FEUILLETON
KENTERING.
KERKNIEUWS.
Wij besluiten met onze hartelijke gelukwen-
schen aan het jubileerende studentencorps. In
de komende jaren moge het zich in de breedte
en in de diepte voorspoedig ontwikkelen, ge
trouw aan zijn naam „Het geloof zoekt weten
schap" en aan het omgekeerde daarvan„De
wetenschap zoekt het geloof".
ZEEUWSCH-VLAAMSCHE BRIEVEN.
Zaamslag, December 1933.
Met meer dan gewone belangstelling greep ik,
als bewoner van Zeeuwsch-Vlaanderen, naar
het kort geleden verschenen boek van Jan H.
Eekhout „De Boer zonder God", omdat dit werk
den bij-titel droegZeeuwsch Vlaamsche Ro
man. Jan H. Eekhout, die bekend is door zijn
gedichten, maar in den laatsten tijd ook novellen
schreef, en nu dezen roman, is zelf Zeeuwsch-
Vlaminger en woont in (of in elk geval in de
buurt van) het stadje Sluis.
In de omgeving van Sluis, dus in West-
Zeeuwsch Vlaanderen, staat de boerderij, waar
de boer zonder God zijn bedrijf uitoefent en zijn
leven leeft. We moeten dus niet vergeten, dat
een bepaalde streek van Zeeuwsch-Vlaanderen
wordt geteekend. Wat het godsdienstige aangaat
is er groot onderscheid tusschen het Oosten en
het Westen van Zeeuwsch-Vlaanderen.
In onze omgeving neemt althans uiterlijk de
religie een plaats in het leven in. Men gaat trouw
naar de kerk, ja het kerkgaan is zóó algemeen,
dat men éénling wordt en min of meer in op
spraak komt, wanneer dit wordt nagelaten. Na
tuurlijk moet daarom ernstig tegen vormendienst
gewaarschuwd worden. Meer dan eens gebeurt
het dat menschen, die als trouwe kerkgangers
van hier naar de groote stad trekken, ontrouw
worden in het kerkelijke leven, nu ze niet meer
om de menschen naar de kerk behoeven te gaan.
Zelfs de Roomschen in het z.g. Land van Hulst
nemen nauwgezet hun godsdienstplichten waar,
en zijn, ook wat het zedelijke leven betreft, in
vele opzichten een voorbeeld voor anderen. In
het Westen van Z. VI. zijn heele streken, waar
de kerk geen plaats van beteekenis meer in het
leven inneemt en het Evangelie van Gods genade
in Christus niet gehoord wordt. Aan godsdienst
en kerk is men ontgroeid, 'k Hoorde kort ge
leden van een predikant, die in een andere gelijk
gezinde streek van Zeeland met een bewoner
van die omgeving reisde, en dezen man vroeg
of de menschen daar ook naar de kerk gingen.
„Ach neen," was het goedmoedige antwoord,
j,want ziet u, er wordt bij ons in het dorp
gelezen." Dat is het standpunt menschen, die
een paar boeken meer dan anderen gelezen heb
ben, achten zich ver verheven boven het gewone
kerkgaande publiek.
Zoo is 't ook met den boer zonder God in
Eekhouts roman. Hij heeft toevallig op een ver-
kooping (ja, 't is soms eigenaardig hoe de men
schen aan de boeken komen, waaruit ze hun
geestelijk voedsel ontvangen) een paar werken
van Multatuli en Büchner's „Kracht en Stof"
gekocht. Die boeken nemen nu de plaats van
den Bijbel in.
En dan teekent de schrijver dezen boer in zijn
zelfzucht en zelfgenoegzaamheid, in zijn „braaf
heid" en rechtvaardigheidsgevoel op zulk een
fijne en geestige wijze, dat hij wel diep in de
ziel van de mannen uit zijn streek moet hebben
ingezien. Precies dezelfde teekening gaven mij
de Gereformeerden uit het Westen, wanneer
we met met elkaar spraken over de geestes
gesteldheid van degenen, die geen behoefte had
den aan het Evangelie. Een enkel voorbeeld wil
ik noemen uit Eekhouts mooie roman. Tot zijn
arbeider, die hem tot liefde opwekt jegens God
en den medemensch, zegt de boer vriendelijk
„Och, Machiel, laat elk zijn eigen geloof. Jij
hebt joe God van noode en ikmijzelf
en de natuur, die den wasdom geeft'k Ge
loof zuiver in 't gene ik zie en ziende weet.
