Jeam-opirit
Vijf minuten op bezoek
bij de moeder van BILLY GRAHAM
Zending
jeugdrubriek Cf Q
maar wie er stemden. De capaciteit van
de man wordt niet bij meerderheid van
stemmen uitgemaakt, evenmin als de
qualiteit van zijn preken. In de politiek
sukkelen wij hier te lande met het alge
meen kiesrecht. Erg democratisch natuur
lijk Maar U houdt uw hart vast als U
bedenkt, wie er allemaal stemmen. Ons
kiesstelsel zou waarde hebben, als de
stemmen niet werden geteld, maar gewo
gen. Nu worden ze alleen maar geteld.
De stem, uitgebracht door een minister
president heeft evenveel waarde als de
stem van een politieke analphabeet. Het
domme getal beslist hoe en door wie ons
land zal worden geregeerd en niet de ge
zonde en bezonnen wijsheid. Er is in ze
kere zin geen gevaarlijker wapen dan het
wapen van het getal. Dit getal kan een
leer, een kerk, een organisatie, een ver
eniging volledig naar de ondergang voe
ren.
Wie de Bijbel kent heeft begrepen, dat
onder de vele dingen, die deze „wereld"
waardevol acht, maar die in wezen waar
deloos en zelfs gevaarlijk zijn, ook het
getal behoort. Dat de overwinning niet
bij velen, noch bij weinigen ligt, maar al
leen een zaak van de Here is, hebben
Gideon en na hem velen goed begrepen.
En het is om deze reden, dat het vloekt
met elk begrip van christelijke stijl, als
men z'n roem gaat zoeken in.de getallen,
en met zekere ophef verteltzó en zoveel
mensen hebben wij met kunst- en vlieg
werk naar Sonsbeek gesleurd. En als Ju-
belga met zijn legioenen over dit getal
jubileert, moet hun in de eerste plaats
Zij wachtte elke dag op hem als hij van
school thuis kwam, en luisterde dan be
reidwillig naar alles wat hij die dag had
geleerd. Toen hij ongeveer 10 jaar was
leerde ze hem de Catechismus zo goed,
dat hij die van voren naar achteren en
van achteren naar voren kon opzeggen.
Zeven jaar lang, toen hij op de Bijbel-
school en de universiteit was bad zij elke
dag voor hem, met als uitgangspunt 2 Ti-
motheüs 2:15. „Maak er ernst mee U
welbeproefd ten dienste van God te stel
len, als een arbeider die zich niet behoeft
te schamen, maar rechte voren trekt bij
het brengen van het woord der waar
heid". Zondagsmiddags las zij hem ver
halen uit de Bijbel voor en nam hem met
haar en haar man mee naar de Zondags
school en de kerk en leerde hem hier zo
veel van te houden, dat hij ongeduldig
werd als ze laat van huis gingen.
Ze zond hem dozen met fruit en koek
jes en dergelijks toen hij samen met de
zangleider Cliff Barrows naar Engeland
ging in 1946'47 voor een Youth for
Christ campagne in die koude winter, wel
wetende dat hij het meestentijds niet zelf
zou opeten, maar het aan Engelsen zou
uitdelen, die gebrek leden. Deze dame,
over wie we schrijven, met haar stralende
Dit is alweer een Engels woord, wat
bijna onvertaalbaar is. Zoals er meer
vreemde woorden in het Nederlands bin
nendringen, om de eenvoudige reden, dat
er in onze taal geen plaatsvervangend
woord bestaat.
Je zou het kunnen vertalen met: club
geest. Maar dat kan soms hetzelfde be
tekenen als „clubjesgeest", en dat wordt
er juist helemaal niet mee bedoeld.
Team-spirit heeft meer het oog op het
gezamenlijk optrekken van de clubleden
onderling, op het voor-elkaar-opnemen in
alle situaties. Kortom, vele mannen die
tezamen staan tegenover de buitenwereld
als één enig man, en daarom elkaar nooit
afvallen.
Dat was even zoeken naar woorden,
om tenminste vooraf vast te stellen waar
over we het zullen hebben.
Die team-spirit is n.l. een vereiste, een
eerste vereiste voor iedere club. Dus ook
voor de clubs, die we kennen onder de
namen van J.V. en M.V.
Je zou misschien willen tegenwerpen
ja, maar we doen op onze J.V.'g !en
M.V.'s toch aan principiële studie. Dat
loopt toch wel vanzelf. En ieder die op
de vereniging komt, die is het toch met
dat principiële doel eens. Als die team
spirit dan al ontbreekt, dan is het toch
niet zo erg We studeren toch wel
Dat klinkt allemaal wel heel aardig,
bijgebracht worden, dat althans deze ju
bel geen klankbodem mag vinden in het
christelijk geweten, en in wezen werelds
is.
