Is wereldvrede mogelijk?? „Van dan hak op den tak" 2e BLAD Individueele en gemeenschaps plichten. Doelbewust handelen. Bij Examens en Openbaar Optreden door KRIS en KRAS HOMO SAPIENS. Verjaag die Benauwdheid Hoest-Griep'Bronchitis-Asthma '~**DüSi ZEEUW5CH NIEUWSBLAD VAN VRIJDAG 10 JUNI 1950. No. 25. Na deze zelfstudie nemen wij aan dat er een heilig willen, om tot betere toe standen te geraken, bij velen is wakker ge schud. Voor eigen veiligheid en die van zijn naaste voelt de mensch zich gedrongen om ïijn gemeenschapsplicht beter dan tot dus verre te gaan vervullen. Daartoe is noodig dat men bij zichzelf komt tof vernieuwing van levenshouding en wereldbeschouwing. Dit valt slechts te bereiken door met in spanning van al zijn wilskracht te komen tot zijn wilsdaad. Twee dingen zijn daarbij van groot belang, lo. Het aanbinden van den strijd tegen de gedachtenloosheid. 2o. Alle misdadige oppervlakkigheid dient hij van nu af overboord te zetten. Weg dus het: Laat maar waaien systeem. Positief en welbewust dient hij zich een overtuiging en inzicht te gaan verwervén. Want het bezit van ruggegraat met gezond ruggemerg kan hem slechts tot een zelfstan dig oordeel en optreden brengen. Wil hij organiseerd medewerken aan het verkrijgen van wereldvrede de beste vorm van hoogere menschelijkheid dan dient hij te beseffen dat: Waarlijk Koningsmensch te zijn hem slechts tot Koninklijke daden kan bren gen. En al is hij dan nog verre van volmaakt, uit het bevorderen van het goede kan altijd weer het betere geboren worden. Merkt men ons op: Maar hier kruist U juist de vele wegen der verdeeldheid, dan stellen wij daar tegenover dat een eenheids- streven naar wereldvrede nog geenszins één vormig behoeft te zijn noch van afkomst noch naar de plaats waar men die begeerte hoopt te bereiken. Zulks evenmin als bijv. onder het huidig Maatschappelijk bestel Vrede zeggen wil weerloos te moe ten zijn of blijven! Dat men dit vooral goed bedenke. Vandaar dat wij weinig of geen heil voor het bereiken van wereldvrede verwachten door het streven op anti-militairistische grondslag, al zijn we niet blind voor de edele motieven die velen hunner tol dat werk deden toetreden. O.i. hebben zij in- plaats van den oorlog verbannen te krij gen tot dusverre dit bereikt dal er een kloof is ontstaan lusschen de overheid en hun streven. Een kloof, die- overbrugd moet en kan worden, doch niet met agres sieve lectuur en insignes als bijv. gebroken geweertjes. Er bestaan andere mogelijkhe den en middelen die men kan aanwenden. Zeker in Nederland waar kan worden ge tuigd dat, dank zij ook de democratische in vloed en ons parlementaire stelsel, zij een overheid heeft hoe gebrekkig misschien in veler oog ook die het volk regeert haar ten goede. Een blik op andere vormen van Staatsbe stuur en deszelfs realisme zou menigeen tot betere bezinning kunnen brengen. Daarom zij het ons vergund bij het stre ven naar de bevordering van wereldvrede, althans voor ons land, nog twee belangrij ke aanwijzingen ter ernstige overdenking en studie mede te geven. lo. Dat men zich goed rekenschap geeft omtrent datgene wat noodig is voor het behoud van de vrijheid die ons in Neder land, middels de grondwet, zoo ruimschoots is verleend. 2o. Dat de democratie, dat is de volks kracht of wel de invloed die aan het geheele volk op de regeering in onze staats vorm is toegekend, bewaard blijve. Politieke principe-ruiters gele e liierujit nu eens geen politieke munt le pogen te slaan, want onverpolitiekt zijnde is bij een objectieve beschouwing over onze staats vorm dit advies heel goed te geven en in dit verband ook als zoodanig bedoeld. In vele partij of beginsel programma's al dan niet ontleend aan het Godsdienstig richtsnoer, kan men die beide genoemde belangrijke factoren nader uitgewerkt te rugvinden. Doch zonder die beiden legt men ernsti ge belemmeringen of wel vol'edige afslui ting naar het beoogde doel in den weg. Hieraan