WBÖKSLING'S NIEUWSBLAD VAN TRTJDAG 2R FT^BRUARI. 1S2I No, S.
EEN KUNSTJE MET LUCIFERS.
Men moet 24 lucifers nemen en die zoo op
tafel neerleggen, dat het hierboven afgebeelde!
OUDE ROMMEL....
Een dokter vertelt: „Een mijner pa tien ten
Jenny G„ stuurde op zekeren dag haar jongen
echtgenoot bij mij yoor het na-bestellen van
een paar medicijnen. Ik had het niet druk op
dat oogenblik en kwam toevalligerwijze in ge
sprek met den man, die een zeer aardigen in
druk maaktew Ik vroeg hem naar zijn vrouw,
waarlijk een zeer bekoorlijk jong huisvrouw
tje, en was gerustgesteld te vernemen dat zij
weer flink bijkwam na de kleine overspanning,
welke na haar 'trouwen korten tijd was ingetre
den als gevolg van de veranderingen In haar
leven en het gebrek aan afleiding, waaraan
zij als meisje in haar betrekking zoo gewoon
was geweest.
Midden in de conversatie vroeg de echtge
noot plotseling: „Dokter, wat zoudt U doen
met een vrouw, dit ten manit heeft om Alles
weg te gooien?"
„Ik begrijp niet wat Je bedoelt, vriend", was
mijn antwoord.
„Dan zal ik het U zeggen, dokter. Jenny
gooit alles weg wat haar irriteert. De helft
van de stukken, die wij bij ons trouwen had
den zijn reeds verdwenen
Ik wist op die merkwaardige mededeeling
niet een juist antwoord te geven zonder er
eerst meer van te vernemen en het geval leek
mij belangrijk genoeg om er aandacht aan te
blijven wijden. Zoodoende kwam het ook ter
*i>rnke toen ik op een middag Jenny zelf ont
moette en wij even bleven staan praten.
•Je man zegt dat Je soms nelgingen hebt om
sekere voorwerpen weg te doen, Jenny", zelde
ik op vriendschappeHJken toon. „Waarom heb
je mij daar nooit over gesproken?"
Jenny schoot in den lach. „"U denkt zeker
dat het een ziekte is?" merkte zij vroolijk op,
„neen hoor dokter. In dat opzicht is het lou
ter gezand vers»and en ik blijf ermee door
gaan ook. Kijkt U eens: toen wij trouwden kre
gen wij van ons beider ouders verschillende
d:ngen mee welke wij zelf niet hadden kunnen
aanschaffen, maar nu wij 'in eengiszins betere
omstandigheden komen ga ik de dingen lang
zaam maar zeker aan kant doen en er nieuwe,
moderne stukken voor in de plaats koopen,
die beter bij ons andere huisraad passen. U
begrijpt dat ik geen zin heb om altijd met al
die oude rommel te blijven zitten, maar Chris
is er zoo aan gehecht, dat hij direct iets mist
als ik het heb opgeruimd...."
Die simpele verklaring klonk volkomen lo
gisch. maar toch was er in de handelwijze
van het bnge vrouwtje iets, dat verkeerd werk
te, namelijk de autoriteit. Het ware beter ge
weest zulke dingen in overleg met haar man
te doen. dan zich direct op een despotisch
standpunt te stellen en te zeggen: „IK ruim
op en daarmee uit".
Op de volgende wijze kwam er een einde
aan hetgeen Chris noemde „de opruiraziekte".
Al een paar avonden was Chris thuisgeko
men, dat hij bij het binnentreden, van de huis
kamer een leeg gevoel waargenomen had. Hij
miste Iets maar wist niet wat. Op zekeren
avond onMek»e hij het rylotsellng:
„Waar is dat orachMge naaimachine van
moeder'" vroeg hij verrast.
Prachtige?" zei zijn vrouwtje schamper.
..Het ding was niet een9 meer te repareeren en
gebruiken kon ik het nog minder. Ik .heb het
opgeruimd om meer plaats in de kamer te
krijgen en Mat is het resuUaatZij ging
naar een kastje, nam er 'n rijksdaalder en een
gulden uit en toonde haar man het geld.
Chris maakte geen nrotest, vooral toen zij
hem verzekerde dat deze drie-vijftig bestemd
waren om aan te groeien tot een bedrag, groot
genoeg om er een n'euwe naaimachine voor
te koonen. Hij ging zwijgend zitten en bereken
de met ingehouden nlezier, dat als die nieuwe
machine er moest komen door verkoop van
hun stukken het geheele huis 'dan net precies
leeg zou zijn als het geld voor de naaimachine
b$ elkaar was.
