FEUILLETON.
DE BOER VAN
„LEVENSSTRIJ D"
ZENDING.
een ieder, die schriel en gierig is. Niemand heeft
meer schik van zulke laster dan den lasteraar
van den beginne zelf.
Nu zou het inderdaad treurig, indroevig zijn,
indien hier ook maar één woord van waar zou
zijn. Indien het zoo zou zijn, dat hier in Holland
in alle gezinnen en kerken gebeden en geofferd
werd voor de Zending en de heeren gecommi-
teerden speelden er mooi weer van, inderdaad,
dan zouden zulke practijken aan de kaak moeten
worden gesteld en gerechterlijk zelfs vervolgd
moeten worden. Dan zou het een groote oplich-
trszaak zijn, die niets meer met de Zending ge
meen had. Dan verdienden alle die heeren den
naam van bedriegers.
Ja, indien
Maar laat ik dan nu heel duidelijk mogen zeg
gen, dat de eerste cent nog moet ontvangen wor
den door deze arbeiders voor het Zendingswerk.
In de beroepsbrieven van deze dienaren des
Woords staat met geen letter te lezen, dat ze
zich moeten geven aan den Zendingsarbeid. Maar
ze gevoelen nu de kerk hen roept, ja, de Koning
der Kerk zelve hen aanwijst als middelen om den
Zendingsarbeid in goede banen te leiden en de
liefde aan te wakkeren in onze provincies, nu
moeten ze niet zeggen we hebben geen opdracht
daartoe. Neen, ze verstaan hun roeping, hoewel
hun dat veel, zeer veel tijd en dikwijls studie en
moeilijkheden kost. Want aan de Zending zit
ontzaggelijk veel werk vast. Vooral in onzen tijd
stapelen zich de moeilijkheden op, nu we allen
het noodig oordeelen, dat een tweeden missio-
nairen dienaar des Woords naar Indië gaat. Maar
de kosten zijn van dien aard, dat we er voorals
nog geen weg toe zien.
Hoewel dus deze arbeid buiten het direct amb
telijke werk valt, zoo ontvangen deze arbeiders
hiervoor niets, letterlijk niets. Laten zulke las
teraars, indien we ze tegenkomen, den mond ge
stopt worden, kinderen des duivels als ze zijn.
En laten ze niet in de gelegenheid zijn verder het
Koninkrijk Gods schade aan te doen.
Het tweede betreft Indië zelf. Ook daar heeft
de duivel zijn pijlen heen geschoten. Daar zou
men met het geld smijten. Daar zou men leven
als prinsen en van het met moeite saamgebrachte
geld d^r Hollansche gemeenten goede zwier
maken.
Eenige weken geleden heb ik Ds Merkelijn ge
vraagd hiertegen iets te schrijven. Ds Merkelijn
vroeg mij namen te noemen. Ik kan dat begrijpen.
Zooiets doet pijn. En zulke lasteraars dienen dan
ook hun straf niet te ontloopen. Ze zijn gerech
terlijk vervolgbaar. Niet dat Ds Merkelijn dezul
ken haastjerepje aan de justitie zal bekend ma
ken, maar persoonlijk zulke kinderen des duivels
aanspreken, zou aanvankelijk een goede remedie
zijn.
Nu heeft ieder echter wel deze ervaring, dat
lasteraars zich altijd verschuilen achter „men".
Natuurlijk hebben ze het zelf niet uitgedacht.
Maar „iemand" zei het en wie die „iemand" was,
ja, dat zijn ze vergeten.
De namen, die mij genoemd zijn, geef ik dan
ook voorloopig niet door. Wellicht dat de onder
linge censuur hier meer kan doen, dan hardere
middelen.
In elk geval hebben verschillende werkers en
werksters voor de Zending in onze provincie veel
van deze leugens moeten aanhooren. En wederom
zeg ik indien hier ook maar iets van waar zou
zijn, dat men in Indië met het geld smeet, dat
men hier in Holland met stukjes en beetjes
bij elkaar haalt en men er daar goede zwier van
maakte, wel hoe eerder we dan ophouden met
deze Zendingsarbeid, hoe beter. Dan is het een
schande voor de kerken en voor de christenheid.
