DE
ProoincienUuwz.
No. 3646
Maandagss Jnli 1930
4öste Jaargang
NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD
VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN
Iheeren-baai
Het Geheim vaa den
Voddenraper.
VERSCHIJNT ELKEN MAANDAG-, WOENSDAG- EN VRIJDAGAVOND -> VOOR PUBLIOITEIT
POSTREKENING Nb. 5241 9.
Om de Ziel
van don workoloozo.
FEUILLETON.
Rijwlolbolastlng.
(Wordt vervolgd)
DE ZEEUWSCHE KOERIER
Bureaux van Redactie en Administratie
OOSTKADE 218, SAS-VAN-CENT
Telefoon 15 Telegramadres: Koerier
Abonnementsprijs 1.50 per 3 maanden,
of 5.25 per jaar, bij vooruitbetaling
Advertent iën 20 cent per.regel, bij contract lager
ZEER KOOPKRACHTIGE
tEZERSKRINQ O
Door Fr. Muckermann S. J.
Eenigen tijd geleden ontmoette een priester
een arbeider, die hij speciaal goed kende, een
man van 43 jaar, en hij maakte een praatje
met hem. De arbeider was werkeloos en had
allen moed verloren. Ofschoon hij zijn leven
lang trouw zijn plicht gedaan had ofschoon hij
een goed huisvader was, meende hij toch dat
hij nooit van zijn leven meer zou kunnen wer
ken. Hij was nu eenmaal aan de straat ge
wend en hij kon er niet meer vandaan blijven,
hoe hard zijn lot ook was.
Deze en dergelijke voorbeelden toonen, wat
een geweldig psychologisch probleem er schuilt
in de werkloosheid van zoovele millioenen men
schen. Hoe gemakkelijk wordt de ziel ziek in
een lichaam, dat geen voldoende werkzaaml
heden te verrichten heeft.
Vrijwillig niets doen luiheid is des dui
vels oorkussen; de gedwongen werkeloosheid
is niet zelden het begin van den geestelijken
ondergang. Hoe is dat te voorkomen?
Op de eerste plaats is het zaak, zijn geest
voor afstomping te bewaren. Dat kan men het
best doen, door er een of andere liefhebberij
op na te houden. Dit kan op verschillende ma
nieren gebeuren,. De eene is misschien in staat
werkelijk geestelijk te arbeiden; boeken lezen,
lezingen bijwonen, talen leeren. Een ander zal
in den familiekring zijn taak vinden. Hij zal
zich met zijn kinderen bezig houden, ze mee
nemen in de vrije natuur. Weer anderen kun
nen bijeenkomsten houden met kameraden en
met hen van gedachten wisselen. Een der groot
ste middelen tegen geestelijke afstomping ligt
ook in het behartigen van zijn godsdienstige
plichten. Waarom kan men b.v. ook op de werk
dagen niet eens naar de H. Mis gaan en waar
om kan men niet eens meer zorg wijden aan
de godsdienstoefeningen, waarvoor in een le-
II
(8)
ECHTE FRIESCHE
.ven van ingespannen arbeid geen plaats was?
Ik heb hieromtrent in de gevangenis de meest
belangrijke waarnemingen opgedaan*) Dat was
voor de betreffende personen ook e?entijd van
werkeloosheid. Daar zag ik menschen, die in 't
begin voortdurend zaten te tobben, maar lang
zamerhand totaal versuften. Ik voor mij, 't
was in Rusland ben toen direct begonnen
met het aanleeren van een taal en ik spoorde
ook de andere gevangenen aan, iets te doen.
Naar het Fransch van
RAOUL DE NAVERY.
93)
De schilder drukte Maximiliaan de hand en
Jispelde:
Arme vriend.
De laatste maal dat ik mijn vader gezien
heb, was in een klein en somber vertrek, het
welk wij door een reeks van lange gangen be
reikt hadden. Ik herinner mij, dat mijn moe
der dien dag zeer ver liep, terwijl zij mij bij
de hand vasthield en mij droeg als ik moede
,werd.
Waar gaan wij heen? vroeg ik.
Naar het groote huis, antwoordde zij.
Wij bleven voor hooge en sombere muren
stilstaan; alles zag er treurig en akelig uit
de man, die ons opendeed, zag ons zoo kwaad
aardig aan, dat ik bang werdmijn moeder
toonde hem een papier, de man nam het aan
en beval ons te wachtenIk klemde mij ver
schrikt en angstig aan mijn moeder vast, en
stamelde:
Laat ons heengaan, moederlief?
En je vftder dan? wij gaan je vader spreken.
Gaat hjj met ons mee? vroeg lk.
HU kan niet gaf zij mfj ten antwoord.
Waarom kon mijn vader niet met ons mee
DE ONLUSTEN IN ALEXANDRIE. De politie tijdens het verdrijven van de samenge
schoolde menigte, die haastig genoeg vluchtte.
