No* 18
Vrijdag 6 Mei 1938
52e Jaargang
WEEKBLAD VOOR DE GEREFORMEERDE KERKEN IN ZEELAND*
UIT HET WOORD*
DADERS DES WOORDS*
ZEEUWSCHE KERKBODE
REDACTIE i Ds. A. C HEI] en Ds. A. H. OUSSOREN.
MEDEWERKERSD.D. W. M. LE COENTRE, F. J. v. d. ENDE, A. B. W. M. KOK, F. STAAL Pzn., A. SCHEELE, R. J. VAN DER VEEN en W. H. v. d. VEGT.
ABONNEMENTSPRIJS: per halfjaar bij vooruitbetaling 2.
Afzonderlijke nummers 8 cent.
ADVERTENTIEPRIJS 15 cent per regel bij jaarabonnement
van minstens 500 regels belangrijke
reductie.
UITGAVE VAN DE
PERSVEREENIGING ZEEUWSCHE KERKBODE
ADRES VAN DE ADMINISTRATIE
FIRMA LITTOOIJ 6 OLTHOFF, MIDDELBURG
Berichten, Opgaven Predikbeurten en Advertentiën tot
Vrijdagmorgen 9 uur te zenden aan de Drukkers LITTOOIJ
OLTHOFF, Spanjaardstraat, Middelburg.
TELEFOON 238. GIRONUMMER 42280
NIET VREEZEN VOOR DEN DOOD.
Ik zal vertrouwen en niet vreezen.
Jes. 12:2.
En (opdat Hij) verlossen zou, die
door vreeze des doods door al hun leven
de dienstbaarheid onderworpen waren.
Hebr. 2:15.
Zou er wel één mensch zijn, die niet bang is
voor den dood Zoo gezien kan Jesaja's woord:
„ik zal vertrouwen en niet vreezen" grootspraak
lijken. Want uit het verband blijkt, dat hij dat
zegt ten opzichte van den dood. Door zijn woord
keuze drukt hij zich bepaald sterk uit. Hij zegr
eigenlijk „ik voel mij zeker en ben niet bang
voor den dood".
Ge denkt bij deze woorden misschien aan den
moed van den dronken man, waarin hij zich laat
gelden tegen zijn aanvallen. Of anders, ge vindt
dat deze woorden goed zouden passen in den
mond van den man met het hazenhart, die groot
doet, maar heimelijk zich onzeker voelt tegen
over zijn vijand, angstig bij het naderend gevaar.
Maar zoo kan Jesaja's woord nooit verklaard
worden. Hij, de profeet des Heeren, zet het men-
schelijk leven juist in het licht der waarheid.
„Ik zal vertrouwen en niet vreezen Hier
zingt de profeet des Heeren aan de kerk haar
overwinningslied op den dood voor. Geen
mensch, wie dan ook, kan uit zich zelf zoo spre
ken. Hij is bang voor de macht des doods.
Hij vreest voor het oordeel. De dood is de
vijand, tegenover wien hij zich het meest onzeker
gevoeld. Dit jubellied is dan ook niet op aarde
geboren. Uit den Hemel is het neergedaald. Gods
Geest heeft het gecomponeerd.
Hij zingt het Gods volk voor. Heel vroeg in
de geschiedenis van Israël is het reeds gezongen.
Het zal blijven klinken in de kerk des Heeren
over de geheele wereld. En straks na de vol
einding zal het volk Gods aan de glazen zee,
begeleid door cithers Gods zingen, het lied van
Mozes, de knecht des Heeren, het gezang van
het Lam (Openb. 15:3).
Toen Pharao en zijn ruitermacht in de Schelf
zee omgekomen waren, was Israël daardoor ont
komen aan een wissen dood. Mozes en met hem
de kinderen Israëls hebben toen van den Heere
gezongen „De Heere is Mijn kracht en Lied
en Hij is mij tot heil geweest (Exodus 15).
Als Jesaja moet propheteeren Israëls wonder
lijke verlossing uit het toegesloten kerker der
Ballingschap, citeert hij de woorden van Mozes
lied (Jes. 12:2).
