DE ProoincienUuwz. No. 3646 Maandagss Jnli 1930 4öste Jaargang NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN Iheeren-baai Het Geheim vaa den Voddenraper. VERSCHIJNT ELKEN MAANDAG-, WOENSDAG- EN VRIJDAGAVOND -> VOOR PUBLIOITEIT POSTREKENING Nb. 5241 9. Om de Ziel van don workoloozo. FEUILLETON. Rijwlolbolastlng. (Wordt vervolgd) DE ZEEUWSCHE KOERIER Bureaux van Redactie en Administratie OOSTKADE 218, SAS-VAN-CENT Telefoon 15 Telegramadres: Koerier Abonnementsprijs 1.50 per 3 maanden, of 5.25 per jaar, bij vooruitbetaling Advertent iën 20 cent per.regel, bij contract lager ZEER KOOPKRACHTIGE tEZERSKRINQ O Door Fr. Muckermann S. J. Eenigen tijd geleden ontmoette een priester een arbeider, die hij speciaal goed kende, een man van 43 jaar, en hij maakte een praatje met hem. De arbeider was werkeloos en had allen moed verloren. Ofschoon hij zijn leven lang trouw zijn plicht gedaan had ofschoon hij een goed huisvader was, meende hij toch dat hij nooit van zijn leven meer zou kunnen wer ken. Hij was nu eenmaal aan de straat ge wend en hij kon er niet meer vandaan blijven, hoe hard zijn lot ook was. Deze en dergelijke voorbeelden toonen, wat een geweldig psychologisch probleem er schuilt in de werkloosheid van zoovele millioenen men schen. Hoe gemakkelijk wordt de ziel ziek in een lichaam, dat geen voldoende werkzaaml heden te verrichten heeft. Vrijwillig niets doen luiheid is des dui vels oorkussen; de gedwongen werkeloosheid is niet zelden het begin van den geestelijken ondergang. Hoe is dat te voorkomen? Op de eerste plaats is het zaak, zijn geest voor afstomping te bewaren. Dat kan men het best doen, door er een of andere liefhebberij op na te houden. Dit kan op verschillende ma nieren gebeuren,. De eene is misschien in staat werkelijk geestelijk te arbeiden; boeken lezen, lezingen bijwonen, talen leeren. Een ander zal in den familiekring zijn taak vinden. Hij zal zich met zijn kinderen bezig houden, ze mee nemen in de vrije natuur. Weer anderen kun nen bijeenkomsten houden met kameraden en met hen van gedachten wisselen. Een der groot ste middelen tegen geestelijke afstomping ligt ook in het behartigen van zijn godsdienstige plichten. Waarom kan men b.v. ook op de werk dagen niet eens naar de H. Mis gaan en waar om kan men niet eens meer zorg wijden aan de godsdienstoefeningen, waarvoor in een le- II (8) ECHTE FRIESCHE .ven van ingespannen arbeid geen plaats was? Ik heb hieromtrent in de gevangenis de meest belangrijke waarnemingen opgedaan*) Dat was voor de betreffende personen ook e?entijd van werkeloosheid. Daar zag ik menschen, die in 't begin voortdurend zaten te tobben, maar lang zamerhand totaal versuften. Ik voor mij, 't was in Rusland ben toen direct begonnen met het aanleeren van een taal en ik spoorde ook de andere gevangenen aan, iets te doen. Naar het Fransch van RAOUL DE NAVERY. 93) De schilder drukte Maximiliaan de hand en Jispelde: Arme vriend. De laatste maal dat ik mijn vader gezien heb, was in een klein en somber vertrek, het welk wij door een reeks van lange gangen be reikt hadden. Ik herinner mij, dat mijn moe der dien dag zeer ver liep, terwijl zij mij bij de hand vasthield en mij droeg als ik moede ,werd. Waar gaan wij heen? vroeg ik. Naar het groote huis, antwoordde zij. Wij bleven voor hooge en sombere muren stilstaan; alles zag er treurig en akelig uit de man, die ons opendeed, zag ons zoo kwaad aardig aan, dat ik bang werdmijn moeder toonde hem een papier, de man nam het aan en beval ons te wachtenIk klemde mij ver schrikt en angstig aan mijn moeder vast, en stamelde: Laat ons heengaan, moederlief? En je vftder dan? wij gaan je vader spreken. Gaat hjj met ons mee? vroeg lk. HU kan niet gaf zij mfj ten antwoord. Waarom kon mijn vader niet met ons mee DE ONLUSTEN IN ALEXANDRIE. De politie tijdens het verdrijven van de samenge schoolde menigte, die haastig genoeg vluchtte. Het duurde niet lang, of er werden kleine voordrachten gehouden en ik zag ook, hoe som migen den ruststijd benutten om een werke lijk geestelijk leven te leiden. Het hangt im mers niet geheel van den persoonlijken aan leg van iemand af maar bijna evenveel van den wil. Dit is nl. het grootste