Dan zijn er hier menschen aan te wijzen, die met
veel moeite enkele centen bij elkaar halen, die
ze eigenlijk niet kunnen missen, en dan zijn daar
ginds menschen, die als verloren zonen en doch-
teren leven.
Maar wederom zeg ik, dat elk woord van een
dergelijke bewering van a-z verzonnen is. Weet
men wel, dat de tractementen van onze Zende
lingen van dien aard zijn, dat ze^ met moeite kun
nen rondkomen Heeft Ds Merkelijn niet publiek
gezegd in de goed bezette Hofpleinkerk, dat hij
iemand in huis moest hemen, om te kunnen leven?
9)
Jane was stomverbaasd over de heftigheid,
waarop moeder, zoo geheel tegen haar gewoonte,
sprak.
„Je behoeft het mij niet te vertellen, ik weet
het wel", luidde het dan weer uit de bedstede.
„Ik ga sterven. Ik dacht het wel."
Een zware zucht. En toen was het geruimen
tijd stil. Wel een half uur lang. 't Was pijnigend.
Maar Jane durfde de stilte niet verbreken.
„Jan
Gelukkig, dat was tenminste weer een geluid,
dacht het meisje.
„Ja, moeder. Ik ben hier."
„Ga nu naar bed. De benauwdheden komen
niet terug. Het gaat goed. Ik voel me best."
„Ik blijf maar zitten, moeder. Dat is veel ge
zelliger voor je. En voor mij geeft het niets, dat
ik een nacht niet slaap."
„Heeft de dokter gezegd, dat je waken moet?"
Jane zweeg.
„Zeg nu maar, dat het zóó is."
„De dokter vond het beter, moeder. Met het
oog op de benauwdheden. Dat beteekent niet..."
Een door merg en been dringende gil klonk
opeens uit de bedstede. En onmiddellijk daarop
Weet men wel, dat het ondoenlijk is, om het
geheele terrein, dat zoo groot is als de provincie
Utrecht per fiets of paard af te leggen Geen
wonder, dat men indertijd spontaan gelden bijeen
verzameld heeft, om voor dit uitgebreide werk
een auto aan te schaffen, opdat het omvangrijke
dienstwerk eenigszins zou kunnen worden na
gekomen.
En zeker onze Zeeuwsche provincie heeft
die genade van God ontvangen, dat ze per hoofd
het meest bijdraagt van alle provincies in Neder
land. Dat is genade. Maar dan verstaan we ook,
dat de duivel op dit bij uitstek zoo gezegenden
terrein er werk van maakt om het af te breken.
En tegen dat afbrekende werken des duivels
moeten we allen optreden als profeten Gods. Ja,
juist die zegen moet ons klein maken en ons doen
vragen of het misschien nu of in de toekomst niet
mogelijk zou zijn te komen tot het uitzenden van
een tweeden missionairen dienaar des Woords.
Och, ik weet wel, dat de moeilijkheden vele zijn.
Maar waar gebed is en liefde, daar overwinnen
we de moeilijkheden.
Indertijd heeft Ds Merkelijn op een vergade
ring van het Zendingscomité gewezen op wat de
kleine kerk van Magelang doet. Daarbij vallen
alle kerken in Zeeland en Brabant en Limburg
in het niet. Dat komt, omdat men daar de Zen
ding van nabij ziet. En als er dan ambtenaren
hierin het land komen van cultures enz., die be
weren „Ik zag de Zending te dicht van nabij",
wel dan weerleg ik dezulken met te wijzen op de
liefdevolle toewijding van zulke gemeenten, die
als centrale werken. Hun liefdeoffers worden dan
niet minder door het van nabij zien van hetgeen
de Zendingsarbeiders verrichten.
Ik wil probeeren eens de cijfers te krijgen, op
dat men zich overtuigen kan van de prestaties
van die broeders en zusters.
In dit verband mag ik wijzen op wat de Zen
dingscommissie van de Zendende kerk van Mid
delburg deed. Huis aan huis zijn nu bijna alle
drieduizend leden bezocht. En de uitkomst van
dit reusachtige werk, waaraan zeer veel admini
stratie verbonden is, dat de Zendingsliefde is aan
gewakkerd en dat de gaven met enkele honder
den guldens omhoog zijn gegaan. Laat er gebeden
en gewerkt worden, opdat satans rijk verstoord
worde en diegenen, die niet de weelde van het
geven kennen, beschaamd worden door hetgeen
anderen voor hen doen.
