WEGELING'S NIEUWSBLAD
St Nicolaas-Nummer
SINT NICOLAAS-PRIJSVRAAG
3e BLAD
FEUILLETON
VOORZEKER DE MOEITE EEN KANS TE WAGENI
DE BRILLIANTEN RING.
De vraag is nu deze op te zoeken, en zoodanig op te schrijven dat
een Reclamezin gevormd wordt voor één onzer geregelde Adverteer
ders, de Firma Rechsteiner. Deze zin bestaat uit 5 woorden en begint met
de letter R
Is prijs a
2a prijs a
3e prijs a
4e prijs s
Be prijs a
Be prJJs a
7e prJJs a
8e prijs a
9e prijs a
fOe prijs:
11e prijs a
13-18 prijs
Winterjas of pakje tot leeftijd 18 |aar
Heeren- of Damesvulpen
Bontmuts (leer)
Wollen Shawl
Doos Postpapier
Overhemd
Zijden Shawl
Foto-Album
Bontmuts
Garnituur pochet met das
i S Mooi Leesboek
Verder nog 10 troostprijzen
EEN ST. NICOLAAS-VER
TELLING.
WEGELING'S NIEUWSBLAD VAN VRIJDAG 77 NOVEMBER 1981. No. 47.
Hij1 zat in ©een café van de groote stad In
het verre land, tWee dagen sporens verwijderd
van Holland. Het was fel koud buiten. Vast-
gestampte en bevroren sneeuw lag in de stra
ten, De pekelWagens van de electrische tram
reden onophoudelijk 'bellend door de, ondanks
15 graden vorst, toch nog drukke straten. Het
was de gebruikelijke drukte van de wereld
stad des avonds bij het uitgaan der kantoren.
(Maar niets Wees er op, dat het in Holland
St. Nioolaasavond Was. Dat feest kende men
hier niet. Wiel bemerkte men in de winkel-et at-
lages dat 't Kerstfeest spoedig te wachten
stond.
Donkergroen en rood Waren de uitstalkasten
getint. Maar nergens "was ook maar met een
Wloord over St. Nicolaas gerept.
Vreemd toch, dat gedrukte gevoel van een-
fcaamheid, dat Frits van Dalen dezen avond
bekroop. Was het niet een speling van het
toeval, dat hij juist dezen avond geen afspraak
hid toet zijn vele kennissen hier in de groote,
vai leven bruisende stad. Juist deZen avond,
dit !hem een gevoel van melancholie bekroop
bij het peinzen over het Sint Nicolaas-feest
ri it hij vroeger toen hij nog een kind was, en
later toen hij verloofd Was, altijd met zooveel
opgewektheid had gevierd, moest hij alleen zijn
\lleen zijn bet eekeinde denken aan voorbije din
gen Waren allerminst van een vroolijk karakter.
Sint Nicolaasnavond van het vorige jaar Was
bel pijnlijke gebeurd. Hij was bij Margot thuis.
Er Was een opgewekt gezelschap bijeen. Vroo-
lijke gesprekken in een Wanordelijke kamer.
Dampende punch-grocs en dichte, blauWe rook
van de tallooze sigaretten, die Werden wegge-
paft.
Het Was een echt ouderwetsche pakjes-avond
Woedend gébel aan de deur. De gebruikelijke
groote pakken met meters touw, hectaren pa
pier en decimeters lange rijmen. Oprechte of
onoprechte befwondering over al dan niet ge
slaagde surprioes. Margot had prachtige cade-
aux gekregen. De meesten waren van hemzelf
geWeest. Maar laat in den avond was er een
kleiin pakje gekomen, zonder hartstochtelijk' bel
geluid en zonder groote papierverpakking, be
zorgd door een juwelier. Dat kleine pakje ont
hulde nadat één touwtje en een stukje papier
verwijderd Was, dadelijk het geheim. In een
keurig doosje lag een ring met een kostbaren
brillant. „Voor Margot".
Verbazing by het aanwezige gezelschap. Wie
'spoedig een positie weten te verwerven en
langzaam Was het verdriet gesmoord.
