Weekblad voor de Gereformeerde Kerken in Zeeland.
42e Jaargang.
Vrijdag 14 September 1928.
No. 37.
RedactearenDs. P, VAN DIJK te Serooskerke (W.) en Ds. A. C. HEIJ te Koadekerke.
Persvereeniging Zeeuwsche Kerkbode.
UIT HET WOORD.
JEZUS EN DE MELAATSCHE.
Kerkelijk en Geestelijk Leuen.
Een bijna vergeten ideaal.
ZEEUWSCHE KERKBODE
Vaste medewerkers D.D. L. BOUMA, F. J. d. ENDE, B. MEIJER, F. STAAL Pzn., en R. J. v. d. VEEN.
Abonnementsprijs! per kwartaal bjj vooruitbetaling f 1,—
Afzonderlijke nummers 8 oent.
Advertentieprijs! 15 oent per regelbij jaarabonnement van
minstens 500 regels belangrijke reduotie.
UITGAVE VAN DE
Adres van de Administratie:
Pirma UTTOOU OLTHOPF. Middelburg
Beriohten, Opgaven Predikbeurten en Advertentiën tot Vrijdag
morgen 9 uur te zenden aan de Drukkers LITTOOIJ OLTHOFF
Spanjaardstraat, Middelburg.
TELEFOON 2 3 8. GIRONUMMER 42 2 8 0.
En zie een melaatsche kwam1 en
aanbad hem, zeggendeHeere, in
dien gij1 wilt, gij! kunt mij' reinigen.
En Jezus de hand uitstrekkende,
heeit hem aangeraakt, zeggendeik
wil, wordt gereinigd.
En Jezus zeide tot hem Zie, dat
gij dit niemand zegtmaar ga heen,
toon u zeiven den priester, en offer
de gave, die Mozes geboden heeft,
hun tot een getuigenis.
Matth. 8 2—4.
Jezus deed vele wonderen. Het verwon
dert ons niet. Waarom zou hij, die die;
Mensch-Koning was, de macht niet hebben
gehad dingen te d'oen, die in ous oiog| won
deren zijn. Daarenboven was Hij God en
vermocht alle dingen.
Wij1 ziju echter zoo gewoon te denjk'en
Jezus kon wonderen doen, en deed wonde
ren, dat wij licht vergeten te denken wat
dit wonderen-doen voor Jezus was. Te wei
nig bedenken wij, dat wonderen-doen voor
Jezus beduidde 1 ij d e n voor O; n s.
Soms k'on Jezus geen wonderen doen van
wege het ongeloof. Ook' dit was lijden voor
Jezus. Immers dan was er miskenning, ver
achting, schouderophalen, spotten met Je
zus, met zijn macht.
Maar als hij1 wonderen deed1 en hielp, nam
hij op zich het lijden van de wereld1. Zicht
baar ging dan in vervulling het woord van
Jesaia Maar hij heeft onze krankheden op
zich genomen, en onze smarten heeft hij
gedragen.
Een melaatsche werd beschouwd als een
van God geplaagdë, werd verstooten uit de
gemeenschap. Denkt aan Mirjam, Mozes'zus
ter, en aan Koning Uzzia. En bij dezen me
laatsche was de ziekte in erge mate uitge
broken. Lucas zegt ons (5 12), dat deze me
laatsche vol van melaatschheid was. In ver
gevorderd stadium dus.
Deze melaatsche heeft van Jezus gehoord.
Wellicht hoorde hij de bergrede. Jezus sprak
van het Koninkrijk der hemeten Uit den he
mel werken de krachten1, stroomen de gaven
des eeuwigen levens. De melaatsche gelooft
dat Jezus macht heeft hem1 te helpen. De
sleutelen van het hemelrijk ziet hij! als in
Jezus hand. Hij kan herscheppend zijin leven
vernieuwen.
De aardsche wetenschap' drukt op de ziekte
in dit stadium het stempel ongeneeslijk'.
