NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN Om een kleinigheid. PÜROL Kameroverzicht. Mo. 3456 Maandagl22^April 1929 43ste Jaargang PDSTBEKEHIWG Ha. 52419. F^euiilleton. 'i VERSCHIJNT elken MAANDAG., WOENSDAG- en VRIJDAGAVOND |w VOOR PUBLIOITE Ontvellingen Uit het leven van Zijne Heiligheid Paus Pius XI. Het Radiovraagstuk. Moeten wij naar een algemeen programma. Ingezonden Meiedeeling. De bescherming van de suikercultuur. De flnancleele verkonding tnssohen bet Rijk en de Oemeeoten. DE ZEEUW KOERIER Bureaux van Redactie en Administratie OOSTKADE 218, SAS-VAN-CENT Telefoon 15 Telegramadres: Koerier Abonnementsprijs 1.50 per 3 maanden, of 5.25 per jaar, bij vooruitbetaling - Advertent ien 20 cent per regelbij contract lager ZEER KOOPKRACHT IQE LEZERSKRING IV. J>e Paan als Sportsman J Htf was een géboren berqbéklimmer Dr. Achilles Ratti is een man, die van toppen en hoogten houdt. Daarmede be doelen we echter niet zijn groote verhevenheid van geest of de hooge betrekkingen die hij bekleedde. Hij besteedde zijn vacantiedagen om de bergen te beklimmen. Enkele uren buiten Milaan verheffen zich de Alpen met hun besneeuwde kruinen, waarover in wijde- oneindigheid een maagdelijk stilzwijgen ligt uitgespreid. Daarheen had D. Achilles Ratti zijn oogen gericht. Hij verlangt naar niets anders dan naar een onmetelijken horizon en de zuivere berglucht. Zijn sterk gestel houdt van voortdurende inspanning en van moeilijkheden, die overwonnen moeten worden. En is de alpensport, wanneer zij redelijk be oefend wordt, niet juist de meest gezonde ontspanning en de beste leerschool om het uithoudingsvermogen te oefenen Bovendien zocht hij in de alpensport, zooals in alle andere dingen, de wetenschappelijke zijde, Iedere tocht was te voren degelijk bestudeerd en tot in de uiterste puntjes verzorgd. Hij was niet roekeloos, maar a! zijn ondernemingen getuigden van grooten durf. >De echte alpensport,* zoo schrijft hij heel bescheiden, »is geen halsbrekend werk, maar een kwestie van voorzichtichheid en een weinig durf, kracht en uithoudingsvermogan, liefde voor de natuur en voor haar meest verborgene vaak geweldige schoonheden*. Dr. Achilles Ratti was een bergklimmer v^n beroep, zoodat eenige alpenwegen zijn dragen. Hij is ook lid van de Italiaan- §che Alpenclub. Met een zelcjzaifle nauwkeu righeid en kennis van zaken brengt hij rapport uit hoofdzakelijk over de tochten die hij zelf gemaakt heeft. Hij is de vraagbaak geworden voor de Alpenbeklimmers. Wanneer men zijn eenvoudige reisbeschrijvingen reeds leest waarin hij op heel ongekunstelde manier van zijn koene tochten vertelt, wordt men er al koud van. Men wordt duizelig, als men hoort hoe hij op een smalle bergrug van hardbe- vroren sneeuw op 4500 M. hoogte over de afgronden van de Monte Rosa gaat. JJet \yas toen bij gelegenheid van de be stijging der Dufour-top in Augustus 18S9. Tot dan toe was er nog geen enkele Italiaan geweest die de Oostelijke bergwand van de Monte Rosa overmeesterd fyad. £}rje jaar te voren had IVfarinelli en Injseng het gebro- beerd, maar zij waren er bij omgekomen. Achilles Ratti ging echter dienzelfden moei lijken tocht ondernemen, z n ijsprikkel in de hand de ransel op den rug. Met zijn vriend No v eI 1van JA38Y TORRUND. 14) Rika begreep dadelijk, dat hier iets ergs gebeurd wastij verschoof haar verhoor van Lisbeih beoevens de daarbij behoorende strafrede, zond haar naar de apotheek, zonder de ontstelde tjjd te !