HOE HENK VAN ZIJN 'GEBREK
GENEZEN WERD
„Henk Henk sta je nu op Honk aan toch
Een st;lte. Toen kwam er van de bovenverdieping een
gedempt geluid. Blijkbaar had de slaper het hoofd diep
onder de dekens verborgen.
SPELLETJES.
VAN ALLES WAT
Benjamin Franklin en de Ie. glooper.
WLie.UHG's HlEUWSUL
„Ja moeder, ik kom al".
Zuchtend keerde mevrouw Meijer naar de huiskamer
terug. Haar overige kinderen, vier in getal, zaten al om
net ontbijt geschaard op haar te wachten.
„V\e gaan maar beginnen kinderen, zei ze. „Henk is
er toch nog niet",
Ze hielp de twee kleinsten aan hun boterhammen en
onder vroolijk gepraat verliep het ontbijt. Henk was nog
altijd niet verschenen.
;,Jan en Bertha", zij moeder, „nu jullie vacantie hebt,
kun je wel wat boodschappen gaan doen",
|an was elf Bertha tien jaar, dus konden zij moeder
al best wat helpen.
Moeder gaf hun een lijstje, waarop de verlangde bood
schappen stonden en deed nog eenige aanwijzingen.
„Mogen we niet op Henk wachten, Moeder vroeg
Jan, „dan kan hij ook meegaan.'*
„Heen", sprak Moeder beslist, „Henk is al vaak ge
noeg geroepenhij had moeten zorgen hier te zijn".
Toen vertrokken de beide kinderen.
„Ziezoo kleintjes," zei Moeder nu tot Marietje en Annie,
„gaan jullie nu maar wat in den tuin spelen hoor",
Marietje en Aniie waren de jongsten, Marietje was
zes, Annie vier jaar oud.
Even bleef moeder nog zitten in de stille huiskamer.
Zij dacht aan Henk, de oudste, die nu al bijna dertien
jaar was. Zeker, ook hij was een vriendelijke, gehoor
zame jongen en hij zou zijn ouders niets geen zorg
hebben gegeven, als hij maar niet dat ééne leelijke ge-
ii 2ebad. Al vaak hadden vader en moeder met
elkander en ook met Henk er over gesproken, hoe dat
n? Se^rek, van 's morgens niet dadelijk op te staan
als hij geroepen werd, hem stellig leed zou berokkenen,
als hij het niet tijdig overwon. Maar tot nog toe steeds
tevergeefs.
En zoo erg als vandaag was het nog nooit geweest
Meestal kwam hij binnenhollen als het gezin halverwege
met het ontbijt klaar was. Maar dan moest hij ook naar
schoolHu, den eersten morgen van d^ vacantie, was
hij maar in het geheel niet verschenen. En nog drong
geen enkel geluid van boven tot mevrouw Meijer doo
Dus lag hij nog steeds te bed.
Maar nu was 't genoeg Oogenblikkelijk zon hij opstaan
Snel liep mevrouw Meijer de trap op en trad het
kamertje, dat door Jan en Henk gedeeld weruv bannen.
»-én bed was er leeg M lar in liet 'iiJern^ diep onder
»en? ve'"borgeii lag n ig sleeds Henk. Blijkbaar
had hij zijn moeder n et hoo en binnenkomen. Met een
jov aal landlooper tot collega „Ook schoonmaak
thuis?" (The Humorist.)
D VAH 23 APRIL 1926.. -
forschen ruk sloeg mevrouw de dekens terug.
„Henk" sprak ze, „zul je nu dadelijk opstaan
Ontsteld sprong Henk overeind. Hij lag nog even
heerlijk te dommelen, maar de stem van zijn moeder
deed hem wakker schrikken.
Zóó boos had hij haar nog nooit gezien.
Zonder iets te zeggen begon hij zich te wasschen en
te kleeden. Toen hij klaar was zei moeder:
„Ga naar beneden, Henk het ontbijt staat nog klaar,
maar in het vervolg zullen we andere maatregelen
nemen",
Stil ging Henk weg, hij durfde moeder haast niet
aanzien, want hij wist wel dat moeder niet alleen boos
was, maar ook bedroefd.
's Avonds toen alle kinderen naar bed waren, zaten
vader en moeder samen in de huiskamer. Moeder ver
telde het gebeurde van dien morgen aan vader.
,,'k Heb er den geheelen dag over loopen denken",
zei ze ten slotte, „maar we moeten er iets op verzin
nen om Henk van zijn gebrek te genezenzóó mag
het niet doorgaan",
Vader had aandachtig geluisterd.
„Weet je, Marie, wat we zulle 1 doen zei hij. „In
't vervolg wat er ook gebeure, wij roepen Henk maar
éénmaal staat hij dan niet op,- dan moet hij zelf de ge
volgen maar dragen. Hu is het vacantie, dus een mooie
gelegenheid om er mee te beginnen. Maar ook als de
school weer begint, gaat onze maatregel door. hij moet
op tijd leeren opstaan".
Moeder dacht er over na. „Ja", zei ze toen, „ik ge
loof dat dit een goed plan is".
Den volgenden morgen was het weer evenals altijd.
Bijna was het ontbijt afgeloopen, daar kwam Henk bin
nen. Stil zette hij zich op zijn plaats. Zoolang hij at,
sprak moeder geen woord. Maar later, toen de andere
kinderen de kamïr uit waren, zei moeder:
„Henk, luister eens goed. Al dikwijls hebben vader
en ik je gezegd, dat je 's morgens, zoodra je geroepen
wordt, moet opstaan. Toch ben je iederen dag weer
veel te laat. Hu hebben vader en ik afgesproken dat je
in het vervolg maar éénmaal geroepen zult woi den. Sta
je dan niet op, of 't vacantie is of niet, we laten je stil
liggen. Het doet mij veel verdriet, Henk, dat ik zóó
tegen je moet spreken, maar -je moet op tijd leeren,
opstaanhet zou je in je later leven veel verdriet kun
nen berokkenen, als je deze leelijke gewoonte nu niet
overwint",
Beschaamd had Henk geluisterd. Hij mompelde iets
van voortaan vroeger te zullen opstaan en ging toen de
kamer uit.
