Hoe moeten wij sparen
ELIANE.
BIGGEL AARS
No. 3438
Vrijdag 8 Maart 1929
43ste Jaargang
NIEUWS* EN ADVERTENTIEBLAD
VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN
Eerste Blad.
ireuLilleton.
Uit de stad van hetVaticaan
Deze mooie pijp
TABAKKEN
VERSCHIJNT elken MAANDAG-, WOENSDAG- en VRIJDAGAVOND VOOR PUBLICITEIT
POSTREKENING No. 52419.
Dit nummer bestaat uit
TWEE BLADEN
Ingezonden Modedeeling.
föm ooed a/o am ancfow,
DE
KOERIER
Bureaux van Redactie en Administratie
OOSTKADE 218, SAS-VAN-CENT
Telefoon 15 Telegramadres: Koerier
Abonnementsprijs 1.50-per 3 maanden,
of 5.25 per jaar, bij vooruitbetaling -
Advertentién 20 cent pet regel, bij contract lager
ZEER KOOPKRACHT IQE
LEZERSKRING
Uit vorige beschouwingen is reeds gebleken,
dat niet onverschillig is h o e wij sparen.
De deugd der spaarzaamheid staat in 't
midden van gierigheid en verkwisting.
Tegen beide uitersten moet men op zijn
hoede zijn.
De gierigaard is nog meer dan de verkwister
een onsympathieke mensch. Hij onthoudt
zichzelf en anderen, wat voor een behoorlijk
bestaan noodig is, alléén om geld te vergaren.
Hij is mammonist, aanbidder van het goud,
streng veroordeeld door Christus in Zijne
Bergrede. Niet de grootte van het bezit maakt
iemand tot kapitalist in den slechten zin van
dit woord, maar het misbruik,, dat men van
aardsche goederen maakt. En misbruik is het
zichzelven en zijn gezin tekort te doen, om
maar geld te kunnen sparen, hetzij dit in 't
groot of in 't klein geschiedt.
Wij, christenen, hebben ook den duren
plicht, om liefdadigheid te beoefenen, dus, al
vorens geld te verzamelen, moeten wij, naar
vermogen, ook medewerken tot leniging van
den nood van den evenmensch.
Dit alles, al deze dure plichten van den
christen, moet voorop gesteld. Eerst wanneer
er aan voldaan is, mogen wij eraan denken
onze toekomst door spaarzaamheid te ver
zekeren.
Wij kunnen dit doen op twee manieren
ie door aansluiting bij eene verzekering, 2e
door deel te nemen aan eene spaarkas.
Aansluiting bij eene verzekering [geeft in
den regel meer voordeelen, dan met hetzelfde
doel zelfstandig te sparen. De verzekering
wij hebben dit reeds besproken verdeelt
het risico en verlicht dus den gemiddelden
last.
Maar men kan zich niet tegen de geldelijke
gevolgen van alle omstandigheden verzekeren.
Naar het Franse h.
98)
Sedere eenige maanden was haar toestand ver
ergerd en het kostte haar groote moeite om te
loopen. lederen morgen kwam zg tooh nog, als
het mooi weer was, bg haar nichtje in den tuin
maar na was het reeds tien nar en zg was er
nog niet.
Het ie reeds laat, zei Blanche treurig. Mama
echynt iederen dag meer moeite te hebben om
zich te bewegen.
Zg is vandaag langer dan gewoonlijk in de
kapel gebleven, antwoordde Eliane.
In zekere opzichten is zg inderdaad zwakker,
maar in andere o Blanche, is zg veel sterker,
hoop ik.
Ik darf haar niets te vragen. Ik ben bang dat
ik een weigering zal krggen en met één woord
datgene benadeelen, wat ik zoo vnrig wensoh.
Ik bepaal er mg dan ook maar toe aan God de
vervulling te vragen van mgn wensohen, met een
vurigheid, die mgn andere gebeden niet hebben.
Dat is een goed middel, dat wel slagen zal.
Wat is het tooh vreemd, Eliane, dat een
edeldenkend, edelmoedig hart als dat van mama,
op één pant zich zoo kan verharden
Ja, het is zonderling. Maar de wond is ook zoo
diep geweest. En zichzelf overwinnen, je weet
het, dat is het moeilgkste wat er in de wereld
is, vooral als men niet in de gelegenheid is
Daarnaast blijft het persoonlijk sparen, indien
eenigszins mogelijk, gewenscht. Het geeft een
gevoel van zelfstandigheid en gerustheid,
Wie een tegoed op de spaarbank heeft, is
minder afhankelijk. Hij leeft niet, zooals het
spreekwoord zegt, van de hand in den tand.
