^^eeuwóe 3£erkbocle
Jitanic
Het lied van de
goede tijding
GELOOF EM ARBEID
c~>ct-ila d IN NOOD
idewccLeté- cjevtaacj-d
OFFICIEEL ORGAAN TEN DIENSTE VAN DE GEREFORMEERDE KERK IN ZEELAND.
Hoofd-RedacteurDr. A. DONDORP, Gapinge, Telefoon (0 1189) 4 70.
Redactie en medewerkers Ds. B. Wentsel, Brouwershaven J. A. v. Bennekom, Middelburg Dr. A. J. Boom, Vlissingen;
Ds. M. V. J. de Craene, St. Laurens Drs. A. Elshout, Koudekerke
Dr. P. C. Kraan, Vlissingen;
Ds. G. S. Oegema, Arnemuiden; Dr. J. H. Becker, Nieuwerkerk;
Drs. M. Beinema, Middelburg; Ds. C. W. de Bruijne, Goes.
Adres voor opgave advertenties en predikbeurten Littooij Olthoff, Spanjaardstraat 47, Middelburg.
27e JAARGANG No. 4
24 JULI 1969
„Ik worstel
en ontkom"
Gods mede-arbeiders zijn wij.
1 Corinthiërs 3 9.
Dat is iets geweldigs, dat wij, nietige mensen, met niemand minder dan
met God mee mogen werken
Niet om Hem een handje te helpen. Maar het is Gods welbehagen ons
werk in te schakelen in Zijn werk. Daardoor ook is ons werk niet ijdel in
den Here (1 Cor. 15:58).
Maar dit woord van Paulus kan ook betekenen - en ik meen, dat dit
eigenlijk zijn bedoeling was - dat alle mensen en zeker alle christenen met
elkaar samen moeten werken.
Paulus en Petrus, Luther en Calvijn zijn medewerkers met elkaar en samen
staan ze in dienst van God.
Wij werken niet ieder afzonderlijk in de dienst van God. En niemand heeft
in zijn eentje de wijsheid in pacht.
Juist dat SAMENWERKEN is zo iets moois.
In een orkest heeft iedereen zijn eigen instrument en zijn eigen partij en
samen laten ze zich leiden door de dirigent. En ook wie maar weinig gaven
heeft, doet mee. Want met elkaar zijn we allen arbeiders van God.
Alleen als mede-arbeiders maken we iets moois.
Er stond eens iemand te kijken naar een stel metselaars, die aan het werk
waren. Hij vroeg aan één van hen: wat doe je eigenlijk De metselaar zei:
dat zie je toch, ik metsel de ene steen op de andere.
Hij vroeg het aan een ander en kreeg te horen: o, ik ben bezig aan een
stuk muur.
Toen hij aan een derde metselaar vroeg: wat voer je uit kreeg hij te horen:
wij bouwen huizen.
Let op het meervoud: wij.
Zoals deze man, zulke mensen, zulke mede-arbeiders, kan God gebruiken.
A. D.
Abonnementsprijs
5.per halfjaar
bij vooruitbetaling.
Advertenties
20 cent per mm.
Bij abonnement lager.
Losse nummers 15 cent
Drukkers-Uitgevers
Littooij Olthoff
Spanjaardstraat 47
Middelburg, tel. 24 38
Giro no. 4 22 80
Enkele weken geleden sprak men
voor de radio over een opiniepeiling
onder de leden van het C.N.V.
Daarbij kwam deze vraag naar voren:
wat betekent uw geloof voor uw werk
Het antwoord was, dat velen bij hun
werk niets hadden aan hun geloof.
Zo'n antwoord zet je toch wel even
aan het denken Al weet ik wel, dat
zo'n peiling van gevoelens vaak een
gering percentage betreft. Men schijnt
toch wel geschrokken te zijn in de
kringen van het C.N.V., gezien de
reactie's, die ik las.
Geen wonder Maar de vraag lijkt
mij gewettigd, of hier de schrik, het be
rouw, niet wat laat komt.
Sinds jaar en dag is men er mee
bezig, ook van Christelijke kant, de
mensen te stuwen naar een materialis
tische levenshouding. Beheerst niet het
loonzakje en het deel van de welvaart
veler denken en streven Zodat het
werk alleen een middel wordt tot het
doel, en niet meer gezien wordt als een
roeping van God
Het is wel tekenend, dat men juist in
deze tijd alle grenzen wil wegdoen
tussen Christelijke en niet-Christelijke
organisatie's.
