NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD
VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN
Om een kleinigheid.
PÜROL
Kameroverzicht.
Mo. 3456
Maandagl22^April 1929
43ste Jaargang
PDSTBEKEHIWG Ha. 52419.
F^euiilleton.
'i VERSCHIJNT elken MAANDAG., WOENSDAG- en VRIJDAGAVOND |w VOOR PUBLIOITE
Ontvellingen
Uit het leven van Zijne
Heiligheid Paus Pius XI.
Het Radiovraagstuk.
Moeten wij naar een algemeen programma.
Ingezonden Meiedeeling.
De bescherming van de suikercultuur.
De flnancleele verkonding tnssohen bet
Rijk en de Oemeeoten.
DE ZEEUW
KOERIER
Bureaux van Redactie en Administratie
OOSTKADE 218, SAS-VAN-CENT
Telefoon 15 Telegramadres: Koerier
Abonnementsprijs 1.50 per 3 maanden,
of 5.25 per jaar, bij vooruitbetaling -
Advertent ien 20 cent per regelbij contract lager
ZEER KOOPKRACHT IQE
LEZERSKRING
IV.
J>e Paan als Sportsman J
Htf was een géboren berqbéklimmer
Dr. Achilles Ratti is een man, die van
toppen en hoogten houdt. Daarmede be
doelen we echter niet zijn groote verhevenheid
van geest of de hooge betrekkingen die hij
bekleedde. Hij besteedde zijn vacantiedagen
om de bergen te beklimmen. Enkele uren
buiten Milaan verheffen zich de Alpen met
hun besneeuwde kruinen, waarover in wijde-
oneindigheid een maagdelijk stilzwijgen ligt
uitgespreid. Daarheen had D. Achilles Ratti
zijn oogen gericht. Hij verlangt naar niets
anders dan naar een onmetelijken horizon
en de zuivere berglucht. Zijn sterk gestel
houdt van voortdurende inspanning en van
moeilijkheden, die overwonnen moeten worden.
En is de alpensport, wanneer zij redelijk be
oefend wordt, niet juist de meest gezonde
ontspanning en de beste leerschool om het
uithoudingsvermogen te oefenen Bovendien
zocht hij in de alpensport, zooals in alle
andere dingen, de wetenschappelijke zijde,
Iedere tocht was te voren degelijk bestudeerd
en tot in de uiterste puntjes verzorgd. Hij
was niet roekeloos, maar a! zijn ondernemingen
getuigden van grooten durf.
>De echte alpensport,* zoo schrijft hij heel
bescheiden, »is geen halsbrekend werk, maar
een kwestie van voorzichtichheid en een weinig
durf, kracht en uithoudingsvermogan, liefde
voor de natuur en voor haar meest verborgene
vaak geweldige schoonheden*.
Dr. Achilles Ratti was een bergklimmer
v^n beroep, zoodat eenige alpenwegen zijn
dragen. Hij is ook lid van de Italiaan-
§che Alpenclub. Met een zelcjzaifle nauwkeu
righeid en kennis van zaken brengt hij rapport
uit hoofdzakelijk over de tochten die hij zelf
gemaakt heeft. Hij is de vraagbaak geworden
voor de Alpenbeklimmers. Wanneer men zijn
eenvoudige reisbeschrijvingen reeds leest
waarin hij op heel ongekunstelde manier van
zijn koene tochten vertelt, wordt men er al
koud van. Men wordt duizelig, als men hoort
hoe hij op een smalle bergrug van hardbe-
vroren sneeuw op 4500 M. hoogte over de
afgronden van de Monte Rosa gaat.
JJet \yas toen bij gelegenheid van de be
stijging der Dufour-top in Augustus 18S9.
Tot dan toe was er nog geen enkele Italiaan
geweest die de Oostelijke bergwand van de
Monte Rosa overmeesterd fyad. £}rje jaar te
voren had IVfarinelli en Injseng het gebro-
beerd, maar zij waren er bij omgekomen.
Achilles Ratti ging echter dienzelfden moei
lijken tocht ondernemen, z n ijsprikkel in de
hand de ransel op den rug. Met zijn vriend
No v eI 1van
JA38Y TORRUND.
