De Zeeuwsche Koerier
Vrijdag 18 Juli 1930
Tweede Blad.
Het Geheim vao den
Voddenraper.
ZOO IS NEW'YORK.
FEU I LLETON.
▼an
45e öaargang. No. 3642.
Is 't 'ii eiland-der-zaligen of
'n eiland-der-tranen?
Als men zoo eens nagaat wat 't allemaal
voor lieden zijn, die Amerika gelukkig willen
maken met hun tegenwoordigheid, dan valt
het te begrijpen, dat de Vereenigde Staten een
stokje gestoken hebben voor de onbeperkte im
migratie, zooals het die eenmaal kende, dat
het den toevloed van Oost- en Zuid-Europe
anen tot een minimum heeft teruggebracht. In
1921 heeft Amerika den eersten stap gezet op
dezen weg tot inperking der immigratie. Men
ging uit van de cijfers, die de volkstelling van
1910 had opgeleverd: stelde vast, hoeveel onder
danen van elke natie toen in de Vereenigde
Staten woonden en stond als immigratie-index
toe 3 op de 100. Het is niet te verwonderen, dat
bij dezen maatregel Engeland en Duitschland
het meeste garen sponnen. Deze staten, die het
grootste aandeel hadden gehad in den opbouw
van Amerika, mochten jaarlijks respectievelijk
77000 en 67000 onderdanen „leveren" Maar
reeds in 1924 kon deze wet aan de 100 pCt.-Ame
rikanen niet meer voldoen. En daarom werd
als basis genomen de uitkomst der volkstelling
van nog weer 20 jaar terug, dus van 1890 en de
index teruggebracht van 3 op 2 ten honderd.
Het resultaat daarvan was, dat Groot-Brittan je
jaarlijks 62.000 inwoners „invoeren", Duitsch
land 51000, Zweden ongeveer 10,000, Noorwegen
rond de 6000, terwijl Italië, Zuid-Europa en
Rusland practisch totaal niets meer leverden.
Deze wet was nauwelijks twee jaar van toe
passing, toen Amerika plotseling ontdekte dat
't Duitsche element onder de immigranten nog
steeds veel te sterk was in vergelijking met het
Angel-Saksische. En nu nam men zijn toe
vlucht tot een zeer radicalen maatregel en met
een ongeloofelijke willekeur werd een nieuwe
basis vastgesteld en wel de verhouding der
verschillende rassen in Amerika, zooals die
was in 1790. En dezen keer kreeg men 't ge-
wenschte resultaat: door deze, in 1928 in wer
king getreden wet, mocht Engeland-Ierland
jaarlijks 81574 en Duitschland maar 25957 on
derdanen naar Amerika laten emigreeren.
Nu zal niemand aan de Vereenigde Staten 't
recht betwisten, om naar eigen goeddunken
hun grenzen open te stellen of te sluiten. Maar
't is toch voor Duitschland niet prettig te moe
ten ervaren, dat 't Duitsch element opvallend
wordt ten achter gesteld bij 't Angelsaksische
en nog wel op grond van weinig-steekhoudende
motieven. Zoo hebben de rustelooze voorvech
ters voor 't 1001%-Amerikanendom zich niet
ontzien te beweren, dat men in Amerika met
de dienstplichtigen van Duitsche afkomst veel
meer last heeft gehad dan met de dito van
Engelsche origine.i Bij eiken feestmaaltijd, bij
elke officieele ontvangst, bij elk bezoek van
eenige beteekenis kan men hooren verkondi
gen, hoeveel Amerika wel aan Duitschland te
danken heeft. Maar de nieuwe wet op de im
migratie toont daartegenover ten duidelijkste
aan, hoe weinig er yan zulke betuigingen ge
meend is.
Over dit alles staat men te prakizeeren, ter
wijl men in de hal van Ellis Island voor de
reusachtige „Stars en Stripes" de Duitsche boe
ren, hoofd- en handenarbeiders met negers en
Naar het Fransch van
RAOUL DE NAVERY.
89)
De fabrikant begreep terstond dat Camour-
das partij zocht te trekken van het medelijden
dat de toestand van de ongelukkige gebrekki
ge hem had schijnen in te boezemen; op dat
oogenblik wilde hij tijd winnen, om 't middel
te vinden zich van den druk van Camourdas
te ontslaan. Bestiole kon hem van veel nut
wezen, zonder dat het onschuldige schepsel 't
zelve wist.
Ik heb uw adres, gaf hij Camourdas ten ant
woord, Angelie zal Bestiole bezoeken.
Ik reken op u, antwoordde Camourdas.
En na zijn hoed opgezet te hebben, ging de
ellendeling, met beide handen in de zakken
fluitend heen.
Ik moet die adder verpletteren of sterven,
mompelde Nerval. En sterven wil ik niet! liet
hij er op volgen.
