üraaqenJranöod
ir^
v.ROSSEM'* ZEEPAARD IScr
WEEKBLAD VOOR WALCHEREN
EERSTE BLAD
Winterhanden
wi ntervoeten
Schrale Lippen
Ruwe Huid
HET SLOT DYMECK
85e JAARGANG
VRIJDAG BS FEBRUARI 192»
no. e
DRUKKERIJ
H. WEGELING"
VLISSÏNGEN
DRUKKERIJ
H. WEGELING!
VLISSÏNGEN
Wij zorgen voor
nette uitvoering
van uw Drukwerk
en zijn toch het
laagst in prijs 1
Ook op het gebied
van Kantoor- en
ABONNEMENTSPRIJS
40 CENT PER 3 MAANDEN
FRANCO PER POST 45 CENT
LOSSE NUMMERS 5 CENT
ADVERTENTIEPRIJS
20;CENT PER REGEL
1NGEZ. MEDEDEEL. 40 CENT
CONTRACTEN SPEC. TARIEF
Schrijfbehoeften
zijn wi] goed* en
goedkoop i
DRUKKERIJ
DE LANGE JAN
MIDDELB.
DRUKKERIJ
DE LANGE JAN
h MIDDELB. a
Uitgave H. Wegeling, Noordstr. 44, Telef. 130, Vllssingen. BijkantoorDrukk. De Lange Jan, Noordstr. C 34, Middelburg
lil
LICHTE MARYLAND BAAI
IN PATENTVERPAKKINC
ILZE - DORE TANNER.
Wegeling'sTïieutusblad
Uii „Het Vaderland" knippen wij -een leer
zaam stukje, dat te denken geeft: De school
ging uit, in een onzer volkrijke buurten. In
kleine groepjes drentelden de kleuters huis
waarts. Voor liepen zes bengels, vermoe
delijk in een interessant gesprek gewikkeld.
Plots haalde een der jongens een vrij groot
knipmes uit den zak, zwaaide er woest mee
in het rond. Zij trippelden verder een zijstraat
in, met de noodige gesticulaties, en nu zou
ik er het myne van hebben en. volgde onze
helden. Nu ontspon zich het volgende ge
sprek: „jy bent nu Raff lei... en jij... Dick
son en jy Wilsonen jyCharley
Brand. En nu loop lk een huls In (en met
een had de kleine man zyn schoenen uitgetrok
ken) en jullie volgt me; dan (tot een der
jongens) sla jy de vrouw legen den grond en
je stopt d'r je zakdoek in den mond, terwijl
ik haar zakken „plunder". En tot de z.g. Raf
fles: „Dan moet jy mij arresteeren, maar echt
hoor", en tot een ander: „Dan steek jij hem
dit mes in zijn borst, zoodat wij den tijd heb
ben om te ontvluchten. Maar het mes krijg
ik straks wel van je terug". Het Is wel heel
duideUjk, dat deze kinderen eenige verderfe>-
ïyke detective romannetjes hebben gelezen, Hoe
do moordgeschiedenis is afgdoopen, woel ik
niet, mnor het feit is, crnsiig genoeg, en ik
gevoel het daarom als een plicht te waarschu
wen en te protesteeren tegen de uitgave van
dergeiyke hoogst gevaariyke boekjes, die on
heil brengen, zoowel voor de jeugd, als voor
de ouderen. Ligt het niet op den weg van
hoogerhand, de uitgave van. deze prikkellec
tuur te verbjeden? Ik doe namens duizenden
ook een beróep op verschillende kioskonderne
mingen, op den spoorwegboekhandel e.a. om
deze ongeluk-brengende, nietswaardige „gees
tesproducten" voortaan niet meer te verkoo-
pen, Het kwaad zal dan spoedig zyn gestuit."