Maar een n«flr avonden later kwam hij thuis
en zag op d-n schoorsteen een mooie, nieuwe
vaas «taan.
„Wat heb je nu w^er opgeruimd*" vroeg hli
wrevelig.
„Die oude bruine schoenen van Jou en mijn
twarte laarzen", an»woordde Jenny triomfan
telijk en zil voegde er nog aan toe dat zij
nieuwe laarrm noodlg had.
„ïk ren re «eg niet koopenae( CMs
figuur ontstaat. Dit figuur heeft negen kleine
vierkantjes, terwijl het zelf ook een vierkant
is, in totaal dus tien vierkanten.
De kunst is nu om acht lucifers weg te ne
men en wel zoo, dat er twee vierkanten over
blijven. Denk er dus om, dat de overige zes
tien lucifers niet van hun plaats genomen mo
gen worden. Alles moet blijven liggen zooals
het is, alleen moeten er acht lucifers weggeno
men worden. Volgende week de oplossing.
EEN KUNSTJE.
Men neemt een beslist kegelvormig wijnglas,
waarin men op den bodem een dubbeltje legt.
De bovenrand sluit men af met een rijksdaal
der. Nu moet het dubbeltje uit het glas ge
haald worden zonder dat men den rijksdaal
der met do vingers aanraakt. Evenmin mag
men het glas aanraken.
Het kunstje is zeer eenvoudig. Men blaast
mot kracht op een kant van den rijksdaalder
net zoo lang tot dit muntstuk omslaat d.w.z.
op zijn as draait. De door het blazen verdikte
lucht schiet nu met zoo'n kracht in het glas,
dat bet dubbeltje er met geweld uitgeslingerd
wordt. De rijksdaalder valt onmiddellijk daar
na in zijn ouden stand terug.
Een alleraardigst kunstje.
EEN ZOEKPLAAT.
Op dit plaatje zien we een prachtige rodel
baan, waarop de kinderen zich geweldig ver
maken. In den winter, als de sneeuw goed
gevallen is, bestaat er wel geen vermaak dat
prettiger is als rodelen, behalve dan natuurlijk
schaalsenrijden en skiloopen. Enfin, wat ro
delen is zullen jullie zelf wel het beste weten.
want fk denk zoo, dat je ook dit jaar wel
dapper mee gedaan zult hebben.
Wat een pret als men op zijn slede een
flinke helling afglijdt. Dikwijls wordt er een
geheele rij sleden achter elkaar gebonden, zoo
dat het wel een ijstrein lijkt. Maar daarmee
moet men toch voorzichtig zijn want als de
eerste man' soms valt, rolt alles wat achter
hem glijdt over hem aan. Men moet dan wel
eens hullen inplaats van lachen.
Hier op ons plaatje staat een jongen, die
op het oogenblik een echt verdrietig gezicht
zet. Toch is hij niet gevallen, als je dat soms
denkt, en daarom is hij dan ook niet kwaad,
maar weet je wat het is? Zijn vrienden heb
ben hem een poets gebakken. Zij hebben stil
letjes zijn bobslede weggestopt en nu kan hij
naluurlijk niet meeglijden. Flauw? Ach, men
moet elkaar wel eens plagen ook, nietwaar?
Het ergste is echter, dat de jongen op het
plaatje zijn slede niet vinden kan, terwijl het
ding toch heusch niet zoo erg weggestopt is, V
Als hij maar even goed keek, zou. hij hem di
rect vinden.
Zoeken jullie eens voor hem. Ik geloof
zeker dat je binnen een minuut succes zult
m ebben.
ben, die eens of tweemaal per week bij U
komt en met werkwoorden of toonladders
werkt en ge zult bemerKen, dat dit U niet
vermoeit.
Uw kans is om U te ontwikkelen tot ©en
uit iedere sleur in dit leven, veel beter dan
evenwichtige, zelfbeheerschende, beschaafde, er
varen vrouw. Tom hoeft daar niets mede to
maken.
Karakter is noodlot, Ge kunt uzelf opheffen
het ondergaan van toevallige omstandigheden
rlit kan. Zoo ontwikkelt ge uw persoonlijkheid
zoodat niet alleen Tom, maar ook andere
menschen beginnen te beseffen, dat elke avond
bij U doorgebracht, heilzamer en genoeglijker
's dan een in een dancing.