Hij staat b.v. bij werkverlies of bij een meer
dan gewone uitgave in zijn gezin, niet plotse
ling hulpeloos. Hij heeft een appeltje voor
den dorst, omdat hij wist te zorgen voor
morgen.
Hoe moeten wij sparen?
In een volledig antwoord op deze vraag
mag ook niet worden verzuimd, erop te wijzen
dat de arbeider verstandig handelt door zich
niet te laten overhalen, om deel te nemen
aan allerlei particuliere verzekeringen en spaar
kassen, opgericht met het oog om winst te
maken en dikwijls, zooals de ervaring van den
laatsten tijd nog heeft geleerd, weinig te
vertrouwen.
De arbeider moet aan de instellingen zijner
eigen organisatie, die de grootst mogelijke
zekerheid bieden, voorkeur schenken. Dus ook
aan de Centrale Volksbank van het R.-K.
Werkliedenverbond. Deze instelling wordt uit
stekend beheerd en geeft voldoende waar
borgen.
Bovendien zal zij op den duur, door de
belegging harer gelden, ook nog andere groote
arbeidersbelangen kunnen dienen, m.a.w., be
halve persoonlijk e ook sociale rente
kunnen afwerpen.
Het laatste is van niet gering belang. Wan
neer men zijn spaargelden elders belegt, weet
men niet, waartoe zij worden aangewend. Zij
kunnen wel tot nadeel der arbeiders worden
besteed. De Centrale Volksbank kan er echter
onder waarborg van zekerheid, bepaalde so
ciale instellingen mee voorthelpen, b.v. woning
bouw, vereenigingslokalen en coöperaties.
Dit werpt sociale rente af voor den stand
der arbeiders.
Ziedaar hoe wij moeten sparen.
H.
Door Professor ANDREAS RASETSCHNIG.
ROME, 24 Februari 1929,
Het is vanzelfsprekend, dat de verzoening
tusschen Italië en het Vaticaan een geweldige
slag is geweest voor de internationale Vrij-
geweest om zich daar vroegtgdig in te oefenen.
En je brief, Eliane heeft zg hem eindelgk
gelezen
Ik geloof het wel, maar ik ben er niet zeker van.
Alles wat Eliane inderdaad wist, was alleen,
dat zg haar tante in haar bgzgn twee maanden
geleden, in een lade den opengebroken brief had
zien neerleggen, dien zg gevoegd had bg de reeks
rekeningen en papieren, welke betrekking hadden
op de zieken van Erlon.
Had de houding van Eliane de markiezin ge
waarschuwd, dat zg op haar hoede moest zgn
Had het gelaat van jalïrouw Sylvestre, die in
tegenwoordigheid van de markiezin een zekere
ontroering niet kon onderdrakken bg de gedachte
aan de groote ongehoorzaamheid, waaraan zg zioh
had sohnldig gemaakt tegenover den haar bekenden
wensoh van haar meesteres, baar ingelicht omtrent
het onderwerp vaa dezen brief? Had Thenin niet
kannen zwg'gen Hoe het ook zij, dit was zeker,
dat een soort van dwang gevolgd was op het eerste
hartelgk oogenblik van ontvangst en dat een
sohadaw dreef over haar blijdschap, dat zg het
jonge meisje gezond en wel in hnn midden zag
teragkeeren.
Maar Eliane bemerkte spoedig, dat deze dwang
geen ontevredenheid was en dat, als de markiezin,
plotseling ophoudend te midden van haar vragen,
aanduidde, zonder het te willen, dat zg wist, wat
zg wilde verzwijgen, tooh haar blik nooit met meer
zachtheid en welwillendheid op haar rnstte dan
na. Dit belooade wei haar afgebroken spreken en
rechtvaardigde de verwachtingen Van Eliane.
Tooh daarde haar het wachten lang en voor
Blanche ook, die natanrlgk van allee op de hoogte
was en wier gedald spoediger aitgepnt was dan
dat van haar nichtje.
Eindalgk versoheen er iemand in de dearmaar
metselarij, en op allerlei manieren tracht zij
thans, hetzij openlijk, hetzij als een wolf in
schapenvacht onze H. Kerk te treffen met
haar duivelsche haat. Zooals altijd, wanneer
het tegen de Kerk en tegen Italië gaat, staan
de Parijsche Loge-broeders vooraan.