Ik ben mij bewust, dat deze opmerking
ook weer negatief is, maar daarom be
hoeft ze toch niet waardeloos te zijn. Een
professor in de predikkunde heeft eens
aan zijn studenten het advies gegeven, dat
ze veel slechte preken moesten lezen
dan wisten ze in elk geval hoe het niet
moest. Ik geloof dat wij al een aardig
eind op de goede weg zijn, als wij in
bepaalde dingen weten hoe het niet moet.
Als ik op een viersprong sta, en ik weet
alvast van twee wegen, dat ik die niet
moet hebben, dan ben ik er nog niet hele
maal, maar toch al wat verder, dan op
het moment, dat ik van geen van de vier
wegen wist, welke de goede was.
Wij spreken nogal eens van een „chris
telijk stempel" dat ergens op gedrukt
moet zijn. Daar ben ik niet erg voor. Een
stempel zit altijd aan de buitenkant, dat
zit er op, maar er niet in. U weet, de
Farizeën gingen met die stempels ook
nogal handig om, en zij waren meesters
in de verfraaiing aan de buitenkant. De
binnenkant zag er meestal niet zo roos
kleurig uit, U weet wel van die fraai ge
pleisterde graven, maar van binnen vol
dorre doodsbeenderen.
Eens in m'n leven heb ik een huwelijks-
sluiting meegemaakt vanaf de kerkelijke
bevestiging tot en met het daarop vol
gende huwelijksfeest. Dat was zo'n geval
ogen is Mrs. William Franklin Graham
uit Charlotte (Noord Caroline) de moe
der van Billy Graham. U moet eens een
paar dagen bij haar doorbrengen, zoals
wij dat een maand geleden hebben gedaan
in haar huis te Charlotte en U zult in
minder dan geen tijd twee oorzaken kun
nen aanwijzen waarom God de bediening
van haar oudste zoon zegent. Zij is een
van die oorzaken. De andere is haar echt
genoot, die even lang is als Billy, en die
op zichzelf al een artikeltje waard zou
zijn.
Zittend in een schommelstoel, rustig
doorbreiend aan een pullover, af en toe
even rustend, kunt U uit de mond van
deze grijzende dame met haar jeugdige
hart het volgende horen
„We hebben er voor gebeden en er
voor gewerkt dat al onze kinderen, Billy
incluis, geen oppervlakkige Christenen
zouden worden, maar mensen met een
diep en stevig geestelijk leven
Ik zal die dag nooit vergeten dat Billy
uit Florida schreef dat hij predikant wil
de wordenWij hielden gezamenlijk
ons avondgebed, terwijl elk van ons een
Bijbelvers las tot het hoofdstuk uit was.
Daarna bad ieder van ons. Boven de ont
bijttafel hadden we een Bijbelse kalender
maar van zo'n houding plukt iedere ver
eniging bittere vruchten.
Denk allereerst maar eens aan de bui
tenstaanders. Dat zijn dus de mensen, die
niet helemaal overtuigd zijn van de nood
zaak om principiëel te studeren. Of mis
schien welhelemaal niet overtuigd. Zul
ke mensen lopen er- tegenwoordig nogal
wat rond. Hoe kun je ze ooit overtuigen,
als je eigen vereniging alle geest van ge
meenschap mistVoor zulke „loslopende"
mensen moet een verband aanwezig zijn,
een bezielende gemeenschap, willen ze
ooit meedoen.
En denk verder maar aan alle bij- en
meelopers, die zo'n beetje in het kielzog
van de vereniging meevaren. Die wil je
er toch graag bij houden Dan moet je
daar je best voor doen. Niet met een
enkel toepasselijk woord over het nut van
principiële studie. Dat moet ook gebeu
ren. Meer nog: dat is al heel vaak ge
beurd. En het heeft bitter weinig gehol
pen.
Dan moet je naar een ander middel kij
ken om ze vast te houden.
Zit er in je club wel die team-spirit,
dat verband wat ze allemaal maakt tot
één enig man?
Ik ken verenigingen waar dat bestond.
