eeuwóe
3£erkbocle
3ler}ót
cYYloditatie
UW KEUZE
'v. J
Klaproosdag I960
f A
Ons JEUGDWERK in
nieuwe ontwikkeling
KLAPROOSDAG
16e JAARGANG No. 19
4 NOVEMBER 1960
OFFICIEEL WEEKBLAD TEN DIENSTE VAN DE GEREFORMEERDE KERKEN IN ZEELAND
Redacteur: Dr. C. Stam, Goes; Westwal 2, Telefoon 0 11005906
MedewerkersJ. A. van Bennekom, Middelburg Dr. A. J. Boom, VlissingenDs. D. J. Couvée, Bennekom
Drs. A. Elshout, Koudekerke Ds. W. C. van Hattem, Terneuzen Ds. A. Koning, Oud-Vossemeer
Dr. P. C. Kraan, Vlissingen Ds. J. v. d. Leek, Kapelle Ds. P. van Til, Middelburg
Mej. F. A. Groot Nibbelink te Grijpskerke Mevrouw C. van Zwedenvan Alkemade, Goes
J. Wattel, Gapinge.
f
Abonnementsprijs
3,per halfjaar
bij vooruitbetaling
Advertenties
12 cent per mm.
Bij abonnement lager
Losse nummers 12 ct.
Drukkers-Uitgevers
Littooij Olthoff
Spanjaardstraat 47
Middelburg, Tel. 2438
Giro no. 42280
V2
Maar ik en mijn huis, wij zullen den Heve dienen
fozua 24 15 slot.
Dinsdag 8 november wordt een belangrijke dag voor het amerikaanse
volk. Dan zullen de amerikanen naar de stembus gaan om een nieuwe
president te kiezen. Wie zal het worden Nixon of Kennedy
Een grote verantwoordelijkheid ligt er weer op de schouders van de
kiezers. Want kiezen is verantwoordelijk werk
Vooral als het om de keuze gaat.
Waar Jozua het volk Isray1 ■ar ook voor gesteld heeft in zijn af
scheidsrede te Sichem. Je zou haast geneigd zijn te zeggen zijn ver
kiezingsrede tégen de a- oden, vóór de Here, de God van Israël, Die
zoveel gunsten heeft bet fond. Een rede, die toegespitst wordt op de
woorden kiest dan heden, wien gij dienen zult, óf de afgoden, óf bij
vernieuwing de Here God", waarop Jozua dan geen onzeker geluid laat
horen, als hij openlijk betuigd „maai ik en mijn huis, wij zullen den
Here dienen
Voor die keuze worden ook wij nog gesteld. En wij moeten kiezen
vóór of tegen den Here. Gelukkig als onze keuze die van Jozua is, want
die alleen is goed.
Maardan moeten wij daar ook naar leven Want wij kunnen
ons dan niet tevreden stellen metdie woorden van Jozua mooi te vinden
en ze in prachtige letters, misschien aan de wand van één onzer kamers
te hebben hangen. Er moet naar geleefd worden door onszelf, door ons
gezin En dat niet slechts zondags, maar ook de andere dagen van de
week.
Wij hebben ook in onze tijd behoefte aan mensen, gezinnen, die hun
leven laten leiden door de positieve keuze voor den Here en in gehoor
zaamheid Hem willen dienen in heel het leven.
Ja, er is de verantwoordelijkheid vóór die keuze, maar niet minder de
verantwoordelijkheid om naar die keuze te leven.
Dat mogen wij ons steeds bewust wezen.
Dit Uw keuze Leeft er dan naar
Axel. A. VAN LEEUWEN.
Zijn moeder heeft hem alleen
Ja, het is volop herfst.
Kil en vochtig gaan de dagen voor
bij.
Wij merken dat het donker ons gaat
omsluiten en schaars worden de zonne
stralen, die ons nog bereiken.
Dit jaar vooral wordt de naam be
vestigd van ons land als een land van
mist en regen. De soldaten, die mee
het veld opgingen om de aardappels
op te vissen, hebben het ondervonden,
dat het griezelig kan zijn, als de dagen
gaan korten.