't Geloof kan prachtig zijnvoor joe, maar
ik heb 't niet vandoen. En staat buitendien in
die Schrift niet ieversdat de rechtveerdigen
't hemelrijk zullen beërven Awel, 'k doe
ik mijn best rechtschapen te zijn, alhoewel ik
geen bizondere goesting koester naar den hemel."
Hoe onvatbaar voor genade (tenzij God met
zijn Geest het hart opent) is een man van wien
gezegd wordt„Hij overschouwde terug het
verloop van zijn leven tot op deez' stond of
daar ievers een hapering op te sporen was, doch,
neen, hij had gefaald noch in zijne inzichten de
lieden terzake met wie hij omging, wrocht en
handelde, noch in zijne berekeningen omtrent
grond en groeite."
34)
Met de stoomboot waren zij vertrokken naar
Rotterdam en vervolgens per schuit naar Den
Haag, waar het onderhoud met den Koning zou
plaats vinden.
Dat onderhoud was niet meegevallen, naar
Schoonoort en Bazuin vernamen.
Uit een brief van dominé De Cock aan zijn
vrouw, die voor het grootste deel aan de ge
meente was voorgelezen, citeerde Barkema
„Dinsdagsavonds kwamen wij daar en zijn
Woensdag bij den Koning op audiëntie geweest
en hebben nogal eenigen tijd met hem gesproken,
eerst ik en daarna De Wit. Zijne Majesteit zocht
ons kennelijk te verbijsteren en van ons stuk te
brengen, maar de Heere gaf én mij én De Wit
vrijmoedigheid, om de waarheid voor te stellen
en vast te houden en hem onder het oog te bren
gen, dat niet de wijze van doen maar de waar
heid zelve het doel der vervolgers was, gelijk
ik hem aantoonde uit de moeielijkheid, die niet
alleen mij, maar ook Scholte en Meerburg reeds
gemaakt wierd, uit de ontbinding onzer formu
lieren door De Groot en Van der Linde, en
vooral door de gruwelijke en goddelooze voor
slagen van Laarman. Zijne Majesteit verwees mij
onder anderen ten dezen opzichte naar Pallandt
van Keppel maar ik zeide hem, dat deze met
Minister van Eeredienst.
Wanneer de predikant (gelukkig niet de
schijnheilige of sukkel uit de meeste romans)
hem spreekt over de rijkdom van het Christelijk
geloof is het antwoord „Zielliefde
schoone woorden, doomnee, maar ijdel 'lijk een
leeggeblazen ei."
Wat waren de beschouwingen van dezen boer
over leven en dood Deze „Het léven alleen
bezat weerde en daaraan moest worden gebouwd
zoolang men de ledematen verroeren kost. Een
maal riep d' eerde u op, deel te worden van
haar zwarte stof, ge keerdet tot haar weder, uw
vleesch verrotteGij-zelve echter hadt uwe
taak voleindigd, gij waart dood, dood, dood.
Slechts dit werd van u verlangd dat ge, ster
vend, wistIk heb mijn plicht volbracht."
Mijn plicht gedaan Deze man heeft totaal
geen schuldgevoel.
Toch komt er ten slotte een kentering en gaat
hij zijn gemis aan liefde zien.
Wie het Zeeuwsch-Vlaamsch land kent zal
genieten van de schitterende natuurbeschrijvingen
en de teekening van het landwerk in de ver
schillende jaargetijden.
Maar 'k dacht allereerst na de lezing van dit
kunstwerk hoe noodig, hoe broodnoodig is het
Evangelisatiewerk in West-Zeeuwsch Vlaande
ren. Zegene God den arbeid van Aardenburg's
predikant
A. B. W. M. KOK.
ONS GEZINSLEVEN EN DE HEILIGE
SCHRIFT.
22. Het mindere beter dan het meerdere
Maar dat is niet mogelijk, zijn we geneigd te
zeggen. En heel de wereld zal ons daarin gelijk
geven. Want immers het lijkt dwaasheid.
