Weekblad voor de Gereformeerde Kerken in Zeeland
UIT HET WOORD.
36e Jaargang
Vrijdag 6 October 1922.
Nb. 40
RedacteurenDs. L. BOUMA te Middelburg en Ds. G. F. KERKHOF te Oost-Souburg.
PER8YEREEMGIH6 ZEEPW8GHE KERKBODE.
IN GROOTEN NOOD.
Van der Veen.
Gods weg ia de diepte.
Boüma
Ooze Diaconlëa.
Zeenvsche Kerkbode.
Taste medewerkers: D.D. P. TAN DrJK, F. J. v. d. ENDE, A. C. HEIJ, B. MEIJER, F. STAAL Pzn en R. J. y. d. VEEN.
AbOBHfmtIlt8prtJ*per kwartaal hg vooruitbetaling f 1,—.
Afzonderlijke nummers 8 cent.
Advertentieprijs15 cent per regel bjj jaarabonnement van
minstens 500 regels belangrijke reductie.
UITGAVE VAN DE
Adres van de Administratie:
Firma LITTOOIJ OLTHOFF, Middelburg.
Berichten, Opgaven Predikbeurten en Advertentiën tot
uiterlijk Vrijdagmorgen te zonden aan de Drukkers
LITTOOIJ OLTHOFF, Middelburg.
TELEFOON 238. GIRONUMMER 42280.
O, Godhoor mijn geschrei, merk
op mijn gebed.
Van liet einde des lands roep ik
tot U, als mijn hart overstelpt is.
Ps. 61 2, 3a.
Koningen en grooten der aarde zijn niet
gewoon om menschen met vele woorden
te vragen hun gunst te bewijzen. Tot bid
den en smeeken komt het in dit opzicht
bij hen wel zelden. Ea dat zij hunne var-
zoeken met tranen aandringen, mag wel
geacht worden te beh)oren tot de onge
hoorde dingen. Meestal is hunnerzijds een
woord of wenk genoeg. Daarbij vliegen
reeds de dienaren om hun wensch te ver
vullen.
Anders staat het wanneer zij tot God
naderen. Dan zijn ze gelijk aan andere
menschen en hebben in hunne persoon
lijke beden niets bij hen voor. Bij God is
geene aanneming des persoons. Voor Hem
zijn vorst en bedelaar gelijk. Bsidernaam
is mensch en zondaar, die samen zich voor
Zijne majesteit en heiligheid hebben te
verootmoedigen. Rijk of arm, laag van staat
of hoog, met eer bekroond, elk heeft tot
den Allerhoogste met ootmoedig gebed te
naderen, tot den God des hemels en der
aarde te roepen uit de diepte. Zoo leert
de H. Geest het eiken begenadigde ver
staan en betrachten.
Zie dat aan David. Hij was een gezalfde
koning, hg droeg de kroon over 's Heeren
erfvolk. En toch gaat juist hij tot God in
gebed dat door geschrei en tranen gedra
gen wordt. Want God had hem beproefd
en in lijden gebracht, de Almachtige had
hem bitterheid aangedaan. Als een ellen
dige en een die gansch van hulp ontbloot
is, stond hij ten deele reeds voor men
schen, maar zoo voelde bij zich geheel
voor God. Van zijn schuld en onwaardig-
digheid zich bewust, stortte hij zijne ziel
voor den Heere uit met geklag en geween,
o God 1 roept hij uit, hoor mijn geschrei,
merk op mgn gebed 1
Dat David in grooten nood was, blijkt
wel uit de plaats waarin hij zich thans
bevindt. Hij riep tot God van het einde
des lands. Hij was niet in de residentie,
in Jeruzalem, maar zwierf ver van huis
en haard in het Over-Jordaansche rond.
Zijn eigen zoon Absalom was tegen hem
opgestaan en had hem verdreven uit paleis
en hofstad, verjaagd uit Jeruzalem en van
Sion weg naar het uiterste des lands. Hij
was een onttroonde koning, een wegge
jaagde vorst, een verlaten souverein. In
een sujet als Sennï had zijn eigen volk
hem met stof bestoven, met steecen ge
worpen en met vloeken overla len. Zijn
vaderhart bloedde, zijn koniügshart had
hem verlaten, zijn menschenhart was ge
broken.