vooral blijve men steeds indach tig, indien men als goed Nederlander die evenzeer een goed wereldburger kan zijn de egale weg voor het bereiken van het ge meenschappelijk c!o 1 wil bewandelen. Wij zouden d; zi serie artikelen nog ver der kunnen uilbreiden lot beschouwingen over wereldvrede en Godsdienst, veranderin gen in de econo ische structuur, he! misluk ken van de ontwapeningsconferentie, en de dictatuur, en het anti-mililairisme, doch al len zouden worden teruggeleid tot het in dividu en de gemeenschap bezien van uit de veste van ons Volkenbonds verband. Daar is de kern gelegen, de fundatie van den kolos die uit den chaos moet oprijzen. Hoe dat kan? Men herleze wat wij reeds schreven. De aanvang van alles is de ver nieuwing die van den mensch zelf dient uit te gaan. Vervolgens kome hij in actie en helpe den vrede te organiseer en. Dat is de kern van het geheele probleem. De weg daartoe en hoe deze dient te worden afgelegd is evenzeer gewezen. Wil men dien arbeid nauwgezet mede gaan bevorderen? Geef dan uiting aan Uw wil door te gaan mede arbeiden om den Volkenbond in het bezit te stellen van haar weermachtsinsti tuut te water, op het land en in de lucht. Dal is de allergrootste hoofdvereischle. En wanneer dat spoedig gebeurt valt er mis schien nog veel onheil te voorkomen dat nu onheilspellend dreigt. Dat aanbieden van die weermacht zal dan kunnen zijn de- uitspraak van onze volkswil, die, haar aldus geschonken, h t beste bewijs is van het vertrouwen dat de landsonderda- nen in dit instituut, als het apparaat voor handhaving van rechtsorde boven machts sterkte, in haar stellen. Gaan wij aan het werk om dit te berei ken dan is de mogelijkheid om te slagen in ruime mate aanwezig. Want het bereiken van consolidatie der wereldvrede beteekent niet alleen het afwenden van alle oorlogs gevaar, met alle gevolgen van dien voor on ze gezinnen en kinderen, doch bovendien dat de grondslag wordt gelegd voor het zoo broodnoodige vertrouwen dat bij moet dra gen voor herstel van de economische ver wildering tot een beter georganiseerd pro ductie *en distributie proces, dus ook het industrieele en bedrijfsleven in alle gele dingen ten nutte. Dat beteekent het openen van nieuw perspectief voor den arbeids markt en dan zal er zoo God wil achter de schaduwen van morgen weer gloren een blijdere dag waarin de menschen op moe der aarde ruimer adem zullen halen en met meer vertrouwen hun toekomst durven in zien en tegemoet treden. Moge velen hieraan hun beste krachten willen bijdragen. EINDE. P S. Indien er lezers zijn die in verband met bovenstaande of vorige artikelen vra gen wenschen te stellen, opmerkingen ma ken of van meening verschillen, dan ge lieve zij deze liefst zoo kort mogelijk geformuleerd aan de Redactie in te zen den, die dan zal trachten daaromtrent haar visie duidelijk te maken. Ook bewijzen van instemming worden gaarne inge wacht. Kras: Wel vriend wéét jij de overeenkomst tusschen een politieagent en een regen boog. Kris: Hoe zou ik dat weten, ik heb ze nog nooit naast elkaar gelegd. Maar zeg het eens, wat is het? Kras: Ze komen beiden na den regen. Kris: Net als de zon hé? Die is goed hoor. Kras: Maar een ander praatje. Is het je opgevallen dat binnenkort de wet op de vestigingseischen voor den Midden stand aan de orde komt? Kris: Mij wel, en ook heb ik gehoord dat alle Kamerleden het niet met het ont werp eens zijn. Vooral over die kwes tie van het behoefte-element verwacht ik dat nog wel eens een harde noot ge kraakt zal worden. Kras: O, zoo. dat denk ik ook. En voor de Middenstand hoop ik maar dat ze dit behoefte element er in zullen opnemen. Kris: Daar heb je het onlangs ook al over gehad maar waarom maak jij je daar nou zoo druk over. Kras: Omdat ik er van overtuigd ben dat daarin juist de ziel van de heele nego tie schuilt. Komt dat er niet in dan wordt die wet m.i. een kind met een waterhoofd. Kris: Wat een figuur, maar vind jij de