Het
land met de scherpste
tegenstellingen
Traditie en vooruitgang in
het Verre Oosten
apan tusschen
gisteren en morgen
m
door
E. WILLINK.
TAP AN is een land met de scherpste
tegènstellingen. Naast kostbare,
monumentale Boedhabeelden, de
beroemde, kunstig-aangelegde tuinen, vrou
wen, wier voeten volgens de traditie mis
maakt zijn, en die op een bekoorlijke wijze
'de kleederdracht dragen, zooals vele gene-
ratie's vrouwen dat vóór haar gedaan heb-
jben, vjndt men er de modern-ingerichte
ïabrieken, prachtige auto-wegen en de
ipractische industrie-producten. Voor den
{vreemdeling is misschien nog de grootste
Stegenstelling: het verschil tusschen de
•tad en het platteland. Op 't land heerscht
'een ontzettende armoede. De boerenbevol
king bestaat uit vijf-en-een-half milUoen
ffamilie's die zich zelf „de stiefkinderen der
natie" noemen. Geen van hen beschikt over
kneer dan acht morgen bouwland. Een der
ide deel bebouwt minder dan twee morgen,
«n een vierde deel heeft geen eigen land,
poch pacht het. De pacht is ontzettend
jhoog, en wordt niet verminderd, hoewel de
jprijs van de rijst zeer laag is. Het eenige,
►wat duur is In Japan, is land; de bevol
king is reeds lang te groot geworden voor
net kleine eilanden-rijk.
j De boeren werken voer het grootste deel
op het land met de ouderwetsche houten
schop, het werktuig dat hun voorouders
eeuwen geleden gebruikten. Niet alleen
ontbreekt het onderwijs, hóe het land be
bouwd moet worden, zooals wij dat ken
nen, men beschikt ook niet over de midde-
'len om machines en moderne werktuigen
te koopen. Hoewel het boerenleven in
ionze oogen, ongeloofelijk primitief is, gera
ken de boeren in hoe langer hoe dieper
schulden, niet in het minst doordat de in
voer van rijst uit de koloniën de prijs van
<t<- binnenlandsche rijstoogst ontzaggelijk
naar beneden drukt. De schuld, die de
boeren tezamen hebben, gaat in de milliar-
den...
De verbittering is dan ook, ondanks het
feit, dat de Japanner een geboren stoicijn
is, zeer groot. Zij weten, dat door hun vlijt
en werkzaamheid de Japansche natie is
groot geworden, dat hun zonen de goed-
koope arbeidskrachten voor de industrie
vormden en nog vormen en dat deze in
dustrie nu op hun kosten in den snelst mo
gelijken tijd een ongehoorden omvang
heeft kunnen aannemen.
Inderdaad is Japan het eenige land ter
wereld, dat nog in de eerste zes maanden
van het loopende jaar zijn uitvoer met 20
pet. zag stijgen! De zegetocht, die de Ja
pansche industrie in de wereld houdt, is
niet te stuiten. Maar hoe ziet het er
eigenlijk uit met de menschen, die deze
vooruitgang hebben mogelijk gemaakt, de
industriearbeiders?
Links:
De reuzen Boedha van Kamakuar bij Tokio
Een feit is, dat Japan slechts door de la
ge loonen, die het zijn arbeiders betaalt, in
staat is, onder de gemiddelde prijzen op de
wereldmarkt te blijven. In Nederlandsch
geld verdient een volwassen arbeider per
maand rond twintig, een arbeidster zeven
gulden! Om met zulke middelen te kunnen
leven schijnt ons bijna onmogelijk, maar
men moet niet vergeten, dat de eischen,
die men daar stelt, heel wat geringer zijn
dan in ons land het geval is.
Het minimum van de maandelijksche
kosten voor levensonderhoud bedraagt
voor een familie uit vijf menschen bestaan
de ongeveer 25 gulden.
Daar het inkomen van den Japanschen
arbeider nooit zoo groot is, verwacht men,
dat zijn vrouw of familieleden de rest ver
dienen, b.v. door huis-nijverheid. In Japan
verstaat men heel iets anders, dan wij
doen. De Japansche industrie produceert
zélf gloeilampen en wat er nog meer noo-
dig is voor de huis-nijverheid. De loonen
zijn belachelijk laag, maar de kosten om
de benoodigdheden, van de agenten der
fabrieken te koopen, zijn daarentegen heel
hoog...
En wat kost het leven...? Voor de klee
ding rekent men slechts 7 pet. van het in-
kopien. De Japansche arbeidster draagt de
traditioneele kimono, waarmee zij tien jaar
moet doen. Voor de woning heeft men 15
pet. noodig volgens Japansche meening
is het leven in één kamer met meerdere fa
milieleden niet onmogelijk. De „inventaris"
wordt overdag in wandkasten opgeborgen,
's Nachts wordt de vloer met matten be
dekt, en zoo wordt de ruimte in een slaap
vertrek veranderd. Voor de voeding rekent
men 45 pet., want de maaltijden bestaan
alle uit rijst; rijst op de -meest verschil
lende wijzen bereid. Vleesch is om zoo te
zeggen niet bekend bij de fabrieksarbei
ders; ook maakt men geen speciaal voedsel
voor de kinderen. Dan zijn er nog de uit
gaven voor licht, voor eventueele reizen, en
baden. Daarmee zijn de „eischen" van den
arbeider bevredigd, en zoodoende heeft hij
zijn land en de industrie tot een ongeloofe
lijken bloei gebracht...
