Woensdag 15 Jannari 1930 44ste Jaargang NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN Hoe zullen de Buiten landers worden behandeld? Het Gebeim van den Voddenraper. No. 3565 Uit de Pers landb en Deeteelt '1 VERSCHIJNT elken MAANDAG., WOENSDAG- en VRIJDAGAVOND - fOSTREKEHIHS Ho. 52413 FEUILLET ON. Rheumatiek DE KOERIER Bureaux van Redactie en Administratie OOSTKADE 218, SAS-VAN-CENT Telefoon 15 Telegramadres: Koerier Abonnementsprijs 1.50 per 3 maanden, of 5.25 per jaar, bij vooruitbetaling - Advertentiën 20 cent per regelbij eontract lager ZEER KOOPKRACHTIGE LEZERSKRING IT8TEKEND GE80HIKT VOOR PUBLIOITEIT Als 't Meneer Jansen thuis niet meer bevalt. Extra-belastin gen voor buiten landers. Zuid- Amerika, 't ideale oord voor emi granten. De Volkenbond en de behandeling der buitenlanders. De voorgesechiedenis van 'n con ferentie. (Van onzen correspondent te Genève). Als het meneer Jansen op een gegeven oo- genblik niet meer bevalt in zijn eigen land want het leven kan te duur worden, hij ver dient mogelijk niet genoeg, z'n arbeidskrach ten worden uitgebuitdan komt 't denk beeld wel eens bij hem op, om in 'n ander land te gaan wonen, om daar te gaan probeeren, of hij niet een nieuw leven kan beginnen. Hij zal dan bijvoorkeur denken aan een land, waar nog niet van alles te veel is, waar nog plaats is om te wonen, waar nog vraag is naar ar beidskrachten in allerlei beroepen en waar nog niet zooveel werkeloozen zijn als in z'n ge boorteland. Hij zal willen trekken naar 'n land waar het een mensch niet onmogelijk is ge worden om met 't handwerk of het vak dat hij heeft geleerd, zijn kost te verdienen. Zoo heb ben tal van Hollanders, Duitschers, Zwitsers, Italianen, Russen, Polen en andere landslie den in den vreemde hun geluk beproefd en ge vonden. Maar langzamerhand is het hoe lan ger hoe moeilijker geworden om in een vreemd land te worden toegelaten. Want de regeerin gen hebben allerlei voorwaarden verbonden aan de toestemming, om een voet op hun grond te mogen zetten. Ze stellen b.v. ieder jaar vast hoeveel immigranten op z'n hoogst mogen worden toegelatenOf ze beperken 't verlof tot vestiging tot enkele takken van 'n klein aantal beroepenOf ze eischen, dat de vreemdeling een flinke som gelds kan laten zien hierdoor vooral weten ze een groot aan tal gesiochte buitenlanders te weren. En is dan eenmaal de vremdeling toegelaten, heeft hij zich in z'n nieuwe vaderland gevstigd. dan wordt hij vaak nog eens behandeld als de an dere staatsburgers, 't Kan immers meneer Jan sen, die naar Italië geëmmigreerd is of naar Spanje of naar een van de nieuwgeborèn sta ten van Zuid-Oost-Europa, best overkomen, dat - verondersteld dat hij horlogemaker is - de horloges, die- hij fabricert, worden be schouwd als buitenlandsch fabricaat, als zoo danig worden belast met invoerrechten of dat hii als buitenlander hoogere belastingen moet betalen als de „inboorlingen". Alleen in de Zuid-Amerikaansche Staten Is dat anders. Daar mag zich iedereen vrij ves tigen, als hij maar kan aantoonen, dat hij in de laatste vijf jaar niet veroordeeld werd we- i Naar het Fransch van RAOUL DE NA VERY. 12) Achter een dicht boschje, met starren blik, hijgende borst, den adem inhoudende, neêrge- hurkt, had hij, zonder dat *t hem mocht ge- j lukken, pogingen gedaan om de worden op te vangen, die de brigadier en zijn kameraad met de maaiers wisselden. Blijkbaar warende j antwoorden die zij op hun vragen ontvingen, 1 nie^ naar hun zin, want een hunner schudde ontevreden het hoofd en sprak een wijl fluiste- rend met zijn kameraad. Eindelijk riep hij de maaiers toe J Vergeet niet, dat een premie van honderd frank te verdienen is Het is een boosdoener yan de gevaarlijkste soort De reiziger bleef even verbijsterd, roerloos zitteen eindelijk mompelde hij met een dof- J fe stem Ja, zeer gevaarlijk, Inderdaad, en zijn vangst j is gewichtig genoeg, om die lieden het hand werk van Judas te leeren. Honderd