DEPORTATIE VROEGER EN THANS
HET DORADO NIEl W-CALEDONIE
Dwangkolonisatie in de Siberische steppen
door K. WINKLER
deportatie naar bepaalde strafkoloniën 110,7
kent! De Franscha strafwetten onderschei
den verschillende graden van deportatie.
De eerste graad, voor zware vergrijpen, be
staat in eenzame opsluiting op een volko
men geisoleerde plaats in een der overzee-
sche gewesten. Pe politieke gevangenen
ondergaan deze straf op het beruchte Dui
velseiland. De deportatie van den tweeden
graad heeft plaats bij verzachtende om
standigheden en kleinere misdaden. De
gestraften staan dan niet zoo streng onder
bewaking en controle. Bij heide graden is
men in geen enkel opzicht verplicht arbeid
te verrichten; een derde graad, de trans-
portatie, toegepast op gewone boeven, heeft
hetzelfde tot doel als Engeland destijds met
Nieuw Zuid-Wales. De Fransche wet van
1850 bepaalde, dat de mannen beneden de
60 jaar in de strafkoloniën dwangarbeid
zouden moeten verrichten. In 1854 werd
Cayenne, in 1863 Nieuw-Caledonië daar
voor bestemd.
Het lag oorspronkelijk in de bedoeling
der Franschen om, behalve het productief
maken der koloniale gronden tevens te ko
men tot een meer humane strafsoort. Doch
later bleek, dat deze deportatie voor zoo
ver het Cayenne betreft, tenminste op
dien naam geenszins aanspraak mocht ma
ken en dat het Duivelseiland een hèl was!
Daarentegen was Nieuw-Caledonië eon
Dorado voor misdadigers; in Frankrijk
vermoordden sommigen gestraften hun ci
piers, alleen om toch maar naar Nieuw-
Caledonië getransporteerd te worden, of,
zooals zij het uitdrukten... om transporia-
tie naar Nieuw-Caledonië" te verdienen"!
Daar konden zij namelijk na een bepaald
aantal jaren planter worden; zij kregen dan
van staatswege een plantage in eigendom!
Tegen het einde van de 19de eeuw moest
Frankrijk aan dezen toestand een einde
maken. Men zond eenigen tijd achtereen
geen bagnards meer naar Nieuw-Cale
donië. Tegenwoordig bestaat de mogelijk
heid om land in eigendom te verkrijgen,
niet meer. In de mijnen werken nog circa
1800 gedeporteerden.
Het grootste deel van de tot deportatia
veroordeelden wordt tegenwoordig naar
Cayenne gezonden! Daar is hun lot niet be
nijdenswaard, want Cayenne behoort tol
de Fransche koloniën, die tengevolge vaa
het onverdraaglijke klimaat het minst
van alle streken ter wereld geschikt zija
om door blanken bewoond te worden/Des
ondanks is de kolonie door de gestraft*®
zoo bewerkt en door blanken en inboorlin
gen uit andere koloniën zóó bevolkt gewor-
den, dat de na vele jaren tenslotte in vrij
heid gestelde bagnards daar geen arbeid»*
veld, om maar niet te spreken van een ko*
lonisatiemogelijkheid, kunnen vinden.
Daar echter gedeporteerden, wanneer hun
straftijd verstrekenvis, zelden naar Frank
rijk mogen terugkeeren, is Cayenne over^
stroomd door het proletariaat van ontsla
gen bagnards! Daar verzetten de vrijwillige
kolonisten, blanken en inboorlingen, zich
hevig tegen; dit zal dan ook wel de oor
zaak zijn van de steeds opnieuw opduiken
de geruchten omtrent de volkomen afschaf
fing der deportatie in Frankrijk.
m
BRANDENDE OLIE BLUSSCHEN
MET WATER!
m
Te Boston heeft kort geleden het Natio
nale Brandweerverbond interessante proe
ven genomen, waarbij tegen alle re
gels in brandende olie werd gebluscht
met water! Deze methode, die ook elders
reeds met succes werd toegepast, bestaat
in het gebruik van verstuivers, die aan de
slangen worden aangebracht en het ge
heim van het succes ligt nu in de zeer
bepaalde grootte van de afzonderlijke wa
terdruppels. Zijn deze te groot, dan
sproeien zij de brandende olie in het
rond; doch zijn ze te klein, dan kunnen
ze de vlammen niet blusschen. Nu is het
een feit, dat water, mits men er op de
juiste wijze gebruik van maakt, een ölie-
brand op verschillende wijzen kan blus
schen.
