Woensdag 15 Jannari 1930
44ste Jaargang
NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD
VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN
Hoe zullen de Buiten
landers worden behandeld?
Het Gebeim van den
Voddenraper.
No. 3565
Uit de Pers
landb en Deeteelt
'1 VERSCHIJNT elken MAANDAG., WOENSDAG- en VRIJDAGAVOND -
fOSTREKEHIHS Ho. 52413
FEUILLET ON.
Rheumatiek
DE
KOERIER
Bureaux van Redactie en Administratie
OOSTKADE 218, SAS-VAN-CENT
Telefoon 15 Telegramadres: Koerier
Abonnementsprijs 1.50 per 3 maanden,
of 5.25 per jaar, bij vooruitbetaling -
Advertentiën 20 cent per regelbij eontract lager
ZEER KOOPKRACHTIGE
LEZERSKRING
IT8TEKEND GE80HIKT
VOOR PUBLIOITEIT
Als 't Meneer Jansen thuis niet
meer bevalt. Extra-belastin
gen voor buiten landers. Zuid-
Amerika, 't ideale oord voor emi
granten. De Volkenbond en de
behandeling der buitenlanders.
De voorgesechiedenis van 'n con
ferentie.
(Van onzen correspondent te Genève).
Als het meneer Jansen op een gegeven oo-
genblik niet meer bevalt in zijn eigen land
want het leven kan te duur worden, hij ver
dient mogelijk niet genoeg, z'n arbeidskrach
ten worden uitgebuitdan komt 't denk
beeld wel eens bij hem op, om in 'n ander land
te gaan wonen, om daar te gaan probeeren, of
hij niet een nieuw leven kan beginnen. Hij zal
dan bijvoorkeur denken aan een land, waar
nog niet van alles te veel is, waar nog plaats
is om te wonen, waar nog vraag is naar ar
beidskrachten in allerlei beroepen en waar nog
niet zooveel werkeloozen zijn als in z'n ge
boorteland. Hij zal willen trekken naar 'n land
waar het een mensch niet onmogelijk is ge
worden om met 't handwerk of het vak dat hij
heeft geleerd, zijn kost te verdienen. Zoo heb
ben tal van Hollanders, Duitschers, Zwitsers,
Italianen, Russen, Polen en andere landslie
den in den vreemde hun geluk beproefd en ge
vonden. Maar langzamerhand is het hoe lan
ger hoe moeilijker geworden om in een vreemd
land te worden toegelaten. Want de regeerin
gen hebben allerlei voorwaarden verbonden
aan de toestemming, om een voet op hun
grond te mogen zetten. Ze stellen b.v. ieder
jaar vast hoeveel immigranten op z'n hoogst
mogen worden toegelatenOf ze beperken
't verlof tot vestiging tot enkele takken van 'n
klein aantal beroepenOf ze eischen, dat
de vreemdeling een flinke som gelds kan laten
zien hierdoor vooral weten ze een groot aan
tal gesiochte buitenlanders te weren. En is dan
eenmaal de vremdeling toegelaten, heeft hij
zich in z'n nieuwe vaderland gevstigd. dan
wordt hij vaak nog eens behandeld als de an
dere staatsburgers, 't Kan immers meneer Jan
sen, die naar Italië geëmmigreerd is of naar
Spanje of naar een van de nieuwgeborèn sta
ten van Zuid-Oost-Europa, best overkomen,
dat - verondersteld dat hij horlogemaker is -
de horloges, die- hij fabricert, worden be
schouwd als buitenlandsch fabricaat, als zoo
danig worden belast met invoerrechten of
dat hii als buitenlander hoogere belastingen
moet betalen als de „inboorlingen".
Alleen in de Zuid-Amerikaansche Staten Is
dat anders. Daar mag zich iedereen vrij ves
tigen, als hij maar kan aantoonen, dat hij in
de laatste vijf jaar niet veroordeeld werd we-
i Naar het Fransch van
RAOUL DE NA VERY.