14)
Rika begreep dadelijk, dat hier iets ergs gebeurd
wastij verschoof haar verhoor van Lisbeih
beoevens de daarbij behoorende strafrede, zond
haar naar de apotheek, zonder de ontstelde tjjd te
!$t$u Rechts een enkel woord te niten zij zelf
iep n$ar de keuken, zoo snel haar oude voeten
haar wilden dragen Toen Liabeth na een kwartier
teragkesrda, geschiedde het, tot Rika's grenzelooze
ergernis, in gezelschap van mejuffrouw von Hagen.
Die ontbreekt ons juist nog 1 bromde zij eu wierp
het jongere dienstmeisje een woedenden blik toe.
Liabeth trok de schouders op.
Qp weg naar de apotheek had zg de dame
cnttyioet toen Aurelia haar aansprak, bad zg
de goede gelegenheid waargenomen, om haar
beklemd hart eindelijk te lnohten. Door gepaste
vragen had Anrelia van het argelooze, snapachtige
ding alles vernomen, wat zg weten wildedat
mijnheer zoo ziek en mevronw met een rjjtnig
Weggereden was. Het laatste was nog geweest,
dat mevroqw aan mijnbeer een geneesmiddel had
toegediend, vele, vele druppeltjes en mijn^eef
had er „zoo zonderling" uitgezien en had mevronw
Fraaoisca genoemd En alles was nn zoo ver
wonderlijk, als nog nooit het geval was geweest.
Maar dat zoo ieta ook altjji gebeuren moest,
wanneer Rika weg was en dat zij, Lisbeth, er
dan de schuld van kreeg- Eu daarbg had mevrouw
self heden vroeg Rika naar de markt gezonden
IKT
IT
Don Grasselli en zijn gids Joseph Gadin ver
trok hij vanaf Macugnaga.
»Toen de Monte Rosa in 't zicht kwam,*
zoo schrijft hij, waren wij ontroerd door de
verrukkelijke schoonheid van het schitterende
natuurtafereel. In den rossen gloed der'eerste
zonnestralen verhief zich daarjjde bergreus,
als wilde hij ons uitnoodigen, of juister ge
zegd, hij daagde ons uit.* HGSPM8
Tegen den avond hadden zij een onder
komen gezocht in de hut die Marinelli enkele
jaren te voren gebouwd had. Daar schreef
hij zijn reisindrukken neer: »Het was een
feestelijke stilte, een oneindige levendig flik
keren der sterren aan den diep-blauwen hemel,
geweldig massale en ook heel fijne berg
spitsen, die de luchten trachten te doorboren
wierpen reusachtige schaduwen over de witte
velden van ijs en sneeuw.* Met brandende
lantarens trok de karavaan verder ze zakten
tot hun knieën in de sneuwslechts nu en
dan werd even stil gestaan om een teug
koffie of Liebig-bouillon te nemen Heel den
volgenden dag moesten zij naar boven klauteren
tusschen afgronden en ijsmuren. Het was er
verschrikkelijk koudde proviand was be
vroren. 's Avonds om zeven uur bereikte de
kleine karavaan den top van den Oostenlijken
bergrug waar zij alles in gereedheid brachten
om den nacht door te brengen. Aan slapen
viel niet te denke. In zijn reisbeschrijving
zegt Dr. Achilles Ratti hiervan
»Op deze hoogte, te midden van dit
geweldigste onder de geweldige schouwspelen
der natuurin deze reine en ijle lucht,
onder dezen hemel van saphir, slechts door
het schijnsel van een lichtstreep der wassende
maan beschenen stonden wij daar
in dat groote stilzwijgen Onze geest verloor
zich in verre oneindigheid, toen die kalme
rust ineens verstoord werd door het geluid
als van een rollende donder. Het was een
lawine die zich beneden ons had losgemaakt
en naar omlaag schoof alles verpletterend wat
zij op haar weg tegenkwam. Wij luisterden
aandachtig naar dat ontzettend lawaai. Toen
alles weer tot rust kwam leek de stilte nog
dieper en plechtiger dan voorheen.* En iets
verder schrijft Dr. Ratti»Voor een schilder
