Ons aUu ambt
Weekblad van de Gereformeerde Kerken in Zeeland
Jehovah-Getuigen
ZEEUWSE KERKBODE
ZESDE JAARGANG No. 37
Abonnementsprijs2,50 per
halfjaar (bij vooruitbetaling)
Afzonderlijke nummers 10 cent
Advertentiën 10 cent per mm
Hoofdredacteuri Ds H. Veldkamp, Langevielesingel 68, Middelburg, Telefoon 2047
RedacteurenDs D. J. Couvée, Dr C, Stam
DrukkersLittooij Olthoff, Spanjaardstraat 47, Middelburg, Telefoon 2438, Giro 42280
VRIJDAG 16 MAART 1951
Berichten en opgaven Predik
beurten, tot Dinsdagsmorgens
te zenden aan de drukkers
Littooij Olthoff, Middelburg
(Slot)
Het ambt der gelovigen komt met name in
actie behoort dit althans te doen bij de
tucht die aan de eigenlijke kerkelijke tucht voor
af gaatde onderlinge censuur het wat men
noemt „handelen naar Mattheus 18", d.i. het
trachten te winnen van de broeder die „tegen
u gezondigd heeft".
Dit is met name een koninklijke taak.
De koningen werden oudtijds de „herders der
volken" genoemd, en een iegelijk die de zalving
van Christus, de Koning-Herder, deelachtig is,
zal dit herderlijk werk met blijdschap verrichten...
het past de gezalfde christen-koning niet, om te
zeggen „ben ik mijns broeders hoeder 1"
Niettemin beheerst deze Kaïnspreuk maar al
te vaak de gang van zaken en komt in het na
laten van het opzicht hebben over elkander en
tucht oefenen onder elkander een schrijnend te
kort aan koninklijk ambtsbesef openbaar. Herder
lijk werk behoort, zo oordeelt men, tot de plicht
en bevoegdheid van de dominees en de ouder
lingenzo wordt Mattheus 18, ik zeg niet tot
een „vergeten", maar wel tot een verwaarloosd
hoofdstuk. Het draagt het herderlijk werk aan
de gelovigen, allen en een iegelijk, op.
Het is merkwaardig te zien, hoe ons gerefor
meerde volk, dat terecht doodsbang is voor
Schriftcritiek, soms met veel gemak hele hoofd
stukken uit de Bijbel scheurt, en als niet voor
hen beschreven beschouwt.
Als een broeder of zuster „gezondigd heeft"
begrijpen we meestal niet, dat de kerkeraad daar
niet eens naar omkijkt, en we vinden dat een
ernstig geval van ambtsverwaarlozing. We be
grijpen evenmin, dat we in de eerste plaats zelf
een roeping te vervullen hebben in dit opzicht
over, en het gebed voor elkander. Dit is een niet
minder ernstige ambtsverwaarlozing, die wel op
schade voor de kerkelijke samenleving en op de
duur op verwoesting der gemeente moet uitlopen.
Onze taak is niet, over de zonden en afdwalin
gen der broeders en zusters met elkaar te praten,
en ook niet in het gunstigste geval de zaak
eens ter kennis te brengen van 'n broeder-kerke-
raadslid, maar we hebben hen zelf met onze her
derlijke zorgen te omringen.
De kerkelijke tucht is uitzonderingen daar
gelaten niet het begin, maar het eindpunt van
een langdurig proces, een worsteling in gebed en
„bestraffing" door de gelovige, die zich van zijn
ambt bewust is. En dan nog niet eens eindpunt,
omdat deze tucht ook weer bedoelt medicijn te
wezen het eindpunt is het behoud van de zon
daar. Wij zijn bovendien elkanders leden we
stellen alles in het werk om b.v. ons oog te be
houden, als er gevaar zou bestaan het te verlie
zen om het verlies van een lid der gemeente
schijnt menigeen zich weinig te bekommeren.
