DE ZILVEREN BRUIGOM
De verloving van Koningin Wilhelmina met Hertog Hendrik van Mecklenburg-
Schwerin werd indertijd met gematigd enthousiasme begroet. Het heele volk meent
nu eenmaal het recht te hebben, een oordeel over koninklijke echtverbintenissen uit
te spreken. Trouwens, strekt het „vetorecht" van de volksvertegenwoordiging zich
zelfs niet uit tot dit allerparticulierst terrein Die Mecklenburger, meende men, kon
wel een degelijke man zijn, maarhm, hm,dat Mecklenburg was toch een
achterlijk land. De Koningin had een betere partij kunnen doen. En danalweer
zoo'n Duitscher. Het leek wel, of er geen andere monarchieën meer waren.
Over Mecklenburg deden allerlei legenden de rondte. Het zou het meest
reactionaire deel van Duitschland zijn, het territorium van het Pruisische jonkerdom,
waarvan de Hollander zich wel eens een karikatuur maakt. Nou maar, als die Hertog
wat een middeleeuwsch woord, je dacht eigenlijk dat die soort uitgestorven was
hier Pruisische methodes zou willen invoeren, dan zouden we hem dat wel inpeperen.
Dan zouden we hem laten merken, dat Holland het land der vrijheid was en dat de
partijen, ondanks hun kat-en-hond-verhouding, van vredelievendheid zouden blakeren,
zoodra die Pruisische landjonker hier zou willen „massregeln".
O neen, vereerde lezers, zoo heeft het destijds niet in de kranten gestaan.
De journalist kan niet altijd alles zeggen, wat hij op het hart heeft, of wat hij hoort.
Bovendien zou hij, door ruchtbaarheid aan deze algemeene opvatting te hebben
gegeven, zeer onkiesch, zeer onridderlijk zijn geweest tegenover de jonge Vorstin.
Dat wilde hij onder geen omstandigheden.
