DE ZWINGLI-GROEP
SCHULD EN BOETE
JTxelaria
Weekblad van de Gereformeerde Kerken in Zeeland
MEDITATIE
ZEEUWSE KERKBODE
TWAALFDE JAARGANG no. 31
Berichten en opgaven Predikbeur
ten tot Dinsdagsmorgens te zenden
aan de drukkers Littooij Olthoff,
Spanjaardstraat 47, Middelburg.
HoofdredacteurDr C. Stam, Westwal 2, Goes, Telefoon 2563.
Redacteuren: Ds D. J. Couvée, Ds A. Koning, Ds Y. J. Tiemersma, Drs A. Verschoor.
Drukkers: Littooij Olthoff, Spanjaardstraat 47, Middelburg, Telefoon 2438, Giro 42280
VRIJDAG 1 FEBRUARI 1957
Abonnementsprijs: ƒ3,per half
jaar (bij vooruitbetaling).
Afzonderlijke nummers 12 cent.
Advertentiën 10 cent per mm.
Misschien weet niet iedere lezer, wat
we verstaan onder de Zwingli-groep. Dat
zijn de uitgesproken vrijzinnigen, die de
belijdenis van de drie-eenheid niet aan
vaarden, de Godheid van Christus niet er
kennen. Bij hen vindt U het oude ratio
nalisme, en de verwerping van het gezag
van het Woord Gods.
Deze Zwingli-groep heeft zich nu ge
wend tot de generale synode van de Ned.
Herv. Kerk, en heeft wel opmerkelijke
dingen onder de aandacht der synode ge
bracht. U hebt er al iets van kunnen le
zen in de rubriek: „Stemmen uit de Ker
ken", in het Zeeuws Dagblad.
In de eerste plaats wil deze groep met
de synode wel instemmen, dat er een
voortgaande ontkerstening en ontkerke
lijking onder ons volk is. In verband daar
mee wordt dan vermeld, dat de synodé
sterk de nadruk legt op het apostolaat,
om met het evangelie te gaan naar hen,
die er van vervreemd zijn.
Men zou zo zeggen, wanneer de Zwing
li-groep dit ernstige feit van ontkerste
ning mede erkent, dan moet daarop vol
gen bezinning op de weg, die moet wor
den ingeslagen, om in het volksleven dit
ontkerstening tegen te gaan. Ontkerste
ning wil zeggenvreemd aan Christus
worden. De Christus der Schriften!
Het zou de moeite waard zijn geweest,
wanneer de Zwingli-groep zich hiermede
bezig gehouden had. Dit had kunnen lei
den tot het steken van de hand in eigen
boezem, in hoever hier een gevolg is van
de vrijzinnige prediking.
Maar, de Zwingli-groep slaat een heel
andere weg in. Er komt ernstige critiek
op de Kerkorde van de Ned. Herv. Kerk,
in 1951 ingevoerd, die in 1961 moet leiden
tot positie-keuze, o.a. van deze Zwingli-
groep. Zij voelen het aankomen, dat hun
positie binnen het kerkverband moeilijk
wordt. Op verschillende artikelen kunnen
zij niet positief antwoorden. Eenvoudig,
omdat zij wel zeer ver verwijderd zijn
van de Schrift, waarvan de Kerkorde wil
uitgaan. Dit laatste schijnt, althans op dit
ogenblik, in deze Zwingli-kring geen re
den tot critische bezinning te zijn. Inte
gendeel. Zij richten een ernstig verwijt
tot de Synode, dat deze laatste het is, die
hun positie aan het wankelen brengt.
Merkwaardig genoeg karakteriseren de
Zwinglianen onze tijd als een tijd van ver
der voortgaand materialisme en nihilisme.
Endan komt de klap op de vuurpijl.
Dan durven zij het aan, om te spreken
van zonde tegen de Heilige Geestwan
neer christenen, als leden van één kerk,
elkaar verketteren, door de kernartikelen
zó te maken en zó te houden, dat zij niet
meer voor allen aanvaardbaar zijn.