Vraag het aan de gezinstafel, als schotels en
borden daar staan en als de magen jeuken. Laat
uw gezonde jongen het u eens zeggen
En toch
Zijt ge wel eens in een gezin geweest, waar
de rijkdom der wereld volop te genieten viel
Waar de schotels rijk gevuld en de borden wel
voorzien waren Waar weelde heerschte in
eten en drinken en kleeding en opschik Maar
waar een zeer voornaam ding ontbrak Niet
te koopen voor geld of goed, niet verkrijgbaar
in winkelzaak of op de markt
Daar was namelijk ontevredenheid bij veel
overvloed Daar was ongenoegen, onrust, twist,
nijdigheid, haat Niets van de aangename, vre
dige stemming, die men daar verwachten mocht:
Geen dankbaarheid, geen vrede, niets lieflijks
maar haat en koelheid en twist en tweedracht
En dat bedierf alles, Ook de welriekende geuren
en de fijnst gekruide spijzen Daar waren koude
harten en heete hoofden
Wat kan de wereld toch arm zijn, bij al haar
schatten en gaven en rijkdommen. Als het ten
minste bij die aardsche gaven blijftals daar
niets bij komt
Ja, dat is wel waar Maar vraag u nu eens
af, of zoo iets ook niet kan voorkomen in onze
Christelijke gezinnen, in Gereformeerde kringen!
En durft ge dan „neen" zeggen
Onze dagen zijn er maar al te vol van, toch
vooral met velen mee te doen in rijke kleeding,
voorname huizen, rijke maaltijden, veel uitgaan
en wat daar zoo bij komtDat moet dan onze
welstand doen blijken, ons geluk, onze vooruit
gang, onze nette, min of meer hoogere stand in
het leven
Zijn niet velen ook van onze jongeren (en
ouderen eigenlijk een beetje gegeneerd, als de
tafel niet zoo rijk is als bij vrienden of kennissen
of buren En meenen ze niet al te dikwijls, dat
in de welvoorziene disch het ware levensgeluk
schuilt
We moesten aan tafel maar dikwijls lezen
„Beter is een gerecht van groen moes, waar ook
liefde is, dan een gemeste os en haat daarbij
Wat Salomo ons voorhoudt in Spreuken 15
vers 17.
Een mensch is toch zoo klein. Ja, zoo klein,
bij al zijn grootheidswaan Wat kan krakeel en
twisting toch menig gezin, menige maaltijd ook
bederven Och, om kleinigheden soms, maar de
oneenigheid en de bitterheid en het boos oog,
ze zijn er. Laat het ons tot schaamte z'jn. En
laten we met berouw wederkeeren.
Salomo houdt ons hier voor, dat liefde, liefde
ook in het gezin, het kostelijkste kruid is, dat
de spijzen en de maaltijden aangenaam maakt.
Een gerecht van groen moes (en wat is dat toch
zeer eenvoudig en weinig kostbaar met liefde
is beter dan een gemeste os (kunt ge het u nog
weelderiger denken met haat daarbij
anderen hoogst waarschijnlijk evenzeer van de
waarheid verwijderd was."
Mét de Ulrummers wisten Schoonoort en Ba
zuin genoeghet bezoek bij den Koning had
niets uitgewerkt. Zij betreurden het zeer, daar
de Koning vrij zeker het verlossende woord had
kunnen spreken, tengevolge waarvan de vervol
ging opgehouden zou zijn. Maar in den naam
des Konings werd gehandeld door de Recht
banken en in den naam des Konings werd ge-
vonnisd en gruwelijk onrecht gepleegd. Het was
hard, om te zeggen, want zij hadden in '13 in
de straten van Groningen meegejuicht, dat het
Fransche juk was afgeworpen en er weer een
Oranje in het land was gekomen. Diezelfde
Oranje knechtte nu, al was het mogelijk met
goede bedoelingen, het eenvoudige volk, dat
God wenschte te dienen naar Zijn Woord
Van Den Haag waren de predikant en mijn
heer De Wit naar Amsterdam vertrokken, waar
verschillende vrienden werden bezocht.
Dan werd naar het Noorden gereisd. Precies
op tijd kwam dominé De Cock in Groningen
aan, want hij was weer gedaagd voor het Pro
vinciaal kerkbestuur.
Den volgenden dag was de geschorste predi
kant in den kring der zijnen teruggekeerd, niet
kunnende vermoeden, welk vonnis hem nu weer
boven het hoofd hing.