En op den opstandingsmorgen is door den ge
zant uit den Hemel de treurende discipelenschaar
verkondigd de verlossing van den dood „Vreest
niet, ik weet dat Gij zoekt Jezus, de Gekruisigde.
Hij is hier niet". In al deze daden Gods is het
geweld des doods vernietigd. De dood, die Israël
door Egypte's krijgsheir bedreigde met den to
talen ondergang de dood, die het volk Gods
in de vernietiging van het volksbestaan, ver
schrikte de dood, die door het kruis de dis
cipelen van hun Verlosser beroofde.
In Christus' opstanding wordt ons nu het lied
der kerk verklaard. Jezus is gekomen, opdat Hij
verlossen zou, die door de vreeze des doods al
hun leven door, der dienstbaarheid onderworpen
waren (Hebr. 2:15).
Onze machtigste vijand heeft Christus onscha
delijk gemaakt. Door Zijn dood heeft Hij te niet
gedaan, hem, die het geweld des doods had. Wie
nu zucht onder de slavernij des doods, wie nu
gansch niet zeker is, wie vreest voor den Eeuwi
gen Dood, en angst kent voor het sterven, wordt
de troost gepredikt van Dezen overwinnaar.
Daartoe verrees Hij uit het graf, opdat Hij
Gods volk zou leeren zingen het Overwinnings
lied op dood en graf„Ik zal vertrouwen en
niet vreezen
Is het met onze rust tegenover den dood wel
in orde Er is nog zooveel vreeze des doods
Wij ontmoeten die daaglijks in velerlei vorm.
Onder de belijders van den Christus, die toch
gelooven in de verlossing door Zijn Bloed, kan
de vrees voor het sterven nog verschrikken.
Daartoe heeft Christus de zijnen niet verlost, dat
ze nog vreezen zouden. Zij moeten het Overwin
ningslied op den dood bij Hem leeren. De vrees
voor den dood is nooit uit ons leven weg te krij
gen, door redeneering. Nooit door de inspanning
van een vroom leven. Eén weg is er maar, waar
in ze van ons afvalt. Door te gelooven, wat Hij
voor ons deed, toen Hij voor ons stierf. Toert
heeft Hij het geweld des doods, de kracht, het
brute geweld, waardoor zij voor eeuwig onder
gaan moesten wegens de toorn Gods, voor altijd
gebroken.
In zijn dood heeft Jezus het geweld des doods
laten uitwoeden. De vrucht van Zijn werk is nu,
dat zijn kerk tegenover den dood belijden gaat
„Ik zal vertrouwen en niet vreezen".
Sterven is vreeselijk. Wij moeten daarin onzen
slavendienst volbrengen. De vrees voor het ge
weld des doods verlamt de levensenergie. In dit
leven onder de tyranny des doods is Jezus onze
troost. Hij is mensch geworden om te kunnen
sterven. En stervende heeft Hij onzen slaven
dienst volbracht. In zijn opstanding zingt Hij ons
nu het overwinningslied voor „Ik zal vertrou
wen en niet vreezen
Wie in Hem gelooft moet leeren zich zeker
te gevoelen in Hem en niet meer bang te zijn
voor den dood met Hem. Dat is de vrucht van
Zijn sterven in zijn opstanding aan 't licht ge
bracht. Zooals het eens is geschied, bij de Schelf
zee, en later in de verlossing uit Babel, zoo is
er de vervulling geweest in de opstanding van
Christus. Het geweld des doods is weg De toorn
Gods heeft een einde Wie nu nog vreest, en
zoo de slavernij van den dood gevoelt, als een
drukkend juk, die zoeke de bevrijding bij Jezus.
Hij verlost van den vreeze des doods Nu jaagt
de dood geen angst meer aan. Want alles, alles
is voldaan. Wie in het geloof op Jezus ziet, Die
vreest voor dood en helle niet.
Heinkenszand. BOOIJ.
DE INKOMSTEN DER KERK.
VI (Slot).
In een slotartikeltje willen we nog de aandacht
vragen voor een zaak, die voor sommige broe
ders en zusters van belang kan zijn.
We bedoelen, dat ze aan de kerk en ook aan
de Zending zullen denken, wanneer ze hun tes
tament maken.