Dat was verleden jaar héél anders,
toen de zon niet aan wijken dacht en
de watermassa weg bleef. Toen mooie
herfstkleuren tussen de bomen, die een
boswandeling aantrekkelijk maakten.
Maar, ook het mooie van een herfst
doet ons toch niet vergeten, dat een
tijd van kaalheid en dorheid voor de
deur staat.
Herfst brengt, in allerlei toonaard,
de verkondiging dat de verschijnings
vorm van dit leven voorbijgaat.
Wat blijft er over van die beladen
akkers, die ons in de zomer vertelden
van vruchtbaarheid en overvloed De
aanblik geeft haast een zekere wee
moed om al het mooie, dat heenging.
De frisse kracht van de plant, de
bladerdos van de boom, het verdwijnt.
Het klimaat lokt niet aan. De mens
probeert zich te beschutten tegen kou
de en storm. En intussen kondigt dit
jaargetijde aan, dat er ,,nog meer" op
komst is, dat ons doet huiveren.
Dit verloop van het leven treft ons.
Zien wij in de herfst niet een sym
bool van de levensloop van de mens
Wij gaan de herfst tegemoet.
Vlugger dan wij denken in onze
vroege jaren, is de herfsttijd aangebro
ken. Zoals wij in de natuur spreken
van een vroege of een late herfst, zo
kan het ook in ons menselijk leven gaan.
Bij de één treedt ,,het verouderen" eer
der op dan bij de ander.
Het lijkt zo héél ver af, wanneer je,
zo om de 20 jaar, volop gaat meedoen,
en al te gemakkelijk kunnen wij het
wel eens hebben over mensen, ,,die
hun tijd gehad hebben" maar, wij
worden maar al te goed gewaar, dat
de herfst ook voor ons in aantocht is
en ons ten dele kan overvallen.
Herfst spreekt van vergankelijkheid.
Tocheer het voorbijgaan zich
voltrekt, brengt de herfst iets buiten
gewoons. De vrucht van de akker
komt binnen. Soms moet die uit het wa
ter gevist" worden zoals dit jaar, maar
de oogst komt er toch. Herfst gaat niet
voorbij, zonder dat wij zien, welk re
sultaat de arbeid gaf en wat het groei
proces eindelijk voortbracht.
De herfsttijd, de oogsttijd, kan niet
worden gemist.
Wat zegt het, of er zonnige zomer
heerste met bruingebrande mensen, als
niet volgtde oogstdag De somber
heid van de herfst doet ons minder aan,
wanneer wij denken aan de opbrengst,
waartoe het herfst moest worden.
Ook dat geldt voor ons menselijk
bestaan.
Er moet herfst komen, en dan blijkt
pas, op het menselijk bestaan zijn be
tekenis heeft gehad.
Zeker, er zijn er wel, die de vrucht
meteen in de jeugd verwachten. Die
van het ouder-wordende leven niet véél
verwachten. Maar, wij komen toch tel
kens tot de ontdekking, dat de gedach
te toch wel wat ,,uit de rails" gelopen
is. Nee, van ervaring alleen moeten wij
het zeker niet hebben. Maar het rij
pingsproces voltrekt zich in de loop der
jaren. Eer het verwelken komt, wordt
de opbrengst van de herfst ook in ons
leven duidelijk. God plukt van onze ak
ker, wat deze heeft voortgebracht. Wie
wij geweest zijn in onze arbeid, in Gods
kerk en koninkrijk, de herfst zal het
uitwijzen. Er mag daarom niet in
hoofdzaak zijn de weemoed om het
verwelkenDaardoorheen speelt
de vreugde, om wat het leven gaf tot
Gods eer.
Een oogsttijd voor de akkers.
En een oogsttijd voor de zielen.
Het gaat om de vrucht, waarin de
landman zijn vreugde heeft.
