PRE MIE
No. 3554
Maandag 16 December 1929
44ste Jaargang
NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD
VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN
De Vlucht uit de Hel
Het Geheim van den
Voddenraper.
If I VERSCHIJNT elken MAANDAG-, WOENSDAG- en VRIJDAGAVOND VOOR PUBLICITEIT
1
P0STBEKEHIN6 Nd. 52419.
1 bloc (100 vel) prims Koerier-post
1 bloc (100 vel) prima Koerier-post
alsmede 100 Enveloppen.
FEU I LLTETON.
DE ZEEUWSCHE KOERIER
Bureaux van Redactie en Administratie
OOSTKADE 218, SAS-VAN-CENT
Telefoon 15 Telegramadres: Koerier
Abonnementsprijs 1.50 per 3 maanden,
of 5.25 per jaar, bij vooruitbetaling -
Advertentiën 20 cent per regelbij contract lager
ZEER KOOPKRACHTIGE
LEZERSKRING
Zij, die tegen i Januari een nieuw
abonnement op »DE ZEEUWSCHE
KOERIER* aanbrengen krijgen, nadat hot
abonnementsgeld door ons is ontvangen,
de volgende premie franco thuis gezonden:
voor het aanbrengen van een kwartaal
abonnement ad f 1,50
Voor het aanbrengen van een jaar
abonnement (f 5,25)
Zij, die zich per i Januari a.s. op »DE
ZEEUWSCHE KOERIER* abonneeren, ont
vangen de tot dien datum verschijnende
nummers gratis.
Veracht uw Vader en uw Moeaer
Gij zult doodslaan
Gij moogt onkuisheid doèn
Eigendom is diefstal
Zoo onderwijst men in Rusland
de jeugd De eceonomische toe
stand onhoudbaar Tiendui
zenden vluchtelingen op weg naar
Europa
(Van een Russischen medewerker)
Nog ligt versch in ons geheugen, de harte
lijke ontvangst van de 600 Zweedsche boeitn-
gezinnen die eenigen tijd geleden uit Rusland
verdreven, naar Zweden trokken, hei land
waar zij oorspronkelijk vandaan kwamen. De
algemeene deelneming der be volging was wel
een duidelijk bewijs dat de Zweedsche natie
het tragisch lot van vroegere landgenooten
volkomen begreep. In vroegere tijden waren
de voorouders van deze menschen naar Rus
land uitgewekengeslacht op geslacht werk
ten en zwoegden zij daar, om zich daar een
nieuw „tehuis" te scheppenen nuin
10- jaar tijds zagen zij hun moeizaam opge
bouwd werk.... al hun maerieel en cultoreel
bezit geheel vernietigd wordenen waren
zij bereid tot alles wat hun maar van de tyran
nie der Sovjets zou kunnen bevrijdenja,
zij waren zelfs geneigd om het land weer even
arm zoo niet armer te verlaten, want
het verschafte hun toch geen bestaan meer
De terugkeer van deze vroegere Zweedsche
emigranten heeft overal een groote opschud
ding teweeg gebracht.
Naar het Fransch van
RAOUL DE NA VERY.
1).
Op den weg in den duisteren nacht.
Dreigend en dof rommelden in de ver te de
donderslagen van het opkomend onweer. Bij
tusschenpoozen verlichte een vluchtig, vaal
schijnsel de duisternis, om deze daarna nog
des te dikker te doen uitkomen.
Het was in het begin van den zomer en het
sóheen een zwaar on weder te zullen worden.
Op het veld was alles stil, men zou gezegd
hebben, dat de natuur van schrik verstomd
was.
Van tijd tot tijd slechts verbrak het gehuil
van een hond, op een hoeve aan een ketting
liggen^, of het akelig gekras van een katuii,
in een bouwvalligen muur genesteld, de dood-
sche rust, die alom heerschte.
Eensklaps scheurde een verblindende blik
semflits het zwarte uitspansel, en de daarop
volgende donderslag scheen den grond te doen
trillen. Woedende windvlagen gierden nu dooi
de boomen, als wilden zij deze ontwortelen
en joegen verstikkende wolken stof van den
weg op, die zij dwarrelend meevoerden.