Nu denk ik maar niet alleen aan het
C.N.V.
Ons werk is een Goddelijke opdracht.
Een taak, waarin de mens vreugde mag
hebben, omdat hij tot eer van zijn
Schepper mag bezig zijn. Dit is van
meetaf aan ook het uitgangspunt van
het C.N.V. geweest, al weet ik wel,
dat daarbij het streven naar sociale ge
rechtigheid gewettigd is.
Werken een oorzaak van Vreugde
Ik begrijp het wel: het is voor een wer
ker in de fabriek, die dagelijks maar die
ene handeling heeft te doen, heel
moeilijk om het zo te zien.
Hij kan dat alleen als hij die een
tonige handeling ziet als een deel van
het geheel, waaraan hij mag mee
werken.
Ons werk is door de vloek onze zonde
geworden, de smart onzer handen.
Maar ook deze smart der handen is in
Christus geheiligd.
Stel ik het nu te idealistisch voor,
als ik zeg, dat we ook in onze arbeid
Zijn medewerkers mogen zijn. Om van
uit Zijn opdracht de aarde te bewerken
en te onderwerpen. De vrees lijkt me
niet ongegrond, dat juist hier het manco
ligt.
Alleen die God, die met de opdracht
ook de kracht wil geven tot het vol
brengen, is de enige stimulans om er
ook alles van te verwachten, ja, er
vreugde in te scheppen.
Als dat ontbreekt, verliest de arbeid
haar zin. Ons geloof - als men daar
nog van spreken mag - wordt dan een
verpieterd plantje, dat bij gebrek aan
voeding op sterven na dood is. Ver
schraling van het geestelijk leven, zo
noemden we dat enkele jaren geleden.
Geestelijke voeding hebben we nodig,
meer dan brood.
Dat geldt ons leven als gezin in de
eerste plaats. O.a. het heiligen van de
dag des Heren.
We leven in een tijd, waarin men
wat meewarig lacht om die stoere
.mannen-broeders", waarover Ben van
Chaam schreef in zijn gelijknamig boek.
Die meewarige lach komt men ook in
dit boek tegen. Die stoere mannen uit
de twintiger jaren.
En zeker, er waren toen heel wat
misstanden, waardoor het stoere be--
lijden verdonkerd werd. Maar dit ene
wil ik met nadruk stellen: men leefde
bij Gods Woord. Als gezin begon men
de dag bij de opengeslagen bijbel.
Waar wordt dat nog gevonden We
menen het veel te druk te hebben en
vormen als gezin zo weinig een eenheid,
ook in die dingen. Maar intussen ver
armt ons, geestelijk leven en verliest het
zijn beslag op ons leven en werken.
Hoe begin ik de dag Dat is een
vraag van het grootste belang. Van
Luther is bekend, dat hij de meeste tijd
aan de omgang met zijn God besteedde,
naarmate hij het drukker had met zijn
werk.
Tijd dus om samen te bidden en te
danken, vóór de werkdag begint. Hier
ligt de bron van kracht, die we enkel
tot onze eigen schade kunnen ver
waarlozen.
Nog een facet wil ik noemen en niet
het geringste.
Voor onze werkweek begint, staan
de deuren van de kerk wijd open.
Daar worden we verwacht om samen
God te dienen, Zijn lof te zingen en -
zoals onze vaderen het uitdrukten -
teerkost te ontvangen op de weg des
levens.
Wat hebben we hiervan gemaakt in
onze welvaartstijd
Een ieder steke de hand in eigen
boezem.
Dit is zeker: we verlaten niet on
gestraft de weg, die God ons wijst.
Hier ligt de taak voor de kerk in
de eerste plaats. Want de mensen, die
tot deze gedachte kwamen, zijn gedoopt.
En wat nog meer zegt: mensen, die eens
hun geloof hebben beleden.
Een taak vlak bij, omdat de zielen
verkommeren. Vlak bij de bron van
levenswater. Een taak voor de prediking
en voor de persoonlijke zielszorg op
het huisbezoek.
Wijs ik nu niet te veel naar de kerk
Is er ook niet ons aller persoonlijke
verantwoordelijkheid Ja, dat wel in
de eerste plaats. Want wat wil de kerk,
als wij het zoeken buiten haar en als
schapen worden, die de Herder lieten
roepen En wat is een schaap alleen
in de woestijn van het leven Reddeloos
verloren Beseffen we dit wel goed
In dit verband wil ik een gedachte,
die me bezig houdt, hier neerschrijven.