Ik heb zelfs het genoegen gehad om lid
van zo'n vereniging te mogen zijn. Voor
de eerlijkheid moet ik er bij zeggen, dat
met een christelijk stempel. Dat stempel
was namelijk het kerkelijke geval dat
voorafging. De pleistering. Het ging alle
maal verbazend plechtig en deftig. Er
waren dure auto's met geuniformde
chauffeurs, veel hoge hoeden en zwarte
jassen en onwaarschijnlijke japonnen. Er
was ook nog een koor, dat iets zong en
een zeer magere collecte. Nadat men al
deze uitbundigheden en plechtigheden af
gewerkt en overleefd had, kwam het
eigenlijke feest. Toen kwam er uit, wat
er in zat. Er zat niets in. Het was een
volkomen leegte, en deze absolute leegte
werd gevuld door een afgehuurde pianist,
een conferencier, en een goochelaar. Men
had zelf niets, om aan het „feest" een
eigen inhoud te geven, en daarom liet men
bijvullen door anderen. En dat opvulsel
vond iedereen prachtig. Het werd een
„happy day, Oh, mein Papa, en veel
Moonlight", en allen gingen voldaan naar
huis. Over de ongelooflijke prestaties van
die goochelaar is nog lang nagepraat.
U voelt nu wel, wat wij met „eigen
stijl" bedoelen. Hier was geen eigen stijl,
hier was zelfs helemaal geen stijl. Het
was geen christelijk feest, maar een puur
werelds feest, nadat heel even getipt was
aan het hors d' oeuvre van de kerkelijke
bevestiging. Men vond die „eerste gang"
ook nog wel smakelijk en precies voldoen
de om de eetlust op te wekken. Plet wa
ren voorts allemaal geleende spulletjes,
gegapt kunt U ook gerust zeggen, van de
„wereld".
Waarom zal toch elke bruid volstandig
weigeren naar het Stadhuis en de kerk
met voor elke dag een vers om over na
te denken en bij stil te staan die dag tij
dens het werk of op school. De eerste
tekst die Billy leerde was Spreuken 3:6:
„Ken Plem in al uw wegen en Hij zal uw
paden recht maken" Elke avond ba
den wij met de kinderen, een voor een,
in de kamer naast de woonkamer en daar
na werden ze met een vaartje naar bed
gestuurd
Als je er tegenover haar over begint
dat haar internationaal bekende zoon suc
ces op succes boekt, krijgt U van haar
hetzelfde antwoord als van Billy: „Plet
is alles van God. Billy is slechts het ka
naal".
Vraag haar of zij ook heeft vermoed
dat de oudste van haar vier kinderen zo'n
plaats zou gaan innemen in het geestelijke
leven van deze tijd, dan krijgt U als ant
woord: „Bij God is alles mogelijk. We
hebben voor Billy Frank (zoals iedereen
in de familie hem noemt) even veel ge
beden als voor de andere drie kinderen.
In hoeverre Plij Billy Frank wil gebrui
ken staat aan Hem. We moeten gelovig
bidden". Deze Godvrezende moeder en
haar echtgenoot, die veeboer is, hebben
Billy in de jaren van zijn opvoeding een
ideale achtergrond gegeven. Prettige, rus
tige mensen, die de Bijbel als middelpunt
van hun leven hebben. Zij vertelt wat over
de gebroken enkel, die ze heeft gehad, en
dat haar been ongeneeslijk was verklaard
door de negen doktoren, die er bij geweest
waren. Nu kan ze er zelfs al weer de zol
dertrap mee opkomenHaar vader had
altijd graag gewild dat ze een jongen zou
het in de oorlogsjaren was, en dat heel
de situatie van die dagen er toe meewerk
te om een onvervalste gemeenschapsgeest
aan te kweken.
Ik ken echter ook verenigingen (dat
heb ik meegemaakt) waar de hele ver
eniging lacht en giert en brult, als een
of ander een vraag stelt die dom lijkt, of
niet-pricipiëel lijkt.
En ik heb het meegemaakt, dat alle
leden om 8.30 uur al op de klok kijken
of ze nog niet naar huis kunnenBlijk
baar was het niet zo pakkend, dat ze nog
langer wilden blijven.
Dat zijn (maar een paar) fouten in
de team-spirit. Zulke fouten wreken zich
op een fatale manier. Daar gaan de ver
enigingen van over de kop.
En je moet niet zeggen: ja, maar wij
zijn toch studie-clubs.
Daar is diezelfde samenbindende geest
even belangrijk.
Je komt toch hoop ik niet bij elkaar
WEER EENS REMBANG
(Vervolg)
De vorige keer vertelde ik U, hoe
merkwaardig soms het verband ligt tussen
ons gebed voor de Zending en Gods ver
horing, en hoe we dat merken uit de ont
wikkeling van het kerkelijk leven in Rem
bang. Ik was met mijn verhaal echter nog
niet klaar. Het vervolg, dat hier geboden
wordt, is al even merkwaardig. De Here
heeft immers een sterke voortgang van
te gaan in een afdragertje van grootmoe
der, en waarom zijn wij, zodra het feest
georneerd moet worden fel op allerlei af-
dragertjes waar de wereld al „niets meer
aan" vindt? Waarom moet er op al onze
feesten, samenkomsten, meetings, en in
de gezellige huiselijke kring, van alles
aangedragen en bijgesleept worden, wat
met het „eigene", het wezenlijke van ons
leven en onze levensovertuiging niets,
maar dan ook niets te maken heeft.
