„Daarvoor sparen wij onze patronen F'
yr ie gist
Moscou op den achtergrond
Weest één
Weg met Frankrijk
BB Slechts Sowjet-Rus- F9rn
Ou j i j i -i Ou
land is de vriend
en helper
In Syrië zijn wederom onlusten uitgebroken. De gebeurte
nissen toonen, dat door de mandaatsregeering nog lang niet
de rust in heel Syrië is hersteld. In tegendeel wordt door
deskundigen aangenomen, dat op de jaren van rust een tijd
van scheiding tusschen de Franschen en de Drusen zal
volgen. In onderstaand artikel behandelt een kenner van het
land, die na den oorlog jarenlang in Syrië vertoefde en het
probleem grondig heeft bestudeerd, de oorzaken van dien
onrust
S« 0 i
gen volgt, zal zeker de overwinning en de
vrijheid aan U zijn!"
De studenten, meest uit gegoede families,
weten of gelooven het niet, dat de over
winning van Rusland eerst récht hun on
dergang is en zoo vindt die dwaze leer in
gang in het hoofd van hen, die eens de
leiders van het Syrische volk zullen zijn.
De kleine kooplieden en de handwerks
lieden verlaten plotseling hun winkels en
werkplaatsen, als buiten op de straten, nie
mand weet van waar, een rij mannen, vrou
wen en kinderen verschijnt. Ze marchee-
ren mee, tot de straat door bajonetten en
tanks versperd is.
Terwijl Moskou in de middelste en bo
venste lagen der bevolking de oorlog om
de nationale zelfstandigheid preekt en
daarmede zijn ware bedoelingen, Frank
rijk en Engeland in het Oosten uit te
schelden, verbergt, hitst het onder de ar
beiders der havensteden en in de fa
brieken tot den klassenstrijd op.
De communistische propaganda wordt
steeds actiever, wint meer bodem, en
de overheid ziet werkloos toe. Dikwijls pro
testeeren zij ook, maar geen mensch be
kommert zich erom. De nationale clubs en
kringen worden gesloten, maar de lokalen
van de communisten laat men ongemoeid.
Men is het jaar 1923 vergeten!
Overal hebben de opstandelingen zich
met het geld van Moskou groote voorraden
munitie en wapens aangeschaft, veilig ver
stopt en tegen verraders beschermd. Slechts
één ding ontbreekt nog: het sein voor den
opstand! In 1923 duurde het vier weken,
nadat de eerste mannen in de straten van
Damascus gevallen waren, totdat de op
stand uitbrak. Hoe lang zou 't thans du
ren?
Wat zei Noeri-esj-sjalaan, de machtige
vorst van de Roealla?„Het oogenblik is
niet ver meer, waarop een machtiger de
Arabische volkeren zal vereenigen en ge
zult de ons eens gedane belofte dan moeten
inlossen! Voor dien tijd sparen wij onze
patronen!"
Een Prins der Druzen.
EDELMOEDIGHEID DOET NIET ALTIJD
GOED.
Een 80-jarige vrouw, mevrouw Falander
uit Paddington, bezat een klein vermogen,
waarvan zij gemakkelijk zou hebben kun
nen leven, wanneer zij niet zoo edelmoe
dig ware geweest. Zij leende namelijk Jinks
en rechts geld uit, en degenen, die het
geld ontvingen, dachten er niet aan, dat zij;
het tegelegener tijd ook terug moesten ge
ven. Desondanks blééf Mevrouw Falander
vrijgevig, wat tengevolge had, dat haar
vermogen weldra op was. Zij ging toen.
naar haar verschillende schuldenaars,
waarvan enkele ongeveer 5000 gulden,
schuldig waren. Maar alles was tevergeefs.
De oude vrouw, twijfelend aan de goedheid
van de menschen, heeft zich toen het le
ven ontnomen. Het gerecht oordeeld^,-
daar bewuste zelfmoord in Engeland straf
baar is, dat het een geval van zelfmoord-
door verstandsverbijstering was.
Hierboven.
In Syrië is de zijderupsenteelt .een der
grootste bronnen van .bestaan. Syrische
vrouwen sorteeren op de illustratie zijde
cocons
Links:
Straatscène uit Damascus, hoofdstad en
middelpunt van Syrië.
als aan het be'fein van den opstand, want
men had geleerd, ze te bestrijden.
Maar de jeugd in de steden en op het
platte land, de studenten in Damascus, Bei-
roeth, Horns, Hama en Aleppo zien op hun
dagelij kschen weg naar school, naar de
universiteit, nog steeds de lange puinhoo-
pen in de straten, ze zien de vernielde mos
keeën, en alles herinnert hen dagelijks
aan de oorlogen van weinige jaren geleden.