Al deze werkingen en waarschijnlijk
nog andere, die thans nog niet bekend
zijn treden op, wanneer men fijn ver
deeld water op brandende olie spuit;
doch slechts onder bepaalde omstandighe
den. Zoo moeten bijvoorbeeld de water
druppels met voldoende kracht tegen
den vuurhaard worden geslingerd, om de
vlammen, resp. de brandend* olie-opper
vlakte te bereiken; anders worden ze
door de sterke, door de vlammen veroor
zaakte luchtatroomlng omhoogevoerd en
bereiken hun doel niet. Anderzijds echter
mogen de druppeltjes ook weer niet te
krachtig de brandende olieoupervlakte
treffen, want dan sproeien zij de olie in
't rond en de brand breidt zich uit.
VEROORDEELD
TOT H ET BAGNO
Luchtopname van het Duivelseiland, een
plinaire maatregelen verscHerpte het kli
maat van Siberië de kwelling van den
dwangarbeid aldaar. Sedert 1828 maakte
Rusland onderscheid tusschen de verban
ning met strenge dwangarbeid en de depor
tatie met gedwongen kolonalisatie voor on-
beperkten tijd of voor levenslang. De tot
dwangarbeid veroordeelden werden in den
regel naar de mijnen op het eiland Sacha-
lin gezonden; de gedwongen kolonisten
werden in bepaalde gemeenten opgenomen.
Door deze dwangkolonisatie zijn groote
deelen van Siberië langzaam maar zeker
eenigszins bevolkt. Men heeft het aantal
gedeporteerden van het Tsaristische Rus
land aanmerkelijk overschat; bij het uitbre
ken van den wereldoorlog zal dit ongeveer
300.000 bedragen hebben! Wel werden er
verscheidene millioenen in Siberië tot ko
lonisatie gedwongen. Tal vaiï leiders van
het Rusland van heden moesten met de
Siberische oorden kennis maken en hebben
hier voor hun haat tegen het Tsarendom
voedsel gevonden. Nu zou men natuurlijk
meenen, dat dientengevolge in Sowjet-Rus-
deel van de Fransche strafkolonie Cayenne
land geen plaats ware voor deportatie naar
Siberië, doch dan slaat men de plank mis!
Deze is weer ingevoerd en waarschijnlijk
is het aantal gedeporteerden thans grooter,
dan ooit in de laatste 200 jaar van het
Tsarisme het geval is geweest! En het lot
van de gedeporteerden op de Solowetzky-
eilanden in de Witte Zee is even weinig
benijdenswaard, als dat van de door het
keizerlijke Rusland naar Siberië verban-
nenen...
