschen leven onder vreemd bestuur:
daartoe hooren de Duitschers in Polen. Letland
Litauen, Tsjecho-Slowakije, Joego-Slavië, Roe-
menië en Hongarijë, voorts de Polen en Litau-
ers in Duitschland, de Russen in Polen en Roe
menië; de Litauers, Letten en Joden m Polen;
de Slovenen n tab'ë, de Masedonische Bulgaren
in Joego-Slavië en nog vele anderen, om van
de Elzassers de Zuid-Tirolers en de inwoners
van Eupen niet te spreken die weliswaar ook
nationale minderheden zijn, maar die niet wor
den beschermd door de z.g. „Mijiderhcidsver-
dragen". Buiten de pas-gestichte Staten, aan
wie die verdragen zijn opgelegd, voor den tijd
van tien jaar, hebben later ook de Letten, Es-
ten en Litauers aan den Volkenbondsraad de
verklaring moeten geven, dat ze de binnen hun
grenzen wonende nationale minderheden hun
eigen cultuur en taal zullen laten en hen in
geen enkel opzicht zullen achterstellen bij de
eigen onderdanen.
Wat is echter tot nu toe met deze verdragen
bereikt, hoe zijn ze opgevolgd?
Wie 'n reis kon maken van de Noord-Oost
grens van Duitschland, naar 't tot Litausch
bezit geworden Memel-gebied, door Polen naar
t Zuid-Oosten, de Balkan landen en Tsjecho-
Slowakije, die zou verstomd staan over zooveel
kerkhoven van vreemde culturen, die 'n over
dreven en doorgaans belachelijk nationalisme
in deze nieuwe Staten op z'n geweten heeft.
Met hoeveel gechicaneer worden de anders-
sprekende volksgroepen in Polen, Tsjecho-Slo
wakije, Joego-Slavië en Roemenië vervolgd:
hun scholen worden gesloten, de bouw van
nieuwe scholen wordt verhinderd, met 'n grenze
iooze brutaliteit worden de kinderen gedwon
gen de staatsscholen te bezoeken en te wor
den onderwezen in 'n vreemde taal waarin ze
i
f
KONINGIN ELISABETH VAN BELGIE temidden van de be
volking van Eng\s, na de teistering door den mist.
ook moeten leeren bidden. Wie in de t't legen-
heid was, o min de hooge muurkasten in 't Vol
kenbondssecretariaat van Genève te snuffelen
zou daar ontelbare smeekschriften /inden. lm
mers: de Minderheden hebben 't recht, ils ze
meenen dat de verdragen geschonden zijn,
zich te beklagen bij den Volkenbond. Maar hoe
veel van d'c petitionementen zouden succes
hebben gehad?. Wat vroeger in 't oude Rusland
de Tsaar was, dat is thans Genève voor 'z el
lendige lot van de Oost- en Zuidoost-Europee
sche Minderheden: 'n ongenaakbare grootheid
En 't kleinzielige bureau-cratisme daar zorgt
er wel voor, dat die afstand nog veel grooter
wordt.
Wanneer nu zoo'n verzoekschrift bi Genève
arriveert, dan beslist eerst de Algemeene Secre
taris erover, of 't voor behandeling in aanmer
king komt. Daarbij gelden nauwkeurig- vastge
stelde voorschriften, b.v. dat de petitie in 'n
fatsoenlijken en eerbiedigen toon moet zijn op
gesteld en dat men zekerheid heeft omtrent
de bron van herkomst. En als 't smeekschrift
aan al die eischen voldoet, dan wordt tge-
zonden naar de regeering, tegen wier politiek 't
'n protest is. Zoo'n regeering probeert dan door
gaans, de in de petitte neergelegde grieven te
ontzenuwen, 't Is ook mogelijk, dat zë belooft,
't geval nauwkeurig te onderzoeken en zich
met de adressanten in verbinding te stellen.
De Volkenbond moet die regeering gelooven
en de zaak daarmee als afgedaan beschouwen
Wat dan verder plaats heeft is de zaak van de
aangeklaagde regeering en eerst iater mis
schien, wanneer ze haar belofte niet houdt,,
kan ze in 'n nieuw petitionement te Genève
ter sprake worden gebracht. Maar 't kan ook
zijn, dat 't antwoord van de regeering niet be
vredigend wordt geacht en dan wordt het an
ders, dat intusschen reeds den ouderdom van
'n half jaar heeft bereikt, behandeld door 'n
commissie van drie personen. En eerst wan
neer men 't ijn deze commissie niet met elkaar
eens kan worden, heeft een in den Volkenbonds
raad vertegenwoordigende mogendheid de be
voegdheid, om de kwestie te brengen voor den
hoogen Volkenbondsraad en daarmee is ze we
reldkundig gemaakt. Alles wat in !t verleden
gebeurd is, blijft geheim. Tot voor 'n jaar terug
had 't Volkenbondssecretariaat niet eens de
verpltehting, om te publiceeren, hoeveel pe
titionementen er naar Genève werden gestuurd
en wat hun lot is geworden, dank zij de z.g.