Nu staan zij in een kring om hun leer
aren in de scholen en moskeeën en leeren,
dat de enkeling niets vermag in den strijd
tegen een wereldmacht, evenmin als een
alleenstaand land.
Maar wanneer alle Arabische volkeren
zich aaneensluiten, wanneer ze overal in
het geheele oosten voor een gemeenschap
pelijk doel strijden, dan, ja, dan zal de
overwinning in hun handen zijn.
Als de studenten hun leeraren verlaten,
begeven zij zich naar hun clubs en familie
kring en daar bevinden zich weer andere
leeraren, fanatiekere, nóg gevaarlijker, de
leeraren der wereldrevolutie: „Blijft bij
elkander! Weest één! Strijdt tegen de
vreemde onderdrukkers weg met Frank
rijk! Slechts Sowjet-Rusland is de ware
vriend en helper van alle onderdrukte vol
keren, slechts wanneer gij zijn aanwijzin-
De blauwe Senanijeh-moscee, die op mu
ren en koepel de sporen van vroegere on
lusten en opstanden draagt
LANGE jaren nu, was ik in Syrië
en kende het land als weinigen.
Maandenlang was ik met de Be-
douïnen en hun troepen door
hun weidegebieden getrokken en
wist, hoe zwaar de druk van de mandaats
regeering op hen zich deed gevoelen. Da
genlang bleef ik in de bazars van de koop
lieden en in de donkere winkels van de
handwerkslieden. Overal zag ik de toene
mende ontevredenheid van de inheemsche
bevolking, die door het optreden van de
mandaatsoverheid verergerd werd.
De geweren waren geladen; ze konden
ieder oogenblik beginnen.
In Juni van het jaar 1923 werd bij Deir-
ez-Zor aan de Euphraat een auto door Be-
douïnen overvallen en de inzittenden, twee
Fransche officieren en hun bestuurder wer
den gedood. Men vond de lijken verminkt,
ongeveer 70 kilometer van de plaats des
onheils in een oude bouwvallige put. Of
schoon het onderzoek uitwees, dat de daad
slathts aan roofzuchtige Bedouïnen was toe
te schrijven, werd een in de buurt van de
put vertoefende stam vliegers met bom
men belegerd en uitgeroeid.
Generaal Sarrail had een gouverneur
voor de Hauran en het Dr-usenland aange
steld. Hij behandelde de Drusen als een op
de laagste trede der beschaving staand ne
gervolk en prikkelde hen tot wanhopigen
tegenstand. Toen gelukte het hun leiders,
den openlijken strijd te vermijden. Vele
aanzienlijke vorsten van de Drusen bega
ven zich op weg naar Damascus, om van
Sarrail de afzetting van Garbillet te eischen
Evenwel zonder succes.
.Van dag tot dag werd het verlangen van
het volk naar een nationale- en zelfstan
dige regeering sterker; men wierp dege
nen, die zich tot propagandist van hun ge
le of sgenooten maakten, in de gevangenis.
Toen sloeg de mandaatsoverheid toe. Meer
dan duizend dorpen werden verbrand,
meer dan 50.000 menschen gedood, maar
niets v/erd bereikt. Hoewel eigenlijk toch
iets: de Syriër leerde n.l. zijn aangeboren
traagheid en lafheid overwinnen, de toen
nog in vele politieke richtingen verdeelde
Syriërs sloten zich hechter aaneen. Daar
was de „Ahad", die bijna uitsluitend uit i
Arabische volkeren, welke vroeger in :iet
Turksche leger, en toen onder Feisal in het
Arabische leger tegen Turkije en Duitsch-
land gestreden hadden. Heden ten dage
zijn zij de leiders van de opstandige troe
pen. Ze verstoorden straten en spoorwe
gen, overvielen karavanen en vrachtrij
ders, roofden, moordden en plunderden de
genen, die aan Frankrijks zijde stonden.
Daar was de „Fetah", waarbij zich de
heele intelligente wereld van Syrië aange
sloten had. Haar doel was, een vrij en zelf
standig Syrië.
Medeleden van de „Fetah" waren de
emirs Arslan en Abdullah, de leiders van
het nationaal-comité tot bevrijding van
Syrië. Ze behoorden tot de voornaamste
families van Damascus.
De woede van de bevolking verzwakte
het prestige van de mandaatsregeering ern
stig. Toen verdwenen de barricaden van
zandzakken en de prikkeldraadversperring
uit de straten van de steden, de trein kon
weer rijden; maar de tanks en de paradee-
rende troepen in de straten bleven. Nu
was de angst voor hen niet meer zoo groot