Bij deze ontzettende beschuldiging slaat
men de handen van verbazing in elkaar.
Haast zou men vragen: weet men wel,
wat men uitspreekt?
Zonde tegen de Heilige Geest.
Dat is: zondigen tegen beter weten in.
Zoals U daarvan leest in het Nieuwe Tes
tament. Jezus werpt een duivel uit. Zijn
vijanden zien het; Enmoedwillig
zeggen ze nuHij doet dit door de duivel
zelfDat is de brute ontkenning van het
wonder uit God, waarbij zij zelf getuigen
waren.
In deze zin spreekt de Schrift van zon
de tegen de Heilige Geest. Dan is de band
aan God radicaal doorgesneden. Het gaat
van kwaad tot erger, en er is van deze
zonde geen wederkeer mogelijk.
Mocht nu de Zwingli-groep willen op
merken, dat zij het in deze zin niet be
doeld hebben, dan zij hun met ernst ge
zegd pas dan beter op de termen, die gij
gebruikt. Want, gij schrijft dat zo maar
openlijk neer
Verder is hier wel een- totale omkeer
van zaken. De nieuwe Kerkorde behoort
stellig tot al het pogen en worstelen in de
Ned. Herv. Kerk, om de Kerk te bren
gen tot wat zij behoort te zijnChristus-
belijdende volkskerk. Dat belijden moet
dan zijn in gemeenschap met het belijden
der vaderen.
Wij gaan nu over dit ideaal niet spre
ken, dat valt buiten de orde van dit ar
tikel. De bedoeling is dus, dat wat er
groeit aan confessioneel leven, dat moet
er getuigenis van afleggen, dat het wortelt
in de historie, in de belijdenis, die de Kerk
voorheen heeft gebonden.
Wanneer dit de opzet is, dan is het on
verklaarbaar, hoe hier de Zwingli-groep
durfde en kón komen op de gedachte van
zonde tegen de Heilige Geest.
Werkt de Heilige Geest niet verder,
uit de historie, naar het uiteindelijk doel
Hoe kan dan een groep, die èn met de
belijdenis èn met de Schrift als geopen
baard Woord van God, gebroken heeft,
dit pogen der Kerk betitelen als zonde
tegen de Heilige Geest?
Eén ding wordt wel duidelijk: de
Zwingli-groep verstaat, dat het tegen 1961
erg warm, té warm zal worden onder hun
voeten, op kerkelijke bodem, waarop zij,
naar onze overtuiging, al véél te lang ten
onrechte vertoeven.
Er zijn in de geschiedenis mannen van
moderne opvatting geweest, die zelf in
zagen, dat hun positie met het belijden
in de Kerk niet viel te handhaven, en die
eigener beweging heengingen. Maar, als
de Zwingli-groep met dergelijke ont
stellende uitspraken probeert op te komen
voor een vermeend recht in de Kerk, dan
gaat dit toch wel alle perken te buiten.
Het is gauw neergeschreven: christe
nen als leden van één Kerk. Maar
wat is het christen-zijn, wanneer de Chris
tus naar het evangelie niet wordt beleden,
Zijn wonderen worden ontkend, en het
belijden van de Drie-eenheid wordt afge
wezen Wat is er dan in feite over, waar
van men zou kunnen zeggen, dat het nog
enige gemeenschap heeft met de belijde
nis der vaderen? Men kan zelfs verder
gaan en beweren, dat het belijden der
eeuwen, de kern van de oecumenische
symbolen, hiermede wordt uitgerangeerd.
Wanneer onze jongeren dit lezen, en
ik hoop dat. zij dit doen, dan zullen zij
met ons verstaan, waarom de openbaring
van het gereformeerd kerkelijk leven
noodzakelijk was, en roeping van God.
