Kinderellende in de Sovjet
Republieken
ELIANE.
PUROL
No. 3419
WoeosdagI23 Januari 1929
43ste Jaargt
NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD
VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN
yiivu>e
scfvwoiie
fUAAXL
VERSCHIJNT elken MAANDAG-, WOENSDAG- en VRIJDAGAVOND
fDSTBEUFMIHe |Wo. 52419.
ITeuiilletQrL.
DE ZEEUWSCHE KOERIE
Bureaux van Redactie en Administratie
OOSTKADE 218, SAS-VAN-CENT
Telefoon 15 Telegramadres: Koerier
Abonnementsprijs 1.50 per 3 maanden*
of 5.25 per jaar, bij vooruitbetaling' 'ej
Advertentiën 20 cent per regelbij contract lager m
ZEER KOOPKRACHTIGE
LEZERSKRING
UITSTEKEND GE3CHIK Vji
VOOR PUBLIOITEI
DOOR
GRAAF KOKOVVSZEVV.
De zedelijke verwildering in Rusland is
ontzettend groot.
Wij schreven u reeds eerder dat er in
Rusland millioenen verlaten kinderen zijn, die
rondzwerven door de straten der groote steden
of die langs de landwegen trekken om in de
zomermaanden de badplaatsen te bereiken
waar het klimaat zachter is om dan tegen
de winter als de barre kou haar blank kleed
over de velden spreidt, weer naar de groote
steden te verhuizen, waar ze dan nog eenige
kans hebben om zich van den hongerdood te
vrijwaren. Vooral Moscou heeft voor die
ongelukkige hongerlijdende kinderen een
bijzondere aantrekkingskracht. Ze zijn door
hun ouders verlaten, zij vervelen zich en ze
lijden veel gebreken zoo zakten ze af van
hun geboortedorp naar de groote stad waar
er misschien nog een klein kansje bestaat dat
ze in de een of andere school worden opge
nomen, waar ze iets kunnen leeren. Als die
kinderen dan in Moscou aankomen, dwalen
zij rond door de straten der stad, bedelen,
stelen als ze de kans krijgen, zij trachten in
leegstaande huizen, in spoorwegwagoms op de
stationsemplacementen, of in de groote tanks
waar men teer in kookt, of in de groote vuilnis
bakken beschutting te zoeken tegen de scherp
bijtende koude van het gure jaargetijde.
Maar deze weeskinderen die het ongelukkige
slachtoffer werden van de misdadige kwaad
willige verlating hunner ouders trekken ook
naar andere steden, vooral naar die plaatsen
welke het meest geleden hebben door den
hongersnood van 1921 1924, Petersburg,
Kazan, Samara, Scatoff, Rostov, Odessa, Omst,
Taschkent, Nischi-Nowgorad en Sebastopol.
In de Revue Krassnaya Nov. lezen we een
bericht over een jongen die halfdood in de
sneeuw gevonden werd: »Wij zijn met m'n
moeder naar Tiflis vertrokken. Zij was al ziek
en in den trein niet ver van Tiflis is ze ge
storven. Ik had nog nooit gebedeld maar nu
moest ik wel. Ik liep dus langs de straten te
slenteren en ik vond daar eenige kameraden.
Wij gingen van Tiflis te voet naar Baku
daar sliepen we 's nachts in een goederenwagen
en kwamen zoodoende met de trein in
Krasnovodsk. Mijn kameraden lieten mij hier
in den steek. Ik bleef twee en een half jaar
in Taschkent: 's nachts sliep ik op het station
waar ik achter een kast een schuilplaats had
gevonden. Die kast stond niet vast tegen den
muur ik kon echter niet gaan liggen, want
dan zouden de soldaten m'n voeten gezien
hebben, ik werd er echter op den duur aan
Naar het Franse h.
81)
Het is niet noodig om tot morgen te waohten,
iel Armand, terwijl hjj hem de hand toestak, je
plan is verstandig en je hebt geljjk gehad, dat je
op mjj hebt gerekend om je in de uitvoering er
van te helpen. Zie je wel, Raynald, het leven is
altjjd sohoon voor iemand, die er iets anders in
soekt dan «jjn eigen geluk, eu sjj «jjn de ware
ongelukkigen niet in dese wereld.