12)
Achter een dicht boschje, met starren blik,
hijgende borst, den adem inhoudende, neêrge-
hurkt, had hij, zonder dat *t hem mocht ge- j
lukken, pogingen gedaan om de worden op
te vangen, die de brigadier en zijn kameraad
met de maaiers wisselden. Blijkbaar warende j
antwoorden die zij op hun vragen ontvingen, 1
nie^ naar hun zin, want een hunner schudde
ontevreden het hoofd en sprak een wijl fluiste-
rend met zijn kameraad. Eindelijk riep hij
de maaiers toe J
Vergeet niet, dat een premie van honderd
frank te verdienen is Het is een boosdoener
yan de gevaarlijkste soort
De reiziger bleef even verbijsterd, roerloos
zitteen eindelijk mompelde hij met een dof- J
fe stem
Ja, zeer gevaarlijk, Inderdaad, en zijn vangst j
is gewichtig genoeg, om die lieden het hand
werk van Judas te leeren. Honderd frank om
een broeder over te leveren Honderd frank
om een ongelukkige te vatten Het is waarlijk
voor niets. Men acht de menschen dan wel
laag en verachtelijk, om zich in te beelden dat
gens en ernstige misdaad. Woont hij eenmaal
in z'n nieuwe Heimat, dan wordt hij net een
der behandeld als de rest der bewoners. In
Argentinië b.v. kan iedereen, die zich wil gaan
bezighouden met fruitcultuur, onverschillig of
hij een Argentijn of een buitenlander is,
kosteloos van de regeering zooveel zaad beko
men als hij maar wil hij heeft maar aan het
gouvernement te schrijven.
Gaat meneer Jansen nu naar Zuid-Amerika
om zijn geluk te beproeven, dan hoeft hij bo
vendien heelemaal geen belasting te betalen,
want in zoo goed als alle Zuid-Amerikaansche
staten, met de voornaamste vooraan, worden
de uitgaven der regeering bestreden uit de op
brengst der indirecte belastingen op tabak,
op alcohol, enfin, op die artikelen, die niet
dienen voor het noodzakelijk levensonderhoud-
Slechts in enkele landen van dit werelddeel
kent men ook directe belastingen alleen wor
den de buitenlanders hier niet hooger aange
slagen dan de eigen landskinderen.
Maaralle emigranten kunnen nu een
maal niet naar Zuid-Amerika trekken. Na
tuurlijk is daar ook langzamerhand in som
mige beroepen, vooral in den handel, het aan
bod van arbeidskrachten de vraag gaan over
treffen. En daarom wordt steeds dringerder
de behoefte gevoeld, om de behandeling en de
belasting der buitenlanders voor alle landen,
liefst langs grondwettelijken weg, zooveel mo
gelijk te uniformeeren. En aan welk instituut
zou de oplossing van deze kwestie beter kun
nen worden toevertrouwd dan aan den Vol
kenbond. die immers werd gesticht, om aan
de regeling van dergelijke vraagstukken een
algemeen-bindend karakter te geven.
Reeds sedert eenige jaren heeft men zich
dan ook in Genève met de behandeling der
buitenlanders, met 't „vreemdelingen-recht"
beziggehouden de groote conferentie betref
fende den wereldhandel heeft b.v. eenige stel
lingen aan dit probleem gewijd. Zelfs heeft zij
dat probleem zóó belangrijk gevonden, dat de
oplossing werd toevertrouwd aan 'n aparte
conferentie. Welnu, deze bijeenkomst heeft in
de afgeloopen weken plaats gehad 't is zeker
heel interessant, iets te kunnen lezen over
haar voorgeschiedenis, alsook over den loop
der besprekingen.
Oorspronkelijk was Genève aangewezen als
zetelplaats dezer conferentie, maar het scheen,
dat deze stad aan de Zuid-Amerikanen minder
goed beviel. Ze voelden meer voor Parijs. En
ze kregen hun zin, men legde zich bij hun ver
langens neer en met reden, want Zuid-Ame
rika. dat nu de buitenlanders nog juist eender
behandelt als zijn eigen staatsburgers, maar
dat in de toekomst toch 't voornaamste toe
vluchtsoord voor de emigranten zal blijven,
moest tot vriend gehouden worden. Zoo werd
de conferentie verlegd naar Parijs en een der
Zuid-Amerikaansche gedelegeerden had niet
heelemaal ongelijk, toen hij beweerde, dat
„Parijs toch veel amusanter was dan Genève".
't Zag er ochter naar uit, dat gedurende
de vier weken, dat deze conferentie duurde,
er onder die arbeiders een zou gevonden wor-
end, in staat om zulk een loon te willen ver
dienen.
De reiziger bracht met een pijnlijke uitdruk
king, de hand aan zijn beenen.
O, welk een brandende pijn, kreunde hij.
Nu sloeg hij zijn broek boven de enkel op,
maakte een met bloed bevlekten linnen
zwachtel los en bezag de kringvormige wonde
welke 'n afzichtelijke streep vormde tot aan
de wreef. Hij plukte eenige groene bladeren
van de struiken die hem omringden, legde ze
op de wonde, deed er den zwachtel weer om
en stond op om zijn tocht te hervatten. Zijn
zwakheid deed hem weer neerzinken. Hij
streek met de hand over de maag en mom
pelde
O ik heb honger, zulk een vreeselijken
honger
En hij strekte zich uit op het gaas, als had
hij den moed niet zijn weg te vervolgen. Mét
gesloten oogen, den geest in smartelijke her
inneringen verdiept, bleef hij langer dan een
uur roerloos liggen.
