PRE MIE No. 3554 Maandag 16 December 1929 44ste Jaargang NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN De Vlucht uit de Hel Het Geheim van den Voddenraper. If I VERSCHIJNT elken MAANDAG-, WOENSDAG- en VRIJDAGAVOND VOOR PUBLICITEIT 1 P0STBEKEHIN6 Nd. 52419. 1 bloc (100 vel) prims Koerier-post 1 bloc (100 vel) prima Koerier-post alsmede 100 Enveloppen. FEU I LLTETON. DE ZEEUWSCHE KOERIER Bureaux van Redactie en Administratie OOSTKADE 218, SAS-VAN-CENT Telefoon 15 Telegramadres: Koerier Abonnementsprijs 1.50 per 3 maanden, of 5.25 per jaar, bij vooruitbetaling - Advertentiën 20 cent per regelbij contract lager ZEER KOOPKRACHTIGE LEZERSKRING Zij, die tegen i Januari een nieuw abonnement op »DE ZEEUWSCHE KOERIER* aanbrengen krijgen, nadat hot abonnementsgeld door ons is ontvangen, de volgende premie franco thuis gezonden: voor het aanbrengen van een kwartaal abonnement ad f 1,50 Voor het aanbrengen van een jaar abonnement (f 5,25) Zij, die zich per i Januari a.s. op »DE ZEEUWSCHE KOERIER* abonneeren, ont vangen de tot dien datum verschijnende nummers gratis. Veracht uw Vader en uw Moeaer Gij zult doodslaan Gij moogt onkuisheid doèn Eigendom is diefstal Zoo onderwijst men in Rusland de jeugd De eceonomische toe stand onhoudbaar Tiendui zenden vluchtelingen op weg naar Europa (Van een Russischen medewerker) Nog ligt versch in ons geheugen, de harte lijke ontvangst van de 600 Zweedsche boeitn- gezinnen die eenigen tijd geleden uit Rusland verdreven, naar Zweden trokken, hei land waar zij oorspronkelijk vandaan kwamen. De algemeene deelneming der be volging was wel een duidelijk bewijs dat de Zweedsche natie het tragisch lot van vroegere landgenooten volkomen begreep. In vroegere tijden waren de voorouders van deze menschen naar Rus land uitgewekengeslacht op geslacht werk ten en zwoegden zij daar, om zich daar een nieuw „tehuis" te scheppenen nuin 10- jaar tijds zagen zij hun moeizaam opge bouwd werk.... al hun maerieel en cultoreel bezit geheel vernietigd wordenen waren zij bereid tot alles wat hun maar van de tyran nie der Sovjets zou kunnen bevrijdenja, zij waren zelfs geneigd om het land weer even arm zoo niet armer te verlaten, want het verschafte hun toch geen bestaan meer De terugkeer van deze vroegere Zweedsche emigranten heeft overal een groote opschud ding teweeg gebracht. Naar het Fransch van RAOUL DE NA VERY. 1). Op den weg in den duisteren nacht. Dreigend en dof rommelden in de ver te de donderslagen van het opkomend onweer. Bij tusschenpoozen verlichte een vluchtig, vaal schijnsel de duisternis, om deze daarna nog des te dikker te doen uitkomen. Het was in het begin van den zomer en het sóheen een zwaar on weder te zullen worden. Op het veld was alles stil, men zou gezegd hebben, dat de natuur van schrik verstomd was. Van tijd tot tijd slechts verbrak het gehuil van een hond, op een hoeve aan een ketting liggen^, of het akelig gekras van een katuii, in een bouwvalligen muur genesteld, de dood- sche rust, die alom heerschte. Eensklaps scheurde een verblindende blik semflits het zwarte uitspansel, en de daarop volgende donderslag scheen den grond te doen trillen. Woedende windvlagen gierden nu dooi de boomen, als wilden zij deze ontwortelen en joegen verstikkende wolken stof van den weg op, die zij dwarrelend meevoerden. Maar de losbarsting van het onweer bracht geen regen mee droog en gloeiend boezemde het des te meer ontzetting inde lucht werd Er zijn nog slechts enkele weken verstreken en nu blijkt het reeds, dat deze beweging niet alleen onder de Zweedsche boeren merkbaar is. Ook andere boeren, die uit andere landen afkomstig zijn, treedt dit verschijnsel meer en meer aan den dag.... ook kolonisten uit an dere landen willen Rusland verlaten. Vooral onder de Duitsche boeren zijn deze strevingen duidelijk merkbaar. In tegenstelling mei vroe ger, toen het bij uitzondering slechts geschied de, trekken thans heele scharen vluchtelingen naar Moscou, om daar toestemming te ver krijgen om te mogen vertrekken. Dagelijks ko men 20 a 30 gezinnen