Uiteraard zal hier doorgaans niet een roeping
aanwezig zijn voor hen, die kinderen hebben. In
menige kerk is het zoo, dat de kinderen komen
in de plaats der ouders. Daar kan men na jaren
als ambtsdragers aantreffen de zonen van hen,
die vroeger in de bijzondere ambten dienden.
Zooals de vaders het kerkelijk leven mee hiel
pen bouwen, zoo doen het later de zonen. Fa
milies zijn er aan te wijzen, die geslacht op ge
slacht leden der kerk zijn. Dan wordt het werk
der ouders in de geslachten voortgezet.
Maar zoo is het niet bij alle broeders en zus
ters. Zoo kan het niet zijn bij hen, aan wie de
kinderzegen onthouden werd. Met hun heengaan
houdt op de meedeeling van de geestelijke gaven
tot opbouwing van het lichaam van Christus en
dat verlies is niet te vergoeden. Maar wanneer
zij in staat waren ook met stoffelijke goederen
de gemeente te steunen, lijdt de kerk ook in dat
opzicht een groot verlies. En dat verlies zou wel
eens zóó groot kunnen zijn, dat de kerk, waartoe
zij behoorden en in wier midden zij de geestelijke
zegeningen van Gods Koninkrijk mochten genie
ten, daardoor in groote moeilijkheden zou ko
men. En daartegen zou wel wat te doen zijn.
In dat geval zullen zij, naar het ons voorkomt,
goed doen niet ernstig te overwegen of het niet
op hun weg ligt door testamentaire beschikking
maatregelen te nemen, dat ook na hun verschei
den de arbeid van die kerk en in die kerk on
gestoord kan doorgaan.
En wanneer de plaatselijke kerk, waartoe zij
behooren, finantieel zoo sterk zou zijn, dat het
derven van hun bijdragen geen bezwaar zou op
leveren, zoo is te denken aan anderen arbeid
voor Gods Koninkrijk, die door hen gesteund
werd. Met name willen we wijzen op den Zen-
dingsarbeid.
Van David lezen we, dat hem, toen hij z'n
voornemen had uitgesproken om den Heere een
huis te bouwen, door den profeet de boodschap
gebracht werd, dat niet hij maar zijn zoon een
tempel mocht bouwen. Maar David nam toen
de maatregelen, waardoor het zijn zoon mogelijk
zou zijn een prachtigen tempel te stichten. Mil-
lioenen bestemde hij, legateerde hij voor den
tempelbouw.
Daarin geeft David een navolgingswaardig
voorbeeld.
Resumeerende wat we over de inkomsten der
kerk schreven is dat kort aldus saam te vatten.
Wat de kerk voor haar bestaan en arbeid
noodig heeft, moeten de leden der kerk zelf bijeen
brengen. Op subsidie van den Staat mag zij niet
steunen.
Het meest in overeenstemming met de eere der
kerk, is het dan. dat de gelden worden bijeenge
bracht door vaste vrijwillige bijdragen, waarbij
elk lid bedenke, dat hij rentmeester is over de
hem van God toebetrouwde goederen.
Het evenwicht tusschen inkomsten en uitga
ven mag niet altijd daarin worden gezocht, dat
men de uitgaven vermindert naarmate de inkom
sten minder worden. In vele gevallen zal het noo
dig zijn de inkomsten dan weer te vermeerderen
opdat de noodige uitgaven gedaan kunnen wor
den.
Voor sommige leden der kerk kan het noodig
zijn te overwegen, of zij niet een roeping heb
ben, door erflating maatregelen te nemen, dat
ook na hun verscheiden, wanneer hun bijdragen
vervallen, de arbeid der kerk ongestoord kunne
doorgaan.
We ontvingen een schrijven van een broeder,
die meende, tegen wat we schreven, een bezwaar
te moeten inbrengen. We nemen dat hier in z'n
geheel op, omdat hierin iets gezegd wordt, dat
allicht bij meerderen leeft, en het gewenscht kan
zijn, dat te weerleggen.
Ritthem, 13 April 1938.