Uit de overname van dit artikel, blijkt onzte
instemming, maar dan' is er iets, waar wij
ook nog op wilden wijzen. Op een scheurka
lender lazen wij het volgende „onUeeade"
stukje, dat veel te denken geeft. Iemand ver
telde: In het huis van een gegoed echtpaar
ontmoette ik hun eenig kind een vroolijke,
blonde krullebo! van acht laar. Hij liep met
een papieren, steek op het hoofd, een sabel
op zij, en een houden geweer op schouder
Zijn ooeen schitterden. Ik had schik in den
longen, trok hem naar mij toe en vroeg-
..Wat wou iï| craag worden, zeg?" ..E°n Wou
ter" was het antwoord. „Eert Woufer?" ze{ lk.
Wat is dat voor een vak?" FUiks haa'de hij
een boek uit de kast en liet het me zien.'
On h"f omstag nriikf©: Wouter"', de roover*
hoofdman. En diens booze rfad°ti vormden
den Inhoud van het hoek. Nu wist lk het
Rooverhoofdman wfde hij wTden. ïk schrik
te. Doch de mo°der lachte, Derfien laren zijp
vcrioonen. De knaan is onbegroeid tot een
Jongeling en het doel, dat hij zleh destllds
voor oogen steWe, ts bijna bereikt. Zou de
moeder nog lachen? Met deze vraa«7 eindigt
dit „ontleende" stukle, maar ong kMnkt dïe
né In de ooren: „Zou de moeder nog lachen?"
Dwaze ouders toch. die lachen, wanneer hun
kinderen in hun klndT'ijkheld doen, waarom
men schreien zou, indien zij het als groote
menschen zouden doen. Laat ons to"h ver
standig opvoeden. Dat zijn we verpU^ht aap
de wereld rondom ons, ook aan de kinderen,
die we zoo lief hebben. Onverstand kan zoo
machtig veel bederven. Een vergoeielijkende
lach is het begin van een heel bittere traan.
Laat ons dat bedenken.
VLISSÏNGEN. De vW-chiHende berichten
houden ditmaal verband met de strenge koude
en heb vriesweer. Aan hot A1 gemeen Armbe
stuur zijn door de brigade Vllssingen van het
Ncd. Roode Kruis 20 nog In voorn ad zijnde
dekens afg^s'aan, Od inl'iatlef van Mevr. van
Woelderen is een damescomité opgeriht om
gelden en kleederen in te zamelen, om zoovee)
mogelijk den nood te lenigen, die door de
felle koude is veroorzaak'. De scheepvaart on
dervond veel last van drijfiis. De waart naar
Antwerpen was door het loodswezen stopgezet,
doch is inmiddels weer gedeeltelijk hervat.
De Prov. boot van Ter Neuzen naar hier
deed Vrijdag 3 uur over deze neis, omdat het
ijs voor de haven van Ter Neuzen zoo dik
was. Op de reede liggen wegens ijsgang vele
schepen voor anker. Een Congoboot en een
Harwichboot kwamen in de buitenhaven om
de passagiers (tfef lossen. Eerstgenoemde boot
bekwam echter orders om naar Zeebrugge te
vertrekken, teneinde daar de ieizigers te ont
schepen. In de buitenhaven kwam nog aau
het Zweedsche stoomschip „Margaret Nilsson"
van Oslo bestemd naar San Francisco tot het
inschepen van passagiers, waarna het naar
zee vertrok. Verder kwamen wegens ysgang
binnen de Hoilaudsche motorscbocncfs „Ma
ria" en „Havik" en dc Duitscue motor^choe»-
ner „Marcie". I,e Belgische Red Star boot
„Pennland" passeerde Zaterder, komend van
Antwerpen en bestemd voor New-York, Toen
Donderdagavond van de stooinloodsboot no. 9
van het Ned. Loodswezen, die zich bevond
om de Noord, een sloep zou worden uitgezet,
geraakte er aan boord iets in het ongerecde
tengevolge waarvan twee matrozen A. Pot en
Wielinga te water geraakten. Het duurde lan
gen tijd voor beiden aan boord waren ge
bracht, zij waren ernstig door de koude be
vangen, Vrijdagavond kwamen zij met de loods
boot in de haven aan. De mai'boot „Oranje
Nassau" werd naar de werf der Kon. Maalsch,
„de Schelde" overgebracht, teneinde van een
nieuwe krukas te worden voorzien. Het Duit
schei stoomschip „Noord-Afrika" heeft alhier
gebunkerd en is in de binnenhaven gekomen
in afwachting van de voortzetting der reis
naar Libau. De avondgodsdienstoefening in
de Groote Kerk werd wegens de koude in de
Nieuwe Kerk gehouden,
De bevolking onzer stad bestond op 1
Januari uit 10650 mannen en 10819 vrouwen
of 21169 personen. Hoewel het bevolkingscijfer
zuchlkens aan eenigszins terugloopt, komt hel
B. en W. voor, dat do teruggang geen bewijs
is van achteruitgang der gemeente. Het aantal
kiezers wordt steeds grooter.