was het om gek tè worden.*
Maar zij moesten verder trekken, omdat zij
anders zouden verstijven en zoo bereikten
deze koene bergbeklimmers, met een touw
aan elkander vastgebonden, den volgenden
morgen, 31 Maart 1889, triumfantelijk de
Dufour-top, die 4638 meter hoog is,
Op dezen bergtqp doorvoelde de ziel van
Achilles Rattj, hoe alle schepselen, ook ijs
en sneeuw, den Heer van het heelal roem
ruchtig prijzen »Benedicite. glacies et nives
Pomino U
De terugtocht was niet minder gevaarlijk,
want wij waren de eersten, die over den
bergpas Zumstein (4450 M. hoog) geklommen
zijn. Men kan zich een voorstelling maken
over de onrust, die er in het dorp Zermatt
heerschte, toen de stoute bergbeklimmers niet
en du was dokter Böhmer er en die maakte een
beweging niet om nit te honden
Mejuffrouw von Hagen wilde dadelgk de zieken
kamer indringen, maar Rika trad haar nadrukkelijk
in dan wag. Niemand iqoeht naar binnen, ver
klaard6 UP eigen gesag «q wanneer mejnffronw
den dokter spreken wilde, dan kon zij, wanneer
zij wilde, voor in de woonkamer waohten. Zoo
voerde zg Aurelia zonder veel omslag naar de
woonkamer, nam de medicijnen en ging bij dokter
Böhmer binnen Die had den patiëQt lepel op
lepel de sterke koffie ingegoten, had daartnsschen
het wrgven voortgezet en keek nn met een zekere
genoegdoening r.aar de horst van den apeke, die
met zwakke aiamhaiingeu op en neer ging.
Heer in den Hemel, de wagen herinnerde hg
zioh plotseling. Rika, geef'den koetsier onder-
tneaohen een bittertje, opdat de kerel het geduld
niet verliest. Hij moet esn kwartiertje op en
neer rijden, dan, denk ik, zjjn wij er hier boven
op. Onder het sprekea goot hg den zieke de
geneesmiddelen in en ondervond spqedig daarop
wat hg gehoopt en verw.aoht had een noodzakelijk
brakep, dat het geheele Uchsm deel schudden.
Later, toen Ernst Wodrioh weder stil en ten
zeerste afgemat op zijn kussen lag, sprak de onde
heer tegen hem niet, als tot een zieke, maar
als tot een gezonde Het was nu toch noodig den
patiënt tot eiken prijs wakker te honden Hg
sprak over politiek, over nieuwe stedelijke belasting
over het ontzettende ongeluk op de Brandenborg
maar dat alles ruischte onverstaanbaar voorbij
de verdoofde hersens van den zieke.
Dokter Böhmer zag, dat hg dieper moest basten
Waar is uw vrouw, Wodrioh? vroeg hg lang
zaam en nadmkkelgk.
Ernst sloeg de oogen op en zag hem aan en
de ervaren mensohenkenner was zioh bewast, dat
terugkeerden. Men had reeds 'n reddings
brigade opgeroepen, toen Achilles Ratti gezond
en wel aankwamzijn vriend Don Grasseli
had bevroren voeten.
Maar we moeten hier ook nog andere
tochten vermelden, die zeker zoo gewichtig
waren n.l. de tocht naar den bergpas van
Turlo, in het jaar 1885 de bestijging van
den Cervin in 1889; van den Mont Blanc in
1890, toen zij hun tocht begonnen vanuit
Rocherbij deze gelegenheidj kwamen zij
terug over den Dom-gletscher. -
De laatste groote tocht van den priester
alpinist was de bestijging van den noordelijken
Grigna in het jaar 1913. Zoo oefende zich
Achilles Ratti in mannelijke kracht. Men kan
zich geen voorstelling vormen hoeveel koel
bloedigheid, hoeveel durf, hoeveel energie
daarvoor noodig is. Op zekeren dag toen hij
»het groote Paradijs» beklom, viel zijn gids
toen hij over een brug van sneeuw wilde
gaan, in een afgrond. Met een snelle greep
rolde Achillis Ratti het touw om zijn pikkel
die hij in den grond stak, en het geluk te hem
om hem zoo alleen vast te houden.