Ofschoon Briand de eerste was, die aan
Mussolini een telegram van gelukwensch zond,
gaven toch de officieele bladen hun misnoegen
te kennen over het verdrag van Lateranen,
terwijl Herriot en Blum reeds vergeldings
maatregelen tegen de Kerk in Frankrijk
wilden nemen. Of had de Paus misschien
eerst aan de Vrijmetselarij om toestemming
moeten vragen
Maar het gezonde deel van het katholieke
Fransche volk ziet met droefheid de glorie
van ede Eerstgeborene der Kerk» verbleeken
en ten ondergaan. Voor de Parijsche Loges
is de Vaticaansche en Fascistische politiek
als een Hannibal voor de poorten, en zij, de
Vrijmetselarij, wil de verzoening tusschen
Vaticaan en Quirinaal uitbuiten in een offensief
tegen de teruggave der gestolen goederen
van de missie-congregaties.
De Paus als Souverein en Koning van de
Stad van het Vaticaan, het verdwijnen®der
tweedracht, de vriendschap van Italië met
den Opperpriester aller Christenen, zijn even
zoovele aanslagen tegen de Leeken-republiek
en tegen de vrije gedachte. Om de Magon-
nieke cultuurwereld nog te redden, moet men
vlug zijn De opstand der Vrijmetselarij en
het weer-opleven van het anti-clericalisme,
schijnen de wapens te zijn, waarvan de
Fransche Loges zich willen bedienen, om
zich te wreken voor de nederlaag die zij
geleden hebben, toen Mussolini het Hydra
monster in Italië den kop had afgeslagen.
Maar al trekken zij zich de haren uit het
hoofd, al dreigen en schelden zij nog zoo
veel, het blaffen vau een hond aan den
ketting deert ons niet; 't is alleen een waar
schuwing, om ons tijdig te wapenen tegen
de komende gevaren. Voor de verzoening
tusschen beide grootmachten had men geen
tusschenkomst van derden noodig.
Het gebeurt maar heel zelden dat het
officieele orgaan van Belgrado haar oor te
luisteren legt bij de Fransche Kartel-bladen,
doch nu weten we eindelijk dat Servië graag
alles aanneemt wat in Parijs tegen Italië
wordt uitgebroed. Wanneer we niet wisten
dat de binnenlandsche toestanden in Yoego-
Slavië bedroevend slecht zijn en dat het met
het Parlementarisme in Frankrijk treurig
gesteld is, zou dit eensgezind samengaan van
P^ransche en Servische magonieke broeder
schap iets te denken geven. In ieder geval
zou men aan het orgaan van Belgrado kunnen
vragen: »Wat hebben jullie Orthodoxen je
ongerust te maken over de verhouding van
den Paus tegenover Italië Een professor van
de Universiteit van Londen voorziet dat de
Engelsche Katholieken geweldig met hun
geweten in conflict zullen komen daar zij
aan een vreemden Souverein moeten gehoor-
in plaats van da markiaiin sagen tij jafïrouw
Sylvestre soel naar haar toekomen. Zg stonden
haastig op.
Mama is seker erger I riep Blanohe, terwijl sjj
hard liep.
Neen, neen, luister en waoht eveo. Zy maakt
het integendeel beter, maar toen sjj uit de kapel
terugkwam, is sjj gaan sitten schrijven na is zjj
moe en wil liever thais bljjven. Zij verwacht je
beiden bjj sioh.
In een oogwenk waren Blanche en Eliane bjj
de markiesin. Beiden wisten, dat het haar de
grootste moeite kostte om een paar woorden te
sohrgven met haar linkerhand en dat zjj, als sjj
moest sohrjjven, haar een van beiden minder dan
ooit kon missen. De markiesin zat in haar
leuningstoel. Een tafeltje, waarop men de noodige
schrjjf behoeften gezet had, stond voor haar en
verscheidene verscheurde blaadjes papier daidden
aan, dat sjj getracht had alleen te sohrjjven en
zonder de haip, die sjj gewoonlgk inriep. De
afmatting van deze vergeefaohe poging en van een
ontroering, die sjj wilde onderdrakken, had haar
gelaat vertrokken en sjj scheen op dit oogenblik
sieker dan anders. Toen zij echter de bezorgdheid
van haar dochter zag, glimlachte sjj.