Er was in Groningen gesproken over zijn
voorrede voor het boekje van den schilder uit
Delfzijl, dat de gezangen bestreed. Alwéér had
dominé De Cock verklaard, ongelijk te zullen
bekennen, wanneer hem werd aangetoond, dat
hij handelde tegen Gods Woord.
Liefde O, in vele romans is ze zoo mooi
En dichters bezingen haar in gevoelvolle zangen.
En dan willen we er nog wel van lezen. Ja, graag!
Maar weet ge, wat we moesten doen We
moesten die liefde nu eens gaan zetten in het
middelpunt van ons leven. Met woord en daad
moeten we ze meer beoefenen. In de praktijk
van het leven. Niet maar als beleefdheidsvorm,
tegenover vreemden en kennissen en heel aar
dige menschen, die we zoo eens graag ontmoe
ten. Maar in ons gezin, in onze allernaaste om
geving, 's morgens, 's middags, 's avonds. In
droeve druk en in blijde voorspoed. Met onze
gedachten en woorden en daden Als kruid bij
al onze maaltijden. Dan zullen die maaltijden,
al zijn ze gering, beter zijn dan andere, rijk in
overvloed, maar met haat daarbij
En wie moet daar dan mee beginnen Gij,
ouders En zoo uw kinderen ten voorbeeld zijn.
Want dat hebben ze noodig. En gij, zoowel als
uw kinderen, hebt noodig de Schriftuurlijke aan
sporing.
Van W. te W.
BEROEPEN TE
Middelburg D. Bremmer te Hoek van Holland.
Burum Cand. Th. J. Kerssies te Wildervank.
BEDANKT VOOR
Wanswerd J. R. Sybrandy te Zwartebroek.
Ds. L. G. Goris, em.-pred. der Geref.
Kerk, wonende te Amersfoort, die steeds een
vooraanstaande plaats heeft ingenomen in het
leven der Geref. Kerken, herdenkt 23 Dec. a.s.
zijn gouden ambtsjubileum. De a.s. jubilaris ar
beidde te Langeslag, Emmen, Veenwoudsterwal,
Knijpe en Zevenbergen. Op 1 Mei 1924 ging hij
met emeritaat. Hij is ridder in de orde van
Oranje-Nassau.
Ds. H. Buurman, pred. der Geref. Kerk
te Amstelveen Nieuwer-Amstelzal a.s. Zon
dag herdenken, dat hij 40 jaren in het ambt ge
staan heeft, en wel van 10 Dec. 1893 af te
Meliskerke en daarna sinds 22 Jan. 1899 te Am
stelveen. Ds. Buurman vervult in de Classis Am
sterdam deputaatschappen voor hulpbehoevende
Kerken en de Zending.
Een biddende kerk.
In „N. Holl. Kerkblad" schrijft Ds. Lindeboom:
„Zeker, we bidden wel, maar bidden we waar
lijk in geloof Leeft in ons het vaste vertrouwen,
dat onze Heiland voorzien zal in al de nooden
van Zijn, Zijn eigen, kerk Gelooven we waar
lijk, dat Hij rijk is Dat Hem niets in den weg
staat, om kerk en evangelisatie en zending, om
allen arbeid op den breeden akker van Zijn
koninkrijk in stand te houden
Laat ons terugzien naar vroegere tijden. Zag
het een eeuw geleden er niet veel donkerder uit
voor Zijn kerk? Toen waren 't andere zorgen
dan nu. Toen werden Gods volk banden en
verdrukkingen aangedaan. Toen nijpte de nood.
Toen schenen de wateren Gods Kerk te over-
stroomen.
Maar de Heere Jezus hield Zijn kerk in stand.
En uit den nacht der verdrukking rees straks
het morgenrood van de vrijheid. De kerk was
een biddende kerk, die haar verwachting van
alle schepsel aftrok en alleen op haar Koning
stelde.
Als we aan die dagen denken, dan staan we
beschaamd. Beschaamd, dat we onze moeilijk
heden, die veel en veel geringer zijn dan toen,
niet met een kinderlijk geloof aan den Heere
overgeven."
Het officieele ambtsgewaad.
Was het tot op heden in de geschiedenis van
de Theol. School te Kampen gebruik, dat haar
hoogleeraren bij officieele plechtigheden in rok
verschenen, thans zullen zij, naar wij vernemen,
ook de toga gaan dragen. Óp 17 Jan. a.s. zullen
de 5 hoogleeraren van de Theol. School offi
cieel in toga bij de rectoraatsoverdracht en de
inauguraties aanwezig zijn.