Nu Was 't weer Sint Nioolaasavond. Was
het zoo verwonderlijk, dat zïjn gedachten te
ruggingen naar den 5den December-avond van
het vorige jaar? Dat oude wonden weer open
gingen bij de gedachte aan den biecht van
Margot? Frits liet zich een cognac-grocl bren
gen en inog een en nog een. Nu doezelde het
•wat In zijn hoofd. De scherpe stekende pijn
verdween tenminste, maar de melancholieke
stemming bleef. Het was bij tienen nu. Anders
nog lang geen tijd om aan naar bed gaan te
denken. Maar nu Wilde hij slapen, slapen om
te vergeten, om zijn melancholie te verdrijven.
Op zijn kamer gekomen vond hij een kennis
geving van de post dat er een aangeteekend
expresse-stuk uit Holland op het hoofdkantoor
lag. „Een aangeteekende expresse uit Holland,
wat zou dat kunnen zijn?" overdacht Frits
van Dalen. „Ik ben niets wachtende en nog
wel een expresse 1"
Hier zijn we weer met een aardige Prijsvraag met mooie prijzen. Al onze lezers
•n lezeressen mogen en kunnen hieraan meedoen.
In de advertentiën in de beide St. Nicolaasnummers van deze week, hebben wij
een 36 tal letters op z'n kop geplaatst.
Lees dus alle advertenties in deze beide nummers goed door, dan is het oplossen
zeker niet moeilijk.
Als prijzen zijn de volgende mooie en nuttige artikelen beschikbaar gesteld.
Jongenspullover
Oplossingen in te zenden vóór Donderdagavond 3 December. De prijzen worden
dan nog op Sint Nicolaasdag aan de winnaars uitgereikt.
Op de envelop vermelden St. Nlcolaas-Prtjsvraag
In het nummer van 11 December wordt de uitslag bekend gemaakt.
HOrJV
Jachtend vliegen zijn blikken langs deregels.
faou dien ring die minstens vijf honderd gulden
Vwaard wias, aan Margot cadeau hebben gedaan
Want Frits van Dalen kon, ofschoon hij een
goede positie had, zich deze luxe niet veroor-
looven, dat Wist iedereen. En de verwondering
op zijn gezicht Wees er wel duidelijk op, dat
die ring niet van hem afkomstig was.
I Ein heel laat dien avond, die na dat pakje
Wel erg gedrukt was geworden, toen de mees
ten naar huis waren gegaan heeft Frits Mar
got alleen gesproken. Het gesprek kwam neer
op een biecht van haar kant. De gebruikelijke
biecht. Dein laatsten tijd wias de liefde ver
minderd. Zij had zich verwaarloosd gevoeld.
De zoom 'van den directeur der zaak, waar zij
'Werkte, iemand, die het sinds lang met haar
•meende, had haar gevraagd. Ze had nog niet
jJa" gezegd. Maar ook niet neen. Doch nu
Wist ze, dat het tusschen haar en Frits uit
moest züjin.
Enkele weken later Was Frits van Dalen
naar het buitenland vertrokken, om' het groo
te 'verdriet, dat over hem was gekomen, te
vergeten. Ook in den vreemde had hij zich
Hij ging Weer naar 'beneden en nam een
taxi naar het hoofdpostkantoor, dat dag en
nacht, geopend Was. Zeer nieuwsgierig nam
hij het aangeteekende stuk, een klein pakketje
in ontvangst. Hoe groot was zijn verbazing,
toen hij als adres van afzending den naam
en 'woonplaats van Margot zag vermeld. Wat
had dat te beduiden?
Iin uiterste nervositeit maakte hij het pakje
•open. Het oude, vertrouwde handschrift;
te hij het dekseltje op. „De ring met den bril
lant!" Een duizeling beving hem. Hij moest
zoeken 'bij een der lessenaars. Met bevende
vingers scheurde hij den begeleidenden brief
open. Het oude, vertroudewde handschrift;
de steile, ©enigszins onregelmatige, doch zoo
karakteristieke letters van Margot.
