Officiële Berichten
Uit de Gemeenten;
KLEINE
VOSSEN
„DE SLUIKER"
wie goed weet te onderscheiden, onder
wijst goed. Dat wisten de Romeinen al
zoveel jaar vóór Christus.
Laten we niet vergeten dat een zaak
ons zelf wel duidelijk kan zijn, maar ze
het daarom nog niet is voor degenen,
die onze gedachtengang proberen te
volgen. Bovendien is een mens maar al
te vaak hardleers.
Dit is een kwaad onder de zon in
derdaad, maar het bestaat.
En dan is voorkomen beter dan ge
nezen.
Brouwershaven B. WENTSEL.
Telkens lees je, dat kerkeraden jubi
lerende predikanten uit enkel dankbaar
heid en blijdschap hun pastor een tele
visietoestel cadeau doen.
Ook heb ik vrienden, die bij het ont
vangen van emeritaat, ten afscheid zulk
een instrument van hun gemeente ont
vingen. Zelf behoor ik niet tot deze
„gelukkigen" en behoor ik dus tot de
achtergebleven primitieven, die niet
meegekomen zijn. Nu kan zo'n opmer
king schamper zijn en wijzen op verbor
gen jalousie, of ook op een diep-gekoes-
terde hoop, dat men alsnog zich bezint
om zulk een „vergeten" waarderings
geschenk de thans rustende herder en
leraar achterna te sturen. Nou, ik zou
het niet terugsturen hoor, want het is
blijkbaar voor vele mensen, ja voor de
meesten onder ons, zelfs voor jongeren
een onmisbaar meubel geworden, een
venster, dat uitzicht geeft op 't wisse
lend politiek, economisch, technisch,
natuur-wetenschappelijk gebeuren van
onze tijd.
Maar, hoewel ik zogenaamd rustend
ben, heb ik momenteel niet zoveel tijd
beschikbaar om m'n dure uren voor dat
venster te gaan ver-zitten. Af en toe
2 FEBRUARI
COLLECTE VOOR HET
WERELDDIACONAAT
Het is haast een traditie geworden dat
op de eerste zondag in februari een lande
lijke collecte wordt gehouden voor het we-
relddiaconaat. Dit gebeurt in. vrijwel alle
reformatorische kerken hier in Nederland.
Dat juist deze eerste zondag in februari
gewijd is aan die collecte, is in feite nog
te herleiden tot de eerste zondag in februari
van het jaar 1953, toen de noodklokken
beierden over de eilanden van Zuid-Hol
land en Zeeland. De ramp, die deze twee
Nederlandse provincies veranderde in één
kolkende watermassa, heeft alle Nederlan
ders in het hart getroffen. Iedere Neder
lander offerde spontaan geld en goed om
de slachtoffers te helpen.
Op die zondag klonk in elke kerk de
oproep tot het brengen van een offer voor
de medemensen in nood. Sinds die zondag
zijn veler ogen opengegaan voor. het leed
van de medemensen, ook van hen die ver
van ons vandaan wonen, in Europa, in
Afrika, in Azië, en in Zuid-Amerika, over
al waar mensen wonen wie het water even
eens tot de lippen is gestegen, óf in letter
lijke zin óf in figuurlijke zin.
Door de snelle communicatie-middelen
evenwel gevoel ik me toch wel wat met
bij en ben ik soms gedwongen de toe
vlucht te nemen tot het „venster" van
m'n buurman.
Dit was bijzonder 't geval verleden
week, toen namens de kerken een twee
tal predikanten zouden optreden, nl. Ds.
Buskes en Ds. Overduin, om het gevoe
len der kerken over de beruchte T.V.
uitzending tot uiting te brengen- en meer
bijzonder de reacties, die toen openbaar
geworden zijn.
Nu, ik had m'n tijd slechter kunnen
benutten en op deze manier zou een
mens rijper worden zich zo'n beeld-ven
ster te laten plaatsen. En toch, nu, nog
nietTen eerste vind ik 't nog al een
uitgave ineens, terwijl er zoveel is, dat
roept om hulp. De collectebussen ver
menigvuldigen nog steeds, omdat veler
lei schreiende behoeften roepen om ons
erbarmen, om onze medewerking. Ja,
hoe wijder 't venster naar de wereld
opengaat door de T.V., hoe wijder 't
uitzicht is op de onzegbare ellende, die
er onder millioenen woont.