En ach, nu juist zoo ver van Sion te
zijn, waar de Tabernakel des Heeren was,
dat drukte hem het meest. Meer dan ooit
gevoelde hij behoefte met God te spreken,
voor God zijn volle hart uit te storten.
Hij deed het ook, maar met de beklem
mende bewustheid dat hij zoo verre van
den Heere was. Van Mahanaïm naar Sion
was de afstand groot, maar voor zijn be
wustzijn was bij nog oneindig verder van
den Heere. Toen hij nog in Jeruzalem was
in vrede en blijdschap, mocht hij dagelijks
wonen in het huis des Heeren, om de
liefelijkheid des Heeren te aanschouwen
en te onderzoekon in zijnen tempfl. T ien
kon hij telkens met God spreken en werd
zelfs ?ijn fluisteren van den Heere gehoord.
Maar nu gevoelde hij zich verre. De plaat
selij ke afstand gaf uitwendig te kennen
wat hij innerlijk in zijn ziel gevoelde. En
daarom sprak of fluisterde hij niet, maar
riep hij van het einde des lands mst luider
stem en onder heete tranen tot Gcd om
uitkomst en verlossing.
Ja, de nood was groot. Zijn hart was
overstelpt.
Eon mensch kan veel dragen. Dat zien
we dagelijks aan de vele lijders en lijde
ressen, die ons omringen, en weten we
allicht ook bij ons zalven. Maar de last
kan te groot worden. Dit is vooral zoo
wanneer zwaar en velerlei leed in eens,
plotseling over ons gebracht wordt. Dan
voelen we ons overstelpt. Dan buigt niet
enkel, maar dan breekt ook de veer des
harten.
Zoo ging het David. Onweerswolken
waren van allen kant komen opzetten.
Stoute en machtige vijanden hadden over
hem de overhand gekregen. Van zijne vrien
den en getrouwen zag hij zich bijkans
verlaten. God in den hemel had zijn aan
gezicht voor hem verborgen. Zijn eigsn
zonden stonden tegen hem op. Hij moest
in dikke duisternis zgn weg gaan, de
wateren der beproeving gingen over zijn
hoofd, zijn hart was overste1 pt en brak
in zijn binnenste door da zwaarte van den
niet te dragen last.
Alleen hij klaagde niet, veel minder
stond hij tegen God op. Iu al wat over
hem gebracht werd zag I ij de vrucht en
vergelding zijner zonden. Diep ootmoedig
boog bij zich onder het recht van zijnen
God. Het was bij hem als later in de dag^n
van Micha bij het overblijfsel des Hoeren
Ik zal des Heeren gramrehap dragen, want
ik heb tegen Hem gezondigd.
Maar wel had David behoefte aan ver
geving en bijstand. Liet de Heere hem
schijnbaar los, hij kon den Heere niet
loslaten. Kinderen kunnen voor een oogen-
blik, wanneer ze kwaad gedaan hebben,
wel de straat op gestuurd worden, zij
keeren toch tot het ouderlijke huis terug,
want zij weten dat er bij schuldbelijdenis
vergeving is. In dat geloof, dat de H. Geest
onuitroeibaar in zijn hart gewerkt had,
keerde David tot God weder. Hij zocht
den Heere in ootmoedig, schuldbelijdend,
vurig, geloovig gebed. Nooit misschien had
hij zóó gebeden als nu 't Was en bleef
bij hem, dag en nacht: o God! hoor mijn
geschrei, merk op mijn gebed van het
einde des lands roep ik tot U, als mijn
hart overstelpt is 1
Dit was het allerbeste dat David doen
kon. Daarin droeg bij ook het m^rkteeken
van een begenadigde des Heeren. Had hij
afgezien van het gebed, dan was hij een
verloren man geweest, was hij een prooi
der wanhoop geworden. Want wie kan heil
verwachten dan die tot God met zijne ge
beden gaat? Daarin lag Davids verwach
ting en ook zijn uitkomst. Want toen hij
God door geloof eerde, en met gebeden
en tranen zijn Vaderhart bestormde, moest
God het verliezen en David het winnen.
God heeft zijn uitverkorene, zijn gunste
ling volkomene vergeving geschonken en
volkomene verlossing bereid. Hij he(ft.