XXXI.
De werkplaats van Gabriël Vernac.
De werkplaats van Gabriël Vernac had iets
van een museum en van een paleis; het huis
dat de vermaarde artist zich had laten bou
wen, stond in de rue Laval, en werd begrensd
kleurlingen ziet opgaan naar dezen geweldigen
„smeltkroes der naties'.
'n Gedempt geroezemoes klinkt in de groo-
te ruimte op, t is het teeken van de kwellende
onrust, die vooraf pleegt te gaan aan gebeurte
nissen van verstrekkende beteekenis. Want hier
wordt het lot beslist van hen, die zoo juist voet
aan wal hebben gezet. Zij allen moeten 'n soort
ingewikkeld stelsel van hokkrige gangen door-
loopen, tot de eene helft ten slotte terecht
komt in de zaal, waar de afgewezenen worden
teruggehouden, tot ze met de eerste de beste
stoomboot, van dezelfde maatschappij, als die
hen heeft gebracht, zullen wordenteruggestuurd
De andere helft echter ziet den weg naar de
vrijheid open voor zich liggen. Voor hen die
niet zijn toegelaten hebben de dagen weinig
bekoorlijks, er is geen comfort, 't is nauwelijks
uit te houden. Nu moet men natuurlijk ook be
denken, (waar dit aandoet, met wat voor volkje
men ook soms te doen krijgt.
Ja, er is weinig aantrekkelijks te zien in die
groote zalen. Er spelen zich tooneelen af, die
den toeschouwer diep ontroeren, immers hoe-
velen zijn er niet onder, die ten koste van hun
laatste bezittingen, de reis naar de Nieuwe We
reld hebben ondernomen, naar 't Land van Be
door gewone huizen, zoodat het te midden dier
allerdaagsehe steenmassa's uitschitterde als
een brillant onder valsche edelgesteenten.
Het was in Noorschen stijl opgetrokken, en
van boven tot beneden versierd met fijn beeld
houwwerk, een waar juweel van bouwkunst.
De gelukkige bezitter van het huis in de rue
Laval, had zich reeds jong een groote ver
maardheid verworven, hij dankte die aan zijn
ijver en zijn vorderingen, en had ze niet nage
jaagd of gebedeld.
Men wane niet, dat Gabriël Vernac, zonder
worsteling tot beroemdheid was gekomen. O,
neen! Hij had evengoed als ieder ander, de
verguizing, de miskenning van zijn genie moe
ten ondervinden. Maar wel verre van den moed
te laten zinken, had elke beproeving hem ge
sterkt. Hij had de scherpe aanmerkingen der
kunstrechters als lessen en niet als beleedigin-
gen opgenomen; hij luisterde gaarne naar
raad, bestudeerde de groote meesters, verwaar
loosde niets waarvan hij iets kon leeren, be
zocht de werkplaatsen van al de mannen van
naam om achter de geheimen van het vak te
komen, en verwierf zich daardoor spoedig een
zeldzame bekwaamheid.
Vele jongelieden zouden zich vergenoegd
hebben met de hoogte, welke hij bereikt had,
maar overtuigd, dat men slechts een vermaard
artist wordt door een volledige kennis van het
teekenen als men tenminste ooit de volmaakt
heid in de wetenschap kan bereiken, bracht
Gabriël Vernac meer dan drie jaren door met
uitsluitend schetsen en teekeningen naar de
natuur te maken van alles wat zijn aandacht
lofte, van goud en dollarsZe hebben ge
hoopt op 'n zonniger toekomst en nu: ze zul
len armer dan ze gingen in 't vaderland terug-
keeren. De diepste smart ligt te lezen op 't ge-
zich van den eene, dat van den anderen drukt
vertwijfeling en wanhoop uit, of verbeten woe
de, stomme verslagenheid, zelfs moedeloosheid.
Toch is er ook voor dezen nog n weg om te
komen in 't vurig begeerde nieuwe vaderland,
maar die weg is duur en levensgevaarlijk. Er
zijn aan de grenzen van Mexico en Canada en
langs de kusten smokkelaarsbenden, die hun
winstgevend bedrijf uit oefenen, dat rijker
bloeit naarmate de immigratie-wetten strenger,
werken. Voor 100 tot 1000 dollar kan men in
vliegtuigen, vracht en passagiersschepen, in
doodskisten en in hooi verstopt, worden „geïm
migreerd, in het Beloofde Land! Men schat
het aantal menschen, dat op deze wijze, met
ontduiking van de wet, het land binnenkomen
op 100.000 per jaar maar dat is zeker te weinig
want hoevelen deserteeren er niet van buiten-
landsche schepen, die Amerikaansche havens
binnenloopen, waarvan er echter weer velen
worden opgevangen.