Het duurde niet lang, of er werden kleine
voordrachten gehouden en ik zag ook, hoe som
migen den ruststijd benutten om een werke
lijk geestelijk leven te leiden. Het hangt im
mers niet geheel van den persoonlijken aan
leg van iemand af maar bijna evenveel van
den wil.
Dit is nl. het grootste gevaar, dat men, zoo
als de uitdrukking luidt, het hoofd moedeloos
laat hangen. Men kan dit het beste voorkomen,
door zich op de een of andere manier flink in
te spannen. Zijn spieren in beweging houden
is hiervoor reeds een goed middel. Het is niet
hetzelfde of men lui aan het strand gaat lig
gen of dat men zwemt of roeit en dan naar
huis gaathet is niet hetzelfde of men op
tijd opstaat of niet. Ik zag in de gevangenis
mannen, die nooit eenig huiswerk zooals vloer
dweilen, timmeren of dergelijke gedaan hadden
Zij deden dit niet zoozeer om het werk zelf
maar om zich frisch te houden.
Wat was er een onderscheid daar tusschen
die menschen! God wilde blijkbaar niet dat
men hier zou kunnen aantoonen, dat de man
nen veel eerder melancholiek werden dan de
vrouwen. Vele hadden bij ons in de gevangenis
zeker niet meer voedsel, waarschijnlijk nog
veel minder dan de werkeloozen van tegènwoor
dig. En toch, waar energie en wilskracht was
om ons harde lot te bestrijden, daar vergat
gaan; wat was er toch gebeurd? Had hij ons
wierp mij op haar, en overlaadde haar met
liefkoozingen en tranenToen ik met het
oog mijn vader zocht, was hij verdwenen
wij Waren alleen.
Tot weerzien! tot weerziens! riep mijn moe
der, als kon haar echtgenoot haar nog hooren.
Tot weerziens en ik heb mijn vader nimmer
teruggezien.
En deed je moeder niets om hem te nade
ren?
Vele bijzonderheden zijn mij ontgaan in de
ze treurige geschiedenis. Waar ging mijn vader
heen? Waarom zei mijn moeder dikwijls tot mij
Moed gehouden, Max, wij zullen naar hem toe
gaan! Ik weet het niet, maar soms vrees ik
de waarheid uit te vorschen en ben ik beducht
licht over de zaak te zien opgaan. Hoe het zij,
mijn moeder liet op zekeren dag een koopvrouw
komen, die ons al het weinige afkocht, dat wij
nog hadden. Wij betrokken een armoedige wo
ning, in een armt buurt, en twee maanden la
ter kocht mijn moeder een wagen en een oud
paard, laadde eenige levensmiddelen en voor
werpen in het voertuig en zeide tot mij:
Max, wij gaan naar vader!
Ik slaakte een gil van blijdschap.
Ik weet niet te zeggen, hoelang de reis duur
de. Ik gevoelde mij niet treurig; de beweging,
de nieuwheid van de voorwerpen bevielen mij;
mijn moeder verkocht ellenwaren aan de boe
renwoningen. Men ontving haar vriendelijk; zij
was zoo zacht en scheen zoo treurig; zij glim
lachte nooit meer; het weer was aangenaam;
I allerwegen geurden de bloemen ons tegen, de
men zelfs den honger. Ja, dan kunnen zulke
dagen, als het ware een leerschool, voor wils
vorming worden, daar men moet leeren, om
uitsluitend van binnen uit geest en kracht te
ontwikkelen.
Op de derde plaats moet men strijden tegen
de verbittering van den geest. Er zijn tweëer-
lei ongelukkigenDe eene groep ziet altijd
naar degenen, wien het beter gaat, de andere
zien uitsluitend naar hen, die het slechter heb
ben. Gij hebt misschien geen werk, maar ge
niet een goede gezondheid. Gij kunt ternau
wernood uw dagelijksch brood verdienen, maar
er zijn tegenwoordig toch menschen genoeg, die
zoowat voortdurend honger lijden. En daar is
toch nog de zon, de lente, de heerlijke natuur,
een lieve vrouwbrave kinderen., een rein
gewetendaar is toch nog de gedachte dat
men in zulke benarde tijden kan boeten voor
zijne zondendat men een gedeelte van
den Kruisweg des Heeren volgt.Thans heeft
men de gelegenheid het voorbeeld der heiligen
na te volgen, die met blijde offervaardigheid
nog veel meer geleden hebben.
Gij lacht misschien en zegt: Geef me eerst
werk en kom dan met je mooie praatjes. Ik ant
woord daarop, dat dit e endomme redeneering
is, een echt onkruid voor den socialistischen
akker. Wanneer wij echte christenen zijn, dan
verheugen wij ons ten allen tijde over het kruis
boomen spreidden hun frisch groen over de we
niet meer lief? De vragen verdrongen elkaar
in mijn kinderlijk brein en deden mijn hart
kloppen.
Die de deur opengedaan had, kwam terug en
zei bits:
Volg mijl
Wij volgden hem, toen zag ik mijn vader,
van ons gescheiden door traliën, die elke lief-
koozing onmogelijk maakten.