David geleid op een rotssteen, die hom te
hoog was.
Wat hebbon Go <s kinderen een voor
recht daarin dat ze bi l Ion kunnen. Bid
den mogen, omdat de genadetroon geopend
is. Bidden kunnen, omdat de Heere het
hun geleerd heeft. Beide van den Heere.
Door Jezus hun verworven en uit genade
geschonken.
Mijn broeder of zuster, zijt gij in nood?
Drukt u het leed? Is uw bart overstelpt
Kom, ga tot de3 Heeren troon, den troon
der genade, die voor u met verzoenend
bloed is ingewijd.
o, Al moet gij bidden met geroep en
onder tranen, God hoort de bede Zijner
kinderen en Hij verlost hen. De Heere is
nabij alleD, die Hem aanroepen, allen die
Hem aanroepen in der waarheidHij doet
het welgevallen dergenen, die Hem vreezen
Hij hoort hun geroep en Hij verlost ben.
EMMILME 3LITII,
Aldoor moet ik tegenwoordig denken aan de
woorden: Uw weg o God is in de zee, en dan
heb ik 't oog op de donkerheid van Gods voor
zienig bestel. Qet is algemeen bekend, dat het
Mohammedanisme een der grootste struikel
blokken is, welke op den weg der zending liggen.
Het is zoo moeielgk om een volgeling van den
valschen profeet te doen erkennen, dat Jezus
de Verlosser is, wyl hij van kindsbeen af ge
leerd heeft, dat Mohammed veel hooger staat
dan da profeet uit Nazareth Ik weet wel, dat
het hart van elk mensch van nature vyanrii?
ia tegen God en Zjjn woord en dat er in dit
opzicht geen onderscheid is tusschen kinderen
van den heiden, van den Mohammedaan, den
Jood en den ChristeD, maar de ervaring leert,
dat deze aangeboren vijandschap op allerlei
wijze gevoed en gesterkt kan worden. Kinderen
in Christelijke landen leeren althans, dat het
Christendom hooger staat dan elke andere gods
dienst, terwijl het kind in een Mohammedaun-
sche omgeving er vanzelf toe komt om uit de
hoogte op het Christendom met minachting
neer te zien.
De Mohammedaanscbe wereld heeftin Mekka
zijn godsdienst, in Kaïro zijn wetenschappelijk
en in Konstantinopel zijn staatkundig centrum.
De glorie nu van den Turkschen Sultan is
reeds lang aan 't tanen en daarom spreekt men
steeds van den zieken man. Welke verwach
ting Duitschland indertijd gebouwd heeft op
het verbond met Turkije is mg onbekend, maar
ik weet wel, dat de verwachting van een heilige
oorlog, waartoe de Sultan de volgelingen van
den valschen profeet in alle landen opgeroepen
heeft weinig heeft opgeleverd. Wy hebben het
betreurd, dat de vroegere Keizer met zgn ge
malin indertijd een vriendschapbezoek aan den
Sultan heeft gebracht, wijl het in onze oogen
er niet door kon. Het moge hoogere politiek
geweest zgo, maar het beantwoordde o i. niet
aan den maatstaf welke de christelijke zede-
kunde aan den Keizer stelde.
Doeh de geallieerden versloegen ook den
Turk en schreven hem de wet voor. Zy lieten
hem nog in Europa, misschien wel uit vrees
voor hun vele ondordanoD, die dezen godsdienst
aanhangen, maar zijn macht was niet groot
meer. Velen hebben in die dagen gevraagd:
Zal nu eindelijk de halve maan ondergaan en
het kruis triumpheeren Doch deze hoop is
thans weer vo )r goed verdwenen. HetTurksche
volk is het eenige van de overwonenen volken,
dat zich roeren durft en ingaat tegen den wil
van de overwinnaars. Het Grieksche, 't welk
meende, dat het oogenblik aangebroken was
om zgn nationale idealen te verwezenlgkeü,
stootte wel zgn hoofd tegen de Turken in
Klein-Azi# en moest na geduchte nederlagen
het veld ruimen. De Kemalisten trokken voort
en bereikten de zoogenaamde neutraio zuaes
waarop zij hun voeten niet mogen zetten, maar
ieder gevoelt, dat er op dit oogenblik geen
enkele mogendheid is, welke het hun, indien
zy willen, beletten zal. Wat er aan is van al
de berichten over de slachting door hen aan
gericht onder de Armeniërs en de Grieken,
kunnen wij nist zeggen, want het is ons reeds
vaak gebleken, dat er aan deze tijdingen dik
werf een politieke bijsmaak is. Hoe veront
waardigd toonden de Eogelschen en de Fran-
schen zich over de moorden, welke de Turken
tydens den oorlog bedreven hadden en licht-
geloovigen zagen een geduchte wraakoefening
op de Turken tegemoet van de zyde der geal
lieerden, maar toen deze de macht naar het
scheen in handen hadden, hebben zg er het
zwijgen toegedaan.