Dus, hoe meer ik m'n kennis vermeer
der van de noden der mensheid, des te
minder ben ik te verontschuldigen door
't zeggen „ik heb 't niet geweten" of
door m'n karigheid te vergoelijken door
te beweren, dat je toch de ellende de
hele wereld niet op de nek kan nemen.
Ten tweede ben ik bang, dat we er
aan verslaafd zullen raken en dat er van
lezen niets meer komt, al kan 't gebeu
ren, dat je door 't geregeld zien en ho
ren van bepaalde sprekers en van fo
rums soms meer opsteekt en gemakkelij
ker van bepaalde zaken je een denk
beeld vormt, dan door 't lezen van dikke
boeken.
Ten derde is er voor velen en dus
ook voor ons de verleiding om mee te
doen met de slechte voorbereiding voor
de zondag, gezien het gehalte van het
menu, dat blijkbaar soms wordt voor
geschoteld op zaterdagavond.
Aan de oevers van de Oude Rijn.
worden wij dagelijks geconfronteerd met
het leed en de nood van onze medemensen,
waar ook ter wereld. Die berichten over
onze lijdende medemensen roepen ons op
tot spontane hulpverlening.
Ook de gereformeerde kerken ontvangen
die berichten uit de noodgebieden en deze
berichten geven zij door aan de leden der
kerken, zodat U in de gelegenheid wordt
gesteld om te helpen waar dat nodig is.
Met de gelden die U geeft, worden tallozen
uit de ellende geholpen en naar een nieuw
bestaan geleid.
Dit is de taak van het werelddiaconaat,
v/aarin wij zoals prof. dr. G. H. J. van
der Molen in het Diaconaal Corresponden
tieblad schrijft de vreugde en het voor
recht der „christelijke handreiking" mogen
beleven. „Handreiking is een mooi symbo
lisch woord voor het werelddiaconaat.
Onze blanke handen zijn liefdevol uitge
strekt om andere handen van welke kleur
ook te grijpen tot daadwerkelijk hulpbe
toon."
Het helpen begint al „dicht bij huis",
namelijk in Centraal- en Midden-Europa,
waar stille nood is gesignaleerd in een land
achter het IJzeren Gordijn, en waar duide
lijke nood was in een zuidelijke provincie
van Joego-Slavië, nl. in de stad Skoplje,
dat in de zomer van 1963 in vijf minuten
werd verwoest door een krachtige aardbe
ving. In Skoplje kon al veel hulp worden
verleend in samenwerking met allerlei an
dere organisaties.
Noord-Afrika is nog steeds in beroering.
Voor Algerije zijn de gevolgen van de bur
geroorlog nog lang niet overwonnen. Dit
land is als een stuk „verschroeide aarde"
achtergelaten, waar mens en dier en plant
uit zijn verdreven. Om dit land weer leef
baar te maken voor de miljoenen mensen
die wachten op terugkeer naar hun eigen
geboortegrond, moet er nog veel werk ver
zet en veel geld gegeven worden. Daarom
blijft voor Algerije Uw financiële hulp no
dig.
Vanuit Noord-Afrika gaan onze gedach
ten naar Rwanda, dat vorig jaar in de pers
kwam, omdat het werd geteisterd door on
gewoon zware regenval, die veel materiële
schade aanrichtte. Bovendien was Rwanda
al jaren tevoren in het nieuws, tengevolge
van de revolutie in het voormalige Bel-
gisch-Congo, waardoor dit land werd ge
dompeld in diepe ellende.
Ook wordt onze aandacht gevraagd voor
Perzië, of wel Iran, waar dr. J. van Weel
den al jaren werkt in een tehuis voor blin
den, nl. Nur Ayin (dit is „De weg naar
het Licht"). Zowel in figuurlijke als in let
terlijke zin wordt de blinden een weg naar
het licht gewezen. In de eerste plaats in
geestelijke zin en in de tweede plaats in
materiële zin, namelijk naar een zelfstandig
bestaan van volwaardig burger.