Met 11 tegen 6 stemmen werd In den ge
meenteraad besloten tot verkoop van grond
aan de vereeniging „Be'.hesda" voor een zie
kenhuis, ook wat de prijs betreft, werd het
voorstel van B. en W. aangenomen, nadat
het voorstel van dhr. Harts, om den grond te
verkoopen tegen f5, was verworpen met het
zelfde aantal voor en tegen.
Op de haven zijn nog gekomen het Ned,
stoomschip „Roberta" en de Engelsche motor
schoener „Majols". Langs de geheele Wal-
chersche jcust is veel drijfïjs. Vele vogels lijn
omgekomen. Een stalhouder alhier vond een
reiger voor zyn woning, welke vogel geheel
uitgeput was. Vanwege de afdeellng Vllssin
gen der Ned. Ver. tot bescherming van dieren,
is in het ijs van den Spuiboezem een bijt
gehakt, voor de vogels, ook werden de beeeU
jes gevoederd.
Zaterdag gaf de «fd. VRsstngerv van „Mem
curius", Nat, Boud van Handeis- en Kantoor
bedienden een feestavond voor leden en ge
nood igden in Grand Hotel Britannia", ter
gelegenheid van haar 20-jarig bestaan. Da
bondsvoorzitter, hoor J. Bakker, sprr.k
bestrede uit, X: de pauze werden bloempjes
j verkocht Jsobran.- J;
bedroeg t tfè.&'-ju. I
i Een rijwwiplaatje. doos» Üi; Aa-
j gustus verlonsu, Ss nu gevonden, ma®*- In ©an
lederen etui, Dat geeft :e denken. Bij oen
vechtpartij in een café, werd een man zoo
danig aan het oog verwond, dat een dokter
er aan te pas moest komen. Een machinist
van een sleepboot, liggende in de buitenhaven,
bedreigde zijn kapitein. De politie kwam cT
aan te pas. Hy kreeg *jjn gage en moest ver
trekken.
Benoemd tot onderwijzeres aan de Chr,
school te Lemele Mej. N. S. van der Madeu
en tot onderwijzeres aan de rijksleerschool
te Middelburg Mej. G. van Oorschot, kweek*-
ling met acte aan de openbare lagere school
A alhier.
MIDDELBURG, Op dip bovenzaal van de
sociëteit „De Vergenoeging" is de vorige week
een ysclub opgericht met een 7-tal bestuurs
leden, een tiental commissarissen en een 50-teI
Uxlen. Als bestuursleden werden gekozen de
dames Mevr. G. M. Koolman-ven Middendorp
en Mej. P. J. Reynlorse en do hoeren Mr. W,
F. E. baron van der Feltz, A. de Jong, L.
T.^jdesdorff, H, A. Enklaar en C. Doet». Door
dat er een misverstand bleek te bee'aan over
het afslaan van een der vesten aan deze nieu
we ysclub, kon Donderdag door deze club
nog niet veel worden bereikt. Men heeft
nu de vest van de Winterstraat tot de Lange»
vielebrug In gebruik gekregen. De burgemees
ter heeft de hoofden van openbare scholen
gemachtigd, Indien zij In het belang van kin
deren en onderwijzend personeel wegens de
koude de school meenen te moeten sluiten,
daartoe over te gaan. De grafdelver liep vier
BOOR
20.