aan, die weer naar Duitschland of een ander land willen verhui zen, alleen om aan de ondragelijke heerschap pij van de Sovjets en aan de slechte levensom standigheden daar te ontkomen. Deze bewe ging om het land te verlaten breidt zich steeds verder uit .en dreigt een kolosalen om vang aan te nemen, want het aantal men schen dat Moscou binnenstroomt wordt vjort- durend grooter en iedereen vraagt verlof om te mogen vertrekken niet alleen voor zichzelf, maar voor zijn geheele gezin, ja soms zelfs voor heele dorpen. Moscou zelf is op het oogenblik zoo overbe volkt, dat wel iedere vierkante meter woning ruimte gewoekerd wordt. De Duitsche boeren vinden er al geen on derdak meer en moeten in de omliggende plaatsen wonen, waar de toestanden onbe schrijfelijk slecht zijn. Voor een kamer'moeten zij 40 roebel per maand betalen, vandaar aal zij in heele kleine vertrekken met 10 tot 20 personen moeten slapen. D meesten van de vluchtelingen beschikken ook niet over veel contant geld, meestal zijn hun spaarcenten slechts voor eenige weken toereikend en dan moeten zij het nog zoo zui nig mogelijk aanleggenen toch komen er dagelijks weer nieuwe scharen vluchtelingen naar Moscou Nu de winter weer zijn intrede heeft gedaan is de noodtoestand van deze menschen erbar melijk.... Het Duitsche gezantschap in Mos cou kan hun geen hulp verleenen, want zij zijn allen staatsburgers der Sovjet-Unie. De Sovjetregeering van haar kant, toont, niet de minste neiging om verlof te geven voor dit vertrek, omdat zij vreest en niet ten onrechte dat er dan direct een stroom van kolonisten over de Russische grens zou trekken, waardoor het Sowjetregieme tegen over het buitenland hoogstwaarschijnlijk in discrediet zou geraken. De toestand der kolo nisten wordt met dendag steeds critieker, ter wijl de vluchtelingen stroom uit de provincie' onverminderd aanhoudtZij komen uit Se- berië, uit Omsh, uit Pawlodar, eri SJawgorod, uit de Oekraine en uit de Krim, uit Orenburg, van de Wolga, en uit Centraal Aziëzij komen uit het Oostenhet Zuiden en WestenDe meesten van hen, hebben de overblijfselen van hun eens zoo bloeiende ko lonies verkochtniets bindt hun meer aan het Russische „vaderland".... zij hebben nóg bezwangerd met electriciteit de bliksemstra len die elkander onafgebroken opvolgden, ver oorzaakten in den stikdonkeren nacht eent fantastische verlichting, wel geschikt om den moedigste mensch vrees aan te jagen. Het licht verblindde, en het gerommel be nam alle gehoor, zoodat de reiziger, die zich op dat uur in 't open veld had bevonden, ze ker het grootste gevaar zou hebben geloopen op een vreeselijke manier aan zijn einde te komen. Gelukkig was de weg verlaten en als de bliksem mocht inslaan, dan zouden slechts de groote eeuwenoude eiken en de voor het meerendeel half ledige hooimijten daardoor getroffen kunnen werden. Plotseling mengde zich een dof gerommel met het geluid van den donder dat gerom mel was dat van een wagen, die over den weg rolde. Maar hoe zou het mogelijk zijn, dat iemand den moed,de stoutmoedigheid zou hebben zijn weg toch in zulk 'n onweer te vervolgen Hij zou zich immers blootstellen aan het gevaar in de eene of andere sloot te geraken, ofwel wat nog verschrikkelijker zou zijn hij zou getroffen door de bliksem kunnen worden. En toch bewoog zich werkelijk een rijtuig op den weg van Nantes naar Redon. Het was een armoedige kar, op plompe wie len, ongetwijfeld uit de werk plaats van een dorpswagenmaker afkomstig. Een bodem en twee zijden, in den vorm van ladders, met ver van elkaar staande sporten, vormden de kar. Verscheidene hoepels, waarover een zeildoek gespannen was, dienden tot beschutting tegen maar één wensch zoo spoedig mogelijk Sow- jet-Rusland kunnen verlaten. Wat voor dwingende noodzaak noopt deze boeren om hun huis en erf te verlaten, waar zij tientallen van jaren, ja eeuwen gewoond hebben, om nu een onzekere toekomst in te gaan Een mislukte oogst kan het niet zijn, want slechts in enkele streken van Siberië is de oogst dit jaar gedeeltelijk verloren ge gaan. Ook de