Jezus staat dus voor den melaatsche hoo-
ger dan alle man van wetenschap. Het staat
voor hem vast Jezus kan genezen. Of hier
reeds 't zaligmakend geloof zich uitte Wij
weten 't niet. Wel dat 't wondergeloof hier
groot en sterk was. Aan zijn macht twijfelt
hij niet. Jezus kan genezen. Of Hij 'twil,
weet hij niet.
De melaatsche erkent hiermee zijn onwaar
digheid. Hij is onrein, uitgestooiten. Moet
't hem verwonderen indien deze Godsgezant
zich met hem niet bemoeien wil. Hield 't
•volksgeloof een melaatsche niet voor een
van God geslagene Zou 't ook met hem1
niet zoo kunnen zijn Zou Jezus niet juist
hierin reden tot weigering kunnen vinden
Geen verwijt zou, er dan van zijln lippen ko
men. Ootmoedig buigt hij zich in het stof
als hij de woorden uitspreektI n d' i e n
gij wilt, gijl kunt. Hiji erkent hiermee Je
zus' macht, Souvereiniteit, maar ook zijn vrij
macht. Stil berustend legt hij zijln lot in Je
zus' hand.
Toch is ,er ook weer geen koud, geen •on
aandoenlijk berusten. Zelfs zouden wijl klin
ken zeggen, er was bij' hem ook eigenlijk
weer geen twijfel aan Jezus' ontferming en
liefde. Hoe zou hij anders zoo tegen de
'wet zich onder de schare gewaagd hebhen
Smeekend en vertrouwend werpt hij zijln blik
op Jezus. Hier is h'et echte zien op Jezus.
Hier is een ziel die hulp verwacht uit den
hemel en vandaar alleen.
Is deze melaatsche in zijn ootmoed, in zijm
stil berusten, in zijn geloof, in zijm smeeken,
in zijn hoop op ontferming, uw beeld
Hoe uitbeeldend is de taal der Heilige
Schrift. Daar staat opeens een melaatsche
voor Jezus. De eerste op zijn weg gezonden
door den Vader.
De melaatschheid is een vreezelijke ziekte.
De in Palestina meest voorkomende vorm
was, dat gelaat en andere d'eelen van het li
chaam met builen en zweren bedekt werden;
geheele deelen van het lichaam' afvielen.
Of ze besmettelijk was staat niet geheel
vast. De afzonderingswetten onder Israël be
wijzen dit niet. Zij hadden immers symbo
lische beteekenis. Het lichaam' van den me
laatsche beeldde af, hoe de zondaar besmet
en onrein voor God staat. Uitgestooiten uit
de gemeenschap, verworpen, wijl onrein.
Zoo staat hier de melaatsche als type van
den onreinen, uitgestooten niensch voor Je
zus.
Denkt u nu even de verhoudingen in. Je
zus komt uit den hemel, is heilig, zonder
zondebrengt 't Koninkrijk der hemelen
op aarde.
Die melaatsche heeft geen deel ,aan den
hemel en Jezus' Koninkrijk'. Staat er buiten.
Zal die melaatsche binnenkomen dan moet
er iets gebeuren.
Zoodra Jezus zich met hem in gemeen
schap stelt, hem aanraakt is hij1 zelf onrein,
een, die naar de wet moet uitgestooten.
Wij weten niet ten volle te kunnen ver
staan wat hier nu ging gebeuren.
Wil echter er op letten, dat Jezus hier
zichtbaar toonde de ziekten en smarten der
wereld op zich te willen nemen.
De Vader zendt dezen melaatsche tot Je
zus. Brengt voor zijn oog, in zijin nabijheid
het meest ontstellend beeld van ziekte en
zonde. Hoe zal Jezus hier tegenover staan.
