Voor Jon ff en Oud
)NS JEUGDVERHAAL
.iMWii;
DE AVONTUREN VAN ROBBIE CRUSOË
WEGELING'S NIEUWSBLAD VAN VRIJDAG 4 OCTOBER 1929 No. 40.
CORRIE IN DEN MOESTUIN.
Corrle was een meisje, dat' eigenlijk niet vee'
»wend was. Zoo zijn er tegenwoordig nog
il meer, zullen jullie zeggen, en dat is ook
Corrie woonde eersieps in ©en groole
ad. Om haar school te hereiken moest zij
s ochtends meer dan een half uur in de tram
tten, en dan nog een paar minuutjes loopen.
9n haar huis naar de tram en van de tram
ar school. Om even over acht uun ging zj
us reeds de deur uit, in het middaguur bleei
over en des avonds was het bijna vijf uur
Sr zij weer thuis was. Dan kon zij een oogen-
ikje rusten en met moeder pra.en. Om zes
ur eten en danhuiswerk. Tot tien uur
l)e dikwijls. Ja, Corrie was dikwijls hel geluk-
gste als zij des avonds eenmaal in beo lag.
Het enkele uurtje, dat~zij .zoo nu en dan wel
ens over had, als het huiswerk meeviel bijv.
jrd gevuld met pianolessen. Van een spel
f spelletjes kwam niets. Alleen des Zondags
Zaterdagsmiddags na .vier uur, dan kon
doen wat zij wilde. AT zóu» haar huiswerk
4 klaar geweest zijn, dan toch moest zij het
nafgedaan laten liggen, want vader gedoogde
jet, dat zij des Zondag^ werkte. En bij den
dag had hij ook den. Zaterdagmiddag en
md gevoegd. Nu, dat mocht Corrie ook wel
ebben, hoor, want zij was op het einde der
eek meestal heel erg moe.
De hoofdzaak was, zie je, dat Corrie niet
oo buitengewoon goed leeren kon. Zij had
lel moeite om de lessen er in te krijgen en
steeddg aan sommige vakken wel twee maal
oveel lyd als andere kinderen. Talen niet,
at ging prachdg. maar hoofdzakelijk het re-
enem de aardrijkskunde, de geschiedenis en
il die andere vakken. Boeh. dat was Cor-
nachl merrie. Zij kon een. ganschen avond
pfën turen op haar atlas om de namen der
^reenigde S'a en van, Noord-AmeiT a te lee-
Als zij dan den vo'genden morgen op-
fond wis! zij het niet meer
Geen wonder da' de Zaterdag ern de Zondag
tj Corrie hoog in eere s'onden. Za'erdags-
nds mocht zij wat later oob'ijven dan ge-
•oon'ijkr Dan g!ng zij met vader en moeder
•n mmMe of wa' do^r de straten van de
ad dwalen, heer'ijk. Winkels zPn soms éven
wr de markt waar al ijd wat te dóen was.
Ier en daar had moeder een boodschap noo-
e en als vader eens -een heel erg goeden
ii had viel haar nog wel eens een kleine
rr-assing ten deel.
Tot plo'seling in hrt leven van Corrie een
weMige verandering intrad. Zij '.was bijna
ertien iaar en het leeren was haar den laat-
en 'lid hoe langer hoe zwaarder gevallen.
a
r
Het gebeurde wel, dat zij des avonds zoo moe
was. dat zij in bed den slaap niet vinden kon.
De oij ers rn jaar al en spookten dan door haai
hool'd en zij moest er maar steeds aan blijven
denken. E ndelijk, eindelijk kwam de slaap,
maar in plaats dat zij er door verkwikte
scheen het wel of ook de slaap haar nog ver
moeide. Des morgens had zij hoofdpijn, bijna
eiken dag. Haar gezichtje werd wit, zij at
slecht, werd zenuwachtig en huilde om de
geringste aanleiding
Zij was niet meer blij als zij ln den namiddag
thuis kwam. Waarom ook zou zij blij zijn.