$t$u Rechts een enkel woord te niten zij zelf iep n$ar de keuken, zoo snel haar oude voeten haar wilden dragen Toen Liabeth na een kwartier teragkesrda, geschiedde het, tot Rika's grenzelooze ergernis, in gezelschap van mejuffrouw von Hagen. Die ontbreekt ons juist nog 1 bromde zij eu wierp het jongere dienstmeisje een woedenden blik toe. Liabeth trok de schouders op. Qp weg naar de apotheek had zg de dame cnttyioet toen Aurelia haar aansprak, bad zg de goede gelegenheid waargenomen, om haar beklemd hart eindelijk te lnohten. Door gepaste vragen had Anrelia van het argelooze, snapachtige ding alles vernomen, wat zg weten wildedat mijnheer zoo ziek en mevronw met een rjjtnig Weggereden was. Het laatste was nog geweest, dat mevroqw aan mijnbeer een geneesmiddel had toegediend, vele, vele druppeltjes en mijn^eef had er „zoo zonderling" uitgezien en had mevronw Fraaoisca genoemd En alles was nn zoo ver wonderlijk, als nog nooit het geval was geweest. Maar dat zoo ieta ook altjji gebeuren moest, wanneer Rika weg was en dat zij, Lisbeth, er dan de schuld van kreeg- Eu daarbg had mevrouw self heden vroeg Rika naar de markt gezonden IKT IT Don Grasselli en zijn gids Joseph Gadin ver trok hij vanaf Macugnaga. »Toen de Monte Rosa in 't zicht kwam,* zoo schrijft hij, waren wij ontroerd door de verrukkelijke schoonheid van het schitterende natuurtafereel. In den rossen gloed der'eerste zonnestralen verhief zich daarjjde bergreus, als wilde hij ons uitnoodigen, of juister ge zegd, hij daagde ons uit.* HGSPM8 Tegen den avond hadden zij een onder komen gezocht in de hut die Marinelli enkele jaren te voren gebouwd had. Daar schreef hij zijn reisindrukken neer: »Het was een feestelijke stilte, een oneindige levendig flik keren der sterren aan den diep-blauwen hemel, geweldig massale en ook heel fijne berg spitsen, die de luchten trachten te doorboren wierpen reusachtige schaduwen over de witte velden van ijs en sneeuw.* Met brandende lantarens trok de karavaan verder ze zakten tot hun knieën in de sneuwslechts nu en dan werd even stil gestaan om een teug koffie of Liebig-bouillon te nemen Heel den volgenden dag moesten zij naar boven klauteren tusschen afgronden en ijsmuren. Het was er verschrikkelijk koudde proviand was be vroren. 's Avonds om zeven uur bereikte de kleine karavaan den top van den Oostenlijken bergrug waar zij alles in gereedheid brachten om den nacht door te brengen. Aan slapen viel niet te denke. In zijn reisbeschrijving zegt Dr. Achilles Ratti hiervan »Op deze hoogte, te midden van dit geweldigste onder de geweldige schouwspelen der natuurin deze reine en ijle lucht, onder dezen hemel van saphir, slechts door het schijnsel van een lichtstreep der wassende maan beschenen stonden wij daar in dat groote stilzwijgen Onze geest verloor zich in verre oneindigheid, toen die kalme rust ineens verstoord werd door het geluid als van een rollende donder. Het was een lawine die zich beneden ons had losgemaakt en naar omlaag schoof alles verpletterend wat zij op haar weg tegenkwam. Wij luisterden aandachtig naar dat ontzettend lawaai. Toen alles weer tot rust kwam leek de stilte nog dieper en plechtiger dan voorheen.* En iets verder schrijft Dr. Ratti»Voor een schilder was het om gek tè worden.