frank om een broeder over te leveren Honderd frank om een ongelukkige te vatten Het is waarlijk voor niets. Men acht de menschen dan wel laag en verachtelijk, om zich in te beelden dat gens en ernstige misdaad. Woont hij eenmaal in z'n nieuwe Heimat, dan wordt hij net een der behandeld als de rest der bewoners. In Argentinië b.v. kan iedereen, die zich wil gaan bezighouden met fruitcultuur, onverschillig of hij een Argentijn of een buitenlander is, kosteloos van de regeering zooveel zaad beko men als hij maar wil hij heeft maar aan het gouvernement te schrijven. Gaat meneer Jansen nu naar Zuid-Amerika om zijn geluk te beproeven, dan hoeft hij bo vendien heelemaal geen belasting te betalen, want in zoo goed als alle Zuid-Amerikaansche staten, met de voornaamste vooraan, worden de uitgaven der regeering bestreden uit de op brengst der indirecte belastingen op tabak, op alcohol, enfin, op die artikelen, die niet dienen voor het noodzakelijk levensonderhoud- Slechts in enkele landen van dit werelddeel kent men ook directe belastingen alleen wor den de buitenlanders hier niet hooger aange slagen dan de eigen landskinderen. Maaralle emigranten kunnen nu een maal niet naar Zuid-Amerika trekken. Na tuurlijk is daar ook langzamerhand in som mige beroepen, vooral in den handel, het aan bod van arbeidskrachten de vraag gaan over treffen. En daarom wordt steeds dringerder de behoefte gevoeld, om de behandeling en de belasting der buitenlanders voor alle landen, liefst langs grondwettelijken weg, zooveel mo gelijk te uniformeeren. En aan welk instituut zou de oplossing van deze kwestie beter kun nen worden toevertrouwd dan aan den Vol kenbond. die immers werd gesticht, om aan de regeling van dergelijke vraagstukken een algemeen-bindend karakter te geven. Reeds sedert eenige jaren heeft men zich dan ook in Genève met de behandeling der buitenlanders, met 't „vreemdelingen-recht" beziggehouden de groote conferentie betref fende den wereldhandel heeft b.v. eenige stel lingen aan dit probleem gewijd. Zelfs heeft zij dat probleem zóó belangrijk gevonden, dat de oplossing werd toevertrouwd aan 'n aparte conferentie. Welnu, deze bijeenkomst heeft in de afgeloopen weken plaats gehad 't is zeker heel interessant, iets te kunnen lezen over haar voorgeschiedenis, alsook over den loop der besprekingen. Oorspronkelijk was Genève aangewezen als zetelplaats dezer conferentie, maar het scheen, dat deze stad aan de Zuid-Amerikanen minder goed beviel. Ze voelden meer voor Parijs. En ze kregen hun zin, men legde zich bij hun ver langens neer en met reden, want Zuid-Ame rika. dat nu de buitenlanders nog juist eender behandelt als zijn eigen staatsburgers, maar dat in de toekomst toch 't voornaamste toe vluchtsoord voor de emigranten zal blijven, moest tot vriend gehouden worden. Zoo werd de conferentie verlegd naar Parijs en een der Zuid-Amerikaansche gedelegeerden had niet heelemaal ongelijk, toen hij beweerde, dat „Parijs toch veel amusanter was dan Genève". 't Zag er ochter naar uit, dat gedurende de vier weken, dat deze conferentie duurde, er onder die arbeiders een zou gevonden wor- end, in staat om zulk een loon te willen ver dienen. De reiziger bracht met een pijnlijke uitdruk king, de hand aan zijn beenen. O, welk een brandende pijn, kreunde hij. Nu sloeg hij zijn broek boven de enkel op, maakte een met bloed bevlekten linnen zwachtel los en bezag de kringvormige wonde welke 'n afzichtelijke streep vormde tot aan de wreef. Hij plukte eenige groene bladeren van de struiken die hem omringden, legde ze op de wonde, deed er den zwachtel weer om en stond op om zijn tocht te hervatten. Zijn zwakheid deed hem weer neerzinken. Hij streek met de hand over de maag en mom pelde O ik heb honger, zulk een vreeselijken honger En hij strekte zich uit op het gaas, als had hij den moed niet zijn weg te vervolgen. Mét gesloten oogen, den geest in smartelijke her inneringen verdiept, bleef