Zij zag er tegen op, dat zij weer eten moest
en daarna1 huiswerk maken. Eiken avond op
nieuw. En eiken avond duurde het langer.
Vroeger was zij nog wel eens om kwart over
negen of om half tien klaar. Maar nu werd
het vaak half elf en dan stuurde vader haar
opeens naar bed. zonder dat zij met het werk
klaar wasEn den volgenden dag een
standje van den leeraar. O, er waren meisjes
genoeg op school, die ook nooit haar huiswerk,
afhadden. Die schenen zich daar niets van aan
te trekken. Maar Corrie vond het verschrik
kelijk.
Zoo kwam zij op een Vrijdagmiddag thuis,
't Was bijna vijf uur. Maar dadelijk merkte
zij <lat er thuis iets gaande was. In de gang
hoorde zij al een druk gepraat en een diepe,
zware mannenstem dreunde door het heele
huis en telkens hoorde zij haar moeder lachen.
Vader was er zeker nog niet
Nieuwsgierig en een beetje zenuwachtig, «oo-
als zij altijd was, opende Corrie de kamerdeur.
Er was bezoek.
Midden in de kamer stond een man, neen,
maar. het leek wel een reus uit het circus,
Con% zelf was ook groot, bijna net zoo groot
als haar vader, maar zoo'n kolossalen man
had zij nog nooit gezien. En een stem. Bij elk
woord, dat hij sprak leek het wel of er een
kanon werd afgeschoten, zoo iwaar dreunden
zijn woorden door de kamer.
De man had niet gemerkt, dat iemand de
kamerdeur geopend had, maar hij zag aan da
blikken van Corrie's moeder, dat er achter
hem iets was. Hij draaide zich om en schoot
meteen in een lach. Hé, wat lachte die man
prettig. Zoo gul en rond, dat Je onwillekeurig
mee moest lachen.
„Hallo, nicht, how are your
„GoedM stamelde Corrie, die er niet aan
gewend was, dat de menschen haar in het
Engelsch aanspraken. Schuchter legde zij haar
slanke handje in de ui'gestoken groote man
nenhand, die dadelijk haar handje omspande m
geweldig begon te schudden, zoodat Corrie op
haar beenen stond te trillen,...
„Wel, wel, nichtje, dat Is lang geleden dat Ik
jou gezien heb, Tsjonge, nog-en-toe, wat een
tijd. Maar je ziet er patent uit hoor, een beetje
wit zou ik zeggen, maar dat is zoo erg niet...''
Corrie probeerde haar hand terug te trek
ken, maar die werd nog steeds hevig geschud.
Zij wist niet hoe zij het had. Zij kende den
vreemden man heelemaal niet en begreep niet,
dat zij zijn nicht was. Gelukkig bracht moeder
gauw uitkomst
Weet je niet, wie dat Is Corrie? zei zij.
Neen, moes, antwoordde Corrie, die ein
delijk haar hand weer vrijkreeg.
Dat kan Zij ook niet weten, dreunde d«
zware stem weer door de kamer, want toen
Ik wegging was zij nog niet eens een half Jaar
oud. Nou, ik zal het je ecggen: Ik ben Je oom,
Raaf, broer van Je moeder, regelrecht uit
Texas naar hier gekomen.... weet ja 't nou?
Corrie1! mondje ging open van verbazing.
Ach zoo. dat was haar oom uit Amerika, waar
moeder wel eens van sprak. HIJ was ala Jongen
zoo'n weergalooze deugniet geweest, dat vader
nu nog wel eens een strak gezicht trok ala
moeder het over hem had
Dadelijk herinnerde Corrle zich, dat hjj als
jongen eens zijn zooveel oudere zusje aan haar
bed had vastgebonden, zoodal tij des morgens
niet op kon s'aan. Lachend vroeg ze:
Was U dan die Jongen die moeder aan
haar bed gebonden heeft..,.
(Wordt vervolgd).
HET SNEL-VERKEER.
ciö.4
In Üt&éc' tijd van druk verkeer,
Ziet men 't vaak en telkens weer,
Dat een kind reeds als een man,
Met een auto -rijden kan.