A. H. OUSSOREN.
DE VERKIEZING
ZOOALS CALVIJN HAAR BESCHRIJFT.
X.
Dc troost der verkiezing.
Calvijn schrijft in hoofdstuk 24 van het derde
boek kostelijk over den troost, die er is in het
vaste vertrouwen op Gods eeuwig welbehagen,
waar Hij ons uitverkoren heeft in Christus.
Dat vertrouwen kan er zijn. Immers de ver
kiezing is niet verborgen gebleven, zij wordt ge
realiseerd in het verbond en geopenbaard in de
roeping, die tot ons komt door de ambtelijke
prediking in de kerk. De verkiezing is geen in
den hemel verborgen gebleven „fatum", dat als
een blind noodlot over ons komt. Indien het zoo
ware, zou er nooit troost uit de verkiezing kun
nen voortvloeien. Er zou altijd moeten blijven
een bang afwachten van hetgeen over ons be
sloten is. Maar God heeft in de prediking van
het evangelie geopenbaard, dat Hij ons roept tot
de erfenis van Zijn kinderen, tot Zijn huis, tot
Zijn tafel. Hij toont aldus, dat Hij ons verkoren
heeft. Hij opent voor ons Zijn Vaderhart.
Maar wij kunnen deze troost alleen naar ons
toehalen wanneer wij geloovig verkeeren onder
de prediking. Deze zekerheid en dit vertrouwen
vinden wij slechts wanneer wij den eeuwigen
raad Gods onderzoeken „in den weg", d.w.z. zoo
als die in Gods Woord vervat is.
Wie „buiten den weg", d.i. „zonder Gods
Woord" zekerheid van hun verkiezing willen
verkrijgen, die „werpen zich in een doodelijken
afgrond".
De weg voor het vinden van dezen troost is
dus, dat wij „beginnen bij Gods roeping en in
haar eindigen", aldus Calvijn. „Want door de
roeping wil God als door een merkteeken beves
tigen zooveel als men van zijn raad mag weten."
huilde de boerin van „Levensstrijd" als een klein
kind.
„Ik weet het alIk moet stervenMaar
dat kan nietLaat mij er uiter uit
Tot grooten schrik van Jane deed haar moeder
werkelijk pogingen, het bed te verlaten. Zij
scheen zelfs meer kracht te hebben dan den laat-
sten tijd.
„Blijf nu liggen, moeder", suste zij. „Dat gaat
toch niet
„Ik moet er uiter uitIk wil niet ster
ven. Versta je
Jane stond nu, haar moeder zoo zacht mogelijk
terugduwend in de kussens.
Dan overwoog zij snelzal ik vader waar
schuwen Het werd zoo angstig. En het gehuil
van den orkaan deed haar angst vermeerderen.
Was er slechts één nog in het vertrek Dat gaf
toch een gevoel van rust. Moeder deed zoo
raar
Zij waagde het, de teruggezonken zieke, die
doodelijk vermoeid was, aan te zien.
De boerin van „Levensstrijd" hijgde naar adem.
Het angstzweet parelde op haar voorhoofd. Jane
zag het en zij droogde het af met haar zakdoek.
Telkens weer. Na een kwartier was de doek
kletsnat. Maar zij durfde voorloopig geen nieuwe
te halen uit het hooge kabinet, dat in den hoek
bij het raam stond. Geen seconde durfde zij haar
moeder alleen te laten, bevreesd, dat deze weer
een poging zou doen, het bed te verlaten.
Maar daarvoor was geen kans. Want de zieke
was te moe en afgemat, om zelfs de oogen te
openen. Daarom haalde Jane een nieuwe doek
en wischte telkens het zweet af, een aanraking,
Deze zekerheid is dus een zekerheid in geloof
verkregen. Calvijn wil niet zeggen, dat wij van
onszelf zoo zeker moeten zijn. In ons zelf vinden
wij geen zekerheid. Als wij op onszelf zien, vin
den wij „verdoemelijkheid" en worden wij der
halve altijd maar weer heen en weer geslingerd.