Als het ons ook daarom te doen is,
vatten wij het leven op een verant
woorde wijze op. Dan spreekt het kleu
renspel van de herfst wel een bepaalde
taal. Maargaan daar niet de wa
gens, die de schuren vullen C. St.
Men is de laatste jaren voortdurend
bezig om in de organisatie van ons
jeugdwerk nieuw leven te brengen. Ge
lukkig, dat wij dit constateren.
Zo is er nu een uitgave van het
bondsbureau te Amersfoort gekomen,
waarin onze jongelui nieuw werkmate
riaal krijgen, zoals zij nog niet gehad
hebben. De bedoeling is, dat zij zelf dit
materiaal zullen uitbreiden en maken
tot een waardevol geheel. Een mooie
map is bijgevoegd met een rug-con
structie, die het gemakkelijk inbrengen
van losse blaadjes mogelijk maakt.
De schetsen zijn verdeeld in aparte
series. Eén voor actuele vraagstukken,
een ander met vragen van toen en nu
terwijl een derde bundel het opschrift
draagt het vaste deel. Deze losse
blaadjes zijn er op gemaakt, dat zij in
de map worden opgeborgen.
Wanneer nu iemand van gedachte
is, dat het moeilijk wordt voor de jon
gelui om met al dat materiaal goed om
te gaan, dan helpt een instructieboekje
u aan het antwoord. Dit is opgesteld
om door presidenten (s), en verdere
functionarissen te worden geraad
pleegd. De bedoeling is ook, dat er
overleg zal zijn over de verdeling van
het werk.
Het geheel is hierop gebaseerd, dat
er belangstelling zal zijn voor de gees
telijke vorming en dat op grond daar
van gegrepen wordt naar dit nieuwe
materiaal als hulpmiddel.
Inderdaad wordt hier wat moois ge
boden dat vruchtbaar kan werken. De
vorming van de jongeren is het waard,
dat daarvoor alles wordt gedaan. Wij
hopen dat deze onderneming slaagt en
er van gezegende jeugdontwikkeling
zal sprake zijn. Het bondsbestuur alle
lof voor dit initiatief. C. St.
Op Zaterdag 12 november a.s. is het
weer Klaproosdag. U weet toch, wat
dat betekent Nabestaanden uit Enge
land willen graag een keer vertoeven
bij het graf van hen, die zich eens ga
ven voor onze vrijheid en hier begra
ven liggen.
Voor velen is dat financiëel te zwaar.
Daarom wordt een klaproosdag ge
organiseerd, en de opbrengst van de
verkochte klaprozen is bestemd voor
degenen, die zelf geen kans zien naar
hier te komen.
Verder behoeft hier geen woord aan
te worden toegevoegd.
Wij willen allen voor dit doel bij
dragen.
Collectanten zijn er nodig voor die
dag. Wie wil helpen Adres Nederl.
oorlogsgravencomité, Keizersgracht
442, Amsterdam, tel. 36770. Als bij
zonderheid zij vermeld, dat 22 collec
tanten, door loting aangewezen, een
gratis reis plus verblijf in Engeland
krijgen. Daar zorgt de Britse organisa
tie van oud-strijders voor.
Geef u op, als gij kunt. En laat ook
dit jaar de klaproosactie mogen slagen!
C. St.
(Voor Middelburg kan men zich als col
lectant (e) opgeven bij Mevr. v. d. Veen,
Langeviele.)
De ene was een kind uit een arbei
dersgezin, de andere de enige zoon
van een weduwe. Ze waren al vrien
den vanaf de schoolbanken, ze werk
ten in hetzelfde bedrijf en eigenlijk
keek niemand in het Engelse provin
ciestadje er vreemd van op, dat ze
samen in dienst gingen en bij het
zelfde legeronderdeel terecht kwamen.
Zo trokken ze samen op gedurende
de oorlogsjaren van 1939 tot 1944.
En op een mistige dag in de herfst
van 1944 zijn ze gesneuveld, samen,
ergens aan een bosrand" bij de be
vrijding van Nederland.