Geachte Redactie
Gaarne zag ondergeteekende deze regelen op
genomen in de Kerkbode.
Lezende het stukje „De inkomsten der kerk"
in No. 14, komende aan „En wat zooals een
vanzelfsprekende regel geldt voor het Staatkun
dig leven, moet door de geloovigen ook als de
goede regel worden erkend voor het kerkelijk
leven", dacht ik zoo, dus kerkelijke belasting,
is zeker beter gezegd dan vaste vrijwillige bij
dragen. Beide woorden vaste vrijwillige zijn in
de praktijk onhoudbaar.
In No. 4 van hetzelfde onderwerp staat„En
er is zeker reden tot de vrees, dat dit vaak ook
gebeuren zal, omdat alle controle over wat voor
de kerk wordt bijdragen bij het alleen maar col
lecteeren ontbreekt".
Abram gaf tiende van alles. Jakob zeide „Ik
zal U voorzeker de tienden geven". En bij de
koning David en Joas, en toen de Heiland bij de
schatkist stond, daar werd veel gegeven, en
1834—1886.
Dat is vrijwillig voor mij de weg, maar niet,
A. moet zooveel en B. zooveel. En controle dat
was noodiger op Zondagontheiliging, verzuim
van den dienst des Woords en Avondmaalsvie
ring. Tuchteloosheid is vernietiging, zie maar
naar Rusland en Duitschland. maar dan ook alle
vleeschelijke overwegingen weg.
W. WOUTERSE.
Ons antwoord kan, na wat we breedvoerig
betoogd hebben, kort zijn.
We spreken niet van kerkelijke belasting, maar
van vaste vrijwillige bijdragen. Tusschen die
beide is, bij overeenkomst, ook een groot ver
schil. De overeenkomst tusschen belasting en bij
drage voor de kerk bestaat hierin, dat er tot
beide een verplichting is. Zooals de onderdanen
in den Staat verplicht zijn dien Staat te onder
houden, zoo zijn de onderdanen van Koning Je
zus verplicht, in gehoorzaamheid aan Hem te
zorgen, dat Zijn kerk in stand blijve en haar
taak in deze wereld vervullen kan.
De overeenkomst tusschen belasting en ker
kelijke bijdrage is ook hier in te zien, dat bij
beide wordt gerekend met het inkomen. Hoe
hooger inkomen, hoe hooger belasting. Hoe hoo-
ger het inkomen is, hoe hooger ook moet zijn het
bedrag, dat men geeft voor de kerk van Christus.
Maar het verschil zit hierin, dat de Staat den
onwilligen belastingbetaler dwingt met uitwen
dige machtsmiddelen en dat doet de kerk niet
dat mag zij niet doen. De Heere wil vrijwillig
gediend worden. Wat de kerk wel kan doen en
moet doen is, dat ze hen, die blijkbaar hun roe
ping ook in dit opzicht tegenover de Heere niet
verstaan, ernstig vermaant om van hun zonde af
te laten.
En omdat het woord „belasting" meebrengt
die gedachte aan dwang, is dat woord op kerke
lijk terrein onbruikbaar.
Wat nu onze broeder beweert, dat vaste vrij
willige bijdragen in de practijk onhoudbaar zijn
gebleken, is onjuist. Er zijn tal van kerken, waar
dit stelsel uitnemend werkt, al jaren lang. En als
dat in de practijk niet houdbaar zou blijken, zou
dat niet bewijzen, dat die manier verkeerd zou
zijn, maar dat de zonde hier storend intrad.
Waar de Geest Gods, de Geest van Christus,
die Hem verheerlijkt, doorwerkt, waar de heer
lijkheid van Christus, als Koning wordt erkend,
daar wordt ook de drang gevonden om Hem te
eeren, in de wijze, waarop men de gelden bijeen
brengt, die noodig zijn voor Zijn Kerk.