Stel je gerost, kind, en jjj Eliane, set niet zoo'n
verschrikt gesioht. Ik heb wat veel van mjja
krachten gevergd, dat ia alleB. Ik meende nog
iets alleen te kannen doenik heb mjj vergist.
Den tjjd die mjj nog overbljjft, moet ik das
volkomen van a afhangen, kinderen. Moge God's
wil geschieden. Hij straft mjj als een Vader, dat
ik den mjjne te veel heb willen doeo. Ik dank
Hem er voor.
De nederige en eenvondige bekentenis, waarmede
de mar£lesin haar sohald bekende, trof de beide
dames seer. Geen van beiden durfde antwoorden
(37)
bu ^pottd 5ptn
,7 lon«i 2'
K 1 pt.
100 punten
n recht op
,(cze mooie pqp.
li
verkrijgbaar3 in verschil lende prys&en.
Osi01JO& n///js)r
ia
A.V.P.BIGGE-LAAR ROOSENDAAL
zamen, terwijl ze tegelijkertijd wettelijke
onderdanen van den koning van Engeland
moeten zijn. Maar deze beste man kent blijk
baar de geschiedenis van zijn land vóór het
Schisma niet goed, want toen bezat de Paus
een nog veel grootere wereldlijke macht en
was toch tegelijkertijd Opperpriester van
geheel Christus Kerk. Hij kan zich blijkbaar
niet gemakkelijk in andere toestanden dan die
door de inname van Rome in 1870 ontstaan
zijn, indenken. Hij moet nog maar eens aan
Bismarck denken die eerst een geweldige
vervolging tegen de Katholieken deed ont
branden, omdat zij gehoorzaamheid ver
schuldigd waren aan een vreemden vorst,
maar die later al zijn laster en politieke
drogredenen te niet deed, toen hij aan Paus
Leo XIII arbitrage vroeg in de kwestie* over
de Carolinen-eilandengroep In het schrijven
dat Bismarck aan dèn Paus richtte," sprak de
ijzeren kanselier den H. Vader aan met den
titel van MajesteitSenator Tommaso Tittoni
zegt in verband hiermede in zijn jongste
artikel: »Het boosaardig geklets van eenige
buitenlandsche bladen dat de H. Stoel in. de
toekomst misschien wel geheel van Italië
afhankelijk zou kunnen worden, is'n absolute
dwaasheid.
De Kerk is een universeele inrichting
en zij zal met de Italiaansche regeering even
goed bevriend zijn als met de overige katho-
en zg trachtten zich te beheersohen om haar niet
meer te outroeren. Toen zg echter vervolgde
Neen, God wd niet meer, dat ik van mgn kinderen
gescheiden leef; ik wil hen dan ook allen rond
mg vereenigd zienkonden zg een vreugdekreet
niet onderdra beken, die aan haar lippen ontsnapte,
en terwgl Blanche de handen harer moeder kuste,
antwoordde Eliane met gevoawen handen op dit
gezegde met een stomme dankzegging, gelyk die
nooit soo varig uit haar hart opgestegen was.
Eenige- oogenHikken heersohte er een *00
plechtige stilte, alsof er een wonder gebeurd was
maar weldra richt»'da' markiezin sioh tot Blanohe,
nadat zy beiden aarzelend had aangezien, alsof
zg niet wist, wie te kiezen, en zei
Ga daar zitten en sohrgf nit mgn naam.
Blanohe nam met bevende hand de pen en*
schreef de volgende woorden, die haar móéder
haar voorzei en die een ander hart nog sneller
deden kloppen dan het hare
Kom terug, ïUyaald Je zaak en die van Ersilia
is goed bepleit geworden en gewonnen I Kom
beiden, mgn hart en armen zgn voor je open 1
Geef mg nu de pen.
En met haar linkerhand schreef de markiesin
de Limiuges hieronder met een slechte maar toch
leesbare haadJe moeder, die je vergeeft en op
je waoht.
Na de pen aan öiaohe teruggegeven te hebben
riep sij Eliane en hield haar eenigen tgd omarmd
met een mengeling van teederheid, ontroering en
berouw, die het jonge meisje begreep, maar
waarover geen woord gerept werd.
D» brief van de markiezin werd denselfden
dag niet naar zgn plaats van bestemming afge
zonden, doch naar Malseigne te Pargs, waar alles
heen werd gestaard, wat voor de 'reizigers be
stemd was. (Wordt vervolgd.)
