ONS JEUGDVERHAAL
DE AV OHÏUREN VAN ROBBIE CRUSOE.
WEGELINCS NIEUWSBLAD VAN VRIJDAG 13 FEBRUARI 1931 Nol 6L
VAN EEN VERLOREN TASCHJE EN EEN
HEERLIJKE VACANTIE.
En ten slotte was het Dolf zélf, die haar
troosten moestAch, moes, ik blijf eigen
lijk net zoo lief thuisheuschals we
nu nog 'ns met z'n drietjes buiten waren
maar met al .die jongens....
't Was 'n paar weken later en prachtig voor
jaarsweer. Over de Paasohreis werd niet meer
gesproken. In Dolf's klas hadden de meeste
jongens zich voor deelname aangemeld, maar
hij zelf behoorde niet tot de gelukkigen. Als
'n flinke jongen had hij zich echter over de
teleurstelling heen gezet en er z'n kleine zusjé
geen woord van verteld.
Samen liepen zij gezellig pratend van school
huiswaarts, toen plotseling 'n groo e aulo langs
hen heen stoof. Meteen zagen zij uit hel ge
opende portierraampje 'n taschje vliegen, dat
met 'n smak vlak bij hen op straat neerkwam;
geen der inzittenden van de auto scheen ieis
gemerkt te hebben, want deze suisde mei on
verminderde vaart verder.
Dolf raapte het sierlijke taschje ijlings op
en maakte het open om uit le vindein, aan
wien het toebehoorde, toen zijn oog eensklaps
viel op een bundeltje bankpapier, dat stevig
ineengerold in een der vakjes zat. Hij schrok
bij het zien van èl dat geld, hij zag direct
dat het honderden guldens moesten zijn en
vroeg zich af, wat hij doen moest, terwijl
Beppie hem met nieuwsgierige oogjes stond
aan te kijken.
Laten we even terugloopen, misschien
dat de auto ergens gestopl heeft, dan brengen
wij het taschje terug. En anders nemen wij
het naar moeder mee, die zal wel welen, wat
er verder gedaan moet worden.
Zoo gezegd, zoo gedaan; de beide kinderen
liepen op een drafje terug en werkelijk, in
de volgende straat, voor 'n groot hoi el, slond
de auto en waren de inzittenden, een chique
dame met twee kinderen, een jongen en eén
meisje, van den leeftijd van Dolf en Beppie,
zoomede de chauffeur, in en rondom den wa
gen aan het zoeken, terwijl een andere dame,
met 'n snoezig klein meisje op den schoot,
belangstellend zat toe te kijken.
Opeens kraaide het meisje met van pret
tintelende oogjes:
Mamsje, mams je, itte hep wèggegooid
zóó uit raampje wèg.
Allen keken verwonderd op enbegre
pen ineens, wat er gebeurd was. De kleine
ondeugd had onder het rijden en terwijl de
de dames 'n druk gespivk met elkander voer
den, zich van het taschje van haar ntama
meester gemaakt en het uil onwetendheid
ach, zij was immers nog zoo klein uit het
raampje gehouden, waar het plotse.ing aan
haar kleine handje was ontglipt.
Ja, dan is het verloren, merkte de eerste
dame, die de mama van het meisje was, ont
stemd op. Dan behoeven wij niet lanegr te
79.
Freddy Vrijdag had Robbie een
Qoepel cadeau gedaan, dien hij had
afgeslagen van een oud vat, en
Robbie amuseerde zich een heelen
tijd met op het strand te hoepelen.
Toen hij er eindelijk moe van waa
geworden, bood hij den hoepel en
den stok aan Loetje aan, een van
de tweelingen.
Zoodra Loetje wilde gaan hoepe
len, kwam Loutje er bij, die het
andere eind van den stok beetpakte,
en de tweelingen braken den «tok
in tweeën.