haat der regeering tegen de „heer-boeren" kan hun niet uit hun koloniën verdreven hebben, want het zijn voor het grootste gedeelte kleine boeren en Knechts, herders en daglooners, die naar Moscou ko men. Zoekt men naar de redenen, dan ziet men onmiddellijk, dat zij even eenvoudig als dringend zijn. In de laatste jaren, vertoont zich tengevolge van de scherpe „socialisatie- pogingen" telkens weer hetzelfde verschijnsel. Hebben de boeren in den Herfst eenige over productie dan wordt deze door de Regeering direct in beslag genomen, onder voorwendsel dat er in de steden en industrie-centra ge brek aan levensmiddelen heerscht en uatmen reeds tot rantsoeneering en invoering van het broodkaartenstelsel gedwongen is. Maar voor hunne producten krijgen de boeren zulke la ge prijzen, dat zij de noodzakelijke ïndustri- eele producten, zooals b.v. machinerieën, die overigens in de meeste gevallen niet te krij gen zijn, niet kunnen koopen. De boeren zijn gedwongen van den eencn dag in den anderen te leven en hunne boer derij gaat van jaar tot jaar achteruit. Komt er nu ook maar een gedeeltelijk mislukking van den oogst, dan is hun lot oezegeld, want van overheidswege wordt er geen hulp ver leend, en wanneer zij in den particulieren handel het ontbrekende willen koopen, dan loopen zij gevaar in de gevangenis te komen en naar Siberië verbannen te worden. Pro beert de boer nu om eenige voorraden behal ve zijn gewone levensbehoeften achter te hou den en zoodoende eenigszins zijn toekomst te verzekeren, dan maakt hij zich schuldig aan een misdrijf tegen den Staat en stelt zich bloot aan het gevaar van zware straffen, ja zelfs aan de doodstraf. Tracht hij van den an deren kant zijn boerderij nog uit te breiden, vooral met het oog op zijn opgroeiende kin deren, door een koe, een paard, of ook maar een geit meer te houden dan moet hij zóóveel belasting betalen, dat deze de opbrengst, die het huisdier hem levert, wel vier of vijfmaal overtreft. Op deze manier zijn in de laatste jaren heele koloniën in verval geraakt. Voor de knechts, herders en daglooners zijn daar mee oók hun betrekkingen en hun bestaans mogelijkheid verdwenen Krijgen zij nu echter een stuk land toege wezen «öan gaat het hun als de andere boe ren, nog afgezien van het feit, dat zij wel eenig land, maar geen bedrijfskapitaal beko men. Zoo leeft de boer in het zekere vooruit zicht van zijn maatschappelijken ondergang, alleen het tijdstip waarop zijn bestaan defi nitief vernietigd en aan zijn kommervol le- zonneschijn of regen. Het paard, dat er was voorgespannen, schud de verblind door het licht en het stof den mageren kop en zag angstig voor zich uit. Men zou gezegd hebben dat het bij qjken stap vrees de in een afgrond te vallen. In de "kar zaten een vrouw en een knaapje, terwijl in een korfje, een klein meisje sliep. Bevend van angst, het aangezicht verborgen m de handen, met de ellebogen op ae knieën, zat het knaapje achter in den wagen. Het kon ongeveer zes jaar oud zijn. Als het bij toeval het hoofd ophief, werd zijn lief ge zichtje bij het blauwachtige schijnsel van den bliksem zichtbaar groote schrandere en vrien delijke oogen, een blozende kleur, een mord die glimlachte, maakte het tot een bekoorlijk jongetje. Hoewel jong, scheen het echter ook reeds met het verdriet kennis gemaakt te hebben want van *tijd tot tijd schitterde er een traan in zijn oogen. De vrouw was ongeveer vijf-en-twintig jaar, de smart, nauwelijks zichtbaar bij den kleinen jongen, had blijkbaar vreeselijke verwoestin gen in het hart van de arme vrouw aangericht Haar gelaat was doodsbleek en ingevallen, haar oogleden rood van tranen en vermoeienis haar stem van menschen, die veel geweend hebben. Voor op de kar zittend, hield de reizigster met koorsige hand de teugels van het paard vast. Van tijd tot tijd kwam er een smartelijke zucht over haar lippen; zij scheen de onmacht nabij. Op dat oogenblik kroop de knaap naar haar ven door den dreigenden hongersnood een einde gemaakt wordt, is nog niet te bepalen. Geen wonder, dat de Duitsche