Huiselijke vróuwen zullen beseffen, dat zij
heel beteekenisvol zijn, veel belangrijker dan
hare echtgenooten, en wannéér de vrouwen
dit tot haai- voordeel maken, zullen we oen
indcre wereld krijgen. We zouden het kunnen
ioen zonder films, thealers, dancings, maar
niet zonder Tom en de babies.
Laten de vrouwen thuis blijven en zich be
moeien met huilende kinderen dat is waar
ze goed voor zijn.
Wie denkt dit, de man? Oh neen, de vrouw.
Want mannen denken nooit ieiÉ van een vrouw
dat de vrouw niet reeds het eerst denkt.
DAMESSCHOENEN ZIJN NADEELIG VOOR
DEN HANDEL.
Iemand, die het nog niet wist, kan hot na j
zen: Damesschoenen zijn als handelsartikel
let voordeelig. Ik zou hel nooit gedacht hëb-
en. U? Maar het schijnt toch zoo te zijn,
ant in Duitschland is een schoenfabriek,
elke thans bezig is een werkoops-organisatie
p ie zetten voor uitsluitend heerenschoenen.
>e fabriek zal zelf in Berlijn ongeveer J20 fili
alen oprichten, teneinde daar de mannen aan
goedkooper schoeisel te heipen.
De fabrikant beweert, dat hij door uit:
sluitend voor heeren schoenen te maken
zijn prijzen over de geheele linie met rond 20
procent kan verlagen. Dat is dus nogal wat
De oorzaak daarvan schijnt te schuilen in het
feit dat men jaarlijks groote verliezen boekt
op den handel in damesschoenen. Tot nóg toe
werden deze verliezen gedekt door de groote
winsten op heerenschoeisel maar onze fabri
kant gaat in dezen toestand verandering bren
gen. Hij vindt het niet noodig dat de heeren
hun schoenen veel te duur moeten betalen om
de dames in de gelegenheid te stellen met elk
seizoen nieuwe laarsjes aan te schaffen. De
fabrikant beweerde, dat er voor de a.s. lente
niet minder dan 45 verschillende dessins in
damesschoenen verwacht kunnen worden, en—
zoo voegt hij er aan toe, iedereen kan dus be
grijpen, dat wij weer met een flinke sorteering
onverkocht blijven zitten. In een dergelijke ma
nier van verkoopen heeft hij geen lust, bijge
volg worden de dames met haar modegrillen
van zijn programma afgevoerd. Alleen de hee
ren worden bediend en niet alleen goedkoop
maar hyper-modern ook. In alle winkels komt
een stellage, waarop de koopers moeten plaats
nemen, zoodat.de winkelbediende niet langer
behoeft te knielen bij hot aanpassen.
In vakkringen heeft het besluit van dé
Düitsche fabriek nogal wat opschudding te
weeggebracht. Men voorspelt haar een groot
succes en verwacht als logisch gevolg, de
andere fabrieken verplicht zullen zijn eveneens
de prijzen van het heerenschoeisel te veriagen
waardoor de damesschoenen zeer in prijs zul
len stijgen
Dan zullen wij dus precies kunnen bereke
nen wat modegrillen op het gebied van schoe
nen eigenlijk wel kosten. Maar misschien zal
de omzet in damesschoenen wel zoodanig afne- j
men, dat men weer snel tot den ouden toe
stand terugkeert....
geheimzinnig, maar die geheimzinnigheid be-
teekende niet zooveel voor hen, die wisteh
dat Jenny de volgende week jarig zou zijn.
Den avond vóór haar verjaardag deed Jenny
nog éën, nieuwe „ontdekking", een mooie sche
merlamp. hCris kwam thuis en ontdekte .het
nieuwe stuk direct, maar ook miste hij ver
schillende oude dingen van Jenny en hem.
„Ik hoop, dat je het niet erg zult vinden",
vertelde Jenny. „Maar ik heb dat oude blauwe
pak van je verkocht, dat je nu al bijna een
half jaar niet gedragen hebt ön dat sportjasje
en
„Wat", schreeuwde Chris verschrikt. „Toch
niet dat grijze jasje dat achter het gorclijn
hing?"