Natuurlijk behoort deze „bestraffing", dit op
zicht hebben over elkander, niet meesterachtig
èn uit de hoogte te geschieden. Daar is in de
eerste plaats geen enkele reden voor, zoals ieder
wel weet, die zichzelf enigermate kent, maar het
werkt ook precies het tegenovergestelde uit van
wat we bedoelen. Het vooropgezette doel is de
broeder te „winnen", en dat gebeurt nooit zonder
gebed, vooral het gebed om liefde en ootmoed.
Alles behoort ook hier „koninklijk" te geschieden.
Het zou er in de gemeente stellig heel anders
uitzien, als het ambt der gelovigen niet zozeer in
verachting ware, en wij voor Mattheus 18 even
diep wilden buigen als we dat zeggen te doen
voor elk ander deel van de Heilige Schrift. Er
zou bovendien heel wat minder rompslomp door
de kerkeraad te verhakstukken zijn, en minder
kostbare tijd verprutst behoeven te worden voor
het beslechten van alle mogelijke en onmogelijke
„kwesties".
Kerkeraad en gemeente zouden de handen vrij
krijgen, om gemeenschappelijk het koninkrijk
Gods naar binnen en naar buiten tot ontplooiing
te brengen.
Indien wij Gode gemaakt zijn tot koningen,
bezitten wij niet alleen grote verantwoordelijk
heid, maar ook grote rijkdom. Geen geldelijke,
maar geestelijke rijkdom. Het gaat met die gees
telijke rijkdom evenzo als met stoffelijke rijkdom,
namelijk dat we niet bij diverse gelegenheden
zeggen, dat we toch zo rijk zijn, maar dat we
dit tónen. Wie werkelijk rijk is, gaat dit niet
uitbazuinen, maar laat dit merken aan de levens
staat, die hij voertdoet hij dit niet, dan is hij
'n pocher of 'n gierigaard, een van tweeën.
Óp dezelfde wijze zullen wij ook vriend en
vijand verbaasd doen staan over de levensstaat,
die wij voeren kunnen zodat men zegt„wat
kunnen die mensen toch veel doen". Ik bedoel
niet alleen kerken bouwen en onze armen onder
houden en andere dingen tot stand brengen, maar
ook en vooral te leven uit ons koninklijk ambts-
en overwinningsbesef, dat dit de overwinning is
die de wereld overwint, namelijk ons geloof. Dit
zal moeten gebeuren, zullen we niet het verwijt
op ons laden, van pochers te zijn die toch niet
zo rijk zijn als ze zichzelf en anderen willen doen
geloven.
Zomin als een rijke gaat lenen van een arme
schooier, gaan dan natuurlijk de onderdanen van
het koninkrijk Gods, die even zovele koningen
zijn, lenen van de „arme wereld". Die arme we
reld kan noch mag bouwstoffen leveren om onze
conversatie te doen vlotten of onze feesten te
doen „slagen" evenmin hebben we aan de we
reld wapenen en strijdmethoden te ontlenen
daar zijn we zelf te rijk en te koninklijk voor
Geschiedt dit wel, dan is de wereld met vliegen
de vaandels ons koninkrijk binnengevallen dit
is óók wereldgelijkvormigheid
Indien iemand te dringender ging bidden dat
een iegelijk zijn ambt (aller gelovigen) even ge
trouw en gewillig b'ediene als de engelen in de
hemel doen, zou het schrijven hierover niet ver
geefs geweest zijn. H. V.
Nog altijd moet ik mijn belofte inlossen, iets
te schrijven over de leer der Jehova-getuigen.
In enkele artikelen werd wel iets gezegd over
hun naam, optreden, en antichristelijk karakter,
en werd ook wel iets aangestipt over hun won
derlijke beschouwingen, maar van wat de Jehova
getuigen nu eigenlijk precies te vertellen hebben,
werd weinig of niets gezegd.
Het is toch wel hoog nodig, dat daar iets van
gezegd wordt.
Er zijn namelijk niet zo weinigen, die de Jeho
va-getuigen nog vrij serieus nemen.