Een andere keer, weer >in het groote
Paradijs* wilde de jonge zoon van graaf
Mezi uit Milaan den tocht meemaken, ofschoon
de onderneming veel te moeilijk was voor
dezen jongen man-. En werkelijk na een lange
moeilijke opmarsch kon de bergklimmer niet
meer'vooruit. Men kon onmogelijk nog terug,
men moest kost wat kost verder gaan. Op
dezen gevaarlijken bergrug was geen hulp
mogelijk. Goede raad was duur. Achilles Ratti
aarzelde echter geen oogenblikhij nam den
vermoeiden jongen man op zijn sterke
schouders en zoo klommen zij over den berg
rug. (Wordt vervolgd)
v.
In een zaak, die geheel ons katholiek volk
betreft in al zjju lagen en nuances is er wei
degelgk rekening te honden met zjjn mentaliteit.
En waar het radic-vraagstnk van den beginne
af niets anders geweest is dan een strjjd, heeft'
ons volk op meer dan bijzondere wjjze daarin
meegeleefd. Dit getnigde de groote voldoening,
die er heerschte, toen wij konden mededeelen,
met de halp der Gbristeljjken een eigen zender
te kannen exploiteeren.
Van den beginne af hebben onze mensohen
dezen beschouwd als hnn zender, als het rechtsche
zendstation.
Verontwaardigd waren zjj, toen zg vernamen,
dat de minister de Vrijzinnig Protestanten met
hnn ongeloovige programma's voor een avond in
de week op onzen zender had geplaatst.
Nog meer toen verleden week dezelfde minister
ons verplicht had eenige aren van onsen zendtjjd
af te staan aan de liberalen, die op een omroep
als de A V R O eigenlijk thnis behoorden.
Steeds bleek het uit de groote correspondentie,
die de K R.O. te voeren had, dat men zioh alleen
tbnis gevoelde op een zender, die geheel het
katholieke programma uitzond, geljjk men zioh
als katholiek alleen bevredigd en veilig achtte
voor ditmaal het gevaar overwonnen wasdat
de geest die bewnsteloos in verwjjde verte gevoerd
was geweest, zich gereed maakte in zijn huis
terug te keerenlangzaam flikkerde in deze
nietszeggende diepliggende oogen een zwakke
straal van het geheugen op, langzaam kleurden
zioh de vale wangen met een vluchtig rood, die
het terngkeerende leven aanduiden.
Waar is Franoisoa vroeg de dokter nogmaals
en greep naar de hand van den zieke.
De lippen van Ernat bewogen zioh, met inspan
ning uitte hy dit eene woord„weg" en
inzakte daarbg een zwakke beweging met de hand
naar de dear.
De geneesheer draaide zioh omRika, die hem
voortdurend de behulpzame hand had geboden,
was nog tegenwoordig; zij stond en staarde op
haren heer, en haar langzaam denkend verstand
spande zich in van het gebeurde een geheel te
maken.
Kom eens hier Rika, gebood de dokter, zyn
patiënt steeds vast in het oog houdend en spreek
laid en daideljjk, opdat uw heer n verstaan kan,
Sedert wanneer is mevronw weg
Sedert tien nar, berichtte Rika, die zioh intue-
aohen door Lisbeth nanwkenrig op de hoogte had
laten stellen.
Waar is zjj dan heengereden
Lisbeth gelooft naar mevrouw Lorentz.
Mevronw heeft den kietsier nog een ander adres
daarna opgegeven, maar dat heeft Lisbeth niet
meer verstaan.
Zoo hm, nog een ander adres, herhaalde de
onde heer en bespiedde den zieke met scherpen
blik.
Hoe hebt ge kannen toestaan, dat uw vronw
met dit sliohte Maartweder uitging zeide hg
daarna tegen Ernst. He hadt haar on voor waarlijk
voor zgn kinderen op d« bijzondere school, die de
geheele opvoeding gaf. De eenige grief, die men
tegen ons had, was, dat wg niet de geheele week,
doch sleohts ruim drie dagen kondeD uitzenden.
M. a. w. de mentaliteit van de katholieken is
deze: geljjk wji een eigen pers en een eigea school
hebben, zoo ook moet er voor ons een eigen radio
zjjn.
Deze opvatting, sterk vastgegroeid door de
traditie, mag o.i. niet worden tegengegaan bjj ons
volk.