hij langer dan een uur roerloos liggen. Maar ongetwijfeld bewoog hem een mach tige drijfveer om zijn tocht voort te zetten, want hij nam plotseling een wanhopig besluit en stond op, zwak, maar vastberaden. Hij wendde zijn oogen naar de maaiers allen zaten in een kring in den hoek van een veld met graagte hun middagmaal te nutti gen. De schotels soep, stukken brood verdwe nen met verbazende snelheid. Eenige kinderen die met hun moeder het eten aan de arbei ders waren komen brengen, liepen op de ak- de amusantste stad der wereld toch niete in staat was om de afgevaardigden soepeler en vredelievender te stemmen. Want ondanks de lange debatten, kon men eenvoudig niet tot een vergelijk komen. En het waren juist de jonge, nieuwgeboren staten, welke aan de be woners der overbevolkte landen de beste kan sen konden bieden, om er werk te vinden en die zich 't koppigst verzetten tegen 'n mildere tegen 'n welwillender behandeling der buiten landers. En zoo is dan deze groote, met zooveel onkosten voorbereide bijeenkomst onverrichter zake uiteen gegaan. Slechts de troost is ge bleven, dat de heeren nog eenmaal bij elkaar zullen komen. Er zijn staten, die door dit fias co leelijk gedupeerd zijn. Neem b.v. Duitsch- land. Dat is verslagen uit den wereldoorlog te voorschijn gekomen, met als onmiddellijk gevolg, dat men het zijn koloniën heeft afge nomen en groote stukken van zijn vroegere gebied heeft afgescheurd. De bevolking is ge deeltelijk teruggetrokken naar het aldus ver kleinde moederland, dat echter niete meer in staat is om aan al kinderen den kost te geven, 't Zou daarom voor Duitschland een groote opluchting zijn geweest, als de conferentie er in was geslaagd, 'n modus te vinden waardoor overal landslieden en vreemdelingen gelijkelijk konden worden behandeld. De Duitschers ho pen nu maar, dat bij een volgende vergade ring, die wel in Genève zal plaats hebben (al is dat geen „amusante" stad 't is dan toch reeds 'n „lieu de conciliation" gebleken), de wel wat egoistisch-redeneerende staten zich wat bereidwilliger zullen toonen. (Nadruk verboden.) Ingezonden Mededeellng (16) De pijn is te verzachten, het lijden te verminderen! Wacht niet tot de kwaal ver ergert, masseer direct met AKKER'a KLOOSTERBALSEM v*mcht vcrruwnd^ met. „Geen go* zoo goHL De koningskinderen en de sovjet De „Residentiebode" schrijft Het spreekt vanzelf en daarom hebben we er niet éér op gewezen dat een blad als de Communistische „Tribune" vuur en vlam spuwt tegen de „twee koningskinderen", die dezer dagen gehuwd zijn. En dat dit schimpblad ook de andere par tijen, die berichten over dat huwelijk opnemen ,er tusschen" neemt, is óók al van zelf spre kers te spelen een hunner waagde zich een eind in het bosch om een bloem te plukken. Het hield een groot stuk roggebrood in de hand en beet erin met de onverschilligheid van bevredigden eetlust. Plotseling door zijn moeder teruggeroepen, wierp het zijn stuk brood weg en ijlde voort. Het is de aalmoes des hemels, door de hand van een engel, sprak de reiziger. Hij verslond het brood en zijn knuppel weer ter hand nemende, hervatte hij zijn tocht. Zijn lichaam had nieuwe krachten beko men, een hoopvolle gedachte vervulde zijn geest en hij hervond bijna al de veerkracht zijner leden. Ongeveer een half uur was hij met stevigen tred voortgegaan, toen een verward geroep van stemmen in de verte hem eensklaps deed stilstaan. Alles joeg hem vrees aan. Zijn gelaat teekende ontzetting en angst, en ijlings verborg hij zich in het beschermen de kreupelhout. Het rumoer nam toe. Men zou gezegd hebben, dat een door schrik bevangen menigte menschen hem tegemoet kwam. Het geroep der mannen, het geblaf der honden vermengde zich met het gejammer en het gegil van de vrouwen. De reiziger hield het oog onafgewend ge vestigd op de kromming van den weg van dien kant klonk het geraas hem tegen. Toen het mogelijk was iets in de verte te onderscheiden, zag de reiziger