Evenals in het Zuiden de dag onmiddellijk op
de duisternis volgt en de avond op den dag, soo
is de lente daar nanwelqks in het land of men
voelt er reeds de hitte van den zomer, en zjj,
die in Italii een schuilplaats zoeken voor den
winter in het Noorden, «jjn spoedig genoodzaakt
om de zon te ontvluchten.
De markiezin De Liminges, wier toestand zeer
verbeterd was in de maanden, die zjj onder dien
heerlijken hemel had doorgebracht, had die plotse
linge verandering van (iet weer nietjeonder nadeel
kunnen doorstaan. In de eerste dagen van April
had haar dochter zich dan ook gehaast om haar
naar Creoy terug te brengen, waar Monléon reeds
voor haar was aangekomen.
Zjj hadden besloten, dat zjj er den zomer met
hen zou doorbrengen, dat sjj dan gezamenlijk
naar Ban Remo zouden terngkeeren, zooals het
gewoon om zelfs te slapen, waar ik stond.
Een kameraad had echter mijn schuilplaats
ontdekt en zoo deelden we voortaan samen
ons armzalig nachtverblijf. Toen er nog een
ander bij wilde komen zeiden wij: »dat kan
onmogelijk, daar is geen plaats genoeg. Ze
zullen ons vinden en dan worden we allemaal
weggejaagd. Zoek maar ergens ander plaatse.
Mijn kameraad raadde mij aan, om naar
Moscou te gaan iedereen trekt naar Moscou
vertelde hij. Ze hebben gezegd, dat alle ver
laten kinderen in Moscou bij elkaar moeten
komen. Toen herinnerde ik mij dat ik nog
een oom in Moscou had, die beeldhouwer
was dat had m'n moeder me vroeger wel
eens verteld. Wij gingen dus op reis naar
Moscou we waren stilletjes weggekropen in
een goederenwagen, maar toen de trein ergens
stilhield, kwam de conducteur, die mijn kame
raad bemerkte en hem uit den wagen schopte.
Hij viel tusschen de wielen, die hem in stukken
reden. Van Taschkent naar Moskou is een
heele reis. Toen we uit Taschkent vertrokken
was het nog warm, maar hoe verder we
kwamen, hoe kouder het klimaat werd. Soms
bedelde ik op de stations of zong ik liedjes
onder de ramen van de spoorwegwagons,
maar de reizigers hadden er al gauw genoeg
van en ilc kreeg niets meer. Ik mocht toen
ook niet meer met den trein verder reizen
ik ging dus te voet, maar toen het 's avonds
begon te sneeuwen, kon ik niet meer vooruit,
en uitgeput viel ik neer«.
Hier volgt thans een beschrijving van het
verblijf van deze verwaarloosde kinderen in
zoo'n teerketel. Mevrouw Kaline, de Presidente
van het Centrale Comité tot bescherming van
verlaten kinderen had verschillende keeren
een bezoek gebracht aan een groep kinderen,
die in zoo'n teerketel verblijf hielden. Zij
vertelde: sToen ik zoo dichtbij kwam, dat ik
de verschillende dingen kon onderscheiden,
zag ik nu met eigen oogen een van die
zwarte ketels waarin men asphalt kookt.
Misschien zou het mij niet opgevallen zijn,
maar ik zag een vuurtje branden, dat aan
alles zoo'n geheimzinnig aanzien gaf. De
ketel-bewoners zaten er vlak bij. In dezen
ketel woonden 38 kinderen, waarvan er 8 nog
een vader of een moeder hadden. Een hunner
zeiIk heb eigenlijk ook nog een moeder
maar zij lijkt er niet veel op, want ze slaat
me altijd zoo gemeen hard. Deze 8 kinderen
wier vader of moeder nog gezond zijn en die
vast werk hebben, zijn absoluut in den steek
gelaten. Als we ze volgens hun nationaliteit
rangschikken, dan zijn er onder hen 4 Tartaren,
2 Tsehuwaschen, 1 Jood en 1 Chinees. Waar
komen jullie vandaan Heel wijd, antwoordden
ze, onze weg is nog veel langer als heen en
terug van Taschkent, over Moskou naar
Sebastopol. Sommigen zeggen dat ze nog
een vader of moeder hebben, maar ze weten
niet waar, ergens in een verafgelegen dorp
zeggen ze. Midden in Moskou in de Petrovs-
kaijastraat heeft men in een groote riool 10
kinderen ontdekt die daar 's nachts kwamen
slapenzij hadden het deksel zoo gelegd dat
vorig laar, by het begin van den winter.