Japan is heelemaal een eigenaardig land.
Men heeft er zich dikwijls over verwonderd,
dat er familie's zijn, die hun voorouders
eeuwen en eeuwen na kunnen gaan. Denke
men alleen aan de mikado's. De eerste men-
schelijke monarch was Jimmu Tennó, die
in het jaar 660 vóór Christus den troon
besteeg. De tegenwoordige keizer van Japan
is, zoo zegt men, Jimmu No. 124. In 1940
zal men 't jubileum van 2600-jarige dynas
tie kunnen vieren. Maar naast deze oude
„oud" is niet krachtig genoeg uitgedrukt!
keizerlijke familie zijn er nog een heele-
boel meer „oude" familie's. Hoé is het moge
lijk dat deze familie's niet uitgestorven
zijn? Wel, de oplossing van dit schijnbaar
zoo onoplosbare probleem is heel gemak
kelijk. De familie's zijn niet in een rechte
lijn afstammelingen van hun voorouders,
dat zou practisch gesproken niet mogelijk
zijn, maar wanneer zoo'n familie dreigde
uit te sterven, adopteerde men eenvoudig
een zoon.
Het adopteeren van kinderen is een na
tionale factor in het leven der Japanners.
Wanneer een Japanner zou durven te ster
ven, zonder een stamhouder na te laten,
(of aan te nemen), zou hij geen hemelsche
vreugden kunnen smaken. Een zoon, mis
schien uit een bevriende familie geadop
teerd, bidt bij een heuvel van zijn „voor
ouders", en de ziel van den gestorven e zal
zeker in den hemel komen.
Misschien is de familie van den vriend
wel heel blij dat er één mond minder aan
tafel is. Het adopteeren is bij wijze van
spreken een uitwisseling van kinderen uit
groote gezinnen naar kinderarme familie's.
Wanneer gij uw geld wil nalaten aan een
Jongen vriend, inplaats aan de rechtmatige
erfgenamen, adopteer hem dan tenmins
te als gij Japanner zijt! Theoretisch kan
men ook zijn twee zonen aan de dienst
plicht onttrekken, hoewel een Japanner dat
nooit zal doen. Volgens een oude wet hoeft
de eenige zoon niet onder dienst te gaan.
Laat men nu een der beide zonen adoptee
ren door 'n kinderloozen vriend, dan zijn
beide zoons vrijgesteld van den militairen
dienst.
Als een Europeaan een Japansche wil
huwen, laat hij zich, tenminste als zijn aan
slaande schoonvader er in toestemt., adop
teeren en trouwt dus met zijn zuster.
Iemand, die een godsdienstige sekte
sticht, adopteert de ijverigste onder zijn
volgelingen, en zoodoende wordt de naam
van den stichter voor het nageslacht be
waard. Wat zijn daarentegen de Booths?
Een kinderlooze weduwe, Deguchi Nao,
kreeg zoodoende een zoon, Deguchi Hide-
rnaro, die zijn „moeder" alle eer aandeed,
want de Omoto-sekte is op het oogenblik be
zig om een nieuwe Aziatische wereld-reli
gie te worden.
Hoe is het mogelijk dat de romantische
familie- en zakengeheimen zoo lang be
waard bleven? Het antwoord is weer: door
adoptie, en wel van de vertrouwdste leer
lingen der dwergboomkweekers, der cloi-
sonné-schilders, Jiu-jiutsu-kampioenen, der
lakkers en der zwaardvegers.
Tenslotte nog een zeer eigenaardig geval
van adoptie. Iemand heeft een groote
schuld, doch kan niets betalen of hij wil
het niet. Zijn crediteur vervolgt hem op d#
meest onaangename wijze. Eindelijk, als
het volgens den debiteur lang genoeg ge
duurd heeft, laat hij zich door een bevrien
de familie adopteeren, en wanneer nu d§
schuldeischer weer zijn geld komt vorderen,
zegt de schuldenaar met het onschuldigst#
gezicht, „dat men verkeerd is, h ij heet
Makimura, en weet van niets!"
Links onder:
Santo Sato, meester in het boogschieten. Hetzelfde
land, dat boogschuttersregimenten heeft, bezit even
eens het modernste oorlogsmateriaal.
Hieronder:
De toekomst staat in de hand geschreven. Bij de
hoeken der straten in de moderne Japansche steden
vindt men evengoed waarzeggers als honderd jaar
geleden.