Jachtend vlogen zijn blikken langs de regels
Wat 'had zij hem nu, juist op Sint Nicolaas-
avomd mede te deelen? Wlat beteekencie die
ring, die grievend pijnlijke surprise van het
vorige jaar?
Na het lezen van den brief, lezen kon men
het tniauwelijks noemen, ontsnapte hem als
Ze staken de hoofden bij elkaar: Moe, Theo,
Evert en Mientje. Er Werd vergadering gehou
den,
„Ik ben bang, dat het toch niet zoo prettig
wordt als verleden jaar, toen Pa er bij was",
zei Theo.
„Daar ben ik ook bang voor", meende Evert.
„Wiat Was het toen toch leuk hé?"
Maar Moe dacht er anders over.
„Kom, daar weet je nog niets van. Wie zullen
ons best doenl"
Er Werd vergadering gehouden, om uit te
maken, hoe het Sinterklaasfeest gevierd zou
worden.
„Wie moeten het maar weer net doen als
verleden jaar. Alle pakjes in de keuken en
ze dan één voor één binnen brengen", stelde
Evert voor.
„Ja, Ja", juichte Mientje; ,,net als verle
den jaar!"
Maar Mientje Wist niet eens, hoe het *t
vorig jaar Was gegaan. Ze was nog te klein, dat
Wist ze niet meer.
Er tooest heel Wat afgesproken worden; elk
had zijn verlanglijstje ingeleverd. Maar er
was zooveel te regelen en zooveel te koopen.
Gelukkig, dat Theo goed hielp. Die was al
twaalf jaar en hij was een heele steun voor
zijn moeder. Nu, dat mocht ook wel, vooral,
omdat Pa Weg was.
Pa Was kapitein op een groote stoomboot.
Hij was nu heei in Indiê. Was hij er maar
weer. Eindelijk was alles geregeld. Nog een
paar daagjes voor het maken van de pakjes,
een paar heel drukke daagjes, vooral voor
Moe, en klaar wias alles; het feest kon beginnen
't Was Sinterklaasavond. Mooi weer? Neen
hoor. Er viel een fijne, koude motregen en
het slijk lag een handbreed dik op de straat.
„Ziet de maan schijnt door de boomen,
Makkers staakt uW wild geraas.
't Heerlijk avondje is gekomen,
't Avondje van Sinterklaas",
zongen de kinderen en Moe zong dapper mee.
Maar toen 't uit Was, zei Evert:
„D'r is geen maan vanavond, 't Regent."
„'t Komt er iniet op aan hé Moe? 't Is hier
in huis fijnl"
„Dat geloof ik", zei Moe. ,,'t Is hier wel zoo
fijn! Wie kunnen de maan hier wel missen."
Ze schonk een kopje chocola en ging toen
eventjes naar de keuken om het eerste pakje
te halen. In den gang trok ze aan de bel.
„Tingelingeling!" klonk het. Moe kwam bin
nen. „Een pakje van Sinterklaas", zei ze. „Ik
Weet niet, voor wie. Laten we eens even kij
ken: Voor Mientje Molenaar".
Ze trok zenuwachtig aan het touwtje, maar
ze kon het niet los krijgen.
„Wacht, ik zal je helpen", zei Evert. Hij'
sneed ihet touWtje door en maakte het pakje
los. Een popi Een mooie pop, die schreeuwen
en ook slapen kon, als ze op den rug lag.
„Oooo!" riep de kleine meid met een lange
uitgehaalde ooo. „Wlat mooi!"
Maar Moe moest je nu in de gaten houden.
Ze had in een hoekje van de kast een grooten
zak pepernoten klaar liggen en nu ze allen de
mooie pop bewonderden, strooide ze die in
eens over de tafel en over den vloer.
„Sinterklaasje, bonne, bonne, bonne.