En wat betreft het bezwaar tegen de controle,
moeten we eerlijk zeggen, dat we dat niet begrij
pen. Onze broeder wijst zelf op de tienden. Een
tiende, is een bepaalde grootheid. Dan moet
om te weten of metterdaad een tiende ge
bracht werd controle mogelijk zijn. Anders
zou iemand wel eens kunnen beweren, dat hij
tienden gaf, terwijl hij misschien maar met een
honderdste kwam. Juist het begrip „tiende" sluit
controle in. Door wie die controle moet geoefend
worden, blijve hier buiten beschouwing. Maar
er moet controle kunnen zijn of wilt ge een
ander, meer kerkelijk, woord toezicht.
Als er in '34 en '86 groote vrijwilligheid was
om bij te dragen, mag daaruit niet ageleid, dat
die vrijwilligheid niet in vaste banen zou mogen
geleid worden. Iets beginnen in enthousiasme is
nog wat anders dan volhouden als het eerste
enthousiasme wat verflauwt. Juist het voortzet
ten vordert, dat er vastheid komt en die wordt
gevonden, wanneer men vrijwillig zichzelf ver
bindt.
En eindelijk de verwijzing naar Zondagsont
heiliging, waartegen gewaakt moet worden. Na
tuurlijk moet daartegen gewaakt. Maar en
hier vergeet onze broeder iets dat wel meer ver
geten wordt het vierde gebod, vraagt, naar
de uitlegging in Zondag 38, niet alleen, dat we
tot de gemeente Gods naarstiglijk komen enz.,
maar noemt als eerste eisch, dat de kerkedienst
of het predikambt onderhouden worde.
Wie niet voor zijn deel dus niet naar zijn
willekeur maar voor zijn deel naardat hij in
komsten heeft - mee den kerkedienst helpe on
derhouden, zondigt ook tegen het vierde gebod.
Omdat deze zonde vaak bedreven wordt, zon
der dat men hier zonde ziet, schreven we onze
artikelen, om juist ook tegen deze zonde te waar
schuwen.
En het is onze bede, dat almeer voor deze
zonde het oog zal opengaan, en in den weg der
bekeering ook deze zonde hoe langer hoe meer
zal worden gehaat en nagelaten, om met lust en
liefde naar den wille Gods in alle goede werken
te leven.
Dan zal de kerk ook in dezen tijd ontvangen
wat ze noodig heeft voor haar arbeid. En daarin
zal de Koning der kerk worden geëerd.
SCHOOLRAAD VERGADERING
VRIJDAG 13 MEI TE MIDDELBURG.
Heelemaal juist is ons opschrift niet. De ver
gadering, die we Vrijdag 13 Mei a.s. hopen te
houden is er niet ééne van den gehcelen School
raad, maar alleen van district IX en dan nog
maar van een deel van district IX, waartoe ook
Noord-Brabant en Limburg behoort. Kortheids
halve konden we echter zonder vrees voor
misverstand wel zoo schrijven. En voor velen
in onze provincie, die niet in de gelegenheid zijn
de vergadering in Utrecht bij te wonen is onze
districtsvergadering hun Schoolraadvergadering.
Het verheugt ons, dat we deze vergadering
weer mogen aankondigen, omdat de groote be
langstelling van een heele reeks van jaren ons
grond geeft voor de verwachting, dat ook dit
maal door onze Schoolbesturen en het personeel
het op prijs zal worden gesteld, dat ze in eigen
provincie over belangrijke schoolzaken zullen
kunnen hooren spreken en van gedachten wisse
len.
Gelijk reeds in de vorige Kerkbode werd ge
meld, krijgen we 's morgens een referaat van Ds.
W. H. v. d. Vegt te Goes over „Het verbond
der genade en het Christelijk onderwijs".
's Middags hoopt Mr. J. Terpstra, de vroegere
Secretaris van den Schoolraad, die met groote
bekwaamheid eenige jaren het departement van
Onderwijs beheerde, te spreken over „De strijd
om de school".
Het is zeker wel noodig, dat we bedacht blij
ven op de gevaren, die onze vrije school met den
bijbel nog altijd bedreigen en gewapend worden
tot den strijd, waartoe we nog altijd geroepen zijn.
Ook nu willen we er aan herinneren, dat allen,
die in het Christelijk onderwijs belangstellen, har
telijk welkom zijn.
Geve de Heere ons ook nu een goede ver
gadering.
HEIJ.