Van tussen de bomen klonk een ma-
chinegeweerstoot. De ene greep wanho
pig in de lucht als wilde hij steun zoeken
in de- mist, die het Brabantse landschap
omfloerste. De andere zag het en terwijl
zijn vrienden dekking zochten omdat er
opnieuw werd geschoten, kroop hij naar
voren. Ze probeerden hem tegen te hou
den, maar hij rukte zich los. ,,Laat me toch
gaan", zei hij, ,,ik móét naar hem toe.
Zijn moeder heeft hem alleen
Zij zagen vanuit hun dekking, hoe hij
voortschoof tussen de struiken van de
natte heide om zijn vriend te gaan helpen.
Hij had nog broers en zusters thuis, maar
die jongen die ginds getroffen tussen de
berken lag, was het enige bezit van zijn
moeder.
Hij legde de laatste meters af. Toen
had hij de gewonde bereikt. Ze zagen hoe
hij zich over hem heen boog. Maar wat
er door die twee in die paar minuten is
besproken, weet niemand. Een nieuwe
mitrailleurstoot ratelde vanuit het bos.
Toen was het uit, voor beiden
Later vonden zij hen. De arm van de
ene lag nog onder het hoofd van de an
dere en het hoofd van de andere lag ge
wend naar dat van zijn vriend. Zoals
vroeger, toen zij elkaar deelgenoot maak
ten van hun jongensgeheimen.
Enkele dagen later werd er bij een we
duwe en in een arbeidersgezin in een En
gels provinciestadje een bericht gebracht
..Gesneuveld in Nederland"
Vanaf dat ogenblik leefde er bij deze
mensen slechts één hartstochtelijke wens
eens te mogen staan bij het graf in het
zuiden van Nederland. Alle mogelijkheden
werden overwogen. Alle mogelijkheden
werden ook verworpen. Want waar zou
den zij ooit het geld vandaan moeten ha
len
En tóch zijn deze mensen naar Neder
land gekomen en hebben zij gestaan voor
de graven van de twee vrienden. Zij kwa
men hier niet alleen sedert 1946 hebben
ook 28.092 andere nabestaanden de tocht
gemaakt naar een oorlogsgraf in ons land,
om daar te vertoeven als gasten van het
Nederlandse volk.
Want Nederland heeft éénmaal per jaar
zijn Klaproosdag, zoals straks op 12 no
vember. Dan worden klaproosemblemen
verkocht, ten bate van het werk van Het
Nederlands Oorlogsgraven Comité (het
„Klaprooscomité")
28.092 maal heeft een vader en moeder,
of een vrouw en kind, troost gevonden bij
het graf van hem, die voor Nederlands
bevrijding zijn ouders of gezin voorgoed
verliet. Dit kon, dank zij de gastvrijheid
van het Nederlandse volk, mogelijk ge
maakt door de klaprooscollecte.
Nu vonden in de bodem van ons land
meer dan 30.000 gealliëerde militairen, ge
sneuveld in de jaren 1940 tot en met 1945,
hun laatste rustplaats, en achter elk van
deze graven staan tenminste twee nabe
staanden. Een klein rekensommetje leert
dat de ruim 28000 nabestaanden, die in
ons land waren, slechts een gedeelte vor
men van de velen, die hun liefste bezit
op één van de meer dan vijfhonderd Ne
derlandse oorlogskerkhoven weten. Zij
wachten tot ook zij kunnen komen. Zij
wachtenop üw offer op 12 novem
ber. Want daarvan hangt het af hoeveel
van die tienduizenden nabestaanden het
Klaprooscomité in 1961 kan ontvangen.
„Zijn moeder had hem alleen
Maar éénmaal per jaar zoals straks op
en omstreeks 12 november kunnen wij
die vaders en moeders, die' vrouwen en
kinderen, bewijzen, dat zij niet alleen
staan. Door hen met onze gift aan de
Klaprooscollecte te tonen, dat zij op de
Nederlandse gastvrijheid kunnen rekenen.
Freek van der Meer.