Maar de losbarsting van het onweer bracht
geen regen mee droog en gloeiend boezemde
het des te meer ontzetting inde lucht werd
Er zijn nog slechts enkele weken verstreken
en nu blijkt het reeds, dat deze beweging niet
alleen onder de Zweedsche boeren merkbaar
is. Ook andere boeren, die uit andere landen
afkomstig zijn, treedt dit verschijnsel meer en
meer aan den dag.... ook kolonisten uit an
dere landen willen Rusland verlaten. Vooral
onder de Duitsche boeren zijn deze strevingen
duidelijk merkbaar. In tegenstelling mei vroe
ger, toen het bij uitzondering slechts geschied
de, trekken thans heele scharen vluchtelingen
naar Moscou, om daar toestemming te ver
krijgen om te mogen vertrekken. Dagelijks ko
men 20 a 30 gezinnen aan, die weer naar
Duitschland of een ander land willen verhui
zen, alleen om aan de ondragelijke heerschap
pij van de Sovjets en aan de slechte levensom
standigheden daar te ontkomen. Deze bewe
ging om het land te verlaten breidt zich
steeds verder uit .en dreigt een kolosalen om
vang aan te nemen, want het aantal men
schen dat Moscou binnenstroomt wordt vjort-
durend grooter en iedereen vraagt verlof om
te mogen vertrekken niet alleen voor zichzelf,
maar voor zijn geheele gezin, ja soms zelfs
voor heele dorpen.
Moscou zelf is op het oogenblik zoo overbe
volkt, dat wel iedere vierkante meter woning
ruimte gewoekerd wordt.
De Duitsche boeren vinden er al geen on
derdak meer en moeten in de omliggende
plaatsen wonen, waar de toestanden onbe
schrijfelijk slecht zijn. Voor een kamer'moeten
zij 40 roebel per maand betalen, vandaar aal
zij in heele kleine vertrekken met 10 tot 20
personen moeten slapen.
D meesten van de vluchtelingen beschikken
ook niet over veel contant geld, meestal zijn
hun spaarcenten slechts voor eenige weken
toereikend en dan moeten zij het nog zoo zui
nig mogelijk aanleggenen toch komen er
dagelijks weer nieuwe scharen vluchtelingen
naar Moscou
Nu de winter weer zijn intrede heeft gedaan
is de noodtoestand van deze menschen erbar
melijk.... Het Duitsche gezantschap in Mos
cou kan hun geen hulp verleenen, want zij
zijn allen staatsburgers der Sovjet-Unie.
De Sovjetregeering van haar kant, toont,
niet de minste neiging om verlof te geven
voor dit vertrek, omdat zij vreest en niet
ten onrechte dat er dan direct een stroom
van kolonisten over de Russische grens zou
trekken, waardoor het Sowjetregieme tegen
over het buitenland hoogstwaarschijnlijk in
discrediet zou geraken. De toestand der kolo
nisten wordt met dendag steeds critieker, ter
wijl de vluchtelingen stroom uit de provincie'
onverminderd aanhoudtZij komen uit Se-
berië, uit Omsh, uit Pawlodar, eri SJawgorod,
uit de Oekraine en uit de Krim, uit Orenburg,
van de Wolga, en uit Centraal Aziëzij
komen uit het Oostenhet Zuiden en
WestenDe meesten van hen, hebben de
overblijfselen van hun eens zoo bloeiende ko
lonies verkochtniets bindt hun meer aan
het Russische „vaderland".... zij hebben nóg
bezwangerd met electriciteit de bliksemstra
len die elkander onafgebroken opvolgden, ver
oorzaakten in den stikdonkeren nacht eent
fantastische verlichting, wel geschikt om den
moedigste mensch vrees aan te jagen.
Het licht verblindde, en het gerommel be
nam alle gehoor, zoodat de reiziger, die zich
op dat uur in 't open veld had bevonden, ze
ker het grootste gevaar zou hebben geloopen
op een vreeselijke manier aan zijn einde te
komen.
Gelukkig was de weg verlaten en als de
bliksem mocht inslaan, dan zouden slechts
de groote eeuwenoude eiken en de voor het
meerendeel half ledige hooimijten daardoor
getroffen kunnen werden.
Plotseling mengde zich een dof gerommel
met het geluid van den donder dat gerom
mel was dat van een wagen, die over den weg
rolde. Maar hoe zou het mogelijk zijn, dat
iemand den moed,de stoutmoedigheid zou
hebben zijn weg toch in zulk 'n onweer te
vervolgen Hij zou zich immers blootstellen
aan het gevaar in de eene of andere sloot te
geraken, ofwel wat nog verschrikkelijker zou
zijn hij zou getroffen door de bliksem kunnen
worden.
En toch bewoog zich werkelijk een rijtuig op
den weg van Nantes naar Redon.
Het was een armoedige kar, op plompe wie
len, ongetwijfeld uit de werk plaats van een
dorpswagenmaker afkomstig. Een bodem en
twee zijden, in den vorm van ladders, met ver
van elkaar staande sporten, vormden de kar.
Verscheidene hoepels, waarover een zeildoek
gespannen was, dienden tot beschutting tegen
maar één wensch zoo spoedig mogelijk Sow-
jet-Rusland kunnen verlaten.