Maar ongetwijfeld bewoog hem een mach
tige drijfveer om zijn tocht voort te zetten,
want hij nam plotseling een wanhopig besluit
en stond op, zwak, maar vastberaden.
Hij wendde zijn oogen naar de maaiers
allen zaten in een kring in den hoek van een
veld met graagte hun middagmaal te nutti
gen. De schotels soep, stukken brood verdwe
nen met verbazende snelheid. Eenige kinderen
die met hun moeder het eten aan de arbei
ders waren komen brengen, liepen op de ak-
de amusantste stad der wereld toch niete in
staat was om de afgevaardigden soepeler en
vredelievender te stemmen. Want ondanks de
lange debatten, kon men eenvoudig niet tot
een vergelijk komen. En het waren juist de
jonge, nieuwgeboren staten, welke aan de be
woners der overbevolkte landen de beste kan
sen konden bieden, om er werk te vinden en
die zich 't koppigst verzetten tegen 'n mildere
tegen 'n welwillender behandeling der buiten
landers. En zoo is dan deze groote, met zooveel
onkosten voorbereide bijeenkomst onverrichter
zake uiteen gegaan. Slechts de troost is ge
bleven, dat de heeren nog eenmaal bij elkaar
zullen komen. Er zijn staten, die door dit fias
co leelijk gedupeerd zijn. Neem b.v. Duitsch-
land. Dat is verslagen uit den wereldoorlog
te voorschijn gekomen, met als onmiddellijk
gevolg, dat men het zijn koloniën heeft afge
nomen en groote stukken van zijn vroegere
gebied heeft afgescheurd. De bevolking is ge
deeltelijk teruggetrokken naar het aldus ver
kleinde moederland, dat echter niete meer in
staat is om aan al kinderen den kost te geven,
't Zou daarom voor Duitschland een groote
opluchting zijn geweest, als de conferentie er
in was geslaagd, 'n modus te vinden waardoor
overal landslieden en vreemdelingen gelijkelijk
konden worden behandeld. De Duitschers ho
pen nu maar, dat bij een volgende vergade
ring, die wel in Genève zal plaats hebben (al
is dat geen „amusante" stad 't is dan toch
reeds 'n „lieu de conciliation" gebleken), de
wel wat egoistisch-redeneerende staten zich
wat bereidwilliger zullen toonen.
(Nadruk verboden.)
Ingezonden Mededeellng
(16)
De pijn is te verzachten,
het lijden te verminderen!
Wacht niet tot de kwaal ver
ergert, masseer direct met
AKKER'a
KLOOSTERBALSEM
v*mcht vcrruwnd^
met.
„Geen go*
zoo goHL
De koningskinderen
en de sovjet
De „Residentiebode" schrijft
Het spreekt vanzelf en daarom hebben we
er niet éér op gewezen dat een blad als de
Communistische „Tribune" vuur en vlam
spuwt tegen de „twee koningskinderen", die
dezer dagen gehuwd zijn.
En dat dit schimpblad ook de andere par
tijen, die berichten over dat huwelijk opnemen
,er tusschen" neemt, is óók al van zelf spre
kers te spelen een hunner waagde zich een
eind in het bosch om een bloem te plukken.
Het hield een groot stuk roggebrood in de
hand en beet erin met de onverschilligheid
van bevredigden eetlust.
Plotseling door zijn moeder teruggeroepen,
wierp het zijn stuk brood weg en ijlde voort.
Het is de aalmoes des hemels, door de hand
van een engel, sprak de reiziger.
Hij verslond het brood en zijn knuppel weer
ter hand nemende, hervatte hij zijn tocht.
Zijn lichaam had nieuwe krachten beko
men, een hoopvolle gedachte vervulde zijn
geest en hij hervond bijna al de veerkracht
zijner leden.
Ongeveer een half uur was hij met stevigen
tred voortgegaan, toen een verward geroep
van stemmen in de verte hem eensklaps deed
stilstaan.
Alles joeg hem vrees aan.
Zijn gelaat teekende ontzetting en angst,
en ijlings verborg hij zich in het beschermen
de kreupelhout.
Het rumoer nam toe.
Men zou gezegd hebben, dat een door schrik
bevangen menigte menschen hem tegemoet
kwam. Het geroep der mannen, het geblaf der
honden vermengde zich met het gejammer
en het gegil van de vrouwen.
De reiziger hield het oog onafgewend ge
vestigd op de kromming van den weg van
dien kant klonk het geraas hem tegen.