West-Pakistan komt ook voor het voet
licht we zien de heer W. van der Linden
werkzaam aan zijn nieuwe projekt rondom
de dorpen Aliabad en Jassar. Zijn land
bouwkundige opleiding komt hem te pas
de herbouw van de dijk langs de rivier de
Ravi vergt cultuurtechnisch inzicht en het
opnieuw in cultuur brengen van de straks
drooggevallen gronden vraagt om invoeren
van nieuwe landbouwmethoden.
India staat sinds korte tijd in het centrum
van onze belangstelling. Door tussenkomst
van prof. dr. G. H. J. van der Molen, heb
ben wij goede contacten kunnen leggen met
een christelijke landbouwschool in het
noorden van dat land, nl. met de Takana-
school. Sinds januari van dit jaar is er
voor diakonieën en voor particulieren ge
legenheid om een leerling van de Takana-
school te adopteren (ad 180,per jaar).
Tientallen diakonieën hebben deze kans al
gegrepen. Tot heden kwamen er al 70 aan
meldingen bij het Algemeen Diaconaal Bu
reau binnen Via ons Bureau wordt ook
hulp verleend aan de vluchtelingen uit Ti
bet, die verdreven door de Chinese legers,
een nieuw bestaan zochten in de republiek
India.
Ons hart gaat ook uit naar Hong Kong,
waar het warme maaltijden project nog
steeds op volle toeren draait onder de be
zielende leiding van Drs. S. M. de Boer.
Dagelijks krijgen ongeveer 15.000 kinderen
een warme maaltijd voorgeschoteld.
Als we Hong Kong noemen, dan denken
we natuurlijk ook aan het alom bekende
internaat Rennies Mill, waarvan we de di-
rekteur mr. David Taylor onlangs in ons
land mochten ontvangen. Dit internaat is
een eiland van werkelijke naastenliefde in
de mensenzee Hong Kong. Veel kinderen
werden uit de keiharde „strijd om het be
staan" opgenomen in dit veilige internaat,
waar de gevleugelde woorden „hart tegen
hard" in praktijk worden gebracht.
U ziet, nog veel mensen wachten op Uw
hulp Leef met hen mee, voor zover dat
in Uw vermogen ligt. Zondag a.s. hebt U
de gelegenheid Uw medeleven met de
medemensen in nood daadwerkelijk te to
nen. Dan wordt van U een gave gevraagd
voor de collecte werelddiaconaat. Voor
diegenen die liever een bedrag per giro
overmaken, is er de mogelijkheid een be
drag te laten overschrijven op giro-nummer
22 11, ten name van Deputaten voor Al
gemeen Diaconale Arbeid, Koningslaan 7,
Utrecht.
VOOR DIT JAAR
49 NIEUWE KERKEN GEVRAAGD
Voor de verdeling van het bouwvolume
voor 1964 zijn bij generale deputaten voor
Kerkopbouw 67 bouwprojekten ingediend
vanuit de plaatselijke gereformeerde ker
ken. Van deze plannen hebben er 49 be
trekking op de bouw van een nieuwe kerk.
De totale stichtingskosten zijn begroot op
24J^ miljoen gulden. Hierbij zijn inbegre
pen de kosten voor grondaankoop, orgels
en inventaris. Bovendien vergt de bouw
van vrijstaande pastorieën en kosterswo
ningen nog een bedrag van ongeveer
700.000 gulden. De 'totale stichtingskosten,
die voor dit bouwprogramma moeten wor
den opgebracht, zijn dus ruim 25 miljoen
gulden.
AGENDUM
vergadering Classis Middelburg op
dinsdag 11 februari 1964, des ochtends
om negen uur in het Gerefor
meerd Jeugdgebouw Singelstraat 15,
Middelburg.
1. Opening.
2. Nazien credentiebrieven.
3. Constituering der vergadering.
4. Vaststellen agendum.
5. Notulen.
6. Verslag gevoerde correspondentie.
7. Ingekomen stukken.
8. Instructies.
9. Vaststelling vacaturebeurten.
10. Rapporten
a. Zending.
b. Evangelisatie.
c. Commissie Predikantstractëmenten.
d. Classicale Quaestor.
e. Commissie Ziekenhuiswerk.
f. Commissie Predikantswerk in deze
tijd.