Maar toch zelden gaat 't zoo goed,
Als hier de kleine Wim het doet.
En toch heeft hij dezen wagen.,
Nog niet langer dan drie dagen.
't Is een kwestie van talent
En dat heeft die kleine vent.
Als hij groot is, dan misschien,
Vliegt hij met een vliegmachien.
8.
i .0
Ivy vond Willie .Woensdag een
aardigen jongen.
„Willie ia zoo dik geworden, om
dat hij altijd zoo veel gelachen
heeft," 2ei de zeeman.
„Ik geloof," zei Ivy, „dat het
eerder komt, omdat hjj—altijd zoo
veel gegeten heeft."
Toen aam Ivy een stuk lint en
ond het om Polly's nek. Ohgeluk-
:g echter gleed ze uit óp het natte
zand en zat op den grond, voor ze
t wist.
Willis Woensdag en Freddy Vrij*
-3 konden haast niet meer van het
-en, maar Topwy riepï „O, kijk
■V waar Ivy op zit f"
Willie Woensdag had stukken
deeg neergelegd om er brooden van
te bakken en toen Ivy opstond, zag
zij, dat zij bovenop een stuk deeg
was terecht gekomen.
„'t Is maar goed, dat het deeg
niet aan mijn rok vastgeplakt is",
riep ze uit.
„Je denkt alleen aan jezelf!" riep
Willie, „zie je niet, dat je een van
mijn brooden vernield hebtj?"
„Het deeg is nog wel te gebrui
ken," antwoordde Ivy. „Het eenige,
wat je hebt tc doen, is een gat in
het midden te maken en er een
grooten krans van te bakken".
Oplossing vorige Kruiswoord-raadsel
Vakjes naast elkaar (horizontale): 1. Uil; 3.
Iep; 5. aas; 7, re; 0. in; 10. Laken; 11. as.
12. ar; 14. urn; 16. Kat; 17. uit.
Vakjei onder elkaar (verticale): 1. Uur; 1
La; 3. li; 4. pen; 6. akker; 8. els; 0. Ina.
11. aak; 13. rat; 14. *t; 15. nu.
DE VOGELBAK.
Annie wijst naar een fontein,
En vraagt „Bep, wat zou dat zjjn?"
„Wel", zegt Bep, „vraag jij dat nogr
'n Vogel bak, dat zie je toch."
„Ha", dacht Annie, ,,/dacht je dat?
Neen hoor, 't is een vogelbaxL
Vogelbak is glad verkeerd,
Heb je 't niet op school geleerd?"
Maar als ik het zeggen moet:
De meisjes hebben 't beiden goed
Bak of bad maakt geen verschil,
't Is maar hoe men 't noemen wil.
VOOR EN UIT DE ZAKENWERELD.
Wijs mij de firma, waar alle employé'»
er in zijn opgevoed, welwillend over de kian-
ten te denken, zoodat, wanneer ze over hem
spreken, dit in beleefde termen geschiedt
en ik kan veilig voor die firma een snel en
durend sucoes voorspellen, zoolang de politiek
van kracht blijft.
Laat uw klant merken, dat ge persoonlijk
belang in hem stelt een werkelijk persoon
lijk belang, dat niet uitsluitend wordt gemeten
naar zijn orders en naar zijn guldens en
ge zult in ruil zijn gehechtheid en werkeijjken
steun ontvangen, die een zaak opbouwen.
Persoonlijkheid vormt den grondtoon voor
ieder zakelijk object. Meer dan dat, zij is het
kardinale element in iedere onderneming. Men
schen, niet geld, zijn de beslissende factoren in
commercieele en industrieele ondernemingen.
Een crediteur weet, dat gij om crediet vraagt,
omdat ge het noodig hebt. Htj verwacht niet,
dat aw balans een groot turpi as aan kasmid
delen zal aanwijzen ala flat zoo was, zoudt
ge hem niet noodig hebben. Al wat hjj vraagt
ia te weten hoe gfj ar voor ataat weitas
kina h$ en gft éunm anraen.