Daarom „indien wij Gods vaderlijke zachtmoe
digheid en Zijn hart, dat ons gunstig is, zoeken",
moeten wij op Christus zien. „Indien wij de za
ligheid, het leven, en de onsterfelijkheid van het
hemelsch Koninkrijk zoeken", moeten wij altijd
weer tot Hem de toevlucht nemen. Hij is alleen
de bron des levens en „het anker der zaligheid".
Trouwens de verkiezing is niet anders dan dit,
dat wij door God worden aangenomen als zijn kin
deren om Christus' wil. God heeft hen, die Hij
tot zijn kinderen aanneemt „niet verkoren in hen
zelf, maar in zijn Christus" (Ef. 1 :4).
Zoo wij dus in Christus uitverkoren zijn zul
len wij de zekerheid van onze verkiezing niet in
onszelf vinden, en zelfs niet in God den Vader,
indien wij ons Hem alleen en zonder den Zoon
voorstellen. Christus is „de spiegel, waarin wij
onze verkiezing behooren te aanschouwen".
Wanneer wij gemeenschap hebben met Chris
tus „zoo hebben wij een voldoend duidelijk en
vast „getuigenis, dat wij in het boek des levens
geschreven zijn".
En die gemeenschap met Christus
Die is ontwijfelbaar voor zijn geloovigen.
Die heeft Hij zelf ons geschonken „toen Hij
door de prediking van het evangelie betuigd
heeft, dat Hij ons door den Vader gegeven is,
opdat Hij met al zijn goederen de onze zou zijn".
Hoe dikwijls wordt dit niet herhaald, zegt Cal
vijn, dat de Vader zijn eeniggeboren Zoon ge
geven heeft, opdat een iegelijk, die in Hem ge
looft niet verderve, maar het eeuwige leven heb-
be. Christus is zelf ons een Getuige „dat door
den hemelschen Vader voor kinderen gehouden
zullen worden, allen door wie Hij in het geloof
aangenomen is".
Onze zekerheid is dus, dat wij zeker zijn van
deze beloften. Van den Christus, Die ons gepre
dikt wordt.
Indien wij meer begeeren dan dit „dat wij al
dus tot Gods kinderen gerekend worden", schrijft
Calvijn, „dan moeten wij boven Christus op
klimmen". Maar dat zal niet gaan. Verder dan
dit kunnen wij niet komen. Het is „onze uiterste
grens". Trouwens hoe dwaas om buiten Christus
te zoeken, „wat we in Hem reeds verkregen heb
ben" en „wat in Hem alleen gevonden kan wor-
dx". In zijn prediking wordt Calvijn soms uiter
mate scherp als hij hoort, dat er in de kerk men
schen zijn die klagen ik weet niet, hoe ik tot
zekerheid zal komen Ds v. d. Vegt wijst daar
op. Calvijn zegt tegen zulke klagers 't Is een
groot gruwel, dat wij de eer die we aan men
schen nog wel geven, aan God niet geven, om
Hem te gelooven op Zijn Woord. Hij zegt zelfs,
dat het een spotten is met Christus, een verloo
chenen van 't werk van Christus. Immers in
Christus ligt de zekerheid der zaligheid. Wan
neer wij maar op Hem zien, hebben wij een
vasten grond. Maar daarom is er geen excuus als
wij ons vertrouwen niet geheel op God stellen.
Wij zijn dan stom en zonder eenige opmerk
zaamheid.
Wij kunnen er dus vast op aan, dat de ver
kiezing met onze roeping verbonden is. Want
Christus neemt allen, „die Hij met zijn Naam
verlicht en in den schoot der kerk opneemt",
dat zijn zelfs onze kleine kindertjes, die van deze
dingen nog niets verstaan „in Zijn trouw en be
scherming op". En van allen, die Hij zoo ont
vangt wordt gezegd dat ze Hem door den Vader
zijn overgegeven.
Zoo ziet Calvijn de heerlijkheid van het ver
bond heel concreet over de geloovigen en hun
kinderen, jongelingen en meisjes. Zij zijn opgeno
men in „de trouw en bescherming" van Christus.
Wat willen wij nu nog meer roept Calvijn uit.
Allen, die de Vader Christus gegeven heeft wil
Hij zaligmaken.