Gooi wat in mijn leege tonne,
Gooi wat in mijn laarsje,
Dank U, Sinterklaasje!"
zong ze en grabblde druk mee met de jon
gens, die het versje wél tien keer somgen. En
iedere keer werd er weer wat nieuws gestrooid,
sausjes, flikjes, ijsbonbons, nog eens weer pe
pernoten. Wat een lekkers!
„Moet je eerst je kopje leegdrinken", zei
Moe. „Anders begint je keel nog pijn te doen
van 't zingen."
„Ja, eerst drinken!"
„Tingelingeling!" ging de bel Weer. Theo
was stiekum de deur uitgegaan. Een pakje van
Si'nterklaas.l „Aan Mevrouw Molenaar" stond
er op.
Moe keek verrast In liet rond.
Dat Was een pakje, dat ze nog niet kende.
Het Werd opengesnedenEen mooie naaidooos.
„Maar jongens!" zei Moe. „Van wie komt die"
„Vain Sinterklaas, Moe!" juichten ze alle
drie. „Vain Sinterklaas".
„Hoe weet Sinterklaas dat mijn naaidoos
kapot is?" vroeg Moe.
„Door den schoorsteen gekeken", zei Evert.
„Vast door den schoorsteen gekeken. Anders
kon hij 't niet Weten,."
Moe bewonderde de doos en vond ze prach
tig. Toen moest ze weer in de keuken wezen.
„Tingelingeling!"
Nu 'bracht de goede Sint twee pakjes tegelijk:
één voor Theo en één voor Evert. Theo kreeg
een mooi boek. „De jongens van de Club"',
Waar hij al zoo inaar verlangd had; en Evert
een bouwdoos. Prachtig!
„Tingelingeling!"
Weer Wat voor Moe. Een heerlijke boterlet
ter, een M.
„Da's een groote. Die moeten we dadelijk
maar slachten. Ze is nu nog versch."
Wat een stuk kregen ze ieder.
De eene helft van de M raakte haast op.
Fijnl Fijn!
„Tingelingeling!"
Nu liefst drie pakjes tegelijk. Voor elk een
groote taai-taai pop. En nu was de pret eerst
recht aan den gang. Het klonk maar aldoor
„Tingelingeling!" en het gejubel van de jonge
Molenaartjes kon je op straat wel hooren.
Moeder zorgde maar, dat de kopjes niet leeg
bleven staan. En de jongens hadden wiel werk,
om de pakjes van Sinterklaas in ontvangst
te nemen, 't Was een heerlijk feest.
Eindelijk ging de bel voor 't laatst. Moeder
kWam binnen. „Compliment van Sinterklaas
en dit was het laatste pakje vanavond".
't Was voor Theo. Een boekentasch, zoo'n
echte leeren, die je op slot kan doen.
„Pracht'g"! riep Theo. Zoo een had hij juist
graag wil1 en hébben.
„Nu?" vroeg Moe aam Evert. Is het prettig
geweest?"
Evert zei maar niets, doch hij sloeg de ar
men om Moeders hals en kuste haar op beide
wangen.
„Tingelingeling!"
Verrast keken ze elkander aam. Wlat kon
dat nu nog zijn? Zou Sinterklaas zich vergist
hebben?
„Ik zal zelf even kijken", zei Moe.
Een oogenblik later kwam ze terug. Ze had
een 'brief in de hand. „Van Pa", riep ze.
Ze beefde, toen ze de enveloppe openmaakte.
Vlug las ze den brief door.
„Pa is best gezoind en hij komt in Maart al
terug! Al im 'begin Maart."
„Hoera!" riepen de jongens. „Hoera!"
Ze mochten nog wel een uur opblijven, toen
Mientje al sliep, om over het groote nieuws
na te praten.
Maar om tien uur lagen zij beiden toch ook
te bed.
Moe las Pa's brief inog eens ernstig over.
De dankbaarheid straalde uit haar oogen. Ze
vouwde haar handen en fluisterde: „Heere,
■k dank U, dat ik zoo'n heerlijk geschenk!kroeg.
Dat is nog het mooiste van alles."
G. Ch. Wl