* Maar zij moesten verder trekken, omdat zij anders zouden verstijven en zoo bereikten deze koene bergbeklimmers, met een touw aan elkander vastgebonden, den volgenden morgen, 31 Maart 1889, triumfantelijk de Dufour-top, die 4638 meter hoog is, Op dezen bergtqp doorvoelde de ziel van Achilles Rattj, hoe alle schepselen, ook ijs en sneeuw, den Heer van het heelal roem ruchtig prijzen »Benedicite. glacies et nives Pomino U De terugtocht was niet minder gevaarlijk, want wij waren de eersten, die over den bergpas Zumstein (4450 M. hoog) geklommen zijn. Men kan zich een voorstelling maken over de onrust, die er in het dorp Zermatt heerschte, toen de stoute bergbeklimmers niet en du was dokter Böhmer er en die maakte een beweging niet om nit te honden Mejuffrouw von Hagen wilde dadelgk de zieken kamer indringen, maar Rika trad haar nadrukkelijk in dan wag. Niemand iqoeht naar binnen, ver klaard6 UP eigen gesag «q wanneer mejnffronw den dokter spreken wilde, dan kon zij, wanneer zij wilde, voor in de woonkamer waohten. Zoo voerde zg Aurelia zonder veel omslag naar de woonkamer, nam de medicijnen en ging bij dokter Böhmer binnen Die had den patiëQt lepel op lepel de sterke koffie ingegoten, had daartnsschen het wrgven voortgezet en keek nn met een zekere genoegdoening r.aar de horst van den apeke, die met zwakke aiamhaiingeu op en neer ging. Heer in den Hemel, de wagen herinnerde hg zioh plotseling. Rika, geef'den koetsier onder- tneaohen een bittertje, opdat de kerel het geduld niet verliest. Hij moet esn kwartiertje op en neer rijden, dan, denk ik, zjjn wij er hier boven op. Onder het sprekea goot hg den zieke de geneesmiddelen in en ondervond spqedig daarop wat hg gehoopt en verw.aoht had een noodzakelijk brakep, dat het geheele Uchsm deel schudden. Later, toen Ernst Wodrioh weder stil en ten zeerste afgemat op zijn kussen lag, sprak de onde heer tegen hem niet, als tot een zieke, maar als tot een gezonde Het was nu toch noodig den patiënt tot eiken prijs wakker te honden Hg sprak over politiek, over nieuwe stedelijke belasting over het ontzettende ongeluk op de Brandenborg maar dat alles ruischte onverstaanbaar voorbij de verdoofde hersens van den zieke. Dokter Böhmer zag, dat hg dieper moest basten Waar is uw vrouw, Wodrioh? vroeg hg lang zaam en nadmkkelgk. Ernst sloeg de oogen op en zag hem aan en de ervaren mensohenkenner was zioh bewast, dat terugkeerden. Men had reeds 'n reddings brigade opgeroepen, toen Achilles Ratti gezond en wel aankwamzijn vriend Don Grasseli had bevroren voeten. Maar we moeten hier ook nog andere tochten vermelden, die zeker zoo gewichtig waren n.l. de tocht naar den bergpas van Turlo, in het jaar 1885 de bestijging van den Cervin in 1889; van den Mont Blanc in 1890, toen zij hun tocht begonnen vanuit Rocherbij deze gelegenheidj kwamen zij terug over den Dom-gletscher. - De laatste groote tocht van den priester alpinist was de bestijging van den noordelijken Grigna in het jaar 1913. Zoo oefende zich Achilles Ratti in mannelijke kracht. Men kan zich geen voorstelling vormen hoeveel koel bloedigheid, hoeveel durf, hoeveel energie daarvoor noodig is. Op zekeren dag toen hij »het groote Paradijs» beklom, viel zijn gids toen hij over een brug van sneeuw wilde gaan, in een afgrond. Met een snelle greep rolde Achillis Ratti het touw om zijn pikkel die hij in den grond stak, en het geluk te hem om hem zoo alleen vast te houden. Een andere keer, weer >in het groote Paradijs* wilde de jonge zoon van graaf Mezi uit Milaan den tocht meemaken, ofschoon de onderneming veel te moeilijk was voor dezen jongen man-. En werkelijk na een lange moeilijke opmarsch kon de bergklimmer niet meer'vooruit. Men kon onmogelijk nog