„Indien wij dus willen weten of onze zaligheid
een voorwerp van Gods zorg is, moeten wij
onderzoeken of Hij ons aan Christus heeft op
gedragen, Dien God gesteld heeft tot een Zalig
maker van al de Zijnen". En hoe moeten wij
dat onderzoeken Bij het Woord Gods en bij
den Heiligen Doop. Daarin hebben wij het zegel,
dat God ons aan Christus heeft opgedragen. Dat
onze kinderen „in Christus geheiligd" zijn, moet
iedere vader en moeder belijden voor hun kind
wordt gedoopt.
die haar moeder blijkbaar goed deed.
„Ik moet stervenja, sterven", hoorde zij
de zieke dan opeens vrij duidelijk zeggen. Ver
volgens een diepe zucht en de woorden „Ik kan
niet".
Weer een pauze van zeer geruimen tijd.
De boerin van „Levensstrijd" lag stil. Alleen
haar borst ging op en neer en haar vingers be
wogen zich nerveus boven het dek. Jane had
geen enkele ervaring. Anders zou zij geweten
hebben, dat stervenden dit laatste vaak doen.
Dan zou zij ook geweten hebben, dat moeder nu
reeds begon af te sterven en dan zou zij haar
maatregelen hebben genomen. Maar zij vertrouw
de op den dokter, die had gezegd neen, dezen
nacht in elk geval nog niet.
Maar boven „Levensstrijd" zweefde de engel
des doods. En dien nacht zou zijn zeis Aaf Lou-
werse, geboren Smallegange, wegmaaien. Over
enkele uren zou haar plaats ledig zijn.
En de boerin van „Levensstrijd" wist het.
Al eenigen tijd.
Maar zij wilde niet. Daarom had zij gevoch
ten tegen die vreeselijke gedachte van den dood.
Tot zij ophield met vechten, wetendmen-
schenkind, dat baat tóch niet de dood komt.
De dood. En dan het oordeel.
Dat wist de boerin ook. Als je van kind af
bent opgevoed bij het Woord Gods, dan weet
je dat, al wend je, tot onderscheid van jaren ge
komen, dat Woord den rug toe.
Het oordeel
En voor dat oordeel was de boerin van „Le
vensstrijd" zoo ontzettend bang.
Het zweet op haar voorhoofd, dat Jane trouw
„Indien wij verder twijfelen of wij door Chris
tus in trouw en bewaring zijn aangenomen", komt
Christus zelf onzen twijfel tegemoet „doordat Hij
uit eigen beweging zich ons tot Herder aanbiedt"
in den Doop, in de prediking, in het catechetisch
onderwijs, in de leiding en vermaning door de
ambten in de kerk. En Christus zegt „dat wij
zullen behooren tot het getal zijner schapen, in
dien wij Zijn stem hooren", Joh. 10 3. „Laat ons
dus Christus, die ons vriendelijk is voorgesteld
en die ons tegemoet komt" in de prediking en in
het ambtelijk onderwijs en in heel den dienst der
kerk, „omhelzen en Hij zal ons tot Zijn kudde
rekenen en in zijn stal besloten houden".
Zoo spreekt Calvijn over de troost der ver
kiezing voor allen, die den Heere vreezen en Zijn
stem geloovig hooren en gehoorzaam volgen.
Brouwershaven. J. MEESTER.
Het gepredikte Woord, blz. 38 en 68.
DE BEVESTIGING EN INTREDE VAN
Ds. SOEMARDJO ATMO SOEKARTO.
Vrijdag 16 December werd Ds. Soemardjo At-
mo Soekarto te Temanggoeng in den dienst be
vestigd als Javaansch Predikant. Dat was voor
de Zending in het Magelangsche en in het bij
zonder voor de geïnstitueerde gemeenten in het
Regentschap Temanggoeng een gebeurtenis van
bijzondere verheuging.
In het Regentschap Temanggoeng waren sinds
enkele jaren drie geïnstitueerde kerken te Djoe-
mo, te Parakan en te Temanggoeng. Deze drie
kerken hadden reeds lang geleen beraadslaagd
om gezamelijk een predikant te beroepen.
Eind 1937 geschiedde dit en toen werd Ds.