kolonisten hun woonplaatsen verlaten, die hun toch geen be staan meer verschaffen. Maar niet alleen den dreigenden ondergang van het landbouwbedrijf, verjaagt de kolo nisten van hun woonplaats, het is ook de „stelselmatige vernieling van alle cultureele levensvoorwaarden". Speciaal in do harten der opgroeiende jeugdige kolonisten worden bewust alle zedelijke begrippen vernield. Het geestelijk middelpunt der kolonie, kerk en school is verdwenen. De godshuizen werden afgebroken, de priesters verdreven, en dc vroegere scholen werden opgeheven. Alles werd vervangen door de „Politgramotadooi de Communistische partij-organisatie, die de kinderen van hun prilste jeugd af opleidt voor het zedelooze communisme. Hun devies luidt„Al het oude deugd niet". Zoo wordt ieder zedelijk gebod omgekeerd Gij zult uw vader en moeder verachten, want zij zijn nog bezield met den ouden geest. Gij zult dooden, nl. uw verfoeielijksten vijand, den vijand van het „proletariaat". Eigendom is diefstal, wie het dus steelt, doet een goed werk enz. Wat het sexueele leven betreft, wordt de jeugd geleerd, zich reeds van kinds- af totaal „uit te leven" zonder eenige zedelij ke echtverbintenis, die slechts een „burgerlij k vooroordeel" is. Dc gevolgen zijn oproerigheid, een gewel dige zucht tot vernielen,, geslachtsziekten, ar- beijdsschuwheid en een* vreeselijke verwilde ring onder de jeugd Een kolonist vatte deze toestanden samen in de volgende kenschetsende woorden „Ik wil niet, dat mijne kinderen tot wilde dieren opgroeien. Dan liever allen den dopd in' De vernietiging van het gezinsleven en van alle respect voor zijn eigen menschelijke waardigheid, die een verschrikkelijke ontaar ding der jeugdige kolonisten veroorzaakte is vooral de reden, waarom er voortdurend meer Duitsche kolonisten het land willen veriater.. Om deze reden is het daarom ook aller eerst te verklaren dat de uittocht op zoo een voudige wijze, zonder dat er met de mogelijke gevolgen rekening gehouden wordt, steeds grooteren Omvang aanneemt. In Moscou ech ter zitten deze menschen opeengepakt en loo pen zij gevaar in de grootste ellende te gera ken. De eenigste uitkomst, de vlucht uit Sew- jet-Rusland is hun voorloopig ontnomen. Toch stroomen er voortdurend nieuwe scharen naar de oude Russische hoofdstad. In het 13e jaar van het bestaan der Sow-- jet-Unie vertoont zich hier het nieuwe, vroe gere geheel onbekende verschijnsel, dat dit dun bevolkte land met zijn buitengewoon rij ken bodem, waar zich vroeger groote massa's emigranten vestigden, thans geheel ontvolkt wordt. Er speelt zich momenteel onder de millioenen kolonisten van Sowjet-Ruslanci, een tragedie af, die kortgeleden noch voorzien, noch verwacht kon worden. Nadruk verboden. toe, sloeg zijn beide armen om haar hals en vroeg, haar kussende Zijn wij er Baast, lieve moeder 1 Ik hoop het,, mijn kind. Hoever gaan wij van nacht Tot het naaste dorp. En gaan wij morgen weer verder Ik weet het niet lieve De knaap liet haar los en wilde naar zijn vorige plaats terugkeeren, maar zij trok hem naar zich toe en klemde hem met den eenen arm aan haar hart, terwijl zij met de hand, die vrij bleef, het paard bestuurde, dat van angst hinnikte. Maar, hernam de jonge vrouw met malie stem ik weet niet wat de wil van God in de toekomst over mij beschikt heeft gij zijt een kind een zeer klein kind. Als ik u" ontviel, zoudt gij alleen op de wijde wereld En mijn vader vroeg het kind. Uw vader zal nooit wederkeeren, ncoit Gij hebt geen anderen verdediger meer dan den Vader, die in den hemel isHij zal u niet verlaten, wat er ook moge gebeuren. Vergeet nooit, uw geheele leven niet, dezen ontzettende nacht waarin wij op reis waren naar een vreemd land, naar vreemdelingen Als gij er soms eenmaal aan mocht twijfelen of God de zwakken behoedt, gedenk dan hoe wij, te midden van het grootste levensgevaar, ongedeerd bleven en ik, hoewel ziek en ster vend nog de kracht behield u te zegenen en te bidden. (Wordt vervolgd.)

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsche Koerier | 1929 | | pagina 1