Wat voor dwingende noodzaak noopt deze
boeren om hun huis en erf te verlaten, waar
zij tientallen van jaren, ja eeuwen gewoond
hebben, om nu een onzekere toekomst in te
gaan Een mislukte oogst kan het niet zijn,
want slechts in enkele streken van Siberië
is de oogst dit jaar gedeeltelijk verloren ge
gaan. Ook de haat der regeering tegen de
„heer-boeren" kan hun niet uit hun koloniën
verdreven hebben, want het zijn voor het
grootste gedeelte kleine boeren en Knechts,
herders en daglooners, die naar Moscou ko
men. Zoekt men naar de redenen, dan ziet
men onmiddellijk, dat zij even eenvoudig als
dringend zijn. In de laatste jaren, vertoont
zich tengevolge van de scherpe „socialisatie-
pogingen" telkens weer hetzelfde verschijnsel.
Hebben de boeren in den Herfst eenige over
productie dan wordt deze door de Regeering
direct in beslag genomen, onder voorwendsel
dat er in de steden en industrie-centra ge
brek aan levensmiddelen heerscht en uatmen
reeds tot rantsoeneering en invoering van het
broodkaartenstelsel gedwongen is. Maar voor
hunne producten krijgen de boeren zulke la
ge prijzen, dat zij de noodzakelijke ïndustri-
eele producten, zooals b.v. machinerieën, die
overigens in de meeste gevallen niet te krij
gen zijn, niet kunnen koopen.
De boeren zijn gedwongen van den eencn
dag in den anderen te leven en hunne boer
derij gaat van jaar tot jaar achteruit. Komt
er nu ook maar een gedeeltelijk mislukking
van den oogst, dan is hun lot oezegeld, want
van overheidswege wordt er geen hulp ver
leend, en wanneer zij in den particulieren
handel het ontbrekende willen koopen, dan
loopen zij gevaar in de gevangenis te komen
en naar Siberië verbannen te worden. Pro
beert de boer nu om eenige voorraden behal
ve zijn gewone levensbehoeften achter te hou
den en zoodoende eenigszins zijn toekomst te
verzekeren, dan maakt hij zich schuldig aan
een misdrijf tegen den Staat en stelt zich
bloot aan het gevaar van zware straffen, ja
zelfs aan de doodstraf. Tracht hij van den an
deren kant zijn boerderij nog uit te breiden,
vooral met het oog op zijn opgroeiende kin
deren, door een koe, een paard, of ook maar
een geit meer te houden dan moet hij zóóveel
belasting betalen, dat deze de opbrengst, die
het huisdier hem levert, wel vier of vijfmaal
overtreft. Op deze manier zijn in de laatste
jaren heele koloniën in verval geraakt. Voor
de knechts, herders en daglooners zijn daar
mee oók hun betrekkingen en hun bestaans
mogelijkheid verdwenen
Krijgen zij nu echter een stuk land toege
wezen «öan gaat het hun als de andere boe
ren, nog afgezien van het feit, dat zij wel
eenig land, maar geen bedrijfskapitaal beko
men. Zoo leeft de boer in het zekere vooruit
zicht van zijn maatschappelijken ondergang,
alleen het tijdstip waarop zijn bestaan defi
nitief vernietigd en aan zijn kommervol le-
zonneschijn of regen.
Het paard, dat er was voorgespannen, schud
de verblind door het licht en het stof den
mageren kop en zag angstig voor zich uit. Men
zou gezegd hebben dat het bij qjken stap vrees
de in een afgrond te vallen.
In de "kar zaten een vrouw en een knaapje,
terwijl in een korfje, een klein meisje sliep.
Bevend van angst, het aangezicht verborgen
m de handen, met de ellebogen op ae knieën,
zat het knaapje achter in den wagen.
Het kon ongeveer zes jaar oud zijn. Als het
bij toeval het hoofd ophief, werd zijn lief ge
zichtje bij het blauwachtige schijnsel van den
bliksem zichtbaar groote schrandere en vrien
delijke oogen, een blozende kleur, een mord
die glimlachte, maakte het tot een bekoorlijk
jongetje.
Hoewel jong, scheen het echter ook reeds
met het verdriet kennis gemaakt te hebben
want van *tijd tot tijd schitterde er een traan
in zijn oogen.
De vrouw was ongeveer vijf-en-twintig jaar,
de smart, nauwelijks zichtbaar bij den kleinen
jongen, had blijkbaar vreeselijke verwoestin
gen in het hart van de arme vrouw aangericht
Haar gelaat was doodsbleek en ingevallen,
haar oogleden rood van tranen en vermoeienis
haar stem van menschen, die veel geweend
hebben.
Voor op de kar zittend, hield de reizigster
met koorsige hand de teugels van het paard
vast. Van tijd tot tijd kwam er een smartelijke
zucht over haar lippen; zij scheen de onmacht
nabij.
Op dat oogenblik kroop de knaap naar haar
ven door den dreigenden hongersnood een
einde gemaakt wordt, is nog niet te bepalen.