terug, men moest kost wat kost verder gaan. Op dezen gevaarlijken bergrug was geen hulp mogelijk. Goede raad was duur. Achilles Ratti aarzelde echter geen oogenblikhij nam den vermoeiden jongen man op zijn sterke schouders en zoo klommen zij over den berg rug. (Wordt vervolgd) v. In een zaak, die geheel ons katholiek volk betreft in al zjju lagen en nuances is er wei degelgk rekening te honden met zjjn mentaliteit. En waar het radic-vraagstnk van den beginne af niets anders geweest is dan een strjjd, heeft' ons volk op meer dan bijzondere wjjze daarin meegeleefd. Dit getnigde de groote voldoening, die er heerschte, toen wij konden mededeelen, met de halp der Gbristeljjken een eigen zender te kannen exploiteeren. Van den beginne af hebben onze mensohen dezen beschouwd als hnn zender, als het rechtsche zendstation. Verontwaardigd waren zjj, toen zg vernamen, dat de minister de Vrijzinnig Protestanten met hnn ongeloovige programma's voor een avond in de week op onzen zender had geplaatst. Nog meer toen verleden week dezelfde minister ons verplicht had eenige aren van onsen zendtjjd af te staan aan de liberalen, die op een omroep als de A V R O eigenlijk thnis behoorden. Steeds bleek het uit de groote correspondentie, die de K R.O. te voeren had, dat men zioh alleen tbnis gevoelde op een zender, die geheel het katholieke programma uitzond, geljjk men zioh als katholiek alleen bevredigd en veilig achtte voor ditmaal het gevaar overwonnen wasdat de geest die bewnsteloos in verwjjde verte gevoerd was geweest, zich gereed maakte in zijn huis terug te keerenlangzaam flikkerde in deze nietszeggende diepliggende oogen een zwakke straal van het geheugen op, langzaam kleurden zioh de vale wangen met een vluchtig rood, die het terngkeerende leven aanduiden. Waar is Franoisoa vroeg de dokter nogmaals en greep naar de hand van den zieke. De lippen van Ernat bewogen zioh, met inspan ning uitte hy dit eene woord„weg" en inzakte daarbg een zwakke beweging met de hand naar de dear. De geneesheer draaide zioh omRika, die hem voortdurend de behulpzame hand had geboden, was nog tegenwoordig; zij stond en staarde op haren heer, en haar langzaam denkend verstand spande zich in van het gebeurde een geheel te maken. Kom eens hier Rika, gebood de dokter, zyn patiënt steeds vast in het oog houdend en spreek laid en daideljjk, opdat uw heer n verstaan kan, Sedert wanneer is mevronw weg Sedert tien nar, berichtte Rika, die zioh intue- aohen door Lisbeth nanwkenrig op de hoogte had laten stellen. Waar is zjj dan heengereden Lisbeth gelooft naar mevrouw Lorentz. Mevronw heeft den kietsier nog een ander adres daarna opgegeven, maar dat heeft Lisbeth niet meer verstaan. Zoo hm, nog een ander adres, herhaalde de onde heer en bespiedde den zieke met scherpen blik. Hoe hebt ge kannen toestaan, dat uw vronw met dit sliohte Maartweder uitging zeide hg daarna tegen Ernst. He hadt haar on voor waarlijk voor zgn kinderen op d« bijzondere school, die de geheele opvoeding gaf. De eenige grief, die men tegen ons had, was, dat wg niet de geheele week, doch sleohts ruim drie dagen kondeD uitzenden. M. a. w. de mentaliteit van de katholieken is deze: geljjk wji een eigen pers en een eigea school hebben, zoo ook moet er voor ons een eigen radio zjjn. Deze opvatting, sterk vastgegroeid door de traditie, mag o.i. niet worden tegengegaan bjj ons volk. Wij hebben ons in den grooten strjjd, die gevoerd is op het terrein van organisatie en school, daarbjj