Wij hebben ons in den grooten strjjd, die
gevoerd is op het terrein van organisatie en school,
daarbjj wel gevonden, wjj zonden een gevaarlijk
preoedent scheppen als wjj hiervan bjj de radio
gingen afwijken.
Eu vooral, laten wjj daar bijzonder eens den
nadrnk op leggen, is deze opvatting, dat idee van
een geheel eigen radio, zooals school, pers en
organisatie, vastgegroeid bjj de qroote massa
onder de katholieken.
De gewone, man, die bjj den KRO zijn busje
komt legen, de kleine burger, die voor den KRO
zjjn dubbeltje in de week neerlegt, zjj vooral zijn
het, die van een transigeeren niets willen weten.
Zjj hebben het over onze radio waarvoor zjj
strjjden willen en desnoods het vnar willen
ingaanen zjj zouden het niet dalden als wjj
een gedeelte van ons programma zonden moeten
afstaan, om dit met de liberalen en socialisten b.v.
samen te verzorgen. En daarom, wjjl het ons met
de medewerking van ons katholieke volk niet ont
breekt en ook niet ontbreken kan aan de noodige
capaciteit op alle gebied om de uitzending in zijn
geheel te verzorgen, meenen wjj zoo lang mogelgk
ons te moeten verzetten tegen een algemeen
programma.
(9)
Geschaafde Hnid, Schrammen en
Sohrgnende Plekken, Huidwondjes,
Brand- en Snjjwonden genezen met
Doos 80-G0-90 ct. Tabe 80 et.
Het initiatiefvoorstel van den Henvel ter be
scherming van de snikerbietencaltnur is door de
Tweede Kamer aangenomen, al was het dan een
dubbeltje op z'n kant. Vóór stemden alle
katholieken en anti-revolntionnairen. Die zjjn niet
zoo kinderachtig benauwd als het er om gaat
eigen industrie, eigen landbonw tegen overmatige
cononrrentie te beschermen. Bjj den voorstemmers
kwamen dan nog een viertal ohristelijk-historisohen
de plattelander Braat en de Vrjjheidsbonder
Bierema. De stemming viel ten slotte nit 47
tegen 43. Het Is dns, sooals wjj reeds zeiden, de
houding van enkele ohristelijk-historisohen ten
gunste van het voorstel geweest, welke de schaal
naar de voor de bietenbonwers gunstige zijde
deed overslaan. lutnssohen, daarmee zjjn we er
nog niet. Het ontwerp moet eerst nog naar de
Eerste Kamer, die het, naar we stellig verwachten,
eveneens zal aannemen, waarna de Regeering er
nog haar fiat op heeft te geven. Wjj zjjn er niet
moeten terughouden.
Ernst wendde den blik af. Zij zon zich wel
bezwaarlijk hebben laten terughouden mompelde
hy onwillekeurig dezelfde woorden bezigend, die
Anrelia von Hagen eens tot hem gesproken had.
Zoo. Wat denkt ge eigenlijk wel van uw
vrouw, Wodrioh? vroeg dokter Böhmer driftig,
niet lettende op de tegenwoordigheid der oude
keukenmeid.
Ernst antwoordde niet, maar een bitter lachje
vloog over zjjn gezicht.
Zoover zgn we dns reeds weder, knikte de
arts bevredigendhg boog zioh over den zieke
heen en vroeg met gedempte stem: Wie heeft
n die droppels gegeven, Wodrioh
Ik ik heb se zelf genomen, stamelde Ernst,
onder den vorschenden blik van den ooden vriend
de oogen neerslaande.
Zoo, 100, zelf genomen hoe komt dan het
flesohje daar op de tafel
Daar Ernst hardnekkig zweeg, zeide de arts
bedaard Franoisoa heeft ze u gegeven, dat weet
ik van het meisje. Ik zon echter gaarne weten,
hoe ge de arme vrouw daartoe gebraoht hebt,
Wodrioh
Ik heb er haar om verzocht.
Hoeveel droppels
Vjjftig.
Voor den duivel, mijnheer, zjjt ge dan geheel
en al bezeten riep dokter Böhmer opspringend.
En zjj heeft ze u gegeven
Zjj wist niet wat het was. Franoisoa kent geen
morphine zjj heeft dit fleschje tot dasver nog
nooit in handen gehad, betuigde Ernst.
(Wordt vervolgd)