Den volgende dag was het echter het oude liedje.
Moeder had woord gehouden, hem gelijk met Jan maar
éénmaal geroepen.
"(Wordt vervolgd.)
Bertie „Boe Hoe Ik heb poer.ie's schoteltje gebroken
Moeder„Djrt is niet z®o erg, lieveling, we kunnen
voor poes wel een ander schoteltje krijgen. Hoe kwam het
Bertie „Ik sloeg erop met pappie's hoHoge
(The Humorist).
■hbmhmh
cv
Leg^ecn compleet stel dominé-steenen in een vierkante
raamvorin zoodanig neer, dat de oogen van allevier de
zijden precies 48 punten uitmaken.
(Oplossing volgende week.)
Tegen het einde van het jaar 1832 bevond Paganini
zich in een hospitaal te Parijs. Enkele vereerders zon
den hem een zonderling geschenk, namelijk een klomp.
Paganini wist echter een grap te waardeeren en wreek
te zich op een eigenaard:ge manier. Een der dienst
meisjes uit het Gasthuis, een meisje van 18 jaar had
hem haar leed geklaagd, daar haar verloofde aangewe
zen was om als soldaat te dienen. Een plaatsvervanger
te krijgen was onmogelijk, want geen van beide be
schikte over 1500 francs.
Paganini beloofde te helpen en daartoe moest de
klomp, zijn kerstgeschenk helpen. Aanstonds ging hij
aan den arbeid, om van zijn klomp, een muziekinstru
ment te maken en toen hem dat gelukt was liet hij
bekend maken dat hij op den komenden nieuwjaarsdag
een concert zou geven Eerst zou hij een vioolconcert
geven en dan een instrument van eigen vinding bespe
len. Hatuurlijk werd er gevochten om de plaatsen en
betaalde men fabelachtig hooge prijzen, en toen Paga
nini, nadat hij onder grooten bijval zijn vioolconcert
teneinde gespeeld had, met de klomp verscheen, waar
uit hij een muziekinstrument vervaardigd had, was een
ieder ten hoogste verbaasd.
Hu speelde hij rn wondere tonen op zijn klomp de
„Terugkeer van den recruüt". Zijn spel schilderde het
geluk, zich weer vrij te gevoelen, de eenzame reis, de
aankomst in het geboorteland, het wederzien der ver
loofden
Alle toehoorders waren vol bewondering en de dames
in de lo.^es wierpen Paganini bloemen toe. Ten slotte
kon Paganini aan zijn jeugdige beschermebnge 2000
francs schenken. Hij wilde haar ook den .„vioolklomp"
geven. Een vereerder kocht deze echter voor 6000 frs.
.WEGELlHft^ NIEUWSBLAD VAH 23 APf^IL 1926
Toen de groote Benjamin Franklin eens druk bezig
was zijn courant gereed te maken voor het afdrukken
kwam er een nietsdoener den winkel binnen en bracht
wel een \iur door met in boeken te bladeren en prenten
te bekijken.
Éindelijk nam hij een boek in de hand en vroeg den
winkelbediende naar den prijs.
„Een dollar", luidde het antwoord.
„Een dollar vroeg de eerste. „Kunt u 't met niet
wat goedkooper geven
„Heen, een dollar is de vaste prijs."
Bijna was er een tweede uur verloopen, toen de
nietsdoener vroeg
„Is mijnheer Franklin thuis
„Ja, hij is in de drukkerij."
„Ik zou hem wel eens willen spreken."
„De' bediende gaf zijn patroon van 't gebeurde k mnis
en nauwlijks stond Franklin achter de toonbank, of de
leeglooper vroeg hem met het boek in de hand
„Mijnheer Franklin, wat is de minste prijs dien u voor
dit boek neemt?"
„Een en 'n kwart dollar", luidde het snelle antwoord.
„Wat? Een en een kwart dollar? En uw bediende
vroeg maar één dollar!"
„Zeker", zei Franklin, „en ik zou straks meer aan
dien dollar verdiend hebben dan nu, daar ik van mijn
werk afgeroepen ben".
De leeglooper scheen verrast en om aan de zaak een
einde te maken zei hij„In ernst, mijnheer Franklin,
wat is nu de naaste prijs voor het boek?"
„Anderhalve dollar
„Anderhalve dollarMaar mijnheer Franklin, u heeft
het mij daareven toch voor een en een kwart dollar
aangeboden
„ja", zei Frank in, „en ik zou toen meer aan dien
prijs verdiend hebben dan nu aan anderhalven dollar".
Benjamin Franklin keerde, dit zeggende, naar zijn
drukkerij terug. De leeglooper begreep toen eerst, waar
mijnheer Franklin heen wilde, n.l dat hij bij liet ver-
hoogen van den prijs de waarde aan tijd deed uitkomen,
welken hij daardoor ve loren had.
Ijverig koopman: ,,U behoeft zich nat te verontius-
ten, Mijnheer ik heb alleen maar ingebroken om ten
detnonstree' e de noödzakclij.oieid van aankoop van
ons inb ekeis alarmsignaal!"
(Passing Show)
Ongunstig uitziend persoon (beleedigd),: „En wanneer
ik de waarheid sptak en zei dat ik op mijn meisje sta
te wachten, wed ik één tegen twee,, dat je me n et zou
geiouvcn
(The Humorist).