Besluiten van Madrid. Maar is daarmee de mo
gelijkheid weggenomen voor kwaadwilligen om
de zaak op de lange baan te schuiven, zooals
dat vroeger immers ook gebeurde?
Dat geschiedt jammer genoeg maar al te
vaak. Ten eerste bij de Staten, die de onder
hun bestuur ressorteerende minderheden met
alle geweld willen assimileeren aan hun cul
tuur. Maar ook in 't Volkenbondssecretariaat,
waar meer vijanden dan vrienden van de Min
derheden zitten, waar men totaal onkundig is
van wat er voor 'n minderheid van zoo'n ver
zoekschrift afhangt, waar men zoo'n adres niet
voelt als een noodkreet, maar 't voor a'los po
litiek" beschouwt, kortom waar men nog xang
niet doordrongen is van den nieuwen ge?st, die
met 't begrip „minderheden-bescherming"' zoo
innig verbonden is.
(Nadruk verboden.)
't Is opvallende, met welk 'n ambitie de Sov
jetpers van tijd tot tijd komt aandragen met
openbaringen van kinderleed in het buiten
land. Daartegenover worden buitenlanders, die
in Rusland komen, door de Sovjet-ambtenaren
opmerkzaam gemaakt op een paar kindertehui
zen, die het moet gezegd, inderdaad oui.tenge-
woon goed zijn ingericht. De heeren leiden nun
gasten nniet zonder trots rond, maar de bui
tenlander, die in zijn eigen land ook wel wat ge
wend is op het gebied van k';nderzorg valt hee-
lemaal niet achterover van verbazing. Hij kan
ze bij hem thuis minstens zoo goed aantreffen
Daarbij is 't onzinnig om het kindervraagstuk
te beoordeelen naar die enkele instituten Want,
de kinderellende in Rusland gaat werkelijk
alle beschrijving te boven. Denken we maar
eens aan de z.g. „verwaarloosde" Kinderen: 'n
leger van daklooze, kleine en opgeschoten kna
pen en meisjes. Het heele Sovjet-rijk door kan
kan men ze aantreffen: 't zijn niet anders dan
vagebonden van 'n zeer min allooi en als er
geen verandering komt, dan zullen ze b;nnen
korten tijd een zeer ernstig maatschappelijk
gevaar gaan vormen. We laten hier nu eenige
schetsen volgen, wier inhoud berust op offici-
eele gegevens der Sovjets, want de feiten heb
ben gestaan in Bolschewistische prov'pciale
bladen.
Eind Augustus verschenen op het redactie
bureau van de „Turkmenskaja Iskra" te Asch-
chabad twee mannen met een meisje van
een maand of elf, Nad ja Malinin geheeten.
Het kind zag er verschrikkelijk uit: bleek, af
gemat met 't gezicht van een afgeleefd mensch
blauwe streepen waren op het gezteht te be
speuren, die wezen op den naderenden dood.
Ze liet haar armpjes krachteloos hangen, als
of ze ijzeren gewichten te torsen had. In haar
oogen lag 'n soort fatalistische berusting. De
geschiedenis van dit kindje is ontzettend:
toen haar moeder gestorven was, ging de va
der, de student Pjotr MaTnin naar Leningrad,
om daar te studeeren. Hij nam T. ouder kind
van vijf jaar mét zich mee. Nad ja bracht hij
in het „Tehuis voor moeder en kind", in Asch-
chabad. Vroeger was het een gezond en levens
lustig kind geweest. Maar toen een vriend van
haar vader Nadja eens in het tehuis bezocht,
herkende hij haar nauwelijks. Ze was den
dood nabij, want men had haar eenvoudig la
ten verhongeren. In den tijd van 'n half jaar
was de kle'pe Nadja negen pond afgenomen.
Maar de directrice van het tehuis haalde de
schohders eens op en zei: „We beschikken niet
over middelen, om voor haar bijzondere potjes
te koken. Ze moet maar mee eten, wat de
anderen krijgen
„Maar daar gaat ze waarschijnlijk van
dood!"
Weer was 'n schouderophalen het antwoord:
„Wat kan ik daaraan doen?"
Maar Nadja werd meegenomen uit dit „Te
huis voor moeder en kind" en zoo kon ze nog
van den dood worden gered.
En hoe is het met de andere kinderen ge
leid?