wel gevonden, wjj zonden een gevaarlijk preoedent scheppen als wjj hiervan bjj de radio gingen afwijken. Eu vooral, laten wjj daar bijzonder eens den nadrnk op leggen, is deze opvatting, dat idee van een geheel eigen radio, zooals school, pers en organisatie, vastgegroeid bjj de qroote massa onder de katholieken. De gewone, man, die bjj den KRO zijn busje komt legen, de kleine burger, die voor den KRO zjjn dubbeltje in de week neerlegt, zjj vooral zijn het, die van een transigeeren niets willen weten. Zjj hebben het over onze radio waarvoor zjj strjjden willen en desnoods het vnar willen ingaanen zjj zouden het niet dalden als wjj een gedeelte van ons programma zonden moeten afstaan, om dit met de liberalen en socialisten b.v. samen te verzorgen. En daarom, wjjl het ons met de medewerking van ons katholieke volk niet ont breekt en ook niet ontbreken kan aan de noodige capaciteit op alle gebied om de uitzending in zijn geheel te verzorgen, meenen wjj zoo lang mogelgk ons te moeten verzetten tegen een algemeen programma. (9) Geschaafde Hnid, Schrammen en Sohrgnende Plekken, Huidwondjes, Brand- en Snjjwonden genezen met Doos 80-G0-90 ct. Tabe 80 et. Het initiatiefvoorstel van den Henvel ter be scherming van de snikerbietencaltnur is door de Tweede Kamer aangenomen, al was het dan een dubbeltje op z'n kant. Vóór stemden alle katholieken en anti-revolntionnairen. Die zjjn niet zoo kinderachtig benauwd als het er om gaat eigen industrie, eigen landbonw tegen overmatige cononrrentie te beschermen. Bjj den voorstemmers kwamen dan nog een viertal ohristelijk-historisohen de plattelander Braat en de Vrjjheidsbonder Bierema. De stemming viel ten slotte nit 47 tegen 43. Het Is dns, sooals wjj reeds zeiden, de houding van enkele ohristelijk-historisohen ten gunste van het voorstel geweest, welke de schaal naar de voor de bietenbonwers gunstige zijde deed overslaan. lutnssohen, daarmee zjjn we er nog niet. Het ontwerp moet eerst nog naar de Eerste Kamer, die het, naar we stellig verwachten, eveneens zal aannemen, waarna de Regeering er nog haar fiat op heeft te geven. Wjj zjjn er niet moeten terughouden. Ernst wendde den blik af. Zij zon zich wel bezwaarlijk hebben laten terughouden mompelde hy onwillekeurig dezelfde woorden bezigend, die Anrelia von Hagen eens tot hem gesproken had. Zoo. Wat denkt ge eigenlijk wel van uw vrouw, Wodrioh? vroeg dokter Böhmer driftig, niet lettende op de tegenwoordigheid der oude keukenmeid. Ernst antwoordde niet, maar een bitter lachje vloog over zjjn gezicht. Zoover zgn we dns reeds weder, knikte de arts bevredigendhg boog zioh over den zieke heen en vroeg met gedempte stem: Wie heeft n die droppels gegeven, Wodrioh Ik ik heb se zelf genomen, stamelde Ernst, onder den vorschenden blik van den ooden vriend de oogen neerslaande. Zoo, 100, zelf genomen hoe komt dan het flesohje daar op de tafel Daar Ernst hardnekkig zweeg, zeide de arts bedaard Franoisoa heeft ze u gegeven, dat weet ik van het meisje. Ik zon echter gaarne weten, hoe ge de arme vrouw daartoe gebraoht hebt, Wodrioh Ik heb er haar om verzocht. Hoeveel droppels Vjjftig. Voor den duivel, mijnheer, zjjt ge dan geheel en al bezeten riep dokter Böhmer opspringend. En zjj heeft ze u gegeven Zjj wist niet wat het was. Franoisoa kent geen morphine zjj heeft dit fleschje tot dasver nog nooit in handen gehad, betuigde Ernst. (Wordt vervolgd)

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsche Koerier | 1929 | | pagina 1