De ziekte van de markiezin verbeterde wel,
maar zy was toch niet hersteld. Haar reohterhand
bleef gevoelloos en het was duidelijk dat, al was
haar leven niet meer aan dreigend gevaar bloot
gesteld, zy toch afstand moest doen niet alleen
van lichamelijk werk, maar ook van het geestelijk
overwicht, dat zy zoo dikwijls had uitgeoefend.
Alles was zonder tegenstand van haar kant
geregeld naar den wensoh van hen, wier liefde
zy beloonde door die zwijgende toestemming.
Blanche verwonderde zich en maakte zioh ongerust
over die geheele verandering in haar karakter.
Maar Yves hield niet op met ze toe te jniohen
en sprak ervan als van een wonder.
Als men vooruit gezegd had, dat ik mij door
my'n sohoonmoeder zon doen gehoorzamen, zeide
hy, zon ik verklaard hebben dat ik daar nog
minder toe geschikt was dan om aan het hoofd
te staan van een leger. Ik verwaohte, dat ik
tegen een ijzeren wil zon te strijden hebben en
een ijzeren wil bq een vronw is het moeilijkste
wat er op aarde is om te beheerschen. In plaats
daarvan vind ik haar zoo geneigd om te gehoor
zamen, dat ik er soms verlegen mee ben.
Yves had de meest kiesohe en teederste zorg
voor haar en de aangeboren goedheid en zyn
vindingrijk en flink verstand deden hem een
menigte middelen aan de hand om haar te ver
lichten en af te leiden, terwijl zq zyn zorgen zoo
welwillend aannam.
Hy had gewild, dat zy de kamer verliet, die
vroeger te Creoy voor haar in orde was gemaakt
en waar alles haar herinnerde aan den dag,
waarop zy van die „dwaasheid" van haar zoon
gehoord had. Blanche, meer dan ooit geneigd om
te vinden dat hy geljjk had, had alle moeite
er nog een beetje versche lucht door kwam.
In Petersburg had de kinder-inspectie op een
hoek van de Lermontor-boulevard en het
Griboleder-kanaal in een leegstaande onbe
woonbaar verklaarde woning een groep van
20 kinderen en enkele opgeschoten jongens
en meisjes ontdekt, die daar iedere nacht
bijeenkwamen, om te drinken en kaart te
spelen. En in de zandheuvels vlak bij de
kasan-kathedraal, raidden in de stad bij de
drukte en hel verlichte straten, overnachten
verschillende in lompen gekleede kleine
kinderen, Dan behoeft men niet te vragen
waar het beter is in deze holen van ellende
en misdaad of in de nachtverblijven waar
enkele bevoorrechte kinderen, die nog een
kopeken bezitten, onderdak vinden
Daar komen ze in aanraking met het grootste
uitvaagsel van de moderne groote stad
ÜÜHet is er smerig en vuil en de grofste
zedeloosheid viert daar hoogtij, want allerlei
misdadigers souteneurs en prostitué's komen
daar te zamen. Het is natuurlijk van zelfspre
kend dat er van de kinderen die een dergelijke
leerschool hebben gehad niets terecht kan
komen.
Voor de lente in het land komt en de
boomen beginnen uit te botten verlaten de
kinderen de stad waar zij in de wintermaanden
een onderkomen gevonden hadden. Zij trekken
naar warmere streken, naar zee of naar de
bergen, waar zij in de vrije natuur onder den
blooten hemel overnachten en waar zij zich
kunnen voeden met gestolen vruchten. De
treinen van de Vereenigde Sovjetrepublieken
zitten dan vol met een massa van deze vuile
magere uitgeteerde kinderen. Als verstekelingen
trachten sommige de reis mee te maken,
onder de banken, op de buffers, zelfs onder
de wagens waar ze in voordurend gevaar
verkeeren door de wielen verpletterd te worden.