ei- schen van vakbekwaamheid, handels- Mijn buurman, U kent hem wel: de man die uit liefhebberij ook aan sterrekunde doet, heeft mij een boek geleend. Een heel interessant boek, het is „Geography" (Aard rijkskunde) geschreven door Dr. Hendrik Willem van Loon, een Rotterdammer die sedert jaren in Amerika woont. Waarom is dat boek over een heel gewoon onderwerp als aardrijkskunde zoo interessant? Wel, om dat H W. van Loon het geschreven heeft. Men krijgt bij hem les in aardrijkskunde op een bijzondere manier. Echt een manier in mijn lijn, zooals dat tegenwoordig heet. Hij zegt ons enkele waarheden op een gees tige manier en dat mag ik wel en omdat ik weet, dat de lezers van deze krasjes ook niet bang zijn voor een waarheidje aan het adres van den homo sapiens in het al gemeen neem ik hier en daar iets over. Lees en schudt het hoofd: „Het schijnt ongelooflijk, maar het is niet temin waar. Als iedereen op deze aarde zes voet lang was, anderhalve voet breed en een voet dik (deze maten maken de mensch een beetje grooler dan hij gewoonlijk is) dan zou het geheele menschelijke ras (en volgens de laatste beschikbare statistiek zijn er ongeveer 2000OCO.OCO menschen: ver pakt kunnen worden in een kist die een ki lometer hoog, een kilometer breed en een kilometer lang was. En dan is er in dat kistje nog ruimte genoeg voor enkele tien duizenden menschen. Dat schijnt, zooals ik zei ongelooflijk, maar als U mij niet gelooft, reken het dan maar na en U zult zien dat mijn sommetje juist is. Als wij dit kistje naar de Grand Canyon van Arizona transporteerden en precies ba lanceerden op het lage steenen muurtje, dat de menschen terughoudt van een val in de diepte en wij riepen dan kleine Noodle, on ze dashond en vertelden hem, dat hij hel geweldige gevaarte een klein duwtje moest geven niet zijn zachte bruine neus, dan zou de kist omtuimelen en hotsend en bonzend in de diepte terecht komen. Dan stilte. De menschelijke sardines in hun olikje zouden spoedig vergeten zijn. De wereld zou voortgaan op haar weg door de hemelen. De sterrekundigen van nabijgele gen planeten zouden niets ongewoons be merkt hebben Een eeuw verder, een klei ne berg, dicht begroeid met groen zou mis schien de plaats aanduiden, waar de mensch- heid begraven lag. En dat zou alles zijn". Zóó vertelt Dr. van Loon ons, dat wij ons toch werkelijk niet te veel moeten verbeel den. Aan den anderen kant is het een pleis ter op de wonde, aan onze trots, dat hij recht Iaat wedervaren aan ons werk gedu rende de luttele eeuwen van ons bestaan. In ipien paar duizend jaren zijn wij onbe twist heerscher geworden over alle landen, de zeeën en ook van de lucht. Dat hebben wij alleen te danken aan de gift van het Verstand. Maar hoe gebruiken wij die positie? De aarde en haar volheid zijn ter beschik king gesteld van de menschheid. Dat huis van ons is een goed huis. Het geeft ons zooveel, dat er voor iedereen meer dan genoeg is. Maar wij bederven het door onze eigen fouten. Honderd koeien in een weiland, groot genoeg voor vijftig, betee kent een ramp, iedere boer weet dat. Een millioen menschen bijeengepakt op een plek, waar er eigenlijk maar 100 000 kunnen zijn, beteekent zorg en armoede voor velen. Maar dat is onze ergste fout nog niet. De mensch is het eenige levende organisme, dat vijandig is aan zijn eigen soort. Hond eet geen hond tijger eet geen tijger, ja zelfs de onuitstaanbare hyena leeft in vrede met zijn soortgenooten. Maar de mensch haat den mensch, de mensch doodt den mensch en in deze moderne wereld is het de eerste zaak van iedere natie om zich zelf gereed te maken voor de komende af slachting van sommigen narer naburen. Waar gaan wij heen? Het zal tijd kosten, het zal honderden jaren van moeizame ont wikkeling kosten om den weg naar de red ding te vinden. Maar die weg leidt tot het begrip, dat wij allen bewoners zijn van dezelfde planeet. Als wij deze waarheid ten volle beseffen, dat wij nooit