Te Arnhem heeft, naar wij vernemen,
wijlen Mej. A. S. Hulsteijn, onlangs overleden,
de Geref. Kerk aldaar benoemd tot haar eenig
erfgenaam (behoudens van enkele legaten). De
nalatenschap zal gelijkelijk tusschen Kerk en
Diaconie worden verdeeld. De Kerkeraad be-
Het werd niet aangetoond. Op een uitvoerig
schrijven werd niet ingegaan. Het derde vonnis
kwam. Het was het zwaarste. Zonder nader
verhoor of onderzoek werd de dominé van Ui-
rum door het Provinciaal kerkbestuur afgezet.
Dat was, wat Bazuin en Schoonoort te weten
kwamen, toen zij eenige uren in Ulrum waren.
Want toen juist werd het vonnis aan de pas
torie bezorgd en al spoedig waren de kerkeraads-
leden opgeroepen, om er kennis van te nemen.
Met verbazing werd het vonnis niet ontvan
gen, zooals Barkema later zeide. Van het Pro
vinciaal kerkbestuur kon alles worden verwacht,
daar het blaakte van ijver, om tegen de Gere
formeerde beginselen op te treden. Men had nu
korte metten gemaakt en den predikant afgezet.
Dat was het eenvoudigst. Dan was men van
hem af en kon er in Ulrum een andere predikant
komen, die de kerk niet in beroering bracht. De
gemeente zou dien predikant wel volgen en dan
was het afgeloopen.
„De heeren zullen zoo ongeveer wel denken,"
betoogde Barkema. „Het is listig bedacht, maar
de Heere zal het niet dulden. We naderen met
rassche schreden het oogenblik, dat de gemeente
breekt met het kerkverband, dat een bespotting
is van de ware gemeente van Christus."
Schoonoort en Bazuin wisselden toen een
snellen blik zij hadden het verwachthet was
de eenig goede oplossing de kentering kwam.
„Maar hoe denkt dominé daarover vroeg
Schoonoort voorzichtig.
Barkema haalde de schouders op.
„Dat is het juist. Dominé verandert niet van
standpunt en denkt geen oogenblik aan afschei-
sloot in zijn jongste vergadering deze nalaten
schap onder dank te aanvaarden.
Vrije Universiteit te Amsterdam.
Legaten. Men verzoekt ons het volgende te
willen mededeelen
Dezer dagen ontvingen wij het verblijdend
bericht, dat door een Hervormden broeder te
W. aan de Vereeniging voor Hooger Onderwijs
op Gereformeerden Grondslag is vermaakt een
bedrag van 1000.als vrucht van de radio
rede van Dr. H. Colijn in Februari j.l. te Am
sterdam gehouden.
Dat geeft moed voor de toekomst.
Te Arnhem heeft de Kerkeraad der Geref.
Kerk besloten over te gaan tot de instelling van
een derde predikantsplaats. Gehoord het rap
port van de Commissie van Administratie, die
terzake voor de derde maal een rapport uit
bracht, besloot de Kerkeraad ter nadere bespre
king van deze zaak op Woensdagavond 20 Dec.
een Gemeentevergadering uit te schrijven ter
nadere bespreking van deze zaak. Het ligt in
de bedoeling het beroepingswerk in het begin
van 't volgend jaar ter hand te nemen.
„Lezen zij den Bijbel
„Dan zijn ze voor ons verloren
In „Onze Hoop", het orgaan der Belgische
Evangelische Zending, schrijft Evangelist G.
van de Riet, van Genck de volgende ervaring
„Onlangs kwam hier, door Gods genade, een
jong echtpaar tot bekeering. Zij waren altijd
goed katholiek geweest, maar hadden daarbij
geen rust en vrede vóór hun hart. Toen zij met
het Evangelie in aanraking kwamen, gevoelden
zij eerst recht, wat zij misten. Ernstig zochten
zij nu een langen, harden strijd werd gestreden,
en door Gods Geest bewerkt en geleid, kwamen
zij tot kennis der waarheid.