een aantal blijkbaar verschrikte boeren, gewapend meet kend. We zullen ons niet vermoeien met het lezen van de brallerij op dit stuk. Maar we moeten toch even melding maken van en schoone tegenstelling. Terwijl het Hol- landsche Sovjetblad zoo raaskalt tegen de ko ningskinderen, komt er volgend telegram uit Italië „Giornale d'Italia" meldt Op het oogen- blik, waarop te Rome het huwelijk werd ge sloten van den kroonprins, losten de schepen, behoorende tot de Sovjet-Russische vlootdivi sie. die zich in de haven van Cagliari bevindt, salvo's ter eere van het jonge paar". D eCommunisten bieden veel stof tot ver ontwaardiging, maar hier moet men toch wel lachen, of men wil of niet. Wat elke maand te doen geeft. (In moes- en bloemtuin, keuken en kelder.) Nadruk verboden. (2e helft Januari) 't Ligt niet in mijn bedoeling nu reeds met u te gaan zaaien, hiermee wachten we tot een volgende maal. Maar ik wensch u te vragen hebt u de zaden reeds in huis, of althans al besteld Of wint u wellicht uw zaden zelf Dat kan voor erwten en boonen, voor zaad van peterselie en augurken, waarbij verbas tering zelden voorkomt, kunnen we dit althans niet ontraden. Aan de winning van andere za den echter: van kool- en slasoorten b.v. is nog a leenige moeilijkheid verbonden, waarom men daarvoor beter doet zich tot den zaadhande laar te wenden, maar dan tot een betrouwbaar adres. Men rnoge^ daar wat duurder uit zijn, maar hier vooral geldt goedkoop is duurkoop Een zaadhandelaar, die een naam heeft te verliezen, zal zijn best doen zijn afnemers goed en kiem krachtig zaad te leveren. Men kome met zijn bestelling niet tegen den zaai tijd. als iedereen reeds aan het tuinieren gaat, want dan heeft men kans, dat de handelaar van sommige soorten reeds is uitverkocht. Hebt zelf zaad gewonnen, zie dan uw voor raad na, zijn de zaden beschimmeld, zijn de muizen er niet aan geweest Op een koele, droge plaats buiten het bereik van muizen, moet het zaad bewaard zijn. Voorts is de vraag of de zaden niet te oud zijn. Meestal is het frissche zaad dat dus het vo rige jaar gewonnen is, het beste, maar er zijn uitzonderingen, bijv. zaad van komkommers, augurken en meloenen. Dit heeft zelfs nog voldoende kiemkracht na 5-6 jaar .De duur der als de zaden goed bewaard worden is slechts één jaar bij rhabarder en boonekruid 2 jaar bij erwten, en boonen, zuring en melde, schor seneeren en venkel3 jaar bij kropsla wor telen. roode bieten (kroten), snijbiet, water kers. prei, peterselie, uien en zeekool 4 tot 5 jaar bij radijs, andijvie en cichorei, artisjok ken en selderij, 5 tot 6 jaar, zoo we reds zeiden komkommers en meloenen Wilt u te voren we- hooivorken, spaden en zeisen. Zij schenen het kreupelhout te willen binnendringen, in weer wil van de smeekingen der vrouwen en het geween der kinderen. Wij zullen hem vangen Wij zullen de premie verdienen Slaat hem dood, riepen twintig stemmen verward dooreen. De reiziger werd doodsbleek. Hij stond be- luiteloos of hij vooruit zou treden dan wel be proeven te ontvluchten. Doch eensklaps ver mande hij zich. Een mensch geschiedt geen leed zonder den wil des Hemelschen Vader, sprak hij ik on derwerp mij aan hetgeen God over mij be schoren heeft. Gesterkt door deze gedachte ging hij den troep landslieden tegemoet, die een boosdoener of een woest dier schenen op te sporen. Toen de boeren hem zagen verschijnen, rie pen zij hem luidkeels toe Pas op, hij is in het bosch Wie is in het bosch vroeg de reiziger kalm. Een razende wolf Hij heeft drie menschen in het dorp gebeten, en wij hebben gezworen zijn lijk mee te brengen Nauwelijks had een jonge landbouwer die woorden gesproken, of een akelige gil weer klonk door de lucht. Er is een ongeluk gebeurd sprak de reizi ger ongetwijfeld heeft het woeste dier, dat gij vervolgt, een mensch aangevallen Wie leent mij een wapen (Wordt vervolgd).

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsche Koerier | 1930 | | pagina 1