WEG DIE ANGST!
zesde jaargang nc. 7 Uitgave van de Gereformeerde Kerken in Zeeland vrijdag is aug. 1950
Wat anderen schreven.
De nood der kerk.
Het antwoord is aan U.
ZEEUWSE KERKBODE
HoofdredacteurDs H. Veldkamp, Langevielesingel 68, Middelburg, Telefoon 2047
Abonnementsprijs 2,50 per RedacteurenDs P» de Bruyn, Ds D* J. Couvée, Ds S. Greving, Dr C* Stam Berichten en opgaven Predik-
halfjaar (bij vooruitbetaling)beurten, tot Dinsdagsmorgens
Afzonderlijke nummers 10 cent te zenden aan de drukkers
Advertentiën 10 cent per mm DrukkersLittooij 6 Olthoff, Spanjaardstraat 47, Middelburg, Telefoon 2438, Giro 42280 Littooij 6 Olthoff, Middelburg
wachten van kinderen die van jongsaf geïnfec
teerd zijn .met de slapheid der ouders?) ze wil
den nog een paar stappen verder gaan dan vader
en moeder. Hoe kan het ook anders Nooit kwa
men ze eigenlijk thuis in aanraking met het ge
heim van een echt blij christelijk leven in de
gemeenschap met Christus. Nooit blonk uit va
ders oog iets van warme liefde voor de dienst
des Heren. Nooit merkten ze aan moeder, dat
ze echt bewogen was met de geestelijke nood
van haar kinderen en voor hen bad. Jongens en
meisjes, die je beklagen kunt, ook al werden ze
eens gedoopt in de Naam van God Drieënig,
gedoopt in de armen van een vader of moeder,
die wel „ja" zeiden op de doopvragen, maar die
nooit worstelden, om dat „ja" in de daad van
hun christelijk opvoedingswerk te bevestigen. Het
is een wonder van Gods genade, als zulke kin
deren zich straks niet helemaal afwenden van
kerk en christendom. En gelukkig die wonderen
zijn er. Er zijn jongens en meisjes, die hun ouders
beschamen in de trouw waarmee ze zich aan
Gods dienst verbinden. En die soms tot een
beschamende zegen werden voor hun verslapte
ouders. Maar helaas, de meerderheid is zo niet.
Waar vader en moeder de Heiland niet liefheb
ben en in elk geval de vreugde van het God
dienen hun kinderen niet vóórleven, daar zijn
de gevolgen vaak benauwend. Vandaar dat deze
afvallen, gegrepen door de geest van deze we
reld. En dat anderen menen hun kerkleven te
kunnen combineren met allerlei dat niet naar de
wil van Christus is. Ze zien nergens meer kwaad
in. En ze helpen de danszaal vullen en nemen
zonder aarzeling op Zondag hun plaats op het
sportveld in."
Zijt gij ook aangestoken door de verlammings
ziekte van tegenwoordig Het zou niet zo'n won
der zijn, want bijna heel de wereld lijdt er aan.
Ik bedoel aan de Angst, een der ergste ziekten,
die thans de levens der mensen ondermijnt.
Velen slaat telkens weer de schrik om het hart
als ze de krant lezen of naar de radio luisteren.
Dan kruipt de angst naar ze toe en zeggen ze
beklemd 't Loopt mis met de wereld. Sommigen
grijpt het zo naar de keel, dat ze ronduit zeggen:
Als ik me maar indenk, dat het weer oorlog wor
den zou, dat houd ik niet vol, ik word haast gek
alleen al bij de gedachte eraan.
Het begint in ons te dagen, dat alles wat wij
met onze beheersing der natuurkrachten tot stand
hebben gebracht, ons mogelijk nog meer kwaad
dan goed aanbrengt. En deze conclusie vervult
ons, die toch zo trots waren op dat geweldige
kunnen van de mens, met angst.
Die angst verslapt veler energie. Op een ver
schrikkelijke manier wordt het leven door die
angst geremd. Waarom zou men zich nog druk
maken over de opbouw Als het er straks toch
allemaal weer aangaatWaarvoor zou men naar
kinderen verlangen Er komt van héél het leven
toch immers geen spaan meer terecht
En zo is er in West-Europa een algemene be
geerte zich uit deze na-oorlogse wereld terug te
trekken. Naar Canada, naar Zuid-Afrika, naar
Australië, naar de landen aan het einde der we
reld, uit de landen der verlammende angst weg
Wie maar even een gat ziet om er tussenuit te
komen, die gaat. Maarook al zit men in
Australië of in Canada, daar is die angst niet
volledig weg. Dat zal straks wel blijken. De angst
zal men overal in het leven terug vinden.