Zou er niet een oordeel Gods in op te mer
ken zgn, dat zoo spoedig de Turk weer op 't
tooneel verschynt en beslag legt op landen,
welke de Europeesche heerschers hem ontnomen
hadden. Hoe dit zij, duidelijk is 't dat zulk
een optreden de Mohammedaansche wereld met
vreugde vervult en haar sterkt in de overtui
ging, dat hun Allah toch maar groot is. Wg
kunnen niet zeggen, aan welke zgde het recht
is, maar we weten wel, dat de leuze, waaron
der het Eagelsche optrok door en door valsch
is gebleken. Voor het recht en de vrgheid der
kleine volkeD, ziedaar het edele doel, waartoe
Albion het zwaard trok, maar wg waren het
nog niet vergeten, wat het gedaan had met de
beide zusterrepublieken in Afrika. Griekenland
heeft opnieuw gevochten om zgn nationale
wenschen vervuld te krggen en de machtige
ryken in Europa hebben het aangezien, mis
schien wel aangemoedigd, maar hebben het
alleen laten staan en geen steun geboden, toen
het verslagen werd. Hat zal mij benieuwen,
wat de uitkomst van deze worsteling zal zgn
en of de Turk opnieuw vasten voet zal krijgen
in ons werelddeel.
Maar wanneer ik van al dat gedoe van de
menechen afzie en bedenkt, dat God regeert,
dan vraag ik mg zelf af, waartoe moet het
dienen, dat de Turk opnieuw iü zgn macht
wordt bevestigd, want zooveel is nu reeds hel
der, dat hij voor 't grootste gedeelte wel krij
gen zal wat hg begeert. Wie zal het hem
verhinderen? Eageland, dat eerst nog dreigde,
spreekt nu reeds op een geheel andere toon.
Waarlijk, Gods weg met de tegenwoordige
volken is in dezen en Hg keert ons de don
kere zijde Zijner regeeriDg toe. Eu er is nog
weinig hoop, dat de gedoopte volken het licht
tegemoet gaan, want over 't geheel letten zg
niet eens er op, dat Gods hand in al deze
dingen is.
Wie echter geloovig op Hem wacht en Hem
eerbiedigt, zul in de diepte, waardoor wg allen
in meerdere of mindere mate moeten gaan,
zeker Zgn woideren aanschouwen.
Israël lacht om en spot met Izaiik, maar de
laatste is de zoon der liefde.
De kerken der Afscheiding hebben van meet
af aan de diakenen hun eigen plaats en hun
eigen taak gegeven. Dit deden zg, omdat zg
ook in dit opzicht terugkeerden in 't spoor der
vaderen. De Overheid verplichtte hen boven
dien, dat zg in de nooddruft van eigen armen
zouden voorzieD. Dit ging echter niet zoo ge
makkelijk, want de meeste leden behoorden
niet tot de rgken. Daarby waren de tgden zwaar.
Het maatschappelijk leven was zeer zwaar ge
drukt en velen verlieten zelfs het eigen vader
land om in het verre Westen een beter bestaan
te zoekeD. Ofschoon zg het beginsel voor
stonden, dat de e«*n het gebrek van den ander
moest vervulleD, toch beantwoordde de practyk
niet altgd aan het ideaal. We zeggen dit niet
om iets te verwijten aan de kerken van vroeger,
want het zou ons niet passen, die in heel andere
tgden leven. Daarbij komt, dat de omstan-