Bij ieder station zwerven ze rond de reizigers
als een troep hongerige wolven. Uit de steden
van Noord-Rusland reizen ze naar den Kau
kasus en de Krim, afstanden van 2 tot 3
duizend Kilometer, om daar in het zonnige
zuiden eenige verkwikking te genieten.
In een beschrijving uit de stad Tuapsé in
den Kaukasus lezen we »Een heldere hemel,
een heete zon, een zacht klimaat, de zee een
schilderachtig strand, het typische volksleven
van den Kaukasus-bewoners lokt een menigte
menschen uit Noord-Rusland fjaar hier.
Daarom zijn er hier ook zooveel verlaten
kinderen, duizendenZij leven in groote
groepen bij elkaar, die ieder een eigen aan-
Ingezonden Mededeeling. (12)
en springenc/e lippen
4a doozeo VB» 30-60 en 90 ct. Tube 80 ct. Bij Apoth. en Drogisten
gedaan om een kamer op de eerste verdieping,
waar de grootste stilte heerschte en een aan
grenzend salon, dat op den tain uitkwam, voor
de markiezin in orde te laten brengen. Yves had
het versierd met nitgelezen sohilderyen en met
alle voorwerpen, die hy meende dat het zonden
kannen verfraaien. Blanohe had er de bloemen
gerangsohikt en er de geliefkoosde boeken der
markiezin heen gebracht. De prachtige bloemen
in den tain zonden haar genren omhoog, zoodra
men het raam opende en verder had men een
van de mooiste uitzichten van het geheele kasteel
Yves had juist geoordeeld, want toen de
markiezin haar kamer in bezit genomen had,
scheen zq er liever dan ergens anders te zitten
en nam zq iedere gelegenheid te baat om haar
dochter en schoonzoon te danken voor htra
zorgen, door hen te bewqzen dat haar niets
ontsnapte en dat zq zich van alles rekensohap gaf.
Toch was zq gaarne alleen met Eiiane. Deze
las haar voor, sohreef wat zq haar voorzegde,
opende en sloot de ramen al naar de wenschen
harer tante, welke zij scheen te raden.
Eliane was altjjd bq haar en niet minder
opmerkzaam dan de anderen, zooals men wel
begrijpen kan, voor de langzame verandering, die
haar tante onderging en altijd in de hoop, dat de
dag nog eens zon aanbreken, waarop de wrok
verdwenen zon zqn, welke dit moederhart doof
deed blqven voor vergiffenis. Die voortdurende
gedachte verergerde nog het droomerig uiterlijk
van het jonge meisje, maar belette haar toch
niet om alles te hooren wat men sprak sjj was
altqd gereed om zonder dralen te handelen, zonder
overhaasting en als het noodig was met groote
tegenwoordigheid van geest.
Het was in de eerste helft van Mei. Eiiane sat
voerder hebben. Zij hebben hun eigen dieven y
taal en ze houden er zeer eigenaardige op(, jcj
vattingen op na omtrent de zedewetten. Voo^J jyj
vreemden is hun koeterwaals absoluut onv,j,
staanbaar. Geen enkele groep heeft het re s' /ft
om zich te vestigen op een plaats waar re
een andere grpep gelegerd is. Zij leggen
slag op leegstaande huizen, schuren, pakhui i
en zolders, 's Nachts slaapt alles door elka -i
jongens en meisjes, jong en oud, geeft
over aan de meest dierlijke ontucht. Oyerdaft
spelen ze kaart domino of met bikkels.
In de publieke winkels en warenhuizen'.
zwerven ze rond om te zien of ze niets 7a
kunnen gappen. Vuil, in lompen gehuld j
slenteren ze langs de straat, terwijl ze vooraf'
geen enkele misdaad terugdeinzen. Voor hen <j(i'
bestaat er geen goed of kwaad ze zijn het
willoos werktuig van hun laaiende hartstochten: ('*j
ze zijn onverschillig geworden voor alles, '}M
want ze hebben in hun huwelijkslevenc' r'
reeds zooveel ondervonden dat ze geen Vi
feitelijke hoop op iets beters meer hebben.