Traliën! herhaalde Gabriël.
Ja, vriend, antwoordde Maximilliaan, en voor
zoover ik heden kan beoordeelen, was mijn va
der in de gevangenis!
Helaas, die ongelukkige! riep Gabriël Ver-
nac uit.
Hij was ongelukkig, maar ik wist dat hij
onschuldig was. Ik grond die kinderlijke over
tuiging op de liefde, welke mijn moeder hem
bleef toedragen, op den eerbied, waarmede ik
haar hoorde spreken van hem, dien zij „den
martelaar" noemde. De martelaar was dus
een slachtoffer Hij leed door de schuld van
een ander; hij was de prooi van een helschen
toeleg Op zekeren dag, voor het laatst, helaas
deed mijn moeder mU nederknielen en ik hoor
de haar tot mijn vader zeggen:
Zegen je kind
Mijn vader hief de handen op en met de
oogen ten hemel geslagen, het gelaat over
stroomd met tranen, snikte hij:
De Heer zij met je, mijn kind Hij zij met je
Max, mijn innig geliefde zoon! Dat God je
hoede voor het kwaa#l!
Op haar beurt strekte mijn moeder de armen
Ingezonden Mededeeling
des Heeren en de woorden van het Evangelie
uat wij als leerlingen van Jezus iederen dag
ons Kruis op moeien nemen, willen wij ten
iiiinsie geen christenen zijn naar het woord al
ïeen maar m daad en waarheid.
Zoover ik weet worden er ook retraites ge-
nouden voor werkeloozen. Maar deze retraites
kan men ook voor zich zeiven houden en ten
slotte bereiken ciat men van louter inwendige
vrengde het zonnelied van den H. Franciscus
zingt.
Dit alles zal voor ons natuurlijk geen belet
sel zijn om niet uit alie kracht er naar te stre
ven om verandering te brengen in de oogenblik
kelijke toestanden. Wij spreken niet van hemel
sche dingen om ons aan de zorg van het aard
sche te onttrekken. Wanneer echter al ons
pogen niet zoo snel naar ons doel leidt en wan
neer ons geduld zeer lang op de proef wordt
gesteld, dan moeten wij ons niet overgeven
aan wanhoop, maar ook dan nog moeten we
een echt christelijk leven leiden. Hetzij we werk
hebben of niet, voor onze eeuwige zaligheid kun
nen wij altijd werken. Voor hen, die in boven
bedoelde moeilijke omstandigheden verkeeren,
zij nog dit gezegd: „Zoek eerst het Rijk Gods
en het overige zal u worden toegeworpen".
Dat zijn woorden van Hem, die arm was even
als gij, en de ondervinding van vele eeuwen
heeft Hem in het gelijk gesteld.
Wonderbare godsdienst van het christen
dom, die allen nood in zegen verandert.
Zou het nu werkelijk niet eene nuttig zijn
om het vraagstuk der werkloosheid ook eens
van dit standpunt uit te belichten?
Pater Muchermann S.J. die als missiona
ris in Rusland werkzaam was, werd van 1918
1919 door de Bolsjewieken gevangen gehouden
enkel en alleen omdat hij priester was.
(Nadruk verboden).
Naar wij vernemen zal in tegenstelling
met vorige jaren de controle op de naleving
der rijwielbelastingwet dadelijk na den aan
vang van het belastingjaar plaats vinden.
Vanaf den eersten Augustus behoort dus elk
rijwiel van nieuw belastingmerk te zijn voor-
naar hem uit en viel bewusteloos neder. Ik
gen, waarlangs wij reden en naarmate de reis
vorderde, scheen de treurigheid mijner moeder
te wijken, en toch, hoewel haar hart van blijd
schap klopte bij de gedachte aan het weerzien
van mijn vader, namen haar krachten af. Op
zekeren keer vertoefden wij wel veertien dagen
in een dorp, en toen wij de reis voortzetten,
had mijn moeder een korfje naast haar staan,
waarin mijn zusje lag
Hier hield Maximiliaan even op met spreken
en wischte een traan uit zijn oogen.
Niet lang daarna werden wij, terwijl wij des
avonds laat nog op weg waren, door een ont
zettend onweer overvallen. Hevige dondersla
gen en bliksemstralen volgden elkander op en
het loeien van den wind verhoogde de akelig
heid van dien toestand.
Mijn moeder was ziek en weende; zij verzocht
mij te bidden en spoorde het oude paard steeds
tot meerderen spoed aan. Zij moet ontzettend
geleden hebben, want zij kermde hartverscheu
rend en eensklaps liet zij, met een luiden
kreet, de teugels van het paard los en viel
achterover.
Wat moest ik doen? Geen menschelijke wo
ning bevond zich aan den weg, en nog altijd
woedde het onweder met groote hevigheid.
Plotseling zag ik in de verte een licht scheme
ren, en van de gelegenheid gebruik makend,
dat het paard even stil stond, liet ik mij van
den wagen glijden en ging op het licht af.