Waarom toch is die angst niet weg te werken?
Omdat er iets achter die angst staat, omdat er
iets is, waaruit die angst voortkomt. Dat is niet
maar de atoombom. Iets heel anders, wat de
mens uit zichzelf nog veel minder dan de atoom
bom weg kan werken. Het is dit, dat wij onszelf
en alles wat we hebben te belangrijk zien en
God te klein. Zie, als mijn huis, mijn bezit, mijn
aards leven mij het belangrijkste van het bestaan
is, dan is het ergste wat mij kan overkomen, dat
het dreigt mij te ontvallen, ik dat alles moet ver
liezen. Hoe meer ik vastzit aan dit leven en aan
de dingen van dit leven, een des te grotere rol
speelt de angst in mijn leven. Dan ben ik aldoor
bang, dat een door mijzelf opgesteld levensplan
en de door mij zelf vastgestelde idealen niet in
vervulling zullen gaan. Dan komt al levensgroter
Er wordt weieens geklaagd over de veelheid
van kerkelijke bladen. Niet altijd ten onrechte.
Maar in vacantietijd is dit euvel soms voor
Kerkbode-redacteuren een uitkomst. Zoals dit
nummer van onze Kerkbode bewijst, en wat nie
mand ons zal kunnen kwalijk nemen. Ook de
pen moet eens vacantie hebben.
Ds N. Willemse beantwoordt in „Ons Kerk
blad" de vraag: gaan we achteruit? en schrijft
o.m.
„Dit is de kern van alle nood in de kerk. Velen
hebben hun eerste liefde verlaten. Misschien zijn
ze jaren geleden, toen ze hun huwelijksleven aan
vingen, met prachtige voornemens begonnen. Sa
men zouden ze Jezus dienen. Hadden ze niet nog
maar kort geleden „ja" gezegd voor het aange-
voor mij te staan de angst, dat dit alles van mij,
tot mijn leven toe, zomaar ineens in elkaar ge
gooid wordt. Daar kan ik dan niet tegen, dat
houd ik niet vol, daar gaat heel mijn leven van
kapot. Alleen al de gedachte eraan verlamt mij,
dooft al mijn energie.
En met dat te belangrijk zien van zichzelf en
alles wat men heeft, gaat dan gepaard een niet
of te klein zien van God. Er is bij de angst-mens
geen vertrouwen meer, dat God het alles nog wel
aan kan, dat Hij het alles zó laat gebeuren, dat
het voor wie op Hem vertrouwt, goed wordt.
Achter alle angst zit wantrouwen jegens God.
Angst is tenslotte ongeloof. Het is het vanzelf
sprekende gevolg van een leven, dat zich van
God heeft losgehaakt. Er is thans in de wereld
zoveel angst, omdat er in de wereld zo weinig
met God wordt gerekend.
Gij, die dit leest, zegt nu misschien welMak
kelijk praten, maar je moet het je maar eens in
denken, straks een bommenwerper boven je stad
te zien komen, geladen met maar één enkel
atoombommetje Dan is het zeker nog al van
zelfsprekend, dat er huiverende angst over ons
is gekomen
Ja, en toch zei Jezus tot Zijn discipelen, die in
stormweer schreeuwden van angst, omdat de
verdrinkingsdood niet meer te ontkomen scheen:
Waarom zijt gij zo bang Ik ben er toch bij
Vertrouwt gij Mij dan niet
Omdat ze te weinig vertrouwen in Jezus had
den, daarom die angst toen ze op 't punt stonden
in de diepte weg te zinken. Het was niet nodig
geweest, als ze maar meer geloof in Jezus gehad
hadden. Wie gelooft, d.i. een band heeft aan de
Heere Jezus, hoeft nooit te vrezen. Hij immers
weet, dat God niet tegen hem is, dat Jezus in
de dood der angstige Godverlatenheid is ingegaan
om daardoor te bewerken, dat God vóór hem is.