»Vrouwen« van 12 en 13 jaar die hun
mannenverlaten hebben en met een ander V
zijn meegegaan worden ijverzuchtig achter- ''ja
volgd en vallen vaak ten slachtoffer van de
wreede wellust van hun vroegere >minnaars«.
Deze verlaten kinderen oefenen op de ;|i
andere kinderen der stad een eigenaardige^
ongezonde aantrekkingskracht uit. De ouder. V
moeten daar in den kring van die misdadigers- y,
typen hun eigen kinderen gaan zoeken, om
ze dan met moeite mee naar huis te krijgen;
maar heel dikwijls keeren ze weer naar die
deugnieten terug. Soms gebeurt het ook dat
de ouders ze niet meer op willen nemen,
omdat ze thuis allerlei diefstallen plegen en
allerlei gemeenheden uithalen.
Het meerendeel van deze verlaten kinderen
n.l. 78.8 pCt. komt voort uit boeren en
arbeiderskringen het 'is trouwens het onver
mijdelijk gevolg van de ontbinding en zedelijke
verwildering van het Russische proletariaat.
15 pCt. dezer kinderen heeft een leeftijd van
37 jaar; 57 pCt. is tusschen de 8 en 13
jaar. En de misdadigheid onder 8 millioen
verlaten kinderen neemt steeds toe. De kranten
in Sovjet Rusland moeten het zelf toegeven
dat deze kinderen een leerschool van misda
digheid volgen. In 1927 heeft de Commissaris
van Justitie een rapport gepubliceerd onder
den titel: »Het goed recht der kinderen"
waarin hij zegt, dat er veel meer misdaden
zijn begaan dan de politie bekeurd heelt. De
inmoreele omgeving en de honger drijven de
kinderen op den weg der misdaad. Ze beginnen
met brood te stelen, dan rooven ze bij dames
de handtasschen en later schrikken ze voor
geen moord meer terug.
In het afgeloopen jaar werden 290.527
kinderen veroordeeld wegens gepleegde mis
drijven, 137.641 wegens diefstal590 wegens
inbraak 884 wegens roofmoord 269 wegens
brandstichting; 118 wegens moord; 3240
wegens mishandeling; 123694 wegens zeden
misdrijven.
op een laag stoeltje bq den leuningstoel van de
markiezin, en eindigde de lezing van een gedeelte
uit een der hoofdstakken van de „Navolging",
waaruit zq iederen morgen een stuk las. Haar tante
luisterde met half gesloten oogen, zonder te
sluimeren of eea der woorden te missen, vlak bq
haar geuit door een stem, die er nog meer uit
drukking aan gaf Dien dag was het een van de
mooiste hoofdstukken en toen Eliane ophield,
bleef zy eanigen tjjd in gedachten verzonken en
onbeweeglyk zitten, terwijl zy, «onder het te willen
in haar geheugen eenige plaatsen herhaalde, die
haar waren bijgebleven.
Beiden volgden klaarblijkelijk dezelfde gedachten
want, na een langdurige stilte mompelde de
markiezin zacht, terwijl zjj meer tot zichzelve dan
tot haar jonge gezellin sprak
De natuur kan verzwakken zonder overwonnen
te zyn
Het jonge meisje antwoordde zacht:
Maar «ichzelf overwinnen, is dat niet reeds
een overwinning
Zy zweeg plotseling, daar zy schrok van haar
eigen stoutmoedigheid, want Eliane was altqd
zeer terngge rokken tegenover haar tante Zy wi^t
hoe zorgvuldig men alles moest vermijden, wat
een toespeling of een raadgeving zon kannen
schynen. Zjj was das zeer verbaasd, toen haar
tante, met haar hand streelend door haar golvend
haar, zeide
Geloof je dat? Weina, ik wil het, lieve.
Eliane sloeg snel de oogen op, en «ij zag. dat
die der markiezin voohtig waren.
Ja, ik wil het, voegde zq er nog meer ontroerd
bjj. Ja, ik wil het je bekennen, arm kind, ik heb
beronw. dat is das reeds een overwinning.
(Wordt vervolgd).