Zal hij zich afwenden naar Mozes' wet. Komt
er een klacht op zi|n lippen, dat de Vader
dezen zendt op> zijn weg
Zie wat Jezus doet. Hij1 strekt zijn hand
uit en raakt hem aan. Jezus had ook verre
van hem kunnen blijven en toch helpen.
Door alleen een woord te spreken had hij
hem immers kunnen genezen.
Het doel zijner zending moet echter in
zijn doen openbaar worden.
Den Vader verheerlijken, den zondaar za
lig maken. Zendt dan de Vader dezen zieke
tot hem, Jezus treedt op hem1 toe, strekt zijn
hand uit, raakt hem' aan, neemt Zij'n ziekte
op zich en geneest hem. Ik wil, wordt ge
reinigd, komt van Jezus' lippen. De melaat
sche is genezen, volkomen.
Jezus helpt, geneest, geneest volkomen,
maar terwijl hij dit doet, neemt hij op zich,
wat hij wegneemt. Als Man van smarten
wandelt hij rond, totdat men van hem1 zegt:
Hij is geplaagd en van God geslagen.
De melaatsche is genezen. Moet hij nu
vertellen wat hier is gebeurd Met de we
reld de waarheid der genezing geloioven om
wat Jezus deed
Jezus wil niet als een wonderdoener pp
aller lippen komen. Wel als de Zaligmaker.
Ook wilde Jezus doen verstaan, dat hij1 niet
gekomen was om wet en profeten te ont
binden, maar te vervullen. Zoo; beveelt hij
den melaatsche naar de wet zich aan den
priester te vertoonen, en tevens om' te offe
ren de gave maar de wet.
De priester moet getuigenis geven van de
'volkomenheid der genezing van het won
der. Niet op Jezus, op den priester moet d'e
genezene zich beroepen. Zijn offer moet hij
brengen naar Lev. 4 9—20.
Wordt van Jezu,s' wonder gesproken, dan
•ook van zijn1 wOord. Niet om zijin eere gaat
't Jezus, maar om1 's Vaders eere en 's zon
daars heil. i
Hij zal op zich blijven nemen de krankhe
den der menschen tot hij eindelijk' zelf pries
ter en offer wlordt, ami door zijm offerande
.volkomen zalig te maken al de zijnen. De
genezing van den melaatsche, reinj verklaard
naar de wet, beeldt uit Jezus volkomen ver
lossingswerk.
Jezus leett nog, leeft altijd oin volkomen
zalig te maken. Eens komt de dag dat allen,
die genezen zijn, gebracht worden tot den
Grooten Priester, gebracht worden ook vopr
den Vader. Onbevlekt, volkomen genezen, zal
dan getuigd worden van alle verlosten. Nie
mand zal meer zeggen Ik ben ziek. En 't
offer der dankbaarheid' zal Gode worden ge
bracht ter eere van het Lam.
Kwaamt gij' tot Jezus Kwaamt gijl iii ge
zonde dagen, pok als gij! ziek waart.
Kwaamt gij' tot Jezus in het geloof
Hebt gij. hein gesmeekt onil redding naar
ziel en lichaam
Mocht gij Jezus' hulp ondervinden
Hij is gisteren en heden dezelfde en tot
in eeuwigheid.
Komt dan tot hem in uw ellende en nood'.
Hij helpt, wie oprecht tot Hem komt.
Neuzen. GROENEVELD.