En zoo is de fijne zeef van de Amerikaansche
trok. Men zag hem dikwerf in een straat plot
seling stilstaan, zijn schetsboekje voor den dag-
halen en in weinige trekken een voorval, een
persoon, die hem trof schetsen. Hij bezat
schatten in dat soort, en als hij tusschen twee
groote werken in, tot afwisseling een licht
stukje wilde schilderen, was het hem genoeg
even zijn album open te slaan om daarin be
koorlijke onderwerpen te vinden, naar het le
ven genomen.
Een paar historiestukken legden den eersten
grondslag van Gabriël Vernac's roem.
Van toen af behoorde hij tot het getal der-
genen, van wie men zes maanden te voren
zei: „Wat zendt hij dit jaar in?' De kunste
naar liet zich door zijn zegepraal niet bedwel
men; hij begreep dat hij niet mocht rusten,
want in de kunst op hetzelfde punt blijven
staan is achteruit gaan; en bij elke tentoon
stelling bewees Gabriël Vernac dat hij vooruit
gegaan was.
Het was in de maand Maart, een vreeselijke
maand voor de schilders, dicht bij de tentoon
stelling.
Gabriël Vernac was wel niet moedeloos, maar
hij was toch ongerust. Hij bezat te veel wezen
lijk talent, dan dat hij een onwankelbaar ver
trouwen in zichzelven zou gesteld hebben. Het
is waar, terwijl hij alleen voor zijn schilders
ezel zat en zijn scheppend brein de gedachte
wedergaf, die hem bezielde, had hij de verru
king van den artist gesmaakt, die begrijpt dat
zijn hand gedwee aan zijn geest gehoorzaamt;
doch naarmate het tijdstip naderde, om het
werk aan het oordeel der kunstrechters te on-
controle op de immigratie nog lang niet fijn
genoeg, nog lang niet volmaakt, zooals trou
wens niets op dit ondermaansche volmaakt is
Er blijft een groot gat, dat practisch niet te
stoppen valt en waardoor jaarlijks heel wat on
gure elementen het land binnensluipen. Maan
delijks worden er uit Amerika zoowat 1000
buitenlanders gedeporteerd, dat zijn dan vooral
lieden zonder papieren, zonder pas, verder
misdadigers, analpheten, geestelijk-abnorma-
len en zij, die ten laste komen van de publieke
liefdadigheid. En in de Amerikaansche gevange
nissen verblijven 45000 buitenlanders, in de
krankzinnigengestichten 37000, in de hospita
len 14000 e nin de armhuizen 16000.
Hartverscheurende tooneelen spelen zich af
voor de tralies, waarachter de afgewezenen
worden teruggehouden als in 'n kooi! 't Is 'n
dicht gedrang van honderden menschen, famie
lieleden dergenen, wien 't harde lot getroffen
heeft van te zijn geweigerd. Ze hebben mis
schien in groote ontbering het geld moeizaam
bijeengespaard, om hun verwanten, hun ken
nissen te laten overkomenEn nu moeten
ze ondervinden, dat de vurigverwachten een
voudig worden teruggezonden. Maar ze willen
derwerpen, gevoelde hij die beduchtheid van
de ware kunstenaars; de kunst vlood van hem
weg, terwijl zij hare hemelsche vleugels plooi
de; hij vroeg zich af of hij niet enkel een proe
ve had voortgebracht van zijn bedrevenheid
in het vak.
Met een onrustig hart had hij zijn vrienden
en bekenden verzocht, zijn werk te komen be
oordeelen voordat hij het inzond. Hij wilde den
indruk kennen, welken zijn stukken op het
eerste gezicht maakten, en daarnaar desnoods
zijn werk wijzigen.
De voorname Parijsche wereld is zeer ge
steld op dergelijke particuliere tentoonstellin
gen. Te behooren tot hen, die iets mogen zien,
wat nog onbekend is, wordt beschouwd als
een hooggewaardeerd voorrecht. Dit verklaart
ook de gretigheid, waarmede men een eerste
voorstelling in een schouwburg wil bijwonen,
waarom een boek zoo ijverig gezocht wordt.
Zien, hooren, weten beteekent niets! Maar
het eerst weten en hooren, dat is alles!
Dien dag had de werkplaats van Gabriël
Vernac een vroolijker voorkomen dan gewoon
lijk anders. Zij was in feestdosch getooid en
de geest zoowel als de oogen werden er aan
genaam geboeid; de werkplaats was zeer ruim,
vijftien meter lang en tien breed; de wanden
waren bekleed met een behangsel van Beau-
vais waarvan de zachte tinten het matte of
schitterende vergulsel der lijsten fraai deden
uitkomen; reusachtige vazen stonden in de
hoeken, hier en daar zag men bronzen of mar
meren standbeelden op prachtige voetstukken,
kunstig ingelegd houtwerk, Italiaansche men-