Wanneer wij hier in het Westen het
hebben over de vervolging van de kerk,
dan kijken we naar het Oosten en naar
Rusland. Vooral de laatste is dan de
eerste die genoemd wordt.
Hebben we wel voldoende door, dat
de Satan bezig is het hier te proberen
als een engel des Lichts. Langzaam
weekt hij ons los uit de hechte om
heining van Gods Woord. En houdt
ons de geneugten van de welvaartsstaat
Onlangs was er door middel van de
T.V. in de huiskamer een film te zien
over de ondergang van de Titanic, het
zeekasteel dat in 1912 schipbreuk leed.
Deze ramp maakte indertijd een ge
weldige indruk. Ik las, dat dit het laatste
was van de vorige eeuw. Nu heeft men
dat ook gezegd bij de begrafenis van
Koningin Victoria: een eeuw werd ten
grave gedragen. Historici van hun vak
rekenen de duur der 19e eeuw tot de
eerste wereldoorlog 1914-18.
Ik was nog maar een kleine jongen,
maar ik herinner me levendig de schok,
die het gaf.
Actuele dominees hielden er actuele
preken over en vergeleken de Titanic
met de ark van noach.
Ze zagen in de ondergang van de
Titanic het oordeel van God over de
hoogmoed van de mens, die zich veilig
waande door z'n technisch vermogen.
Op de film heb ik niet gehoord dat
de scheepskapel Nader tot U, mijn
God" speelde tijdens het zinken. Maar
het was er misschien wel, want ik ben
een paar keer van het toestel weg
geroepen.
In ieder geval maakte indertijd dit
verhaal een geweldige indruk. Dit
Engelse gezang was ineens populair.
Het was natuurlijk een zeer aan-
voor ogen, zoals eens aan Eva in het
paradijs. Die mooie vrucht, een lust
voor de ogen, maar een verboden
vrucht.
Stel ik de dingen nu verkeerd voor
Het is mogelijk, dat U dit meent.
Maar ik bedoel het zo: God is niet
tevreden met de tweede plaats in ons
leven.
Zijn dienst en het leven uit en bij
Zijn Woord moet het eerste zijn.
Hierbij denk ik aan de gelijkenis van
de verloren zoon.
De vader laat hem gaan. Met zijn
kapitaal. Zonder hem terug te houden.
Maar elke dag kijkt hij uit of de jongen
niet terug komt.
God wil een vrijwillig volk. En Hij
wacht - dat is Zijn grote genade - of
misschien een zoon of dochter de voos
heid van het leven buiten Hem heeft
leren zien. En vlucht in de armen van
de Vader.
Nog is het het heden der genade.
D.w.z. een korte tijd. Morgen kan het
nacht zijn want ons leven is maar kort.
Of de dag van de Zoon des Mensen
is daar
Zalig, die Zijn voetstappen hoort,
luistert en Hem verwacht.
En onze arbeid is niet ijdel in Hem.
L. Geschiere, Zoutelande.
grijpende film, maar ik moest voort
durend denken en telkens zeggen: ,,dit
wordt gespeeld, dit is niet echt".
Het was allemaal wel heel erg ge
dramatiseerd: de één bleef tot het laat
ste moment rustig zitten lezen, de ander
bedronk zich. Een clubje heren ging
door met kaartspelen, een pas getrouwd
stel bleef in elkaar verdiept alsof er
niets aan de hand was. De schepelingen
waren helden enz. enz.
Het was allemaal net-echt en daar
door onecht.
Ik vind het - nu ik er over nadenk -
slecht, om dit vreselijke drama te
spelen. Ik was gegeneerd deze dood
strijd aan te zitten kijken.
Liever had ik er een beschouwing
over gehoord met de nodige achter-
grond-gegevens en cijfers. Nu bleef
het in de sfeer van de sensatie.
Vreselijk vond ik aan het slot dat
vrome dankgebed met en voor de men
sen, die gered waren. Zonder een
woord over al die anderen, die niet
waren gered.
Ik heb ergens gelezen dat het per
centage van de eersteklas passagiers,
die gered werden, veel en veel hoger
was, dan dat van de tussendeks passa
giers. De reddingsboten - er waren er
De oogst staat te rijpen en wordt
binnengehaald. Laten we bidden om
volle schuren, maar ook volle harten,
die overvloeien van dankbaarheid voor
Gods zegen én om royale handen, die
geven aan minder-bedeelden, dichtbij
en ver weg.
veel te weinig - waren voor de
vrouwen en kinderen van de rijken be
stemd.