gevaar, dat men, zoo als de uitdrukking luidt, het hoofd moedeloos laat hangen. Men kan dit het beste voorkomen, door zich op de een of andere manier flink in te spannen. Zijn spieren in beweging houden is hiervoor reeds een goed middel. Het is niet hetzelfde of men lui aan het strand gaat lig gen of dat men zwemt of roeit en dan naar huis gaathet is niet hetzelfde of men op tijd opstaat of niet. Ik zag in de gevangenis mannen, die nooit eenig huiswerk zooals vloer dweilen, timmeren of dergelijke gedaan hadden Zij deden dit niet zoozeer om het werk zelf maar om zich frisch te houden. Wat was er een onderscheid daar tusschen die menschen! God wilde blijkbaar niet dat men hier zou kunnen aantoonen, dat de man nen veel eerder melancholiek werden dan de vrouwen. Vele hadden bij ons in de gevangenis zeker niet meer voedsel, waarschijnlijk nog veel minder dan de werkeloozen van tegènwoor dig. En toch, waar energie en wilskracht was om ons harde lot te bestrijden, daar vergat gaan; wat was er toch gebeurd? Had hij ons wierp mij op haar, en overlaadde haar met liefkoozingen en tranenToen ik met het oog mijn vader zocht, was hij verdwenen wij Waren alleen. Tot weerzien! tot weerziens! riep mijn moe der, als kon haar echtgenoot haar nog hooren. Tot weerziens en ik heb mijn vader nimmer teruggezien. En deed je moeder niets om hem te nade ren? Vele bijzonderheden zijn mij ontgaan in de ze treurige geschiedenis. Waar ging mijn vader heen? Waarom zei mijn moeder dikwijls tot mij Moed gehouden, Max, wij zullen naar hem toe gaan! Ik weet het niet, maar soms vrees ik de waarheid uit te vorschen en ben ik beducht licht over de zaak te zien opgaan. Hoe het zij, mijn moeder liet op zekeren dag een koopvrouw komen, die ons al het weinige afkocht, dat wij nog hadden. Wij betrokken een armoedige wo ning, in een armt buurt, en twee maanden la ter kocht mijn moeder een wagen en een oud paard, laadde eenige levensmiddelen en voor werpen in het voertuig en zeide tot mij: Max, wij gaan naar vader! Ik slaakte een gil van blijdschap. Ik weet niet te zeggen, hoelang de reis duur de. Ik gevoelde mij niet treurig; de beweging, de nieuwheid van de voorwerpen bevielen mij; mijn moeder verkocht ellenwaren aan de boe renwoningen. Men ontving haar vriendelijk; zij was zoo zacht en scheen zoo treurig; zij glim lachte nooit meer; het weer was aangenaam; I allerwegen geurden de bloemen ons tegen, de men zelfs den honger. Ja, dan kunnen zulke dagen, als het ware een leerschool, voor wils vorming worden, daar men moet leeren, om uitsluitend van binnen uit geest en kracht te ontwikkelen. Op de derde plaats moet men strijden tegen de verbittering van den geest. Er zijn tweëer- lei ongelukkigenDe eene groep ziet altijd naar degenen, wien het beter gaat, de andere zien uitsluitend naar hen, die het slechter heb ben. Gij hebt misschien geen werk, maar ge niet een goede gezondheid. Gij kunt ternau wernood uw dagelijksch brood verdienen, maar er zijn tegenwoordig toch menschen genoeg, die zoowat voortdurend honger lijden. En daar is toch nog de zon, de lente, de heerlijke natuur, een lieve vrouwbrave kinderen., een rein gewetendaar is toch nog de gedachte dat men in zulke benarde tijden kan boeten voor zijne zondendat men een gedeelte van den Kruisweg des Heeren volgt.Thans heeft men de gelegenheid het voorbeeld der heiligen na te volgen, die met blijde offervaardigheid nog veel meer geleden hebben. Gij lacht misschien en zegt: Geef me eerst werk en kom dan met je mooie praatjes. Ik ant woord daarop, dat dit e endomme redeneering is, een echt onkruid voor den socialistischen akker. Wanneer wij echte christenen zijn, dan verheugen wij ons ten allen tijde over het kruis boomen spreidden hun frisch groen over de we niet meer lief? De vragen verdrongen elkaar in mijn kinderlijk brein en deden mijn hart kloppen. Die de deur opengedaan had, kwam terug en zei bits: Volg mijl Wij volgden hem, toen zag ik mijn vader, van ons gescheiden door traliën, die elke lief- koozing onmogelijk maakten. Traliën! herhaalde Gabriël. Ja, vriend, antwoordde Maximilliaan, en voor zoover ik heden kan beoordeelen, was mijn va der in de gevangenis! Helaas, die