En met God vóór ons, met Hem als onze Vader
vlakbij ons, behoeven we nooit beangst te zijn,
ook niet in de eeuw van de atoombom. Zelfs niet
al veranderde de aarde van plaats en werden de
bergen verzet in het hart der zee, zoals Psalm
46 zegt.
Als ge nog ingeklemd zijt in dat martelende,
aan heel uw leven knagende, alles in u verlam
mende angstgevoel, geef u met alles wat gij zijt
en wat ge hebt onvoorwaardelijk over aan Jezus
Christus, met heel dat door uw zonde ontstane
angstleven. Dan zult gij het ondervinden Weg
die angstWeg heel die verlammende beklem
ming.
zicht des Heren. „Ja" in de gemeenschap van de
kerk, toen ze hun geloof beleden „Ja, Heiland,
ik wil op U betrouwen en bij U schuilen. Ik wil
mijn hart en mijn leven U toewijden." Maar wat
is er weinig van terecht gekomen Langzaam aan
ging het achteruit en verslapte de band aan Chris
tus en Zijn kerk. Er werd weinig onderling over
de dingen van Gods Koninkrijk gesproken. Van
meewerken in enige tak van arbeid voor Christus'
kerk was geen sprake. En hun trouw in het ker
kelijk leven werd ook minder. Eerst voelden ze
welhet gaat niet goed. Misschien hebben ze
er ook wel even over gepraat samen. Maar van
vernieuwing was geen sprake. En ze werden
langzaam aan helemaal ingepalmd door de geest
van deze wereld. Waar ze vroeger niet aan den
ken zouden, dat kwam nu steeds nader. En die
jammerlijke vragen van gebonden slavenzielen
kwamen van allerlei kant op „Waarom mogen
we eigenlijk dit niet En wat voor bezwaar is
er eigenlijk tegen, dat we dat doen En de kin
deren werden ook groter. En die gingen ook hun
woord meespreken. En (wat kun je anders ver
Kerkganger zal vandaag zijn praatje over de
zelfkant in de Geref. Kerken besluiten. Misschien
komt hij er later nog wel eens op terug, dat zal
van eventuele reacties afhangen. Eén brief kreeg
hij al, haast gelijk met „De Roeper" zelf. Een
broeder was het niet met hem eens, dat hij een
deel van de catechisaties aan ouderlingen wilde
opdragen. Dat was volgens die broeder nu juist
domineeswerk.
Om de waarheid te zeggen, bevindt die broe
der zich in goed gezelschap, want in het Geref.
Weekblad zegt Prof. Dijk ook, dat de catechese
behoort tot de taak van de dominee. Hij noemt
dat zelfs direct na de bediening des Woords.
Kerkganger heeft nog geen professor waar hij
zich op beroepen kan, maar misschien, komt dat
nog. Maar voorlopig beziet hij het alleen maar
van de practische kant. Er zijn mensen, leden
van de kerk, die dreigen af te zakken, of die al
een heel eind afgezakt zijn en daar moet de
dominee naar toe. En als hij dan geen tijd heeft
en dat hebben de meeste stadsdominees niet
dan doet hij beter de catechisaties van de kleinen
over te laten aan een geschikte ouderling. Cate
chiseren is tenslotte onderwijzen en dat behoort
ook tot de taak van de ouderlingen.
Vorige week had Kerkganger het over de
drukbezette dominees. Probeer ze van ander
werk vrij te maken, zei hij toen, of zorg, dat er
meer dominees komen. Dat zou ook een oplos
sing zijn. In sommige gemeenten beroept men
speciale dominees voor evangelisatie of voor het
jeugdwerk. Men zou dus ook een aparte dominee
kunnen beroepen voor de zelfkant, een dominee
dus voor het repareren van de gescheurde borden
om het oneerbiedig te zeggen. Maar kijk, dat zou
Kerkganger nu juist niet willen. Laten we de
gemeente niet in stukjes gaan knippen. We doen
aan specialisatie al genoeg. Het zou trouwens
zielkundig ook verkeerd zijn. Ds Z. is beroepen
voor de arbeid onder de ontrouwe kerkleden.
Mooi, het werk gaat beginnen. Maar elk gezin,
waar Ds Z. een bezoek afsteekt, is dan getekend
als ontrouw, als afzakkend enz. Op zo'n naarf-
bordje stelt niemand prijs, laten we eerlijk zijn.