een andere plek om te leven zullen hebben dan deze aarde en dat het ons daarom betaamt ons te gedragen alsof wij aan boord van een mailboot of in een trein waren, dan hebben wij do eerste maar tevens de meest be langrijkste stap gezet op Sen weg naar de oplossing van het verschrikkelijke probleem, dat de oorzaak is van al onze moeilijkheden. Ik wou dat dit boek in alle talen vertaald werd en dat het bij alle belastingbiljetten werd uitgegeven met de verplichting om het. te lezen. PLEUN ZEELAND. blijft men kalm en helder door het gebruik van Mijnhardi's Zenuwtabletten. Glazen buisje 75 ct Gij die hijgt bij de minste krachts inspanning, die benauwd zijt bij den minsten mist, waarom wacht Gij nog langer op de hulp en nieuwe levens vreugd die Akker's Abdijsiroop U ge ven kan. Vanaf de eerste lepels geven de balsemende bestanddeelen van Abdijsiroop U verlichting. De siijmen die Uw borst beladen, die U buiten adem brengen en hoestbuien ver wekken, zullen zonder moeite losko men. 2 lepels vanavond en dezen nacht zal kalm en rustig zijn. Neem aus bijx Ï^Söög3ëviërWnq 75cent \L\r\aanrte prijzen kennis en vooral ook die van crediet- waardigheid dan niet voldoende? De re geering moet goed op haar tellen pas sen als ze in het economisch leven in grijpt KrasPrecies maat. Het heeft heel lang voor velen zelfs veel te lang ge duurd eer de overheid ten deze orde nend is begonnen op te treden. Ik zie dat uiteindelijk genomen besluit niet anders als een gevolg van de con sequenties die zij moest aanvaarden toen ze deze weg van financieele politiek opwandelde. Kris: Het is toch flink dat ze dat aandurft? Kras: O zeker, alle respect daarvoor. Maar als ze dan deze slap heeft gedaan laat ze dan ook degelijk werk leveren en geen revolutie-bouw. Kris: Je bedoelt? Kras: Dat bij het huidig wetsontwerp het al leen het geld is waar alles om draait. Credietzwakken hebben geen schijn van verder® levenskans en crediet sterken komen aan bod. Of ze handels-kennis bezitten of vakbekwaam zijn al lijkt dat op liet eerste gezicht voornaam doet hij de toepassing van de wet straks weinig terzake die beiden kun je dan wel koopen. Het is geen absolute eisch, dat de man van de dubbeltjes die zelf bezit. Kris: Ja, dal valt me niet mee. Kras: En daarom zou wanneer de orde ning van het Middenstandsleven goed was, dat behoefte-element voor mij veel voornamer zijn dan de crediet- waardigheid. Zie eens naar de regelin gen inzaken Café s, Restaurants etc. Daar gebeurt het wel? Kris: Ja maar niet om redenen van econo- mischen aard. Kras: Dat weet ik ook. Maar het gebeurt en de aanleidende oorzaak heeft tot ge volg dat de economische belangen van de vaklieden daarin aan touwtjes zijn gebonden of verhinderd. Kris: Maar vind je het niet opmerkelijk dat de Middenstanders hiervoor niet op de ketting gesprongen zijn? Kras: Daar verbaas ik me steeds weer over als ik er aan denk. Ik weet wel dat er bondsbesturen zijn die eraan gewerkt hebben en nog werken, maar ik ken er ook die schijnbaar denken vrijheid blijheid, de leden laten ons toch wel met rust. Maar straks als het te laat is, dan komen de plagen en de zuchten, let maar eens op,. Kris: Jij denkt dus dat dit wetsontwerp van weinig belang voor de Middenstanders beloofd te worden? Kras: Als het zoo volgens het ontwerp aan genomen wordt, ja. Kris: Maar een ander praatje. Die Staats commissie voor de bevordering van het vreemdelingenverkeer is met haar werk gereed gekomen, en die heeft o.m. gead viseerd als één van de middelen om Vreemdelingen te trekken dat de over heid zal medewerken om de kansspelen weer eens een kans te geven. Wat denk jij daarvan voor ons touristengewesl. Kras: Teil eerste was die wensch me al ja ren bekend. Ze vormt al vele jaren in kringen van belang hebbenden naast het weer één der onderwerpen voor de Vervolg le kolom pag. 3.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Nieuwsblad/Wegeling’s Nieuwsblad | 1936 | | pagina 5