Jenny knikte, niet begrijpend. Afgaande op
zijn verbijstering moesten alle mogelijke ver
schrikkelijke gedachten op dit oogenblik door
zijn brein gaan en zij durfde niets le zeggen.
„Ikikwas van planIels uil dc
zak van dat jasje te halen«totterdeChris
„Maar dat is nu te laat".
„Fr zat niets in de zakken, man".
„Oh ja. toch wel, want m'n moeder had er
vroeger al een geheim zakje in gemaakt, waai
mijn geld in stopte als wij aan sport deden
°n daarin had ik nu nog een, paar brieven
van jou zitten
„Brieven van mij?" aarzelde Jenny te vra
gen nu zelf ernstig verrast, „toch geen lief
desbrleven, Chris?"
„Ja. Juist de Intiemsteik had nergens
een elpen kastje of zoo thuis en droeg zr
altijd bij mij omdat ik ze niet thuis wildé lateon
liggen
Het ging als een bliksemstraal door Jenny
heen hoe vaak zij op het oude postpapier van
haar vader's zaak geschreven had, waarop da
volle adies gedrukt stond. Iedereen, die de
brieven vond zou weten van wie zij gewees'
waren. Dat gaf nu wel niet, maar de gedachte
hinderde haar meer dan zij zeggen kon. Het
goed was verkocht aan een straatkoopman en
er was geen mogelijkheid om den man terug te
vinden.
Zoo brak haar eenigszins triestige verjaardag
aan en zij barstte in snikken uit toen zij bij
haar ontbijt niets anders van haar man vond
dan een doos bonbons van misschien twee-
vijftig. Hij moest wel zeer beleedlgd zijn om
haar zdó te kunne ntreffen met haar verjaar
dag. Maar zij hield zich flink en deed alsof
zij er bUj mee was. maar voor beiden was de
dag onvergetelijk treurig.
Een week ging om. Toen kwam toevallig de
kleerenkoonman weer in de straat. 'Jennv hoor
de hem schreeuwen en zij snelde naar buiten.
„Heb |e da» blauw-zwart ges»r«>epte sport
jasje nog?" vroeg zij opgewonden.
De man 'begon te graaien op rijn wagen en
diepte het kleedingstuk met een tevreden glim
lachje op. „Koop het alstublieft terug, want
ik raak het niet kwijt...."
Jenny betaalde en holde met haar schat de
trap weer ön. Daar zocht zij in koortsachtige
haast naar óp geheime zak, vond dien en haal
de er de oude minnebrieven uit
Maar wat was dat? Twee briefes van tien.
keurig in een enveloope. Nu werd haar plot
seling alles duidelijk. Dat zakje was Chrl9'
geheime spaarpot geweest voor haar verjaardag
Zü heeft na dien nng veel verkocht, maar
nooit meer iets van Chris zonder bet hem
eers» te vragen.
ZIJN VROUWEN EVEN BELANGRIJK ALS
HARE ECHTGENOOTEN?
„De moeder van eenlge kleine kinde
ren is een beetje achtergesteld, wan
neer ze in de twintig is maar in
de dertig en veertig en vijf'ig heeft ze
Iets, dat door niets en niemand kan
worden weggenomen en door velen
wordt benijd".
Hoevele vrouwen zjjn rlchzelve en hoevele
vrouwen zijn als hare echtgenooten? De mees
te vrouwen zullen zeggen: „Natuurlijk ben
ik mezelf. Wat ikfook koester voor Tom, toe-
genegenheid, belangstelling, bewondering Ik
ben Tom niet en Tom is ik niet. Wij zijn twee
geheel verschillende menschen". Maar toch
gaan zij door met Tom op ie wachten tot hij
thuis komt, zich ongerust te maken over Tom,
leder oogenblik van hun leven te vergelijken
met Tom's tomn. prikkelbaar to jtjm «n r«rv»
lend en jaloersch, wanneer hij er zich zoo
goed door heen schijnt te slaan.
Met andere woordende fout van vele vrou
wen is, dat ze vergeten, dat ze persoonlijkheden
zijn, op zichzelf staan, evenzeer na haar hu
welijk als ervoor en beginnen zichzelf ein. haar
geluk gelegd te zien in de handen van hare
echtgenooten.