Het klasseverschil was bepalend
voor leven en dood. Afschuwelijk.
Wat dat betreft is het te hopen dat
de ondergang van de Titanic de onder
gang van de vorige eeuw betekend
heeft.
A. D.
De scriba's moeten er voor zorgen,
dat er ook in de vacanties iedere zondag
een dominee is. En juist in die vacanties
zijn de dominees weg. Ze zitten in het
buitenland of ergens aan zee en men
,,kent en vindt hun standplaats zelfs
niet meer".
Dat is de nood van de scriba's.
Scriba's van vacante kerken weten
er alles van. Hun nood is chronisch, het
hele jaar door. Maar in de vacantie-
tijd wordt die nood acuut.
Vroeger bleven de meeste dominees-
met-vacantie in het land en waren blij,
in ieder geval hun vrouwen, als er een
extraatje bij kwam.
Want vacantiegeld bestond tot voor
kort niet.
Maar tenslotte heeft de welvaart ook
de pastorieën bereikt. Veel predikanten
zijn in de zomer niet meer te bereiken.
Of ze voelen zich aan hun eigen
Kerk, die vacantiegeld betaalde, ver
plicht om zó consequent te rusten, dat
ze geen preekverzoeken kunnen aan
nemen.
En die scriba's maar telefoneren,
met als gevolg, dat ze zich moeten be
helpen met emeriti. Of met gewilligen,
die geen nee kunnen zeggen en die dan
drie, vier, soms vijf maal preken moeten.
Daar komt dan ook nog het strand
werk bij met zijn morgenwijdingen en
avondsluitingen, waar je nu ook weer
niet elke predikant voor zetten kunt.
Deze moeilijkheid wordt natuurlijk
hoe langer hoe erger. Dat kun je op je
vingers uitrekenen: in de vacantie neemt
het aanbod af en de vraag neemt toe.
Hoe moet dat
Om iets te verhelpen moet je, dacht
ik, eerst weten, waar de fout zit.
Die fout zit m.i. in het feit, dat één
ambt in onze Kerk zich veel te veel
heeft ontwikkeld en de andere ambten
in hun ontwikkeling zijn achtergebleven.
Om van het ,,ambt aller gelovigen" nog
maar te zwijgen.
De dominee is gehypertrofeerd: hij is
het waterhoofd in ons kerkelijk leven
Als ik opgebeld word door scriba's,
die soms denken dat mijn familie on
uitputtelijk is in het leveren van predi
kanten, en nee moet verkopen, verwijs
ik hen naar mensen, die in staat zijn,
een dienst te leiden, ook al zijn ze dan
geen dominee.
Een leesdienst dan
Ja en neen.
Toen ik eens in een Engels dorp
een kerkdienst bijwoonde, werd er ge
preekt door een Dr. so and so.
Ik vond het een buitengewoon stich
telijk en leerzaam woord. Eenvoudig en
fris gebracht.
Na de dienst - zo eigenwijs was ik
wel - ging ik die Ds. groeten en be
danken. Daarbij vroeg ik naar het
onderwerp van zijn dissertatie. Hij was
nml. gepromoveerd.
Het antwoord verstond ik niet. Het
was een hele lange scheikundige for
mule. De man was Dr. in de scheikunde.
Mij bleek toen, dat in die kerk
academisch gevormde broeders of
andere ontwikkelde lieden, een preek-
consent konden krijgen van de classis.
Daarvoor hadden ze een theologisch
Vertel aan alle volken
vertolk in ieder land,
dat God de mensen liefheeft,
Hij reikt aan elk de hand.
Breng overal ter wereld
de waarheid aan het licht:
de Koning is gekomen
die ware vrede sticht.
Als minste van de mensen
geboren in een stal,
is Hij het die de hemel
op aarde brengen zal.
Hij schenkt de zondaar gratie
en doet de arme recht,
Hij heelt die was gebroken,
bevrijdt die was geknecht.
Hij roept niet op de straten
en schreeuwt niet op het plein,
Hij noodt ons aan zijn tafel,
deelt met ons brood en wijn.
Vermoeiden en verdrukten,
bij Hem is ruimte en rust.
Hij schenkt u levend water,
kom, drink naar hartelust.
JAAP ZIJLSTRA.
V__