„Waarvoor doen jullie datt"
vroeg Robbie verontwaardigd*
„Als ©en van ons tweeën hoepelt,
jvillen we het alle-ei doen," ant
woordde de tweelingen.
Toen begonnen ze tot Robbie's
groot vermaak, te hoepelen, met
den hoepel tusschen hen in om
de beurfc gaven ze hem met hun
halven ok een slag.
„Kijk me dat nu eens aan," riep
Ivy uit, „niets kunnen ze letterlijk
afzonderlijk doen. Ik geloof, dat
ze samen in het water zouden val
len ook."
„Natuurlijk," beaamde Loetje en
Loutje uit den grond van hun hart,
„we doen alles samen."
zoeken. Aan eerlijke menschon, die mijn eigen
dom terug zullen bezorgen, geloof ik niet erg.
De andere dame, haar zuster, was het daar
volkomen mee eens en tochkregen ze
beiden ongelijk, want net op dat oogenblik
kwamen Dolf en Beppie aandraven, de jongen
met het verloren taschje in de hand.
Hij trad op de dame toe, zijn pet afnemend,
en "zei, nog hijgend van het harde loopen:
Dit taschje werd uit uw aulo geworpen,
mevrouwnet, toen U langs ons heen reed.
Daarom brengen wij het U even na
Met 'n vriendelijken glimlach op het gezicht
nam mevrouw Heroma het 'taschje van Dolf
aan.
Wat vind ik dèt lief van jullie beidjes.
Ik dank jullie hartelijk En meteen nam zij
een bankbiljet uit het taschje en reikte dat
aan Dolf toe.
Hier, je wilt zeker voor jou en je lieve
zusje wel 'n cadeautje koopen, niet? Dat heb
ben jullie wèl verdiend.
Dolf's gezicht betrok; even schoot door zijn
gedachten: als ik dat geld heb, kunnen we
met Paschen op reis gaanmaar direct
daarop dacht hijZou moeder het goed vinden,
fint ik het aanneem, dat wéét ik nietdan
maar liever niet.
Neen, mevrouw, ik dank U welmaar
dat heb ik liever niet.
Meteen nam hij Beppie bij de hand en met
een: Dag mevrouw, van hem en het kleine
meisje wilden de kinderen heengaan.
Mevrouw Heroma stond even beduusd; zóó
iets had zij nog nooit beleefdhet weige
ren van een belooning. En toch wilde zij de
kinderen voor hun eerlijkheid zoo graag beloo-
nen. Zij schenen haar zoo lief de jongen met
zijn blozend schalsch gezicht, én het schat!ige
meisje, Waarop hij zoo gesteld scheein te zijn.
Plots schoot haar een goede gedachte te
binnen; zij wenkte den chauffeur, die op een
drafje Dolf en zijn zusje achterna ging en
met de kinderen terugkwam. Inmiddels had
mevrouw Heroma eventjes gepraat met de
dame in den auto, die toestemmend knikte, ter
wijl de jongen en het meisje vroolijk juich
ten en de kleine, om niet achter te blijven,
van pret kraaide.
Lieve kinderen, ik zou jullie wel even
thuis willen brengen, met de auto, vinden
jullie dat goed? vroeg mevrouw, toen Dolf en
Beppie weer terug waren gekomen.
Ja, mevrouw, wèl graag, antwoordde Dolf
voor hen beiden. Jonge, dat was fijn, zeg, 'n
ritje in zoo'n prachtige auto.
Goed, wil jij dan naast den chauffeur
gaan zitten, dari kan je hem zeggen, hoe hij
rijden moet. Wij zijn hier niet bekend.
En zoo kwamen Dolf en Beppie met een
groote mooie auto thuis.
Moeder was in huis en mevrouw Heroma
zei, dat zij haar heel graag,even wilde spreken
en toen de dames na wel 'n uur afscheid na
men, terwijl de kinderen inmiddels hevigle
vriendschap met elkaar hadden gesloten, toen
stonden moeder de tranen in de oogen
maar niet van verdriet, hoor, gelukkig niet.