11Rondvraag art. 48.
12. Persoonlijke rondvraag.
13. Vaststelling volgende vergadering.
14. Korte notulen.
15. Sluiting.
Namens de roepende kerk,
Ds. J. BOONSTRA, praeses h.t.
B. H. LAVOOIJ, scriba.
Moderamen
Ds. P. VAN TIL, praeses.
Ds. J. H. MEYER, assessor.
Ds. J. C. STREEFKERK, scriba l
Ds. J. S. OEGEMA, scriba II.
Alle kerken uit de Classis Middelburg
worden uitgenodigd afgevaardigden te zen
den naar de Installatie-dienst van Ds. D.
Ringnalda door Ds. G. D. L. Brederveld
zondag 2 februari a.s., des avonds om
zeven uur in de Hofpleinkerk te Middel
burg.
De Dep. v. d. Evangelisatie,
Drs. A. VERSCHOOR.
Ds. G. D. L. BREDERVELD.
Nieuwerkerk.
1Zusterkerk Haamstedewe wensen ckze.
kerk geluk, dat zij de vacature straks -ver
vuld mag zien door de a.s. komst van Os.
Hoogsteen, van Wateringen. Er breekt hier
mee weer een nieuwe periode aan vocht de
FEUILLETON
Vrij bewerkt naar P. Visser Jzn.
6)
Frits Zijlep heeft het niet gemakkelijk onder de woorden
van zijn vrouw. Soms denkt hij zij heeft gelijk. En dan
weer overweegt hij vrouwenpraat. Maar het gaat hem
toch aan het hart, dat hij haar verdriet doet.
Als Frits al lang in vaste slaap is die avond, ligt Hanna
nog lang klaar wakker, bekommerd en vol onrust, al kan
zij die niet precies verklaren. Zij vouwt de handen en
bidt„O, Here, bewaar mijn man. Ik geloof, dat hij op
een verkeerd pad is gegaan". Dat gebed schenkt haar rust.
Drie dagen later komt, dwars door de duinen, een jonge
ruiter op een vurig paar het erf van „Overduin" opdraven.
Door het raam ziet Hanna, dat het de jonge Van Melle is.
Frits laat hem binnen en zij begroet hem, zonder enig
enthousiasme. Maar zij is gastvrouw en biedt de jonge
boer een kom koffie aan, die niet afgeslagen wordt. Dan
verlaat zij het vertrek zonder een woord.
Aanvankelijk denkt de jonge boer, dat de vroegere
dienstbode van Maris van „De dulve", nu zij meesteres
op „Overduin" geworden is, trots is geworden, wat hij
van Hanna Verwolde niet had verwacht. Maar hij ver
andert van mening, als hij Frits Zijier, wie het koele ge
drag van zijn vrouw wel is opgevallen, hoort zeggen
„Mijn vrouw is het niet met mij eens. Natuurlijk moest
ik het haar vertellen
„Dat spreekt vanzelf, man. En
„Ik had mijn woord niet mogen geven, zegt zij. Ze moet
niets van de sluikhandel hebben. Het mag niet, zegt zij."
Piet van Melle lacht hartelijk.
„Je vrouw heeft gelijk, man. Natuurlijk mag het niet.
De wet is duidelijk genoeg. Maar die vrouwen denken
niet verder dan haar neus lang is. De hoofdzaak is, dat ze
bang zijn. Ze denken er niet over na. Wie heeft die lamme
Napoleon het recht gegeven om willekeurig te beschikken
over de waren uit onze koloniën Het is je grootste dwin
gelandij. De bedoeling van hem is om Engeland te pesten.
En dat moeten wij trotseren. Daarom doe ik mee. Dus
je neemt je woord terug
„Geen denken aan Eens „ja" gezegd, blijft ja
„Prachtig. Dat is mannentaal. Ik ben naar hier gekomen
om je mee te delen, dat we weer een stap verder zijn.
Ken je Roelof Knijp
„Die
„Nou ja", glimlacht Van Melle, „ik geef toe, dat die
gewezen zeebonk nu niet bepaald een gunstig uiterlijk
heeft, maar zulken lui heb je voor dit werk nu eenmaal
nodig. Brandschoon is hij niet, maar onverschrokken en
moedig, kerel, dat weet je niet half. Nu, je kent hem dus?"