Een ideaal mag ik toch wel noemen de een
heid der Christenen. Niemand zal zich moeite
getroosten om mij tegen te spreken, als ik er
op Iaat volgen, dat er aan de verwezenlijking
van dit ideaal weinig te bespeuren valt. Wat
aan alles duidelijk is, is de schromelijke ver
deeldheid. Het is dan ook een van de steeds
terugkeerende beschuldigingen, welke aan hun
adres gericht worden, dat hun krachteloosheid
voor een groot deel te wijten is aan hun voort
durende onderlinge verdeeldheid. Konden we
daartegen nu nog maar zeggen, dat het ideaal
ons bestendig voor oogen stond, en dat het
voortdurend op ons zijn bekorenden invloed
uitoefende, waardoor wij er naar jagen om het
te grijpen, maar ik vrees, dat onze tegenstan
ders de schouders zouden ophalen en smalend
zeggenwoorden, altemaal woorden. Met het
oog hierop meende ik hierboven te moeten
schrijveneen bijna vergeten ideaal. Verder
durfde en wilde ik niet gaan. Het is ook niet
noodiger ligt toch zoo reeds een krasse aan
klacht in en ik gevoel, dat ik wel eenige toe
lichting mag geven om duidelijk te maken, wat
mij daartoe recht heeft. Heelemaal vergeten is
het niet. Hoe zou dit kunnen maar bijna geloof
ik wel dat te kunnen verdedigen. Ik zou dit
op verschillende wijzen kunnen doen, maar ik
wil graag, dat deze en gene het leest. Ik geef
allereerst enkele herinneringen. Toen ik nog
jong was, heb ik meermalen menschen ontmoet,
die zeiden: wij lijden er onder, dat er zulk een
verdeeldheid heerscht onder de belijders der
waarheid en die dan ook met alle kracht er
tegen op kwamen. Zij stonden sterk, dat ga-
voelden allen. Het kwam niet te pas, dat zij,
die in het oude evangelie de boodschap des
heils be'uisterden verschillende wegen bewan
delden. Sommigen hunner konden in kerken,
openlucht-meetings en vergaderingen op wel
sprekende wijze hun onderwerp behandelen en
maakten ook indruk. Zij waren van zichzelf
overtuigd, dat zulk een verdeeldheid onnoodig
was en zeer zondig vooral ook, omdat er zuike
breede kringen in ons volk waren, waarin het
Woord Gods geen plaats meer vond. Hoe meer
hun oog open was voor de verwoesting, welke
het ongeloof in het zedelijke en geestelijke leven
had aangericht, des te rusteloozer getuigden zij
tegen dezen misstand. Hun woord hadookwej
uitwerking. Velen kwamen door hun bezielend
woord er toe om den misstand te betreuren en
te veroordeelen en de bekoring te gevoelen,
welk er van het aangeprezen ideaal uitging.
Deze lieden oordeelden ook den weg te kunnen
wijzen, waarlangs de verdeeldheid haar einde
kon bereiken en de eenheid tot stand komen.
Hun voorstelling had voor, dat zij al heel
duidelijk was. Zij gaven toe, dat er nu eenmaal
Kerken ontstaan waren, welke men niet afbre
ken kon. Het hielp niet, dat men er tegen op
kwam. Zij waren er nu eenmaal en men moest
zich daarbij wel neerleggen, wijl afbreken nu
eenmaal niet ging. Eveneens hadden wij als
een erfenis uit het verleden verschillende be
lijdenissen en of men dit betreurde of toejuichte,
het deed er niet toe. Daarom moesten we ons
boven al die verscheidenheden verheffen en
samen een korte formule vinden, waarin een
gereformeerde, een doopsgezinde, ja iedere
Christen zich vinden kon. En dit was naar hun
gedachte niet moeielijk. Allen vereenigd onder
een Banier, waarin men b.v. alleen schreefVrede
door het bloed van het Kruis. Alle andere om
schrijvingen, welke er indertijd gegeven waren,
kon men dan laten voor wat zij waren en ieder
kon er over denken, zooals zij verkozen. Het
kwam slechts op de hoofdzaak aan en als men
dit maar goed inzag, dan kon men samen leven
en samenwerken tot uitbreiding van het Konink
rijk der hemelen en tot bekeering van zondaren.