ongelukkige! riep Gabriël Ver- nac uit. Hij was ongelukkig, maar ik wist dat hij onschuldig was. Ik grond die kinderlijke over tuiging op de liefde, welke mijn moeder hem bleef toedragen, op den eerbied, waarmede ik haar hoorde spreken van hem, dien zij „den martelaar" noemde. De martelaar was dus een slachtoffer Hij leed door de schuld van een ander; hij was de prooi van een helschen toeleg Op zekeren dag, voor het laatst, helaas deed mijn moeder mU nederknielen en ik hoor de haar tot mijn vader zeggen: Zegen je kind Mijn vader hief de handen op en met de oogen ten hemel geslagen, het gelaat over stroomd met tranen, snikte hij: De Heer zij met je, mijn kind Hij zij met je Max, mijn innig geliefde zoon! Dat God je hoede voor het kwaa#l! Op haar beurt strekte mijn moeder de armen Ingezonden Mededeeling des Heeren en de woorden van het Evangelie uat wij als leerlingen van Jezus iederen dag ons Kruis op moeien nemen, willen wij ten iiiinsie geen christenen zijn naar het woord al ïeen maar m daad en waarheid. Zoover ik weet worden er ook retraites ge- nouden voor werkeloozen. Maar deze retraites kan men ook voor zich zeiven houden en ten slotte bereiken ciat men van louter inwendige vrengde het zonnelied van den H. Franciscus zingt. Dit alles zal voor ons natuurlijk geen belet sel zijn om niet uit alie kracht er naar te stre ven om verandering te brengen in de oogenblik kelijke toestanden. Wij spreken niet van hemel sche dingen om ons aan de zorg van het aard sche te onttrekken. Wanneer echter al ons pogen niet zoo snel naar ons doel leidt en wan neer ons geduld zeer lang op de proef wordt gesteld, dan moeten wij ons niet overgeven aan wanhoop, maar ook dan nog moeten we een echt christelijk leven leiden. Hetzij we werk hebben of niet, voor onze eeuwige zaligheid kun nen wij altijd werken. Voor hen, die in boven bedoelde moeilijke omstandigheden verkeeren, zij nog dit gezegd: „Zoek eerst het Rijk Gods en het overige zal u worden toegeworpen". Dat zijn woorden van Hem, die arm was even als gij, en de ondervinding van vele eeuwen heeft Hem in het gelijk gesteld. Wonderbare godsdienst van het christen dom, die allen nood in zegen verandert. Zou het nu werkelijk niet eene nuttig zijn om het vraagstuk der werkloosheid ook eens van dit standpunt uit te belichten? Pater Muchermann S.J. die als missiona ris in Rusland werkzaam was, werd van 1918 1919 door de Bolsjewieken gevangen gehouden enkel en alleen omdat hij priester was. (Nadruk verboden). Naar wij vernemen zal in tegenstelling met vorige jaren de controle op de naleving der rijwielbelastingwet dadelijk na den aan vang van het belastingjaar plaats vinden. Vanaf den eersten Augustus behoort dus elk rijwiel van nieuw belastingmerk te zijn voor- naar hem uit en viel bewusteloos neder. Ik gen, waarlangs wij reden en naarmate de reis vorderde, scheen de treurigheid mijner moeder te wijken, en toch, hoewel haar hart van blijd schap klopte bij de gedachte aan het weerzien van mijn vader, namen haar krachten af. Op zekeren keer vertoefden wij wel veertien dagen in een dorp, en toen wij de reis voortzetten, had mijn moeder een korfje naast haar staan, waarin mijn zusje lag Hier hield Maximiliaan even op met spreken en wischte een traan uit zijn oogen. Niet lang daarna werden wij, terwijl wij des avonds laat nog op weg waren, door een ont zettend onweer overvallen. Hevige dondersla gen en bliksemstralen volgden elkander op en het loeien van den wind verhoogde de akelig heid van dien toestand. Mijn moeder was ziek en weende; zij verzocht mij te bidden en spoorde het oude paard steeds tot meerderen spoed aan. Zij moet ontzettend geleden hebben, want zij kermde hartverscheu rend en eensklaps liet zij, met een luiden kreet, de teugels van het paard los en viel achterover. Wat moest ik doen? Geen menschelijke wo ning bevond zich aan den weg, en nog altijd woedde het onweder met groote hevigheid. Plotseling zag ik in de verte een licht scheme ren, en van de gelegenheid gebruik makend, dat het paard even stil stond, liet ik mij van den wagen glijden en ging op het licht af.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsche Koerier | 1930 | | pagina 1