„Nu ja, kennen, kennen."
„Ik bedoel van uiterlijk
„O ja, best."
„Goed, hij kent jou ook. Alleen aan Roelof Knijp mag
je als hij er om vraagt de sleutel van de kelders geven.
Aan niemand anders. Daar kunnen we op rekenen, niet?"
„Natuurlijk. Ik zit nu in het schuitje en moet meevaren."
„Dat is dan in orde."
Piet van Melle blijft nog wat kletsen, doch verdwijnt
dan weer even haastig, als hij gekomen is.
Zonder de boerin te hebben ontmoet.
Hanna heeft gezegd, dat zij met al dat gedoe niets te
maken wil hebben. Maar zij heeft dat inderdaad niet.
Haar man heeft er zelfs metterdaad niets mee te doen.
Hij heeft alleen de sleutel van de kelders gegeven aan
Roelof Knijp, toen die er, zonder veel praatjes, om vragen
kwam. En zij hebben praktisch niets vernomen van de
mannen op het erf, die er toch geweest zijn, want als Frits
er des morgens vroeg eens gaat kijken, dan is de kelder
vol zakken, balen, tonnen en wat al niet meer. Het is
toch knap werk, om in één nacht, ja enkele uren van de
nacht, met een bootje al dat spul uit een koopvaarder te
halen, die daar ver uit de kust voor anker ligt.
Elke nacht wordt er iets weggehaald. Ruim een week
later is de kelder volslagen leeg. Waar ter wereld blijven
die kerels met dat spul
Enfin, daar heeft Frits geen zorgen over. Hij heeft
koloniale waren ontvangen en prompt wordt hem een
behoorlijke huur voor de kelder betaald, als hem de sleutel
wordt teruggebracht.
Een dikke twee maanden later gebeurt hetzelfde. Er-
kraait geen haan naar.
Maar dan gaat het gevaarlijker worden. Wat de
Maire van Sluis Frits voorspeld heeft, geschiedt inder
daad uit Parijs komt de oekase dat het Koninkrijk Hol
land wordt opgeheven en eenvoudig bij Frankrijk wordt
gevoegd.
Naar weldra blijkt, heeft dat voor de sluikers ook. ge
volgen. De regering van koning Lodewijk moge dan -wel
veel door de vingers gezien hebben heeft Napc,leon
zijn broeder Louis niet de grootste Hollandse sluikf„r ge
noemd dat is nu afgelopen. De bepalingen Worden
geducht verscherpt en een leger van gewapende Franse
soldaten wordt langs de gehele kust gestationne*>rd, om
scherp op te letten en de sluikhandel krachtig tebestrij
den. Ook in het Land van Cadzand gaat het» bij wijze
van spreken, van die kerels wemelen. De com/.nandant is
een militair, kapitein Dumancheau, die zijn kwartier in
Sluis heeft, tot grote ergernis van Maire V erwolde, die
regelmatig met hem te maken krijgt.
De sluikers in deze contreiën denken e'r evenwel niet
aan, hun bedrijf te staken. Zij gaan rustig door, met veel
beleid en tact en zij gnuiven, als zij de •'gehate Fransozen
weer een poets gebakken hebben.
Hanna praat er niet meer over. Zij Verneemt natuurlijk
wel, dat de bewaking verscherpt is ert zij hoopt in haar
hart, dat de kerels gepakt zullen word en, zodat de kelder
van „Overduin" geen dienst meer behoeft te doen.
Wat er in werkelijkheid gaat gebe uren, heeft zij in de
verste verte niet vermoed.
Op de een of andere wijze moet er verraad gepleegd
zijn of er is onopzettelijk gepraat, in elk geval de Franse
douanen hebben er lucht van gekregen, dat de boerderij
„Overduin" niet zuiver is.
In het vroege voorjaar van 1811 is er. weer een slag
geslagen. Als het ware onder het oog der Fransen is een
schip leeggehaald en de kelder van „Overduin" zit weer
vol.
(Wordt vervolgd)