Dan houdt juist deze tijd voor ons een
duidelijke aanwijzing in, dat wij in de
weg van het gereformeerd belijden in ons
volk een taak hebben. Een taak, mits ge
trouw waargenomen, waarvan de uitvoe
ring ook voor andere kerkelijke kring tot
zegen kan zijn, waarbij wij zeker ook
denken aan de Ned. Herv. Kerk.
Het valt af te wachten, welke reactie
op deze uitval van de Zwingli-groep zal
komen. Het blijkt wel, dat 1961 een be
langrijk jaar moet worden voor de ker
kelijke ontwikkeling. Het zal dan toch
heel anders moeten gaan dan onlangs er
gens in Friesland. Het is te hopen, dat
het Koningschap van Christus zal erkend
worden, met name in het weerleggen en
uitwijzen van dwalingen, opdat de heer
lijkheid van het belijden van de Christus
van het Evangelie op de voorgrond kome.
C. St.
Engelen heidenen.
Die verscheen aan de engelen,
is verkondigd onder de heidenen!
jubelt Paulus voort.
En hij toont 'n nieuw facet aan het
Christusmysterie.
Maar wannéér dan is Christus aan
engelen verschenen?
De aan Paulus verwante schrijver van
de brief aan de Hebreeën kent ze als
„dienende geesten, die uitgezonden wor
den ten dienste van hen, die het heil zul
len beërven".
Die zendingsarbeid ligt hun allerminst
zwaar.
Immers zijn zij ook uit zich zelf reeds,
naar het woord van 'n ander apostel be
gerig „om 'n blik te slaan in de dingen
van Gods koninkrijk".
Bogen zich niet, twee Cherubijnen, dag
en nacht over het bedekkend verzoendek-
„Wij allen dwaalden als schapen, wij wendden ons
ieder naar zijn eigen weg, maar de Here heeft ons
aller ongerechtigheid op hem doen neerkomen
Jes. 53: 6.
Hier wordt de balans van ons leven opgemaakt. We worden gewezen
op onze natuurlijke armoede.
We hebben dat is het eerste God verloren. „Wij allen dwaalden
als schapen", zegt Jesaja. We zijn afgezworven van de grote Herder
der schapen.
Het ziet er niet best uit in de wereld voor schapen, die verdwaald
zijn. Wie gaat ze voor naar weiden en drenkplaatsen, opdat ze leven
en overvloed hebben? Wie stelt zich voor hen te weer tegen de wilde
dieren, die uit zijn op roof Wie ontsluit voor hen de deur van de
stal, wanneer de avond is gevallen en het duister over de aarde strijkt
Wat is een schaap zonder herder?
Enwat is een mens zonder God
Het ziet er niet best uit voor mensen, die van God zijn afgedwaald.
Wie gaat hen voor naar de bronnen van het water des levens? Wie
beveiligt hen tegen de machten van duivel en dood, die uit zijn op hun
verderf Wie ontsluit voor hen de poort van de hemel wanneer hun
levensavond valt en het grote duister van de dood over hun ogen strijkt
Zonder God, dat is zonder gids in den vreemde, zonder hulp in nood,
zonder troost in smart.
Zo waren we, zegt de profeet. Zo waren wij allen. Wij allen dwaal
den als schapen.
En. met God hebben we ook elkander verloren. „Wij wendden
ons ieder naar zijn eigen weg."
Wat is een kudde schapen zonder herder? Ze raakt verstrooid over
de vele wegen dezer wereld.
En wat is een mensheid zonder God? Ze wordt uiteengeslagen in
enkelingen, die ieder zijn eigen weg bewandelen.
Een wereld zonder God, dat is een wereld zonder liefde, een wereld
waarin men elkander verdringt, een wereld waarin egoïsme en haat
hoogtij vieren, een wereld waarin men alleen staat, waarin ieder het
zijne zoekt.
Zo waren wij, zegt Jesaja. Zo waren wij allen. Wij wendden ons
ieder naar zijn eigen weg.