Volgens hun getuigenis, hadden zij nooit kun
nen denken, dat zoo'n vrede en blijdschap, als
zij nu bezitten, op aarde mogelijk was. Geweldig
was echter de tegenstand, die volgde van de
zijde der familie. Vooral de familie der vrouw
probeerde alles, om hen van het geloof af te
trekken. Zoowel schoone woorden als bedrei
gingen hielpen niet. „O, ik bemin mijn ouders
zoo innig", zeide mij toen eens die jonge zuster,
„en ik wil alles voor hen doen, maar den Heere
Jezus opgeven, Die zoo veel voor mij gedaan,
en mij zoo onuitsprekelijk gelukkig gemaakt
heeft, dat nooitHoe ongelukkig zou dan mijn
leven worden, na eerst den Heiland bezeten te
hebben
Ten einde raad, en nadat hij onzen broeder
en zuster verboden had, nog weer een voet in
het ouderlijk huis te zetten, indien zij op dezen
weg voortgingen, ging de vader der vrouw naar
mijnheer Pastoor, deken van G„ en klaagde hem
zijn nood. Deze wilde natuurlijk alles doen wat
hij kon, om hen terug op „den goeden weg" te
krijgen. „Maar", zeide hij, „lezen zij ook al in
den Bijbel „Ah ja", zeide de vader, ,,'t is
juist de Bijbel, waarmede zij altijd afkomen, en
waarin zij altijd lezen."
Daarop antwoordde mijnheer de Deken „Als
dat zoo is, is er niets meer aan te doen dan
zijn zij voor ons verloren
„De Open Poort."
Nogmaals zij met alle aandrang het Evangeli
satieblad „De open Poort" aanbevolen. Ieder,
die een abonnement neemt a 2.per jaar
werkt daardoor mee, dat er weer 3 exemplaren
gratis kunnen verspreid in de Vlaamsche landen
van België. En het blijkt, dat ook deze arbeid
van Ds. Lauwers gezegende vruchten draagt.
Als het mogelijk is, help en steun hem door te
nemen een abonnement op „De Open Poort".
Het meest geliefde boek van president
Roosevelt.
Het meest geliefkoosde boek van president
Roosevelt is een oude Nederlandsche Staten
bijbel. Zooals men weet zijn de Roosevelt's van
Hollandsche afkomstde bijbel is een oud fa
miliestuk met op de omslagbladen de gebruikelijke
vermeldingen van de geboorten, huwelijken en
sterfgevallen in de familie. De eerste inschrijving
dagteekent van 20 Februari 1693 het boek werd
gedrukt in 1636 en uitgegeven door de gebroe
ders Pieter en Jacob Keur, te Amsterdam.
Het is op dezen bijbel dat Roosevelt zijn eed
als president heeft afgelegd.
K.B. S.
ding, in elk geval niet, zoolang niet het uiterste
is beproefd."
„Maar dit is toch het uiterste", zeide Bazuin.
„Wat kan er meer gebeuren dan afzetten
„De Synode kan een ander besluit nemen, al
verwacht ik het niet. Er zijn reeds uitvoerige
brieven naar Den Haag en morgen gaat er weer
een. Dominé hoopt, dat de Synode hem recht
zal verschaffen. Intusschen is nu reeds bekend,
want de Synode vergadert al geruimen tijd, dat
bij de opening de voorzitter duidelijk heeft ge
zegd, dat met de uiterste gestrengheid moet
worden opgetreden, opdat de rust der kerk niet
ganschelijk worde verstoord. Daarom is het mij
een raadsel, hoe dominé hopen kan op een goe
dertieren behandeling vanwege de Synode. Maar
wij willen den tijd niet vooruitloopen. Op Gods
tijd zal het licht komen, op welke wijze dan
ook."
Ouderling Barkema had zich evenwel in de
Synode ten eenenmale vergist.
Want ietwat later vernam Bazuin, dat de
Synode wel het schuldig over den predikant van
Ulrum had uitgesproken, doch het laatste vonnis
van het Provinciaal kerkbestuur, dat der afzet
ting, had vernietigd. Gehandhaafd werd de
schorsing zonder traktement met een tijd van
beraad van zes maanden.
Schoonoort, die het den schoenmaker vertellen
kwam, vond het besluit der Synode uitstel van
executie. Over zes maanden immers volgde toch
de afzetting, want dominé De Cock zou geen
andere houding aannemen, dat stond wel vast.
(Wordt vervolgd)