Geen wonder, dat de Duitsche kolonisten hun
woonplaatsen verlaten, die hun toch geen be
staan meer verschaffen.
Maar niet alleen den dreigenden ondergang
van het landbouwbedrijf, verjaagt de kolo
nisten van hun woonplaats, het is ook de
„stelselmatige vernieling van alle cultureele
levensvoorwaarden". Speciaal in do harten
der opgroeiende jeugdige kolonisten worden
bewust alle zedelijke begrippen vernield. Het
geestelijk middelpunt der kolonie, kerk en
school is verdwenen. De godshuizen werden
afgebroken, de priesters verdreven, en dc
vroegere scholen werden opgeheven. Alles
werd vervangen door de „Politgramotadooi
de Communistische partij-organisatie, die de
kinderen van hun prilste jeugd af opleidt
voor het zedelooze communisme.
Hun devies luidt„Al het oude deugd niet".
Zoo wordt ieder zedelijk gebod omgekeerd
Gij zult uw vader en moeder verachten, want
zij zijn nog bezield met den ouden geest. Gij
zult dooden, nl. uw verfoeielijksten vijand,
den vijand van het „proletariaat". Eigendom
is diefstal, wie het dus steelt, doet een goed
werk enz. Wat het sexueele leven betreft,
wordt de jeugd geleerd, zich reeds van kinds-
af totaal „uit te leven" zonder eenige zedelij
ke echtverbintenis, die slechts een „burgerlij k
vooroordeel" is.
Dc gevolgen zijn oproerigheid, een gewel
dige zucht tot vernielen,, geslachtsziekten, ar-
beijdsschuwheid en een* vreeselijke verwilde
ring onder de jeugd
Een kolonist vatte deze toestanden samen
in de volgende kenschetsende woorden „Ik
wil niet, dat mijne kinderen tot wilde dieren
opgroeien. Dan liever allen den dopd in'
De vernietiging van het gezinsleven en van
alle respect voor zijn eigen menschelijke
waardigheid, die een verschrikkelijke ontaar
ding der jeugdige kolonisten veroorzaakte is
vooral de reden, waarom er voortdurend meer
Duitsche kolonisten het land willen veriater..
Om deze reden is het daarom ook aller
eerst te verklaren dat de uittocht op zoo een
voudige wijze, zonder dat er met de mogelijke
gevolgen rekening gehouden wordt, steeds
grooteren Omvang aanneemt. In Moscou ech
ter zitten deze menschen opeengepakt en loo
pen zij gevaar in de grootste ellende te gera
ken. De eenigste uitkomst, de vlucht uit Sew-
jet-Rusland is hun voorloopig ontnomen. Toch
stroomen er voortdurend nieuwe scharen naar
de oude Russische hoofdstad.
In het 13e jaar van het bestaan der Sow--
jet-Unie vertoont zich hier het nieuwe, vroe
gere geheel onbekende verschijnsel, dat dit
dun bevolkte land met zijn buitengewoon rij
ken bodem, waar zich vroeger groote massa's
emigranten vestigden, thans geheel ontvolkt
wordt. Er speelt zich momenteel onder de
millioenen kolonisten van Sowjet-Ruslanci,
een tragedie af, die kortgeleden noch voorzien,
noch verwacht kon worden. Nadruk verboden.
toe, sloeg zijn beide armen om haar hals en
vroeg, haar kussende
Zijn wij er Baast, lieve moeder 1
Ik hoop het,, mijn kind.
Hoever gaan wij van nacht
Tot het naaste dorp.
En gaan wij morgen weer verder
Ik weet het niet lieve
De knaap liet haar los en wilde naar zijn
vorige plaats terugkeeren, maar zij trok hem
naar zich toe en klemde hem met den eenen
arm aan haar hart, terwijl zij met de hand,
die vrij bleef, het paard bestuurde, dat van
angst hinnikte.
Maar, hernam de jonge vrouw met malie
stem ik weet niet wat de wil van God in de
toekomst over mij beschikt heeft gij zijt een
kind een zeer klein kind. Als ik u" ontviel,
zoudt gij alleen op de wijde wereld
En mijn vader vroeg het kind.
Uw vader zal nooit wederkeeren, ncoit Gij
hebt geen anderen verdediger meer dan den
Vader, die in den hemel isHij zal u niet
verlaten, wat er ook moge gebeuren.
Vergeet nooit, uw geheele leven niet, dezen
ontzettende nacht waarin wij op reis waren
naar een vreemd land, naar vreemdelingen
Als gij er soms eenmaal aan mocht twijfelen
of God de zwakken behoedt, gedenk dan hoe
wij, te midden van het grootste levensgevaar,
ongedeerd bleven en ik, hoewel ziek en ster
vend nog de kracht behield u te zegenen en te
bidden.
(Wordt vervolgd.)