Ons atUc ambt
Weekblad van de Gereformeerde Kerken in Zeeland
ZEEUWSE KERKBODE
ZESDE JAARGANG No. 35
Abonnementsprijs2,50 per
halfjaar (bij vooruitbetaling)
Afzonderlijke nummers 10 cent
Advertentiën 10 cent per mm
Hoofdredacteur: Ds H, Veldkamp, Langevielesingel 68, Middelburg, Telefoon 2047
RedacteurenDs P. de Bruyn, Ds D, J. Couvée, Ds S. Greving, Dr C. Stam
DrukkersLittooij Olthoff, Spanjaardstraat 47, Middelburg, Telefoon 2438, Giro 42280
VRIJDAG 2 MAART 1951
Berichten en opgaven Predik
beurten, tot Dinsdagsmorgens
te zenden aan de drukkers
Littooij Olthoff, Middelburg
IV.
Op het profetisch ambt volgt het priesterambt.
Dit houdt in naar de omschrijving, die de Ca
techismus er van geeftdat ik mijzelven tot een
levend dankoffer Hem opoffere. Dit is keurig ge
zegd, omdat hieruit blijkt, dat we met ons pries
terambt niet klaar zijn als we iets van ons bezit
geofferd hebben voor de armen en voor het ko
ninkrijk Gods, maar dat we ons zelf te offeren
hebben. De Nieuw-Testamentische priester legt
zichzelf op het altaar en is dus priester en offer
tegelijk.
Natuurlijk sluit dit het offer der gaven niet uit,
want dat vloeit er rechtstreeks uit voort. Wat
dit laatste betreft, heerst er helaas nog veel mis
verstand en ontbreekt eveneens nog het priester
lijk ambtsbesef.
Als priesters des Allerhoogsten Gods hebben
de gelovigen niets anders te doen in hun offe
rande, dan te dienen en te gehoorzamen en is alle
zelfbepaling omtrent de keus en de grootte van
het offer contrabande.
Dat hebben wij niet uit te maken, evenmin als
een priester onder het Oude Testament zelf kon
uitmaken welke offers hij brengen zou, evenmin
als een staatsburger zelf kan uitmaken of en hoe
veel belasting hij betalen zal evenmin als een
rentmeester zelf kan bepalen hoe hij de goederen
van zijn „heer" beheren zal; evenmin als domi
nees, ouderlingen en diakenen zelf kunnen uitma
ken hoe het Woord bediend, de kerk geregeerd
en de armen verzorgd moeten worden. Dat wórdt
voor hen uitgemaakt. Het is belachelijk en ver
waten te menen, dat wij de .offerdienst des Heren
zouden uitmaken, alsof de soldaten in het leger
de dienst regelen Dan is het geen dienst meer,
maar heerschappij voeren. De offerdienst is ook
dienst en daar past niet anders dan strikte ge
hoorzaamheid.
En een iegelijk die hierin wat vrijbuiteren wit,
die vergeet dat hij priester-ambtsdrager is, en
verwaarloost op schandelijke wijze zijn ambt.
Het behoeft geen betoog, dat deze dienst een
liefdedienst is, waarbij het met de dienst der
barmhartigheid nog weer anders staat, dan met
de offerdienst voor de kerk des Heren.
Wat dit laatste betreft, spreken we dan ge
woonlijk van „vrijwillige bijdragen". Er zijn er
die het „vrijwillig" in deze term ongeveer aldus
uitleggen, dat men het doen kan, maar ook na
laten en dat dit geheel aan ieders believen staat.
Het is immers vrijwillig Door deze redenering
wordt de „vrijwilligheid" tot „willekeur" gede
gradeerd de christelijke vrijheid tot onchristelijke
losbandigheid verlaagd.
We zullen daarom goed doen wèl in te zien,
dat dit „vrijwillig" alleen betekent, dat de gaven
met een vrijwillig of gewillig hart en met een
blij moedig-milde hand moeten worden gegeven.
Het mag u niet afgedwongen worden, want elk
met-een-zucht-gegeven-offer heeft z'n waarde
verloren, al was dat offer nog zo groot Dat
maakt de zaak dus niet gemakkelijker maar moei
lijker. God wil niet alleen dat we offeren, maar
ook dat we blijmoedig offeren. Anders is ons
geld met ons ten verderve
In elk geval sluit de vrijwilligheid de verplich
ting niet uit. We mogen en we moeten. De of
feraar in Gods koninkrijk is vrije en onderdaan
tegelijk knecht en kind.