En dit verlies en deze verlorenheid zijn ons niet als een grillig
noodlot overkomen. Ons afzwerven op dwaalwegen is Jesaja ver
heelt het niet ongerechtigheid, zonde, schuld. Schuld, niet van de
herder, die in zorg zou zijn te kort geschoten. Maar van de schapen,
die niet hebben geluisterd naar de stem van de herder, maar in eigen
zinnigheid zelf gekozen wegen zijn gegaan. We staan allen in de schuld.
Daar moet gesproken worden van ons aller ongerechtigheid. Werden
we daarin alleen gelaten, we zouden reddeloos het verderf ten prooi
vallen, als dwalende schapen. Dat is onze natuurlijke armoede.
Maarnu komt het verrassende. De belijdenis van deze natuur
lijke armoede blijkt de weg te zijn tot het verkrijgen van geestelijke
rijkdom. „Wij 'allen dwaalden als schapen, wij wendden ons ieder naar
zijn eigen weg, maar de Here heeft ons aller ongerechtigheid op hem
doen neerkomen."
Onze schuld wordt geboet. Niet door ons zelf. Maar door een ander.
Door Hem, de lijdende Knecht des Heren, Jezus Christus. Door Plem,
die geen onrecht heeft gedaan, die nooit is afgewezen op de dool
paden der zonde, die geen moment God of de mensen uit het oog ver
loren heeft. En toch verliest Hij op Golgotha God, zodat Hij moet
klagen„Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten. Toch
verliest Hij de mensen, die allen aanstoot aan Hem nemen, Hem ver
laten en verloochenen en verraden. Hij wordt getroffen door de schuld
van onze dwaalwegen.
Zo maakt bij belijdenis van schuld het boeten van die schuld door
Christus ons rijk. Daardoor vinden we God en elkander terug. Eén
kudde, onder de éne grote Herder, die ons voedt en hoedt. Eén ontel
bare schare, die aanbiddend belijdt: „De zaligheid is van onzen God,
die op den troon gezeten is, en van het Lam!"
K.
R.
sel boven de ark Symbool van dat vurig
verlangen om in te zien in het bloedig
geheim der verzoening.
Zo hebben zij gedurende heel de gang
der heilshistorie, en in nog stijgende mate
bij de komst en rondgang van Jezus op
aarde, toegezien op de mysterieuse ont
wikkeling der Goddelijke dingen.
Reeds vóór Zijn wondere ontvangenis
was één hunner grootsten, Gabriël, be
trokken bij de aankondiging.
Maar bij Zijn komst in het vlees, stro
men de hemelen leeg en breken engel en
kelen los in het „Ere zij Godals zij
dwars door de stalmuur heen Góds Zoon
zien liggen in de krib en in doeken ge
wonden en zich verbazen dat zó diep en
nederig de gang is van 's Fleren welbe
hagen in mensen.
Hoe hebben deze vuurvlammen zich
moeten intomen, toen Satan, de afvallige
troongeest, Jezus verzocht in de woestijn
en de duivelse onverlaat, misbruik ma
kend van Gods Woord en van hun ge
willigheid, hun Heer voorhield dat God
Zijn engelen opdracht zou geven Zijn
Zoon bij 'n sprong van het tempeldak wel
te behoeden, 'ja op hun handen te dragen,
opdat Zijn voet niet aan 'n steen zou sto
ten.
Waren toen op het eind engelen niet
gekomen om de uitgehongerde te dienen
Floe hebben zij andermaal zich moeten
bedwingen, toen de bende van Kajafas
met zwaarden en stokken tegenover Hem
als tegenover 'n gewone rover over stond
en zijn aardse lijfwacht het niet verder
bracht dan het afslaan van 'n oor
Toen trilden meer dan twaalf legioe
nen engelen op hun gerede voeten om op
Zijn eerste wenk toe te schieten tot beter
hulp
Doch gaan mochten zij niet.
Slechts 'n blik werpen van ver ip. de