Niet veel becer. Alleen de kinderen van de
minnen vormen oen uitzondering: ze zien er
.cel beter uit dan de andere, beter gevoed en
ovensiustig
In hei dorp Tioizkoje bij Taschkent is een
nerscnliingsoord. Dat is bestemd voor arbe d-
;:ei's en haar kinderen, maar het deugt heele-
maal niet voor herstellingsoord. Doorgaans
mogen de moeders haar kinderen niet bij zich
ouden: ze moeten ze afstaan aan de kinder-
j waarplaats. Maar de zusters en de surveil-
anten zijn in het geheel niet berekend vcor
aar taak,, 'n ople ding hebben ze nooit ge-
.ad. Als de kinderen niet slapen willen, dan
-.breeuwen deze „opvoedsters" hun toe: „Ga
ja slapen, anders maak ik je dood!"
'o Is voorgekomen, dat zo kindertjes van
wee maanden probeerden te zetten, in de
vensterbank! Toen 'ns een kind van een rnbeid
ster ziek werd, nam de directxice er wel ken
nis van, maargag rustig naar de bioscoop
'o Andere arbeidster werd gedwongen om haar
mnd, dat in het kindei'tehuis bloecldiarrhee
kreeg, terug te nemen. En toen het ïmnsch
'n klacht wilde indienen, werd haar verzocht,
zoo spoedig mogelijk 't herstellingsoord te ver
laten!
De kinderkolonie van de „Baumansky Stroi-
telj" op het station Sagorjanskaje bij Moscou
is ondergebracht in 'n gebouw Jat absoluut
niet voor dat doel is ingericht. De kinderen
zien er allersmerigst uit en ze worden den
ganschen dag beknord en bestraft. Ze krijgen
b.v. geen ontbijt, ze mogen net rusten na net
middageten, ze worden ontkleed op het balkon
gezet. Met 't gevolg dat de helft van de kin
deren maar weer door hun ouders worden
naar huis gehaald.
In 't Sovjet-blad „Kransnyi Altai'" in Bar
naul is onlangs een bericht gepubliceerd, dat
'n blik gunt in de ellendige positie, wa;-rn
'ommge kinderen verkeeren. 'n Jongen had in
de Kluijtschewsker kinder-communiteit slaag
gekregen en was er van door gegaan. Hij had
zich bij het bureau voor volksontwikkeling be
klaagd. Daar, in Barnaul beloofde men hem,
dat hij in 'n kindertehuis zou worden opgeno
men. 'n Maand later ongeveer zag een mede
werker aan die krant den jongen voor 'n eet-
lokaal staan. Hij zag er verloopen uit, zat over
zijn heele l'chaam vol uitslag, zijn kleeren wa
ren lompen, hij had een brutale uitdagende
houding, kortom hij zag er uit als iemand die
al jaren dakloos is. De krantenman bemoeide
zich met het geval en zoo werd de knaap door
een arts onderzocht. Bij het onderzoek kwam
vast te staan dat hij er wel zóó aan toe was,
dat opname in het kinderhuis noodzakelijk
was maar hij moest daar geïsoleerd worden
gehouden. En toen hij met zijn paper naar
't eerste kinderhuis werd gestuurd, reed de di
recteur juist uit en nam den jongen niet op.
De kindercommissie te Barnaul oeschikt over
vele werkplaatsen, waarin de jongelui, d.e uit
de kindertehuizen zijn ontslagen, kunnen ko
men werken. Ze arbeiden daar vijf, zes, zeven
maanden, zonder ook maar 't geringste loon
te ontvangen, behalve dan 'n roebel of drie
vier, ineens. Het spreekt vanzelf dat die opge
schoten kinderen onder deze omstandigheden,
n'ct van plan zijn, om hun vroegere connecties
met alle mogelijke gespuis te verbreken, want
ze moeten stelen als ze niet van honger willen
omkomen.
De directeur van 't Kindertehuis No 8 ont
sloeg drie dertienjarige kinderen om ze naar
de fabrieksschool te sturen, maar die schoei
mag volgens de voorschriften geen kinderen
heneden de vijftien jaar opnemen. En dus
werden deze stakkers dakloos.
In December 1929 werden drie meisjes uit
net 1ste Kindertehuis in Barnaul ontslagen.
Ze kregen werk in 'n bontwerkerij voor 16 roe
bel per maand. Ze woonden met nog negen
mdere meisjes en 'n krankzinnigen, epilep-
1 ischen ouden man in een schuur in een voor
stad. Met z'n dertienen in één vertrek! Een
van de meisjes kon dat leven niet langer har
den en kwam op den verkeerden weg
't Officieele orgaan der Russische Jonge
Communisten, de „Komsomoliskaja Prawda"
heeft een en ander geschreven over de positie
van die jongelieden, die werkzaam zijn in de
bedrijfscooperaties en bij de ongeorganiseerde
..huiswerkers, wel 'n millioen bij elkaar. Het
blad stelde vast, dat de zesurenaag, die voor
Je jongelieden is voorgeschreven, daar niet
/erd in acht genomen .Want de kinderen wer
ken 12 tot 14 uren en nog meer. Contracten
bestaan alleen maar op papter. De bestaande