Deze verplichting ligt zeer voor de hand.
Als krachtens het ambt der gelovigen de kerk
geïnstitueerd is, de ambten zijn ingesteld enz.,
dan ligt toch niets meer voor de hand, dan dat
diezelfde gelovigen de verplichtingen, die daaruit
voortvloeien en die ze gezamenlijk op zich geno
men hebben, nu ook nakomen, en gemeenschap
pelijk alle lasten dragen. Elke verplichting, ook
die vrijwillig is aangegaan, moet nagekomen wor
den. Ge hebt uw huwelijk vrijwillig aangegaan,
maar niemand zal toch wel zo dv/aas zijn om te
menen, dat hij nu geen huwelijksplichten heeft.
Degenen, die hun priesterlijk ambt op dit punt
verwaarlozen, zijn de parasieten der kerkelijke
samenleving. Vond hun voorbeeld algemeen na
volging, de kerkedienst zou niet onderhouden
kunnen worden en de kerk zou de hongerdood
sterven. Dit is de gruwelijkste Sabbatschennis,
want het Sabbatsgebod eist zelfs eerstelijk
dat de kerkedienst onderhouden worde.
En het zal den voetballers, die op hun manier
de dag des Heren ontheiligen, allicht verdrage-
lijker zijn in de dag des oordeels dan hunlieden.
Het is in zekere zin jammer, dat de Catechis
mus over wat behalve het offer nog meer tot het
priesterlijk ambt der gelovigen behoort, het stil
zwijgen bewaart. Ik bedoelde voorbede en de
zegen.
Beide behoorden ook bij de taak van de Oud-
Testamentische priester.
In de voorbede was hij de mond van het volk
tot God, en in de zegen, de mond van God tot
het volk. Christus heeft als onze grote Hoge
priester ook beide vervuld en vervult ze nóg. Hij
was op aarde Voorbidder en is in de hemel onze
Voorspreker Hij is het ook, Die vanuit de he
mel ons zegent door Zijn hemelee gaven over
ons uit te gieten. Indien wij dus in alles „Zijner
zalving deelachtig zijn" en Hij ons volledig in
het ambt herstelt, dan behoort bij het offer ook
de priesterlijke voorbede en de priesterlijke ze
gen. Dit is ook door Christus en de apostelen
duidelijk geleerd.
Want wat die „zegen" betreft, het woord tot
Abraham gesproken „Wees een zegen", heeft
nog niets van zijn kracht verloren. En als Chris
tus Zijn Kerk het zout der aarde en het licht der
wereld noemt, dan ligt het zegenend karakter
daarin duidelijk uitgesproken. En niet anders is
het met de voorbede. Herhaaldelijk wekken de
apostelen er toe op,, voor hen en voor elkander
Trouwens, ook het meervoud „ons" in plaats
van het enkelvoudige „ik" in het „Onze Vader"
wijst in dezelfde richting. Ik heb niet alleen te
bidden voor mijn brood en om vergeving van
mijn schulden, maar ook priesterlijk anderen op
het hart te dragen,Ik vermaan dan voor
alle dingen, dat gedaan worden smekingen, ger
beden, voorbiddingen, dankzeggingen, voor alle
mensen" (1 Tim. 2 la). Helaas komt ook hierin
gedurig gebrek aan ambtelijk besef uit.
De voorbede hoort stellig ook bij het ambt
van de Dienaar des Woords als hij in de dienst
der gebeden voorgaat, maar is natuurlijk niet uit
sluitend het werk van de dominee. De gebeden
in de kerk vóór de kerk, de zending, de evange
lisatie, de zieken, de eenzamen, de jeugd, de ver
volgden, de Overheid en zoveel meer behoren
zich voort te zetten in de huizen en de binnen
kamers. Dit behoort evengoed tot het ambt aller
gelovigen. Dit gaat dan nog wel als we te bidden
hebben voor de onzen en die ons sympathiek zijn,
maar de Schrift houdt ons met klem en kracht
voor, ook te bidden voor die ons niet sympathiek
zijn, en zelfs voor degenen die ons geweld aan
doen.