Het is ons natuurlijk bekend, dat aller
lei staten in de noodzakelijkheid zijn op
gezette tijden leningen te sluiten om hun
huishouding op de been te houden.
Laten wij nu goed in de gaten houden,
dat wij burgers zijn van het Koninkrijk
Gods. Niet alleen maar in de kerk, maar
in al onze levensuitingen en levensver
richtingen. Dit Koninkrijk Gods is in alle
opzichten iets aparts, iets eigensoortigs.
Ook in dit opzicht, dat het nooit leningen
sluit. Wie zelf geen geld genoeg heeft,
behoeft van een ander niets te lenen. De
rijkdom van het Koninkrijk Gods is zó
uitbundig, dat er niets te lenen valt. Zo
dra de burgers van het Koninkrijk Gods
van de wereld gaan lenen, o f wat nog
erger is, gaan stelen, dan zijn zij in een
wereld terecht gekomen, waar ze niet
thuis horen, namelijk in de onderwereld
van de misdaad.
Wij bezitten waarlijk zelf genoeg om
ons levenshuis in eigen stijl op te bouwen,
waar de wereld zelfs niet op uitgekeken
raakt, als wij maar over voldoende chris
telijke fantasie beschikken om dit ook uit
te buiten. H. V.
zijn, maar toen ik als derde dochter ter
wereld kwam, nam hij daar toch ook ge
noegen mee" Zij werkte mee op de
Zondagsschool, naast nog veel ander werk
voor de Heer.
Zij spreekt liever niet te veel over de
pakken op zijn broek die Billy heeft ge
had en verdiend en ze gelooft eigen
lijk, dat ze haar lange opgeschoten jon
gen, die altijd zo vol energie en levens
lustig was een beetje te strak heeft ge
houden. „Hij was een typische jongen,
vol kattekwaad. Hij was goedig, ook als
hij streken uithaalde. Niet gemeen."
Toen we van ons bezoek terug reden
hadden we een warm gevoel van binnen,
dat we in Billy's ouderlijk huis hadden
meegekregen.
Het lag niet in de eerste plaats aan de
gastvrijheid of het voedsel, hoewel beide
goed waren. Er was iets anders.
Billy zelf beschrijft het het beste toen
hij ons enige tijd geleden vertelde: Zij
hebben me de godsdienst nooit opgedron
gen, toen ik als jongen opgroeide. Zij
leefden eenvoudigweg dicht bij de Heer.
In dat huis en in die sfeer heb ik vele
lessen geleerd en nog iets anders wat
ik me toen nog niet bewust was. In mijn
huis werd het leven van de Heer Jezus
geleefd". Op het ogenblik wordt een jon
ge Amerikaanse evangelist door God ge
bruikt om honderden voor Christus te
winnen. Een van de oorzaken ligt in dat
huis in Charlotte, North Carolina; een
biddende moeder, die haar Bijbel leest.
Uit „Jeugd in Actie". Juli 1954.
W. J. M.
in die vereniging als een stel individualis
ten, die ook inde vereniging -ieder op
zichzelf blijven staan.
Dat is misschien een ideaal voor ge
nieën, maar wij als gewone mensen zijn
toch langzamerhand zulke onbijbelse prin
cipes van de 19e eeuw zat geworden.
Je komt bij elkaar als vereniging, als
team. En als vereniging ga je het stude
ren leren. Als vereniging, let wel.
Daarom is het eerste, wat je verder
ook van plan bent te gaan doen, team
spirit.
Je vereniging zal een gemeenschap zijn,
of ze zal niet zijn.
Dat klinkt een beetje profetisch, zie ik.
Laat maar staan.
Zo kun je het gemakkelijk onthouden.
En, naar ik hoop, zo spoedig mogelijk
in practijk brengen.
Er is wel haast bij
Sch. H. M. IC.
Zijn werk in deze Islamitische stad ge
geven, waar wij vorig jaar, toen ik U
voor het eerst over R. schreef, nog niet
van konden dromenWelke voortgang
dan? We kunnen dat heel in 't kort zó
samenvatten: als U dit leest, is er in R.
al een Chr. Lagere School geopend! Het
begon in Jan. '54 bij de aanvaarding door
de Zuiderzending van het door de Zen-
dingsdeputaten-Classis Blora ingediende
„Onderwijsplan 1954". Daarin was ook
opgenomen een voorstel tot inrichting van
een tijdelijk schoolgebouw en tot het ge
ven van „startkapitaal" voor een te stich
ten Chr. Lagere School in R. Daarop
werd er uitvoerig samengesproken tussen