Toen het mogelijk was iets in de verte te
onderscheiden, zag de reiziger een aantal
blijkbaar verschrikte boeren, gewapend meet
kend. We zullen ons niet vermoeien met het
lezen van de brallerij op dit stuk.
Maar we moeten toch even melding maken
van en schoone tegenstelling. Terwijl het Hol-
landsche Sovjetblad zoo raaskalt tegen de ko
ningskinderen, komt er volgend telegram uit
Italië
„Giornale d'Italia" meldt Op het oogen-
blik, waarop te Rome het huwelijk werd ge
sloten van den kroonprins, losten de schepen,
behoorende tot de Sovjet-Russische vlootdivi
sie. die zich in de haven van Cagliari bevindt,
salvo's ter eere van het jonge paar".
D eCommunisten bieden veel stof tot ver
ontwaardiging, maar hier moet men toch wel
lachen, of men wil of niet.
Wat elke maand te doen geeft.
(In moes- en bloemtuin, keuken en kelder.)
Nadruk verboden.
(2e helft Januari)
't Ligt niet in mijn bedoeling nu reeds met
u te gaan zaaien, hiermee wachten we tot een
volgende maal. Maar ik wensch u te vragen
hebt u de zaden reeds in huis, of althans al
besteld Of wint u wellicht uw zaden zelf
Dat kan voor erwten en boonen, voor zaad
van peterselie en augurken, waarbij verbas
tering zelden voorkomt, kunnen we dit althans
niet ontraden. Aan de winning van andere za
den echter: van kool- en slasoorten b.v. is nog
a leenige moeilijkheid verbonden, waarom men
daarvoor beter doet zich tot den zaadhande
laar te wenden, maar dan tot een betrouwbaar
adres. Men rnoge^ daar wat duurder uit zijn,
maar hier vooral geldt goedkoop is duurkoop
Een zaadhandelaar, die een naam heeft te
verliezen, zal zijn best doen zijn afnemers
goed en kiem krachtig zaad te leveren. Men
kome met zijn bestelling niet tegen den zaai
tijd. als iedereen reeds aan het tuinieren gaat,
want dan heeft men kans, dat de handelaar
van sommige soorten reeds is uitverkocht.
Hebt zelf zaad gewonnen, zie dan uw voor
raad na, zijn de zaden beschimmeld, zijn de
muizen er niet aan geweest Op een koele,
droge plaats buiten het bereik van muizen,
moet het zaad bewaard zijn. Voorts is de vraag
of de zaden niet te oud zijn.
Meestal is het frissche zaad dat dus het vo
rige jaar gewonnen is, het beste, maar er zijn
uitzonderingen, bijv. zaad van komkommers,
augurken en meloenen. Dit heeft zelfs nog
voldoende kiemkracht na 5-6 jaar .De duur der
als de zaden goed bewaard worden is slechts
één jaar bij rhabarder en boonekruid 2 jaar
bij erwten, en boonen, zuring en melde, schor
seneeren en venkel3 jaar bij kropsla wor
telen. roode bieten (kroten), snijbiet, water
kers. prei, peterselie, uien en zeekool 4 tot 5
jaar bij radijs, andijvie en cichorei, artisjok
ken en selderij, 5 tot 6 jaar, zoo we reds zeiden
komkommers en meloenen Wilt u te voren we-
hooivorken, spaden en zeisen. Zij schenen het
kreupelhout te willen binnendringen, in weer
wil van de smeekingen der vrouwen en het
geween der kinderen.
Wij zullen hem vangen Wij zullen de
premie verdienen
Slaat hem dood, riepen twintig stemmen
verward dooreen.
De reiziger werd doodsbleek. Hij stond be-
luiteloos of hij vooruit zou treden dan wel be
proeven te ontvluchten. Doch eensklaps ver
mande hij zich.
Een mensch geschiedt geen leed zonder den
wil des Hemelschen Vader, sprak hij ik on
derwerp mij aan hetgeen God over mij be
schoren heeft.
Gesterkt door deze gedachte ging hij den
troep landslieden tegemoet, die een boosdoener
of een woest dier schenen op te sporen.
Toen de boeren hem zagen verschijnen, rie
pen zij hem luidkeels toe
Pas op, hij is in het bosch
Wie is in het bosch vroeg de reiziger kalm.
Een razende wolf Hij heeft drie menschen
in het dorp gebeten, en wij hebben gezworen
zijn lijk mee te brengen
Nauwelijks had een jonge landbouwer die
woorden gesproken, of een akelige gil weer
klonk door de lucht.
Er is een ongeluk gebeurd sprak de reizi
ger ongetwijfeld heeft het woeste dier, dat
gij vervolgt, een mensch aangevallen Wie
leent mij een wapen
(Wordt vervolgd).