Het kan gerust gezegd, dat op dit punt een
ambtsverwaarlozing op grote schaal geconsta
teerd moet worden. We praten wel over hen,
die ons misdeden, maar laten in de regel na voor
hen te bidden.
Velen kunnen een breed verhaal opdissen over
de wandaden van broeder A of de misdragingen
van zuster B, maar op de vraag hebt u voor
hem of haar wel eens gebéden, zwijgen de kla
gers en sprekers stil. Zolang het wangedrag van
anderen mij wèl stof tot gesprek met mensen,
maar geen stof tot gesprek met God geeft, mij
wel doet babbelen, maar niet doet bidden, zolang
ben ik nog een puur werelds mens want wereld
gelijkvormigheid zegt Paulus, zit 'm niet in uiter
lijke dingen, maar daarin dat men niet beproeft,
welke de goede en welbehagelijke wil Gods zij
(Rom. 12 2). Ik heb dan nog meer oog en oor
voor mijn belangen dan voor het zieleheil van
anderen, en het let mij niet, dat zij zich in de
zonde verstrikken ik ben over hen niet priester
lijk bewogen, en verzuim mijn priesterlijk ambt
in getrouwheid te vervullen.
Broeders, bidt voor elkander
Het „Onze Vader" kent dan ook geen „ik"-
toon, maar spreekt breed en wijd van „ons", en
stempelt daarmee elk gebed dat die naam ver
dient tot priesterlijke voorbede. Daarvan gaat
een wijdende en verheffende invloed op de bid
der zelf uit, zelfs al wordt geen zijner gebeden
verhoord. Want wie priester geworden is in
Gods tempel en de voorbede geleerd heeft, ver
teert zijn concurrenten niet door broodnijd, maar
bidt z'n collega ook z'n dagelijks brood mag heb
ben die weet geen chronique scandaleuse van
z'n buurman, maar worstelt in het gebed om hem
uit de macht van de Boze te rukken die zint
niet op middelen om zijn vijanden met gelijke
munt te betalen, maar bidt voor degenen die hem
geweld aandoen.
Deze voorbede is tevens een van de voor
naamste middelen, om een zegen te zijn voor
anderen.
De kerk des Heren is een zegenende dauw, die
neerzijgt op de dorre en dorstige wereld, en te
gelijk het zout der aarde, dat de bedervende
machten weert.
Men kan gerust zeggen, dat in de loop der
historie de kerk deze zegenende invloed gehad
heeft, en de „wereld" heeft meer aan het veel
gesmade en verguisde „christendom" te danken,
dan zij zichzelf bekennen wil. De wereld haat de
kerk, maar heeft desondanks de kerk nodig, ge
lijk zij Christus nodig heeft. Het geeft echter niet
veel, deze gezegende invloed van het christendom
in 't algemeen te erkennen zonder er zelf persoon
lijk part of deel aan te hebben. De roeping, een
zegen voor anderen te verspreiden, is ook een
persoonlijke roeping, en behoort tot het priester
lijk ambt aller gelovigen. Zijner zalving deelach
tig te zijn, betekent ook, aan Zijn zegenend werk
deel te nemen. Zoals Christus de broden, die Hij
vermenigvuldigde, gaf aan de discipelen, die ze
op hun beurt weer moesten doorgeven aan de
scharen, zo behoren wij nog steeds, wat we met
de ene hand van Christus ontvangen hebben, met
de andere door te geven aan anderen. Hetgeef
gij hun te eten, klinkt nog als een dagelijks bevel.
Stoffelijk maar ook geestelijk. Geef gij hun te
eten, ook van het Brood des levens.
Zit niet in de gevulde voorraadschuren der
kerk volop te eten, zonder u om de wereld te
bekommeren, die vergaat van honger. Weest
geen geestelijke hamsteraars, die eigen provisie
kasten opvullen, en zelfs geen kruimkens laten
vallen voor de hondekens. Wéés een zegen, en
begeer zeer te zegenen
Het jammerlijke verschijnsel kan zich voordoen,
dat die een zegen moeten zijn, tot een verzoeking
en zelfs tot een vloek worden voor hun omge
ving, en dat belijdende christenen door hun le
vensgedrag het evangelie meer in de weg staan,
dan het helpen verbreiden. Men wil dan met de
kerk, waartoe zulke „christenen" behoren, niets
te maken hebben, hetgeen hun onbekeerlijkheid
niet verontschuldigt, maar hun die deze „erger-