Haar stem beefde, toen zij sprak: „Ik dank
U, mijnheer von Wackera'h maar ik moet
uw woorden als niet gehoord beschouwen: ik
ben reeds met. graaf Roleneck verloofd".
Ze was bleek geworden, en één oogenblik
streden medeleden en verontwaardiging ip
Eckart von Wackera'h om den voorrang
maar de verontwaardiging zegevierde; dus ook
zij, die hij voor zoo heel anders gehouden had,
was voor den glans en het goud gezwicht
was zóó in dezen ban gedwongen geworden,
dat zij zelfs voor een huwelijk met een man,
zooals graaf Roleneck niet terugschrikte.
„Ah", zei hij terugtredend, „zeker, dan heb
ik U, juffrouw Köntg, niets meer te zeggen,
vaarwel". En beleefd groetend, met bleek ge
laat, verwijderde hij zich en vo'gde den door
de zon beschenen weg door de dennen naar
i!fn ntet eenmaal keek hij om, dof
klonken zijn langzaam wegstervende voetstap
pen haar in de ooren,
Henny was verslagen het was haar of
de grond onder haar voeten wegzakte, ze
leunde, naar steun zoekend, tegen een boom
stam. In gedachten herhaalde ze Wackerath's
woorden - dus zulk een afgrond ging zy
tegemoet. Gravin Roleneck zou ze worden en
daarvoor zich verkoopen met lichaam en ziel,
voor altijd voor lange, lange jaren mis
schien, aan dezen man, die haar zoo vreemd
en zoo veraf was, aan wien nog niet de min
ste klopping van haar hart behooixle?
Het was, alsof zy den slotzin uit haar moe-
ers brief lag neen liefhebben kon zy
graaf Roleneck niet nooit, en duizendmaal
liever wilde zij thuis Henny König blijven.
En Wackerath. Nu niet aan hem denken
hoe «martoiyk iu zijn blik gawoaat, dién hy
voor het laatst op haar gericht had.
Alles in haar was verbrijzeld ze voelde
zich niet in staat, een besluit te nemen, en
wist toch, dat zij een besluit nemen moest.
Langzaam, als droeg zij een zwaren last, ging
zij door de wegen van het park naar den
burcht terug.
Henny voelde, dat het haar onmogelijk was,
aan het diner rustig tegenover tante Klarissa
te zitten, terwijl er zulk een storm van gevoe
lens in haar streed. Ze liet zich met ondrage
lijke hoofdpijn verontschuldigen.
En toen liep zij rusteloos in haar kamer
rond, af en toe de handen aan haar pynlijke
slapen brengend.
Het besluit stond nu heel vast en helder
voor haar geest, dat zij nooit de vrouw van
graaf Roleneck zou kunnen worden.
Niet alleen wegens de bijzonderheden, die
Eckart von Wackerath haar vandaag over den
graaf had verteld, maar ook omdat zij zich
nu bewust geworden was, dat haar hart aan
dien man, ginds op den Olmenhof behoorde,
en die nu wel vol verachting alle gedachten
aan haar uit zijn hoofd zou zetten, die denken
moest, dat zij zich voor glans en geld verkocht
had, dat zij bang was voor eenvoud en arbeid
en buiten de engte van het ouderlijk huis
trachtte te blijven.
Had zij eigenlyk niet altyd van hem gehou
den van den eersten dag hunner kennisma
king af en desondanks was ze toch de ver
loofde van graaf Roleneck geworden?
Maar zou het niet mogeüjk kunnen zyn, dat
de graaf haar niet oprecht liefhad.
Dan had zy ook geen verachting te dragen,
moest zij hèm ook smart berokkenen.
Wat zouden haar ouders wel zeggen? Haar
vader, die zoo streng en rechtvaardig dacht.
Wie zou het kunnen begrijpen, dat zy de ver
loofde van den graaf geworden was zonder
liefde, en dat zij nu haar woord brak, zonder
dat hij eenige schuld tegenover haar droeg.