Het waren tranen van vreugde. Wèt was het
geval? Mevrouw Heroma had gevraagd, of
Delf en Beppie de Paaschvacantie op 'haar
buiten mochten komen 'doorbrengen, als speel
kameraadjes van haar eigen kinderen.
Wèt 'n gejuich gaf dat. Dolf en zijn zusje
dansten uitgelaten in het rónd, wisten van
geen ophouden, tot opeens de jongen zijn
moeder met 'n betrokken gezicht aankeek. Deze
glimlachte en zei
Maak je maar niet bezorgd, hoor. Ik be
grijp, wat je bedoelt, maar mevrouw heeft
aan alles gedacht, aan de kosten, aan Mies.
En toen het eenmaal Paschen was, daar
gingen ze met hun beidjes, na dagen van
spanning en zenuwachtigheid. Ziet ze wuiven
uit het portierraampje van den verlrekkenden
trein. Aan die lieve moes, die daar nu alleen
moet achterblijveninaar die in-gelukkig
is, dat haar beide lievelingen zoo'n heerlijken
tijd tegemoet gaan, dank zij hun eigen eerlijk
heid.
EINDE.
OM TE KLEUREN.
Hier is een mooie kleurplaat voor de klein
tjes onder onze lezers en lezeresjes. Zij kunnen
er hun kunst eens op toon en en als zij klaar
zijn aan vader en moeder vragen wat die er
van denken. Misschien ontdekken zij dan wel
%en kunstschilder in den dop.
Het huisje moet mooi gekleurd worden hoor,
dus doe je best er o;. De planken in den gevel
en ook de dakgoot en de kozijnen van deur en
vensters zijn geel, net als op Marken, daar zijn
de meeste huisjes ook zoo, al staan er wel een
paar met witte of groene planken. De rest van
den gevel in roodbruin, een echte steenkleur
dus. De regenton is donkerbruin, de pijp die
er in uitkomt heeft dezelfde kleur als de plan
ken. De schoorsteen op het dak is eveneens
rood-bruin, doch de pijpen die er opstaan zijn
donkerbruin. Verder heb je noodig een mooie
kleur groen voor het gras en den boom. De
bloemen in den tuin mag je kleuren naar eigen
smaak, terwijl het schelpenpad heel lichtgrijs
wordt. De kippen moet je maar wit laten, doch
eentje kan je wel lichtbruin kleuren. Dat staat
misschien wel aardig. En geef het haantje dan
een paar blauwe strepen. De lucht boven het
huis blijft wit. doch heel vluchtig moet je er
een paar lichtblauwe strepen zetten. De deuS*
van bet huis is groen en de bank in deO tuin
liohtbruin.
Als het plaatje klaar is kan jé het op carton
plakken en aan vader vragen of hij er een
lintje aan kan maken om het op te hangen.
Dan staat het misschien heel mooi boven je
bed.
WEET GIJ?
dat er in Mexico streken zijn, waar, volgens
menschenheugenisnog nooit regen gevallen
is? en
dat de hoogste ontvangst, die hij toen kon
boeken nooit meer dan 75 dollar per dag be
droeg? en
dat hij thans van zijne gezamenlijke thea'ers
gemiddeld iedere week 800.000 dollars ont
vangt? en
dat hij nu aan het hoofd staat van de 40
millioen dollar Fox Film Corporation? en
dat hij zijn leven verzekerd heeft voor het
niet geringe sommetje van 6.403.000 dollar?
dat miss Helen Frasen, een Schotsche, heeft
uitgerekend, dat er in Engeland jaarlijks een
waarde Van 5000 pond sterling verloren gaat
aan niet goed afgestreken lucifers? em
dat het aantal orchideeën-soorten in de dui
zenden loopt?
.■1