Engeland heeft de deportatie als straf
middel reeds in het jaar 1858 volmaakt af
geschaft. Maar voor dien tijd was de Brit-
sche deportatie berucht! De opheffing er
van had niet plaats om humaniteitsrede-
nen, doch omdat de uitgewezen gevange
nen bestaande bevolking van de strafkolo
niën zich energiek verzette tegen verderen
„import" van dergelijke „ongewenschte im
migranten"! Misdadigers naar de Britsch-
Amerikaansche koloniën te sturen, was een
denkbeeld, dat tijdens de regeering van Ja
cobus I in Engeland rijpte. Toen deze kolo
niën zich van het moederland losscheurden,
moest Nieuw Zuid-Wales in Australië voor
taan de gedeporteerden opnemen! Bij de
oprichting van de strafkolonie op Nieuw
Zuid-Wales werd het uiteindelijke doel van
deportatie door de Britsche regeering nauw
keurig geformuleerd: door deportatie wil
de men het moederland van de plaag, van
een dagelijks groeiende opeenhooping van
misdadigers in de tuchthuizen en gevan
genissen van het rijk bevrijden, een plaats
scheppen, waar de grondige bewaking en
bestraffing yan deze misdadigers gewaar
borgd zou zijn en waar men tevens een
soort paedegogischen invloed op hen zou
kunnen uitoefenen, teneinde tenslotte uit
de gevangenen, die toonden, zich gebeterd
te hebben, de kern voor een Britsche kolo
nie te vormen, aangezien de animo voor
vrijwillige emigratie kennelijk verflauw
de. Volgens deze beginselen werden ook de
strafkoloniën in Tasmanië en in West-Au-
stralië georganiseerd.
Wanneer we Rusland even terzijde laten,
evenals Italië, dat lijn politieke bagnards
naar de Liparische eilanden zendt en Span
je en Portugal, die hun politieke bannelin
gen tijdelijk op koloniale eilanden onder
dak brengen en gevangen houden, waarbij
zij in den regel uitatekend. behandeld wor
den, dan is Frankrijk fetielijk nog het
éónige Kuropeeache land, dat de strenge
TOT de onloochenbare verbeterin
gen, die de moderne tijd in alle
beschaafde landen ter wereld
heeft gebracht, behoort de af
schaffing van de vele, gruwe
lijke straffen, waarvan de recht
spraak zich vroeger bediende. Eén van die
straffen is echter tot heden ten dage blij
ven voortbestaan: de dwangarbeid! Deze
■iraf heeft een zekere „opvoedkundige"
waarde, wanneer die in gesloten inrichtin
gen systematisch wordt ondergaan en pae-
dagogisch wordt geleid. Anders gesteld is
het natuurlijk met de dwangarbeid, zooals
die ook nog bij Europeesche staten in ge
bruik is, waarbij het oord van die dwang
arbeid dan meestal nog in een ander we
relddeel is gelegen.
Een ander middel om te straffen dat o.a.
reeds bij de Romeinen bekend was, heeft
in enkele staten tot nog toe zijn bestaan we
ten tehandhaven: de deportatie. Reeds
Veel is er over de strafkoloniën geschreven;
op alle manieren heeft men het wreede er-
Van trachten aan te toonen. Typisch is het,
dat Frankrijk na de revolutie de deporta
tie invoerde en dat Sowjet-Rusland in de
terste jaren na de omwenteling de in het
tsaristische Rusland gebruikelijke verban
ning ophief om deze na betrekkelijk korten
tijd weer in te voeren. Tegenwoordig wordt
men in Rusland even spoedig naar Si
berië gestuurd als in den Tsarentijd.
De deportatie der Romeinen was een
strengere vorm der bij de Grieken zoo ge
bruikelijke verbanning. Van de nieuwere
staten zijn het Rusland, Engeland en
Frankrijk, die bijzondere, van andere lan
den overgenomen systemen hebben inge
voerd.
In Rusland kwam de deportatie in de 17e
eeuw in gebruik, als straf voor politieke,
zoowel als voor gewone misdaden. De
wensch om de uitgestrekte, onbebouwde
en vrijwel onbewoonde gebieden van Sibe
rië te cultiveeren, gaf aan de Russische de
portatie vorm.
De deportatie van Engeland en Frankrijk
naar de koloniën is wel een zeer zware
straf. In Rusland daarentegen beoogde men
met het invoeren van de deportatie een
verzachting van de gebruikelijke strafwij
ze. Inplaats van de lijfstraf, die slechts
verminkten en invaliden van de gestraften
maakte en de doodstraf, kwam nu de ver
banning naar Siberië. Desondanks was de
ze straf niet licht, want behalve de disci-
Da tr' oortaila veroordeelden ondar het tsaristische regiem in Roeland werden
een hinden en voeten in keienen geklonken...