Zij laten zich natuurlijk door hen niet paaien,
en ook geen krantje verkopen daar zijn ze
te kerkvast voor maar ze hebben toch een
vaag vermoeden, dat deze Jehova-getuigen nog
zulke kwaie lui niet zijn. Nu ja, ze zullen hier
en daar wel wat zonderlinge opvattingen heb
ben, maar daar hoef je ze toch niet direct om
te verketteren. We zijn het met het Heilsleger
en Johannes de Heer en zo ook lang niet eens,
en we denken er niet aan, hun opvattingen over
te nemen, maar daarom kunnen het toch wel
warme christenen zijn.
Zij horen de Jehova-getuigen ook van Chris
tus, verzoening en verlossing spreken, en dat
laat zich toch wel horen.
Ja, zo af en toe komt er een tikje van jaloezie,
dat deze Jehova-getuigen toch zulke ijverige pro
pagandisten zijn voor de Here en daar moesten
wij eigenlijk ook wat van hebben.
Kort en goed komt de „publieke opinie" hierop
neer, dat deze Jehova-getuigen in hun soort toch
ook wel „vrome" mensen zijn. Er moge dan een
streepje doorheen lopen, en ze mogen op ver
schillende punten wat afwijkende opvattingen
koesteren, maar verder zijn er niet zoveel wolk
jes aan de lucht.
Ik heb er reeds vroeger op gewezen, dat deze
beschouwing door en door fout is.
Toen Paulus in Philippi achterna geroepen
werd door een waarzeggende dienstmaagd: „deze
zijn dienstknechten des allerhoogsten Gods, die
ons de weg ter zaligheid verkondigen", scheen het,
alsof Paulus daar ongedachte hulp kreeg, en de
woorden waren ook wel mooi, maar in werke
lijkheid was de duivel in die mooie woorden
gekropen.
Paulus heeft dat van meetaf ingezien, en hij
heeft deze boze geest het zwijgen opgelegd.
Niet anders staat het in wezen met de Jehova
getuigen.
Dit is geen secte, die nog een zekere plaats
kan hebben binnen het christendom, maar het is
een antichristelijke beweging, die vierkant tegen
over het christendom staat.
Hadden zij enkel afwijkende meningen, en wa
ren zij het in de grondgedachte met de Bijbelse
waarheid eens, dan zou er nog de mogelijkheid
bestaan, met hen van gedachten te wisselen.
Nu hun leer echter vierkant tegenover de Bij
bel staat, is de situatie heel anders.
Gedachten wisseling met hen is even nutteloos,
zo niet nuttelozer, als een conferentie van de
grote vier in Parijs.
Zoals er nu in de wereld twee beschouwingen
zijn (Westen en Oosten) zo staan Jehova-getui
gen en christenen even ver van elkaar als het
Dosten van het Westen.
Hier is geen overbrugging mogelijk.
Dat dit zo is, moge ik bewijzen door het vol
gende.
Alle hoofdwaarheden van het christendom
worden door de Jehova-getuigen geloochend of
vervalst.
Niet slechts enkele, maar alle.
Ik noem maar de volgende punten
1. De leer der Heilige Drieëenheid wordt door
de Jehova-getuigen niet alleen geloochend,
maar voor een uitvinding van de duivel ver
klaard.
2. Jezus Christus is niet de Zoon van God, maar
een gewoon schepsel.
3. Een eeuwige straf bestaat niet.
4. De Bijbel is niet Gods Woord.
5. Alle Christelijke kerken zijn vals en een sy
nagoge van de satan.
6. De Sacramenten hebben niet de minste waar
de.
7. Het evangelie van genade voor verloren zon
daren is waardeloos.
Het zal ieder volkomen duidelijk zijn, dat als
deze zeven hoofdwaarheden van de Heilige
Schrift zó grondig worden ontkend er van heel
het evangelie geen spoor meer overblijft.
Wie dus met de Jehova-getuigen te maken krij
gen, weten nu heel goed met wie hij precies te
doen heeft.
Wij komen op enkele details nog nader terug.