Ik zal eens een voorbeeld' geven. Een vrien
din van mij schreef mij een brief en drukte
zich ongeveer als volgt uit. Zij schreef, (Jat zt
29 jaar oud is en drie babies heeft, hetgeen
mij vreeselfjk aardig voorkwam, want sinds
)nze schooljaren hebben we elkander een beet
le uit het oog verloren. Ze heeft een mooi
huis, een goeden man en een tuin vol bloemen
en vrienden en een goede „hulp", die zelf ge
'rouvvd is en iederen dag om ongeveer 5 uur
naar huis. naar haar man en zoon teruggaal
.Mijn leven wordt geheel In beslag genome:
en Is geheel gebonden aan deze kinderen',
ichrijft zij, ,,'s Avonds ben ik doodmoe en.
verlang naar mijn bed om uit te rusten. Maa
Tom komt thuis, vroolijk pn opgewekt en
heeft zin om uit te gaan. Hij houdt van de
film en het tooneel en om daarna naar ee'
restaurant te gaan voor een souper en ooi
ioms wel een dansje. k
Ik houd ook van die dingen. Dat is he
'uist wat me zoo bitter stemt - het feit, dat
'k al lijd zoo vermoeid ben. Het komt me voor
dat ik er nooit uit kom, uit deze sleur. "Wan
neer ik terugzie naar mijn meisjesjaren be
«rijp ik niet, wat ik met mijn tijd deed i'
'as nog eens een boek of rustte wat op den
divan, als Ik daar lust. loe had.
Wij aanbidden onze kinderen. Maar dikwijl
kijk ik naar vrouwen, rustig en gezellig en
■rij. En ik maak' me angstig, dat Tom er ooi
likwijls zoo oveer <ienk".
Hier is nu een voorbeeld van een vrouw, die
werkelijk eens anders leeft voornamelijk da.
van haar echtgenoot en gedeeltelijk dat van die
andere vrouwen, die de huiselijke verantwoor
delijkheid hebben ontvlucht.
Zij maakt deze vrouwen veel belangrijker
dan zichzelf: zij geeft toe dat zij zelf niet inte
ressant is de vraag is alleen: wat doet Mevr.
Smit en wat doet Mevr. Jansen.
Zij is blind en Tom is blind en zij zijn
bezig een gedeelte van hun levensgeluk te ver
spelen door hun blindheid.
De moeder van drie kleine kinderen is ach
tergesteld, wanneer ze nog rftaar in de twintig
is, maar in de dertig en veertig en vijftig heeft
zij iets, dat door niets en niemand kan wor
den weggenomen, zij heeft een ware, onmisbare
houvasi aan het leven en zijn problemen dat
haar tot een waardevolle burgeres maakt.
De dorre jaren beginnen voor de kinderlooze
vrouwen tusschen de 35 en 40 en verloopen,
de een na den ander. Wanneer de schoonheid
begint te tanen en de jeugd onverbiddelijk is
heengegaan, dan wordt het leven moeiljjk,
heel moeilijk voor een vrouw. Het vergt een
groot deel van uw karakter en een groot deel
van uw liefde tot uwe naaste, om de dagen
naar genoegen te vullen. En de vrouwen, die
in de twintig een bewogen leven hebben gele
den. zijn niet bekwaam daartoe.
Maar de moeder van twee groote jongens en
twee kleine, lieve, onrustige meisjes is niet
verlegen met haar tijd. Het oogenblik, dal zij
de belangstelling voor het speelgoed en de
poppen beginnen te verliezen zijn zij weer vol
vu r voor de sport en zoo gaat het voort
En dat is wat U noodig hebt op uw 40ste
jaar. kleine ontmoedigde moeder van 29. Ge
moet uw leven „rijk" maken. Er zijn menschen,
die U liefhebben, die naast U gaan en die uw
raad noodig hebben.
Intusschen. niemand zal ontkennen, dat U
geen groot, moeilijk, ontmoedigend, beproe
vend werk te doen zal hebben. Wanneer Tom
de schoonheid en volheid, die U in zijn leven
brengt, niet op prijs stelt als hij U uw ver
moeidheid verwijt en naar de bioscoop wil
zond eer U, des te grooter domoor is Tom.
Maar laat dat geen invloed op uw leven
hebben. Üw karakter kan zich oneindig ont
wikkelen en rijpen en verzachten door deze
jaren in de „donkere kamer". Ge 'kunt naast
de haard zitten om interessante artikelen of
een mooi boek te lezen, die uw ziel zullen
verheffen als geen dancing en slechts b
toeval een film of tooneelstuk kan doen. u
kunt een Fransche of een aauztoktoeraar <-.>