Er ging inderdaad voor velen een groote be
koring uit van deze gedachte en men zeide na
een geestdriftvolle redevoeringWat is het toch
eenvoudig en zij, die er zoo over dachten
kwamen dan ook op verschillende tijden in
onderscheiden plaatsen samen om elkander te
bemoedigen en aan te vuren teneinde voort te
gaan met het propagandeeren van zulke denk
beelden en zich bij voorbaat reeds te verheugen
in het vooruitzicht, dat er weldra aan verdeeld
heid een einde zou komen en een eenheid onder
de Christenen tot stand zou komen, welke de
wereld tot jaloerschheid zou verwekken. Doch
het enthousiasme verminderde en de belang
stelling verflauwde. Eerst was dit merkbaar in
ruimeren kring. Er waren hier en daar nog wei
kleinere groepen, maar het vuur bleef branden,
maar zonder dat men zeggen kon, dat het ge
heel uitdoofde, toch waren de hoofden en harten
er minder vol van.
De ontnuchtering trad in en de werkelijkheid
bleef ongeveer zooals zij vroeger was. Men
zegt van sommige Indianenstammen, die vaak
met elkander streden, dat zij soms den strijd
bijl begroeven ten teeken, dat voorloopig de
strijd uit was. Welnu, de moedige strijders voor
de eenheid gaven het althans voor een tijd op.
De teleurstelling was groot geweest. Er was
wel eenige verandering gekomen. Sommigen
waren elkander dichter genaderd, maar het
voorgestelde doel was geenszins bereikt en het
aantal ijveraars groeide niet meer aan, doch
verminderde eerder. Ja er ontstonden zelfs
nieuwe onderscheidingen, waaruit het bleek,
dat het niet zoo gemakkelijk ging als men zich
voorgesteld had. Als men hier en daar kwam
en men onderzocht, hoe het er mee stond, dan
kreeg men meededeelingnn, welke weinig aan
moedigend waren en men keerde met minder
moed terug in den eigen kring, waar de be
weging ook een kwijnend leven leidde.
Was het vreemd, dat de geestdrift ziender-
oogen afnam en dat men van lieverlede tot het
inzicht kwam dat het op deze wijze niet ging.
Het was wel jammer, maar men kan nu een
maal geen ijzer met handen breken en men
stuitte op muren, welke zoo stevig waren, dat
er geen verwrikken aan was. De meesten gaven
het dan ook geheel op, al dachten zij met stille
heimwee aan den tijd, waarin zij meegestreden
hadden in de gelederen, die het ideaal zagen
wenken en al waren zij bereid om hun plaats
dadelijk weer in te nemen als de roepstem met
kracht weerklonk. En als zij gelijkgezinden
ontmoetten, dan konden zij nog warm worden,
als zij spraken over de heerlijke momenten,
welke zij vroeger wel doorleefd hadden en over
den ijver, waarmee zij zich weleer ingespannen
hadden om er te komen en zij verlangden wel,
dat er nog eens zulke tijden zouden aanbreken,
maar het was voorbij en de verwachting was
ook niet groot meer. Zij teerden nog op wat
zij eenmaal ondervonden en het bracht wel
eenige verkwikking maar het ware ontbrak.
Zelf verkoeld, was het ook niet meer mogelijk
anderen warm te maken. Wel bleven zij erken
nen, dat het ideaal schoon was geweest, maar
het week steeds verder en er ging geen kracht
meer van uit. Het was een afgesloten tijdperk
dat niet meer terugkeerde en zoo sleten zij hun
dagen zonder dat het ooit meer kwam tot een
krachtig arbeiden voor wat zij eenmaal als hun
taak hadden beschouwd. Of zij hun teleurstel
ling ooit meer te boven zijn gekomen kan ik
niet zeggen, maar dan zullen zij in elk geval
duidelijk ingezien moeten hebben dat het voor
gesteld doel te hoog stond o.n door zulke
middelen bereikt te worden. Gelukkig kan ik
er bij zeggen, dat het er niet bij gebleven is
en ik wil daarover nog eens nader schrijven.
Bouma.