Soemardjo Atmo Soekarto al beroepen. Allerlei
omstandigheden en vooral aan verdrietige agita
tie in die gemeenten weliswaar niet tegen de
beroepen predikant persoonlijk, maar dan toch
rondom hem maakte, dat er een vertraging
kwam t.a.v. de bevestiging en intrede.
Gelukkig kon die agitatie worden gestuit, zoo
dat thans de drie kerken hun eigen Dienaar des
Woords mogen bezitten.
En in Ds. Atmosoekarto hebben zij een herder
en leeraar gekregen van bijondere gaven en bij
zonderen trouw.
Twintig jaar lang had hij al, eerst als onder
wijzer, daarna als evangelist onze Zending ge
diend. En vooral als evangelist overtrof hij allen
in liefde, ijver en bekwaamheid. Hij is een man
van groote arbeidzaamheid en van groote blij
moedigheid tevens. Waar hij zich vertoonde
bracht hij blijdschap mee en zijn prediking vond
dan ook een ontvankelijk gehoor. Onderschei
dene gemeenten heeft hij helpen planten. Ruste
loos trok hij er op uit, om nieuwe wegen te zoe
ken. Zijn vrijmoedigheid en helderheid van geest,
zijn liefde voor den Heere Jezus en Zijn werk
was opvallend.
Het was voor de examinatoren die hun pe
remptoir examineerden in de vergadering van de
Classis Kedoe der Javaansche kerken een genoe
gen dit te mogen doen en voor al de aanwezigen
een genoegen om zulks te mogen hooren.
Het behoeft niet te verwonderen, dat de Clas
sis Kedoe hem met groote vreugde toe kon laten
tot den Dienst des Woords en der Sacramenten.
Onnoodig te zeggen, dat de nieuwe predikant
bij een ieder zeer geliefd en gezien is. Alle ge
meenten stellen het zeer op prijs, wanneer hij
nog eens in hun midden is. Daarbij is hij een
trouw, blijmoedig en tevens eenvoudig kind van
den Heere Jezus gebleven.
Toen hij z'n intrede deed was zijn tekst Johan
nes 330 „Hij moet wassen, maar ik minder
worden".
Inderdaad is dat zijn levensdevies, om altijd
den Heere Jezus groote te maken.
De Zending verliest in hem een evangelist van
zeer singuliere gaven.
Maar hij heeft hem volgaarne afgestaan aan
de kerken in het Regentschap Temanggoen, op
dat hij die verder mag leiden en onderwijzen als
een getrouw herder en leeraar.
Het was voor Uw missionairen predikant van
Magelang een zeer bijzonder voorrecht zijn reeds
zooveel oudere en zooveel ervarener ambtsbroe
der in zijn ambt te mogen bevestigen. Hij deed
het naar aanleiding van 1 Petrus 4:8, 10 en 11.
Haar wordt de gemeente, zoowel leden als
ambtsdragers, opgewekt
le. tot wederkeerige onverbrekelijke liefde
2e. tot een elkander dienen
en liefdevol telkens wegveegde, was niet dan
angstzweet
„Jane
De stem was zwak reeds en Jane boog zich
over haar moeder, om duidelijk te kunnen hooren.
„Ja, moeder
„Ik heb slecht geleefd
„Maar, moeder Jane protesteerde met al
de kracht, die in haar was „Hoe komt U daar
nu bij U was altijd goed voor ons allen en
voor de boerderij wij zijn niet altijd goed voor
U geweest
„Stil, kind, je begrijpt me niet je kunt me
niet begrijpen, want je weet nietikik heb
God vaarwel gezegdIk hield toen meer van
je vader, die een vijand van God was, dan van
God zelfen toen heb ik al die jaren geleefd,
alsof er geen God was. Maar Hij is er wel, Jane.
Ik voel het nu. O, God, wat moet dat worden
met mij
Jane meende aanvankelijk, dat moeder begon
te ijlen, maar zij verwierp die gedachte al heel
spoedig, want de blik der zieke was zoo helder
als het maar kon. Alleen de angstuitdrukking ver
dween niet uit de oogen.
„Wat is dat daar buiten Waait het zoo
„Het stormt, moeder."
„Dat is ook Gods stem. En ikik heb niet
geluisterd
„Moeder, praat toch niet zóó. Je maakt je
angstig voor niets."
(Wordt vervolgd)