Kon ay don ooit «figan. dot da vtaomdan van
een anderen man over h&ar verloofde haar
hadden gebracht tot het besluit, haar verloving
te verbreken? Zou zij dan ooit Eckart von
Wackerath's naam uit kunnen' spreken, zonder
daarbij gelijktijdig haar liefde ie verraden?
En tante Klarissa? Henny rilde, toen zij
aan haar dacht.
Zij hield niet van tante, het was of zij een
gevoel van antipathie, ja van weerzin tegen
haar had, en tochzij had haar vriende
lijkheden bewezen, had haar in huis genomen,
had haar en de haren rijk willen maken;
Henny was haar daar beslist dankbaarheid
voor schuldig. En nu?
Henny wist dat gravin Dymeck het haar
nooit zou vergeven, wanneer zy den graaf
afwees.
Dan was alle» uit oe toekomstplannen van
haar broers, vaders vreugde over het feit,
dat het leven van zijn geliefde vrouw nu ge
makkelijker zou worden.... en zij zou weer
thuis haar moeder moeten helpen. Bij de ge
dachte aan haar moeder kwam het ineens in
Henny op: Zij zou wel de eenige zijn, die
haar dochter begreep, zij zou in het geheel
niet boos zijn, aan haar hart zou zij kunnen
uitweenen en uitrusten. En toen Henny aan
haar steeds zachte, verstandige goedheid dacht,
kwamen de verlossende tranen, en zij weende
den laatsten twyfel, het laatste dralen van
haar hart weg.
Toen haalde zij haar schrijfmap voor den
dog en begon aan graaf Roleneck te schryven.
Beste Vriend,
Dezer dagen zeldet ge tegen ntf], dat gy myn
beste vriend wilde zyn. Ik herinner U heden
aan deze woorden, en verzoek U, mij te willen
begrijpen. Ik kan nooit uw vrouw worden,
want het is my iiU heel duidelyk geworden,
dat lk niet van U houd en nooit zal kunnen
houden van U. En ik kan niet de vrouw
worden van een man, aan wien mijn hart
niet behoort myn leven zou daardoor ver
nietigd worden. Tracht te vergeten.
Uw HBNNY KAMIGw
Zij adresseerde en verzegelde den brief en
besloot, hem den volgenden morgen heel vroeg
aan den tuinman ter bezorging te geven
de eenige gedienstige geest op Dymeck, dien
zij vertrouwde.
Den dag van morgen zon dan allicht de
laaiste zijn, dien zy op Dymeck doorbracht.
Het was laat geworden, haar horloge wees
elf uur, toen Henny klaar was en volgens
haar gewoonte ging zij nog eenmaal naar heit
venster om naar den toren te kijken.
En zy kromp ineen daar was het wer
kelijk weer, het geheimzinnige licht.
Zij was nog geheel gekleed als zij eens
den moed vond, den geheimzinnigen torenbo-
zoeker te beluisteren?
Haar hart klopte zoo luid, dat zij de slagen
meende te hooren.
Er waren toch geen spoken, de zaak moest
immers op een heel natuurlijke wijze opge
helderd kunnen woerden, en misschien kon zy
werkelijk tante Klarissa een dienst bewijzen?
Een zoo groote dienst, dat zij ten laatste waf
verzoenender gestemd zou zijn?
Henny trok in groote haast haar schoenen
uit, opende onhoorbaar haar kamerdeur..-
en sloop naar de met yzer beslagen gangdeur.
Een oogenblik nog «tond zy er bevend voor,
toen draaide zij voorzichtig den ileutel om,
schoof den grendel terug en gleed naar buiten
op het platform, de deur voorzichtig achter
zich dichttrekkend,
IJzig voelde zy de koude van den steenen
vloer door haar kousen heen, het was aloof
de kilte door haar geheele lichaam trok en
bevend van koude en opwinding drukte
zich dicht tegen den muur aan.
Daar zog zij ook al, dat het licht zich wtsar
bewoog, en daar kwam het uit de deur van
de torenkamer en langzaam de stelle, kort*
trap af. Sn bestonden er dan toch spo
ken? (Wordt vervolgd).